Η ομιλία του πρωθυπουργού της ισραηλινής κατοχικής κυβέρνησης στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ήρε τις αναφορές στις δημοκρατικές και φιλελεύθερες αξίες, για τις οποίες επαίρεται συνήθως παγκοσμίως το κατοχικό καθεστώς, και αντ’ αυτού εστίασε στην «ιρανική απειλή» και την πιθανή συμφωνία ομαλοποίησης σαουδαραβο-ισραηλινών σχέσεων. Αναφέρθηκε επίσης και στο βιβλικό θρησκευτικό όραμα του Σιωνιστικού τρόπου σκέψης και στην κατάργηση της ύπαρξης του παλαιστινιακού λαού μας από το χάρτη τον οποίο έδειξε στην (αδειανή από κόσμο) αίθουσα της συνόδου κορυφής της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ εκφωνώντας την ετήσια ομιλία του σε μία προσπάθεια να παρουσιάσει έναν απαιτούμενο οδικό χάρτη για μία νέα Μέση Ανατολή.
Αυτό,αφού προηγουμένως η φασιστική εθνικιστική σιωνιστική δεξιά σφίξει έτι περαιτέρω τον απόλυτο έλεγχο στο αποικιοκρατικό κατοχικό καθεστώς που δημιουργήθηκε από τον φιλελεύθερο Σιωνισμό το 1948 και την προώθηση της εφαρμογής του λεγόμενου σχεδίου για ένα «Μεγαλύτερο Ισραήλ».
Μετά από σειρά διαρροής πληροφοριών στα Μέσα Ενημέρωσης και αντικρουόμενες δηλώσεις διαφόρων πλευρών για το θέμα νομιμοποίησης των σχέσεων (σ.μτφ. μεταξύ Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας), ο Σαουδάραβας πρίγκηπας διάδοχος στο θρόνο Μοχάμαντ μπιν Σαλμάν και ορισμένοι Αμερικανοί αξιωματούχοι δήλωσαν πως οι συνομιλίες για την συμφωνία ομαλοποίησης δε θα αποτύχουν και δε θα σταματήσουν τώρα. Παράλληλα, ένας αριθμός υπουργών της κατοχικής κυβέρνησης φανέρωσε πως η συμφωνία θα υπογραφεί πριν το τέλος αυτού του χρόνου, κάτι που υποστηρίζεται από τον Λευκό Οίκο, παρά την προσωπική μου πεποίθηση πως αυτό θα βρεθεί αντιμέτωπο με πολλές ισραηλινές και αμερικανικές παγίδες και εμπόδια για διάφορους λόγους, που σχετίζονται με τις εσωτερικές τους υποθέσεις και τα συστατικά της σύγκρουσης που υπάρχει στα πολιτικά συστήματα Αμερικανών και Ισραηλινών.
Εντούτοις, υπάρχουν αρκετοί λόγοι που εξηγούν γιατί οι ΗΠΑ κάνουν αγώνα δρόμου ενάντια στο χρόνο ώστε να ολοκληρώσουν αυτή τη συμφωνία ομαλοποίησης, που θέλουν να πετύχει, ανεξάρτητα από τις επιπτώσεις που θα έχει αυτό στο παλαιστινιακό ζήτημα το οποίο οι ΗΠΑ θέλουν να συνεχίσουν να μονοπωλούν δίχως να το λύνουν και το οποίο η αμερικανική κυβέρνηση δεν βλέπει ως μείζονος σημασίας θέμα ενόψει των στρατηγικών σύγκρουσης που έχει θέσει τώρα απέναντι σε Κίνα και Ρωσία.
Πρώτα από όλα, οι ΗΠΑ έχουν επίγνωση των κινδύνων που προκύπτουν από την γοργή είσοδο της Κίνας και της Ρωσίας στην περιοχή και την επακόλουθη υπογραφή της συμφωνίας ιρανο-σαουδαραβικής συμφιλίωσης (Μάρτιος 2023) και ενός αριθμού στρατηγικών εταιρικών συμφωνιών με αρκετές αραβικές χώρες.
