Γράφει ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης στις 24/8/2023: […] Είναι το συλλογικό ιστορικό πολιτικό τραύμα που ‘παράγει’ πολίτες εύκολα χειραγωγούμενους, ευάλωτους στην εξαπάτηση, αλλά και φασίστες έτοιμους να εξοντώσουν τον αδύναμο άλλο. Αυτό ακριβώς έχει συντελεστεί αλλά και καθημερινά συντελείται στην ‘έρμη’ χώρα. Το Τραύμα διαλύει το συλλογικό πεδίο. Και δεν υπάρχει σωτηρία αν δεν υπάρξει, πριν απ’ όλα, η αναγνώριση του Συλλογικού Τραύματος και η (πολιτική) θεραπεία του. […]

Οι σιωνιστές πήραν το ολοκαύτωμα μετά το τέλος του Β’ΠΠ, αιμάσσον και μέσω σπασμών, και το περιφέρανε σε όλον τον πλανήτη ως το συλλογικό τραύμα που πρέπει οι «άλλοι» να επουλώσουν, και συνεχίζουν να το περιφέρουν σαν σκιάχτρο σε όποιον αμφισβητεί τη σιωνιστική μετουσίωση του τραύματος τους. Η Αριστερά στην Ελλάδα κάνει κάτι άλλο. Τρίβει στη μούρη των «άλλων» την ήτα της, αλλά δεν την μετουσιώνει σε τίποτα. Απλά κρατά το τραύμα χαίνον.

Η Αριστερά «επιτίθεται» στο «σαρανταενατακατο», που τελικά είναι 21,80%, έχοντας απεμπολήσει την προοπτική να ασχοληθεί με το 46,26% της αποχής, το οποίο ό,τι και να κάνουμε παραμένει 46,26%. Αυτό το γεγονός είναι η έκφραση της συναισθηματικής ανεπάρκειας της Αριστεράς, που δευτερογενώς εκφράζεται και σε ιδεολογικοπολιτική ανεπάρκεια.

Το 46,26% είναι εκεί και περιμένει να ακούσει έναν μεστό πολιτικό λόγο απ’ όπου και αν προέρχεται. Θεωρείται πολιτικά ανώριμο το 46,26%, γιατί δεν υποστηρίζει με ψήφο ανοχής «κάποιο» γενικά αριστερό σχήμα.

Τελικά το  46,26% θα τσιμπήσει στο δόλωμα· όχι εύκολα, αλλά θα τσιμπήσει. Μέχρι τώρα δεν έχει τσιμπήσει δεξιά.

Το 46,26% έχει απλή, γραμμική σκέψη. Μπορεί εύκολα να δει και να καταλάβει το έλασσον κακό. Τι να κάνουμε; Είναι ιδιοτελές. Αντιδιαστέλει τη μικρή, ατομική ιδιοτέλειά του στην κυρίαρχη ιδιοτέλεια της κομματικής σπέκουλας. Ένθεν κακείθεν. Έχει την ιστορική υποχρέωση να επιβιώσει σε αντίθεση με τους κομματικούς μηχανισμούς που έχουν ήδη πεθάνει και «επιβιώνουν» στην πλάτη των οπαδών και των ψηφοφόρων.

Αυτό το 46,26% είναι στην μεγάλη του πλειοψηφία αυτό που βάζει πλάτη για να σωθούν τα χωριά από τη φωτιά, που χάνει τα παιδιά του στα Τέμπη, που τρέχει στη δουλειά του, που παράγει, που κρατάει ζωντανά τα νοσοκομεία και τα σχολειά και τις δημόσιες υπηρεσίες. Και θέλει να κάνει και τις διακοπές του, και να διασκεδάσει, και να ζήσει στην τελική με ανθρώπινο τρόπο.

Είναι εύκολο να ξύνεις την πληγή ακόμα κι αν πονάει. Το δύσκολο είναι δεις το σώμα που υπάρχει γύρω από την πληγή και την πληγή σαν ένα στοιχείο του όλου σώματος.

Κοινοτοπίες θα μου πείτε, και πού είναι ο μαρξισμός; Ο μαρξισμός παρεισφρέει μέσα από τη φράση του Μαρξ «τίποτε το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο». Το επίδικο όμως δεν είναι ο Μαρξ, αλλά ο μεστός πολιτικός λόγος και το σχέδιο που λείπει.

Μπορείτε;

___

_{* Ο Παναγιώτης Οικονομίδης δεν είναι πολύ μεγάλος, αλλά ούτε και πολύ μικρός. Προσπαθεί να είναι ελεύθερος στοχαστής σε ένα κόσμο που δεν στοχάζεται όσο χρειάζεται, και γι’ αυτό δηλώνει σπόρος.}