Νεκροί μετανάστες εγκλωβισμένοι μέσα στις φλόγες που κατέκαψαν τη Δαδιά. Νεκρός εθελοντής γιατί «υπερέβη ευατόν» για να σώσει το νησί του, τη Ρόδο. Νεκροί πιλότοι εν ώρα εργασίας στην Εύβοια. Νεκροί κτηνοτρόφοι σε Εύβοια, Βοιωτία και, Μαγνησία. Νεκρός μελισσοκόμος στην Κάτω Τιθορεθέα, νεκρή παραθερίστρια στη Μαγνησία. Δάση αποκαΐδια, ζώα απανθρακωμένα, σπίτια καμένα, επαγγελματίες απέναντι σε ένα άγνωστο αύριο. Ο πύρινος Αύγουστος στην Ελλάδα.
Πανομοιότυπο ή σχεδόν πανομοιότυπο σκηνικό στην Κύπρο, την Ιταλία, την Ισπανία, την Αλγερία και την Τυνησία. Μήνες στο έλεος των mega-πυρκαγιών ο Καναδάς, στάχτη με 61 θύματα μια ολόκληρη πόλη στη Χαβάη.
Και μετά ήρθε η μπόρα, πρώτα στην Ιταλία, μετά στην Ισπανία και το κακό έκλεισε φονικά και πλημμυρικά στην Ελλάδα, τη Βουλγαρία, την Τουρκία, την Κίνα και τη Νεβάδα όπου πνίγηκαν στη λάσπη καίγοντας στο φεστιβάλ του «Φλεγόμενου Άνδρα» (Burning Man Festival) ένα γιγαντιαίο χαλύβδινο φοίνικα, αντιπροσωπευτικό της ουκρανικής αντίστασης απέναντι στη Ρωσία.
Ευτυχώς όμως γιατί γνωρίζουμε… ποιος τα κάνει όλα αυτά: η κλιματική αλλαγή. Ή μήπως όχι; Ή μήπως, όπως γράφει ο Δημήτρης Λένης στο Κοσμοδρόμιο, όλα αυτά τα πρωτόγνωρα τα ξέρουμε εδώ και χρόνια… και θα έπρεπε να είναι άλλη η κανονικότητα;
‘Κανονικά’ αυτά έπρεπε να είναι προ πολλού εμπεδωμένα, να είναι σε γνώση του πληθυσμού και προφανώς των πολιτικών ηγεσιών. ‘Κανονικά’ έπρεπε να δουλεύουμε για να προετοιμάσουμε τις πόλεις και την ύπαιθρο για τη νέα αυτή κανονικότητα. ‘Κανονικά’ έπρεπε να ετοιμαζόμαστε για ερημοποίηση ευρύτατων περιοχών της χώρας και υδροφόρους ορίζοντες που, καταπονημένοι ήδη από την υπεράντληση και τη μόλυνση, θα αδυνατίζουν όλο και πιο πολύ και που οι σύντομες καταρρακτώδεις βροχές δεν θα προλαβαίνουν να τον αναπληρώσουν, με ανυπολόγιστες συνέπειες και για την αγροτική παραγωγή και για την ποιότητα του πόσιμου νερού σε βάθος λίγων δεκαετιών.
Το κλίμα ανικανότητας έχει θεμέλια με παρόν και μέλλον… και «το παράθυρο ευκαιρίας για την αλλαγή δεν θα είναι ανοιχτό για πολύ ακόμα…».