Ο δεύτερος από τους λόγους αφορά την επιθυμία της αμερικανικής κυβέρνησης να επιτύχει ένα πολιτικό επίτευγμα που να τονώσει την δημοτικότητα του Προέδρου Μπάιντεν και να ενισχύσει το κόμμα του, ακόμη και εάν ο Τραμπ και το κόμμα του θα είναι εξίσου ενθουσιασμένοι για την διεύρυνση των συμφωνιών εξομάλυνσης των σχέσεων του Ισραήλ με άλλες χώρες στην περιοχή.
Ο τρίτος από αυτούς τους λόγους αφορά την επιθυμία της αμερικανικής κυβέρνησης να διασώσει το ισραηλινό κατοχικό κράτος από την απόρριψη που υπέστη σε επίπεδο διεθνών σχέσεων μετά την ανάληψη καθηκόντων της σημερινής φασιστικής κυβέρνησης στην οποία συμμετέχουν υπουργοί της εθνικοθρησκευτικής δεξιάς σε ηγετικά πόστα του ρατσιστικού αποικιοκρατικού καθεστώτος και την επακόλουθη κλιμάκωση της οξυμένης δομικής κρίσης που απειλεί την εξυπηρέτηση της αμερικανικής στρατηγικής στην περιοχή.
Τέταρτον, η προώθηση μέτρων απόσυρσης ορισμένων «λεπτομερειών» από την ιρανο-σαουδαραβική συμφωνία για να εξασφαλιστεί η συνέχιση του αμερικανικού ρόλου σε Ιράκ, Συρία και Λίβανο.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, καταβάλλονται προσπάθειες ώστε να συμφωνηθούν τα κοινά συμφέροντα ή να βρεθούν κοινά συμφέροντα που θα επιτευχθούν μέσω του Σχεδίου για μία Νέα Μέση Ανατολή, που συζητείται εδώ και δύο δεκαετίες, με σκοπό να ενσωματωθεί το Ισραήλ στη γεωπολιτική πραγματικότητα της περιοχής, υπό τον όρο πως αυτό θα παραμείνει ανώτερο από στρατιωτική και τεχνολογική άποψη και θα χαραχθεί ξανά ο χάρτης της περιοχής στη βάση διαγραφής των εθνικών δικαιωμάτων του παλαιστινιακού λαού. Σύμφωνα με το στρατηγικό όραμα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, αφού προηγουμένως ορισμένοι όροι στην περιοχή γίνουν κατάλληλοι μετά το αραβικό φθινόπωρο της λεγόμενης «αραβικής άνοιξης», στο πλαίσιο προσπαθειών για την αντιμετώπιση των συνεχιζόμενων διεθνών αλλαγών προς το τέλος της αμερικανικής ηγεμονίας που οι ΗΠΑ επιχειρούν να διατηρήσουν.
Αυτό που συμβαίνει τώρα δεν έρχεται σε αντιπαράθεση με αυτό που ξεκίνησαν νωρίτερα (το 2020) ο Τραμπ και ο γαμπρός του Τζάρεντ Κουσνέρ, αλλά συνιστά μία συνέχιση του αμερικανικού οράματος που δε σχετίζεται πρωτίστως με το πρόσωπο του Προέδρου. Είναι συνέχιση των λεγόμενων συμφωνιών του Αβραάμ, που έχουν την δικομματική στήριξη σε ΗΠΑ αλλά και σε Ε.Ε. δίχως όμως την επίτευξη όσων απαιτούν οι Σαουδάραβες, ειδικά σε ό,τι αφορά θέματα στρατιωτικών υποδομών και ενός πυρηνικού προγράμματος, που εγείρει εσωτερική συζήτηση σε ΗΠΑ και Ισραήλ.
Ο Μπάιντεν δεν ακύρωσε καμία από τις προηγούμενες αποφάσεις του Τραμπ, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την Ιερουσαλήμ, και χτες πρόσθεσε σε αυτές και έναν νόμο που επιτρέπει στους Ισραηλινούς να εισέρχονται στις ΗΠΑ δίχως βίζα ενώ δεν σταμάτησε ούτε τις ροές αμερικανικής βοήθειας και δωρεών προς το Ισραήλ και την υποστήριξη αυτού σε διεθνή φόρα.
