Την καλησπέρα μου σε όλες τις απελπιστικά αγανακτισμένες υπάρξεις,
Ο χρόνος έχει μηδενική σημασία. Αν το παρόν δεν είναι παρά μια σχετική χρονικότητα καθορισμένη διαλεκτικά από το πού βρισκόμασταν στο παρελθόν σε σχέση με το πού θα θέλουμε να βρεθούμε στο μέλλον, τότε πώς θα μπορούσαμε να αντιληφθούμε το κοινωνικό τώρα;
Τα Χριστούγεννα του 1996 η Βάνα επέστρεψε στο πατρικό της, στην Κέρκυρα. Ήταν η πρώτη φορά που επέστρεφε όπως η ίδια επιθυμούσε, δηλαδή ως τρανς γυναίκα. Απ’ το χωριό την είχαν διώξει περίπου είκοσι χρόνια πριν όταν ο παπάς της ενορίας την έπιασε (ως έφηβο αγόρι τότε) να χαμουρεύεται με ένα άλλο αγόρι, λίγο μεγαλύτερο. «Προσβάλλεις τα χρηστά ήθη», της είπαν και δεν ήταν η πρώτη φορά. «Τον Χριστό σας και την Παναγία σας» τους απάντησε και δεν θα ‘ταν η τελευταία.
Τέλος πάντων ένιωθε αμήχανα απ’ την πρώτη στιγμή που πάτησε το ψηλοτάκουνο στο κωλόνησο. Κάθε που η Βάνα αισθανόταν αμήχανα έκανε χιούμορ. Θα μπορούσε να πει κανείς πως το χιούμορ ήταν η άμυνά της απέναντι στην κοινωνική αδιαλλαξία. Πάνω που η μάνα της έστρωσε το τραπέζι και ενώ είχε αρνηθεί κάθε βοήθεια επί της διαδικασίας απ’ την ίδια: «Να σ’ έχει καλά ο θεός μάνα. Πέρα που μαγείρεψες φαγιά που σου σπάνε την μύτη. Έφτιαξες και μια κόρη καρακαλλόνα σαν και του λόγου μου», είπε η Βάνα αστειευόμενη, «μόνο που σου ‘χω ένα παράπονο», συνέχισε. «Τι παράπονο έχεις Βαγγέλη;», ρώτησε κοφτά εκείνη. «Βάνα με λένε τώρα μάνα», απάντησε μελαγχολικά αλλά προσπάθησε να μη χάσει το κέφι της και συνέχισε λέγοντας: «Να, που δεν μου δωκες γαλάζια μάτια. Χάθηκε ο κόσμος να ήταν τα μάτια σου μπλε; Να πάρω και γω το χρώμα να κάνω θραύση στην Αθήνα;». Τόσο η μάνα της, όσο και ο πατριός της άφησαν κάτω τα μαχαιροπίρουνα. Ενός λεπτού σιγή. Μέχρι που ο πατριός είπε: «Γαλάζια μάτια έχει η μάνα σου».
Όταν η ίδια η Βάνα μου διηγήθηκε την ιστορία, μου είπε: «Ήμουν 32 χρόνων τότε. Ξέρεις τι κατάλαβα; Ότι επί 32 χρόνια δεν είχα κοιτάξει την μάνα μου στα μάτια. Με έδωσε στο ίδρυμα με το που γεννήθηκα γιατί ήμουνα νόθο, την έβλεπα μια φορά τον χρόνο μετά τα επτά μου χρόνια. Δεν είχαμε κοιταχτεί ποτέ στα μάτια».
Η Βάνα, που είχε κάνει ένα πέρασμα από την πιάτσα της Ομόνοιας πίνοντας ό, τι ρουφιέται, χτυπιέται και καπνίζεται, πλέον δούλευε σε δομή μείωσης βλάβης. Στην εν λόγω δομή λοιπόν συνάντησε τον Ντίνο, έναν 30χρονο γκέι. Ο Ντίνος παιδί ευπρεπούς λυκειάρχου είχε πέσει στην πρέζα. Χτύπησε την πόρτα της δομής όταν συνέβη το εξής: ο πατέρας του, τυπικός βλαχοδερβέναγας – ο φόβος και ο τρόμος στο σχολείο και το σπίτι- όποτε ο Ντίνος ζητούσε λεφτά του ‘δινε, παρά που γνώριζε τι τα κάνει τα λεφτά ο γιος του. Χρηματοδοτούσε τη χρήση του ενώ παράλληλα δεν έχανε ευκαιρία να τον μειώνει, ακόμα και δημόσια. Όταν ο Ντίνος του ζήτησε λεφτά την προηγούμενη Πέμπτη ο πατέρας του του έδωσε. Ο Ντίνος δεν έμεινε εκεί. Του ζήτησε να τον πάει με το αμάξι στο κέντρο. Ο πατέρας του δέχτηκε. Το φανάρι έξω απ’ την Βουλή των Ελλήνων έγινε κόκκινο. Δεξιά τους είχαν τους τσολιάδες και αριστερά τους μια μηχανή με δύο αγόρια. Όσο περίμεναν μέχρι να ξαναγίνει πράσινο το φανάρι, ο οδηγός έβγαλε το κράνος του και φίλησε στο στόμα τον συνοδηγό του.
«Το είδες αυτό;» ρώτησε ο πατέρας τον Ντίνο. «Ναι, και;» του είπε εκείνος. «Αν ήσουν πούστης δεν θα είχα καμία ελπίδα να σωθείς. Τουλάχιστον τώρα κάτι μπορεί να γίνει», του είπε και τον Ντίνο τον πήραν οι λυγμοί και τα κλάματα.
«Η μάνα μου δεν θέλησε ποτέ της να με μάθει, ούτε και μου έδωσε ποτέ την ευκαιρία να την μάθω εγώ. Το ίδιο συμβαίνει και μ’ αυτό το παλικάρι. Όταν άκουσα την ιστορία του και κατάλαβα πως αυτό είναι κάτι που συμβαίνει τώρα, το 2023, σκιάχτηκα μωρ φιλενάδα. Πίστευα πως κάτι θα έχει αλλάξει, αλλά μάλλον ξεχάσαμε που θέλουμε να πάμε», μου είπε η Βάνα και έμεινα να σκέφτομαι πως η αδυναμία μας να αντιληφθούμε το κοινωνικό παρόν οφείλεται στα ελλιπή στοιχεία της εξίσωσης. Αν το πού βρισκόμαστε τώρα εξαρτάται από το που ήμασταν παλιά σε σχέση με το πού θέλουμε να βρεθούμε στο μέλλον, τότε αν δεν ξέρουμε πού θέλουμε να βρεθούμε μάλλον καταλήγουμε να αναπαράγουμε τα λάθη του παρελθόντος. Όταν ρώτησα τη Βάνα πώς αλλάζουμε το παρόν εκείνη μου απάντησε: «Με το σ’ αγαπώ».
Απ’ τον Άγιο Παύλο,
Για το Κοσμοδρόμιο,
Με την ελπίδα να μην ξεχνάμε να λέμε σ’ αγαπώ
Η Γειτόνισσα.
