Τις βρήκα στις 9 το πρωί εκεί που η Συνταγματάρχου Δαβάκη συναντά τη Συγγρού. Η Λουίζα φορούσε ένα χακί φόρεμα και φαινόταν να διαχειρίζεται αξιοπρεπώς την απελπιστική συνθήκη. Η Ραφαέλλα φορούσε μαύρο φόρεμα, μαύρα γυαλιά και είχε τις μαύρες της γενικότερα. Παρόλα αυτά θα έλεγα πως ήταν αρκετά ψύχραιμη. Όταν την πήρα τηλέφωνο το απόγευμα της προηγούμενης με ρώτησε τι ώρα θα ξεκινήσουμε, για να μην πάει στη δουλειά. Πράγματι για να ξυπνήσει τόσο πρωί και να μας πάει με το αμάξι αποφάσισε να χάσει το μεροκάματο. «Αυτές είμαστε;» ρώτησε. «Αυτές» της είπε η Λουίζα.
Μπήκαμε στο αμάξι και έπιασε να λέει για τη δεκαετία του ΄80. «Τότε τα πράγματα ήταν πάρα πολύ χειρότερα στην κοινωνία, αλλά είχαμε κάτι που δεν έχουμε πια. Είχαμε η μία την άλλη. Θυμάμαι που σπάσαμε μια μέρα τα δικαστήρια. Μας πέραναν τότε με τις κλούβες και μας τρέχανε κάθε τρεις και λίγο στην φυλακή για πορνεία. Πιάνανε και straight μαζί με εμάς αλλά εκείνες τις αφήνανε την επόμενη μέρα. Ήρθε ο καιρός που είδαμε κι αποείδαμε απ’ τη διάκριση και σπάσαμε τα δικαστήρια. Όλες μαζί. Από αγανάκτηση. Βγαίναμε στους δρόμους, κάναμε πορείες κι αυτό από αγανάκτηση. Σήμερα μου φαίνεται την έχουμε συνηθίσει την αγανάκτηση. Τότε, αν πέθαινε μια τρανς, θα πήγαιναν άλλες εκατό στην κηδεία της. Κι αυτή η δόλια, έφυγε μόνη απ’ τη χώρα της, μόνη της έφτασε στην Πολωνία, μόνη ταξίδεψε ως εδώ και έφυγε μόνη», είπε.
Όταν φτάσαμε στο αποτεφρωτήριο ήρθαμε αντιμέτωπες με το εξής: μικρές παρέες ανθρώπων, κανείς δεν έκλαιγε, όλοι μιλούσαν ψιθυριστά σαν να είχε χαμηλή συχνότητα το πένθος. Ο χώρος ήταν κλιματιζόμενος και έκανε ψύχρα παρόλο που ήταν κατακαλόκαιρο. «Και εγώ άμα πεθάνω εδώ θέλω να με φέρετε, να με κάψετε και να σκορπίσετε τη στάχτη μου σε καμία παραλία», είπε η Ραφαέλλα. «Έχω κάνει ΤΙΚΤΟΚ. Είμαι alliotikokoritsi51 κάνω live απ’ τη Συγγρού κάθε βράδυ στις 11.30, να μπείτε να ακούσετε και για το πως ήμασταν παλιά και για το τι κάνουμε τώρα», συμπλήρωσε και σηκώθηκε να κάνει live απ’ το αποτεφρωτήριο, προκειμένου να ενημερώσει την διαδικτυακή της κοινότητα πως έκανε ότι περνούσε απ’ το χέρι της να ισχύσει το «καμία μόνη» και για την περίπτωση της Άννας.
Όταν τελείωσε η καύση, ο υπεύθυνος του γραφείου κηδειών μας ενημέρωσε να πάμε να παραλάβουμε την στάχτη. Η Λουίζα στάθηκε πλησίον του. Ο υπεύθυνος απίθωσε μια μπλαβιά σακούλα στον πάγκο της ρεσεψιόν. Έβγαλε από μέσα έναν πάκο με χαρτιά. Αυτό είναι για την μεταφορά της τέφρας από την Ελλάδα στην Κούβα. Αυτό είναι πιστοποιητικό θανάτου. Αυτό είναι για την οικογένεια. Αυτό χρειάζεται την υπογραφή σας. Η Λουίζα τα κοιτούσε σαν να έβλεπε παζλ χιλίων κομματιών. Στο τέλος έδωσε τις στάχτες. Η Λουίζα δεν ήξερε πώς να ακουμπήσει το βάζο. Ο υπεύθυνος το κατάλαβε. Το έβαλε στην μπλαβιά σακούλα και της είπε: «Ορίστε, πιάστην από δω», προτείνοντας τα χερούλια της σακούλας. Η Λουίζα έβγαλε την σακούλα και αγκάλιασε το βάζω γυμνό. Δάκρυσε αλλά δεν έκλαψε. Δεν έχει κλάψει ακόμα.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο. «Να βάλω μουσική;» ρώτησε η Ραφαέλλα. «Ναι» είπαμε και οι δύο. Στο ράδιο έπαιζε Αναστασία, το «Σημάδι». Η Λουίζα κατέβασε το παράθυρο του αυτοκινήτου και έβγαλε έξω το χέρι της. Έτσι όπως έπεφτε ο ήλιος πάνω του έμοιαζε να μας οδηγεί στο φως.
Απ’ τη Ριτσώνα
Για το Κοσμοδρόμιο
Η Γειτόνισσα
