Την καλησπέρα μου σε όλες τις απελπιστικά αγανακτισμένες υπάρξεις,
Το σώμα επέπλεε στο νερό. Γυναίκα, 85 με 90. Τα μάτια προεξείχαν των οστών τους. Το δέρμα είχε ζαρώσει κι άλλο απ’ την υγρασία. Είχε γίνει κίτρινο. Σε σημεία, όπως στα δάχτυλα, ήταν μπλαβί. Το χέρι σε πλήρη ακαμψία κρατούσε -ακόμα- μια σακούλα γνωστής αλυσίδας σουπερμάρκετ. Μεσ’ στη σακούλα: μια ταυτότητα, ένα ζευγάρι σκουλαρίκια, τρία μενταγιόν, μια αντρική βέρα, μια τούφα μαλλιά, τέσσερα χρυσά δόντια, δυο εικόνες, μια κούπα πορσελάνινη και ένα ζευγάρι γαμήλια στέφανα. Το σώμα επέπλεε στο ύψος της ταράτσας.
Πάνω στην ταράτσα ήταν πέντε οικογένειες, δύο τριμελείς, δύο τετραμελείς και μια εξαμελής. Είκοσι νοματαίοι το σύνολο. Αυτή η ταράτσα τουλάχιστον ήταν στη θέση της. Η διπλανή της φερ’ ειπείν είχε λιποθυμήσει, καθώς το κτίριο -προφανώς αυθαίρετο- είχε εντελώς αποκολληθεί και εκεί που θα έπρεπε να βρίσκεται το πάτωμα βρισκόταν το δεξί ντουβάρι, ενώ εκεί που θα ‘πρεπε να βρίσκεται η σκεπή ήταν τ’ αριστερό.
Ένας πατέρας είχε φορτώσει το μωρό και το σκυλάκι του σε ένα λαχανί φουσκωτό, από πίσω η γυναίκα του. Το νερό τους ερχόταν ως το σαγόνι. Δυο αυτοκίνητα, των οποίων οι οδηγοί είχαν κάνει το λάθος να τα παρκάρουν σε κατηφορικές οδούς σουλατσάριζαν τέσσερεις δρόμους πιο κάτω. Στο διάβα τους πήραν παραμάζωμα πέντε καθρέφτες άλλων αυτοκινήτων, δύο κάδους απορριμμάτων και ένα ψυγείο της Algida, γεμάτο παγωτά.
Στην Καρδίτσα και τη Μαγνησία κτηνοτροφικές μονάδες πλημμύρησαν. Το νερό στο πέρας του άφησε χιλιάδες νεκρά ζώα. Κοιλιές πρησμένες, κεφάλια βουλιαγμένα στη λάσπη και πόδια στον αέρα.
Στον Θεσσαλικό κάμπο έμεναν σε παραπήγματα εκατοντάδες πρόσφυγες και μετανάστες. Ήταν όλοι αυτοί που έσκαβαν και πότιζαν την γη, που άφησε πίσω της η γενιά του brain drain. Εκτός απ’ τα σπαρτά: τα βαμβάκια, τις ντομάτες, τις σοδιές τέλος πάντων, που χάθηκαν, και θρηνήθηκαν δημοσίως, χάθηκαν και ορισμένοι απ’ αυτούς, αλλά αυτοί ΔΕΘρηνήθηκαν, κι ας είχαν σίγουρα -μέχρι να φτάσουνε να μένουνε εκεί -κινδυνέψει να πνιγούν προηγουμένως στα νερά της Μεσογείου.
Αθήνα-κέντρο…
Τα τραπέζια των μαγαζιών στο Μοναστηράκι βολτάριζαν παρασυρμένα απ’ τα νερά των φρεατίων ως το παιχνιδάδικο του Μουστάκα. Στο μετρό της περιοχής η γέφυρα είχε πλημυρίσει τόσο, που θύμιζε πλέον τους καταρράκτες της Έδεσσας. Οι άστεγοι του Θησείου κλαίγαν τα υπάρχοντά τους, όπως κι εκείνοι κοντά στη γέφυρα της Αχιλλέως στο Μεταξουργείο. Πολλοί δεν έχουνε φανεί ως τώρα. Αγνοούμενοι κι αζήτητοι. Οι περιοχές απ’ την Ομόνοια μέχρι την Κουμουνδούρου και απ’ του Ψυρρή ως και την Βάθης έμειναν δίχως ρεύμα για πάνω από 4 ώρες. Μια γυναίκα παρασύρθηκε απ’ το ποτάμι που είχε δημιουργηθεί και πιάστηκε από το στοπ μιας διασταύρωσης προκειμένου να σταθεί στα πόδια της. Παρέες πολιτών περνούσαν τους δρόμους αλά μπρατσέτα για να μην χαθούν στα ορμητικά νερά.
«Πρωτοφανής νεροποντή ανέσκαψεν χθες τον Βόλον. 21 νεκροί. Αι Αθήναι και ο Πειραιεύς μετεβλήθησαν εις μιαν απέραντο λιμνοθάλασσαν». Αναρωτιέται κανείς: «Από πότε είναι αυτή η εφημερίδα;». Η εφημερίδα είναι ο Εθνικός Κήρυκας. Το φύλλο του 1955. Κι όμως βρισκόμαστε στο καθόλα μη σωτήριο 2023.
Στο λιμάνι του Πειραιά ένας υπάλληλος, σταματά έναν νεαρό στο καράβι την ώρα που εκείνο αναχωρεί. Η επίθεση πραγματοποιήθηκε πάνω στον καταπέλτη του πλοίου. Ο υπάλληλος της εταιρείας Blue Horizon σπρώχνει τον νεαρό. Ο νεαρός πέφτει στην θάλασσα. Η δίνη που προκαλεί η προπέλα του πλοίου σοκάρει το νερό. Το αγόρι σοκάρεται απ’ την πτώση. Μετά από λίγο το κορμί του επιπλέει. Στο νερό κι αυτό, όπως τα κορμιά που αναφέρθηκαν πιο πάνω.
Το σκότωσαν σπρώχνοντάς το έξω από μια πόρτα πλοίου. Θύμιζε ένα άλλο παιδί που θέλησε να βρει καταφύγιο πίσω απ’ πόρτα ενός χρυσοχοείου, ένα άλλο που καθόταν δίπλα από την πόρτα ενός αυτοκινήτου στο Πέραμα όταν την διαπέρασαν δεκάδες αστυνομικά πυρά, κι ένα άλλο στη Θεσσαλονίκη, κι ένα ακόμη που σκοτώθηκε όταν τον έσπρωχναν απ’ την πόρτα ενός τρόλεϊ οι ελεγκτές.
Αυτά έχει η σημερινή πολεμική ανταπόκριση από τη χώρα που σε κάνει να κλαις,
απ’ τη χώρα που σε σκοτώνει στις κλωτσιές, που όταν δεν σε καίει σε πνίγει, και όπου «σημασία έχει η επικοινωνία – όχι η ουσία».
Απ’ αυτή τη χώρα,
Για το Κοσμοδρόμιο,
Η Γειτόνισσα