Επίσης, ο κατακερματισμός ετερόκλητων τμημάτων της ισραηλινής κοινωνίας και η θέση της για τις δικαστικές μεταρρυθμίσεις δεν εμπόδισαν τον Μπάιντεν να συναντήσει τον Νετανιάχου στον ΟΗΕ και να αναζητήσουν τρόπους προστασίας του κατοχικού καθεστώτος ώστε να συνεχίσει αφενός τα λειτουργικά του καθήκοντα και να εκπληρώσει το σιωνιστικό όνειρο στο οποίο πιστεύει ο Μπάιντεν και οι συν αυτώ. Από την άλλη, υπάρχει μία εξέλιξη στις θέσεις της κοινής γνώμης που αντιτίθεται σε αυτό, ανεξάρτητα από τα σενάρια εξόδου από μία δομική κρίση στο κατοχικό κράτος που συμπεριλαμβάνει αρκετές επιλογές που θα γίνουν ξεκάθαρες σε εμάς τις επόμενες μέρες.
Οι εξελίξεις έδειξαν πως η εξομάλυνση την οποία ασκούν ορισμένα αραβικά καθεστώτα συνιστά σοβαρή απόκλιση από την ιστορική αραβική θέση για το παλαιστινιακό ζήτημα και δεν πέτυχαν ειρήνη και σταθερότητα ενώ οι Ισραηλινοί παραμένουν ανεπιθύμητοι από τους αραβικούς λαούς.
Εντούτοις, μέσα στα τελευταία 20 χρόνια, υπήρξαν ριζοσπαστικές αλλαγές στην αραβική πολιτική πραγματικότητα, αλλά και στη διεθνή πολιτική σκηνή, αλλαγές που σκόπευαν στην αλλαγή της διεθνούς τάξης. Αυτές οι παράμετροι εξυπηρέτησαν το σιωνιστικό όραμα, καταστρέφοντας την πραγματικότητα του αραβικού εθνικού κράτους και τις συνεχείς προσπάθειες για τερματισμό του ιστορικού αγώνα που άφησε η κληρονομιά της PLO (σ. μετφρ. Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) και το όραμα εθνικής απελευθέρωσης, όπως επίσης και την εμμονή στην εβραϊκή ταυτότητα του κράτους και την διεύρυνση των εποικισμών, την ιουδαιοποίηση περιοχών και την ρατσιστική διάκριση. Όλα αυτά, δίχως την παραμικρή τιμωρία ή απόδοση ευθυνών είτε από τους Άραβες, ή από την Δύση, παρά τις παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου και αυτό που εκφράζουν οι διεθνείς αποφάσεις, τη βούληση των αραβικών λαών ή και της Αραβικής Ειρηνευτικής Πρωτοβουλίας (του 2002).
Το διεθνές σιωνιστικό κίνημα σήμερα επιθυμεί ο παλαιστινιακός λαός να αποδεχθεί το λεγόμενο αφήγημά του μόνο και μόνον για να μας επιτρέψουν να υπάρχουμε σαν «κάτοικοι» δεύτερης κατηγορίας στη λεγόμενη «Ιουδαία και Σαμάρια» σύμφωνα με το όραμα του Γεχοσούα Μπεν Ναν και των μαθητών του, από τον Σμότριτς και τον Μπεν Γκβιρ ως τον Νετανιάχου. Επίσης θέλουν, ο λαός μας εντός του ίδιου του Ισραήλ, μέσω διακρίσεων, διώξεων και των καθημερινών φόνων που διαπράττονται να αποδεχθούν τις πολιτικές των διακρίσεων σε βάρος τους σύμφωνα με τον Νόμο περί Εβραϊκής Εθνικότητας και να απεμπλακούν από τα ζητήματα του λαού μας, την PLO, και την αρχή του δικαιώματος αυτοκαθορισμού του λαού μας και της ενότητας του δικού τους πεπρωμένου.
Θέλουν εμείς να παραδοθούμε σε αυτό το όραμα και να αρνηθούμε τα ιστορικά γεγονότα, τα εθνικά μας δικαιώματα, τον αγώνα του αυτόχθονα λαού μας για την ελευθερία του και το δικαίωμά του για τερματισμό της κατοχής και του αυτοκαθορισμού της τύχης του σε σχέση με όλες τις διεθνείς αποφάσεις που παρέμειναν ως σήμερα «κενό γράμμα» σε μία εποχή μονοπολικής ηγεμονίας που αντιτίθεται στα δικαιώματα των λαών δημιουργώντας τα χαρακτηριστικά αυτής της Μέσης Ανατολής. Για τι νέο λοιπόν μιλάνε;
Αντιμετωπίζοντας αυτό το ζήτημα δεν απαιτεί μόνον τον εφησυχασμό της σαουδαραβικής θέσης για τις συνεχιζόμενες συζητήσεις σχετικά με την προσκόλλησή τους στην Αραβική Ειρηνευτική Πρωτοβουλία, όπως δηλώνουν, και των παραμέτρων του οράματος της νέας ηγεσίας που έχει σε αυτό, ενώ παράλληλα προσπαθεί να διαφεντέψει το παιχνίδι διεθνούς ισορροπίας στις σχέσεις της σύμφωνα με τους κανόνες που προτάσσουν το εθνικό συμφέρον. Το βασικό κριτήριο για ειρήνη στην περιοχή υποτίθεται πως αφορά την εφαρμογή της αρχής του δικαιώματος του παλαιστινιακού λαού στον αυτοπροσδιορισμού, στην εγκαθίδρυση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, και την επίλυση του προσφυγικού προκειμένου να επιτευχθεί ειρήνη. Όπως άλλωστε ανακοίνωσε και ο Σαουδάραβας πρέσβης όταν επέδωσε προ ημερών στη Ραμάλα τα διαπιστευτήριά του στον Παλαιστίνιο Πρόεδρο Μαχμούτ Αμπάς μέσω της συμφωνίας εξομάλυνσης που επιδιώκει η Σαουδική Αραβία για να εξασφαλίσει τα συμφέροντά της στην περιοχή, να αναπτύξει τον περιφερειακό ηγετικό της ρόλο, και να διευρύνει τη σταθερότητα, την ειρήνη και την ευημερία, όπως διακηρύσσει, ενώ συζητιούνται οι λεπτομέρειες στα Μέσα Ενημέρωσης σχετικά με την εφαρμογή μεγάλων έργων όπως η Πόλη Νέον κ.α.
Μία από τις διαρροές στα ΜΜΕ αφορά μία σειρά μετριοπαθών παλαιστινιακών αιτημάτων, ορισμένα εκ των οποίων δεν γίνονται αποδεκτά από τις ΗΠΑ, ούτε ικανοποιούν όσα ανέφερε στην ομιλία του στον ΟΗΕ ο Πρόεδρος Αμπάς και το ξεκάθαρο μήνυμα που έστειλε πριν λίγες μέρες, τονίζοντας πως στη Μέση Ανατολή «δεν μπορεί να επιτευχθεί ειρήνη δίχως επίλυση του παλαιστινιακού δίχως ο λαός να αποκτήσει τα πλήρη δικαιώματά του», παρά τις προσπάθειες κατακερματισμού αυτής της θέσης υπό τις αμερικανικές πιέσεις με στόχο την εγκατάλειψη των πολιτικών δικαιωμάτων του λαού μας και της κυριαρχίας του στη γη του, που πρέπει να συνεχιστεί υπό κάθε περίπτωση αντιμετωπίζοντας τις πολιτικές των ΗΠΑ.
Το εθνικό μας ζήτημα δεν λύνεται με την εξομάλυνση σχέσεων (του Ισραήλ) με τη Σαουδική Αραβία όπως και δεν λύθηκε με προηγούμενες συμφωνίες εξομάλυνσης. Σύμφωνα ισραηλινά ΜΜΕ, αυτές οι συμφωνίες συμπεριλαμβάνουν περιφερειακά οικονομικά έργα που υποτίθεται πως θα βελτιώσουν τις συνθήκες διαβίωσης. Εντούτοις, ακόμη και εάν εφαρμοστούν σε ένα πλαίσιο που βασίζεται στο χρήμα, θα αντανακλούν αρνητικά τα εθνικά μας πολιτικά συμφέροντα, καθώς ο άνθρωπος δεν γίνεται να ζήσει μόνο με ψωμί.
Επιπλέον, θα έχουν επιπτώσεις αρνητικές και σε αραβικές χώρες της περιοχής, όπως η Αίγυπτος και τα συμφέροντά της στη Διώρυγα του Σουέζ και η Ιορδανία.
Επομένως, η επίτευξη μίας δίκαιης λύσης δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με κλιμάκωση του εθνικού αγώνα μας ώστε η κατοχή να γίνει δαπανηρή και πιο οδυνηρή για τον δυνάστη.
Βεβαίως υπάρχουν εμπόδια σε αυτή την κατεύθυνση, αλλά αυτό που χρειάζεται είναι να δοθεί κάθε ενέργεια και επιμονή σε αυτό το στόχο με όλες τις μορφές πολιτικής, διπλωματικής και λαϊκής αντίστασης που έχουν εγκριθεί από τους εθνικούς θεσμούς μας όπως και από το διεθνές δίκαιο που αφορά κάθε λαό που υποφέρει από κατοχή και που αφορούσε όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στο παρελθόν σε λαούς που στέναζαν από την αποικιοκρατία , παρά τις αντίξοες συνθήκες.
Η υπόθεση χρειάζεται διεύρυνση των βάσεων διεθνούς αλληλεγγύης από τους λαούς και τις προοδευτικές δυνάμεις που μας υποστηρίζουν και κινητοποιούν κάθε δυνατότητα και δύναμη ώστε να αντιμετωπίσει ο λαός μας τους κινδύνους που ελλοχεύει το σχέδιο του βιβλικού σιωνιστικού σχεδίου στο έδαφος ώστε να ολοκληρωθεί ο στόχος μίας δημοκρατικής εθνικής απελευθέρωσης. Η διεύρυνση της λαϊκής συμμετοχής ως πηγή εξουσίας και η εφαρμογή μίας δημοκρατικής ζωής, στην οποία αναφέρθηκε ο Πρόεδρος Αμπάς στην ομιλία του σχετικά με τις γενικές εκλογές στα παλαιστινιακά εδάφη, συμπεριλαμβανόμενης της Ιερουσαλήμ.
Ως εκ τούτου, οποιεσδήποτε συμφωνίες ομαλοποίησης σχέσεων που δεν είναι στη βάση της εκπλήρωσης των εθνικών δικαιωμάτων του λαού μας δεν θα πετύχουν σταθερή ειρήνη στην περιοχή σύμφωνα με όσα έδειξαν στην πράξη όλες οι προηγούμενες συμφωνίες που δεν αντανακλούν τη βούληση των λαών ενώ ακόμη και οι αραβικές χώρες που τις υπέγραψαν δεν επωφελήθηκαν από αυτές ενόψει των φιλοδοξιών του κατοχικού κράτους και του αμερικανικού οράματος. Σταθερότητα στην περιοχή δεν επιτεύχθηκε. Γι’ αυτό και το μόνον που θα κάνουν αυτές οι συμφωνίες θα είναι η εξυπηρέτηση του παλιού αμερικανικού σχεδίου για μία Νέα Μέση Ανατολή με περισσότερο «οργανωμένο» χάος που εξηγεί τις επιπτώσεις των εκδηλώσεων του πραξικοπήματος στη Γάζα και την επακόλουθη διαίρεση που αντανακλάται και σε προσφυγικούς καταυλισμούς της διασποράς (π.χ. Λίβανος) και τη δυτική πίεση για υποβάθμιση του ρόλου της PLO στην παλαιστινιακή και διεθνή πραγματικότητα ώστε να πάμε πέρα από την κουβέντα για λύση στη βάση των δύο κρατών, την οποία η Δύση συζητά υποκριτικά δίχως λεπτομέρειες και δίχως σύνορα.
Η επικείμενη περίοδος είναι γεμάτη από επιταχυνόμενες διεθνείς αλλαγές που μπορεί να προκαλέσουν αλλαγές στο συσχετισμό δυνάμεων και αντικειμενικές συνθήκες που αργότερα θα συμβάλουν στην προετοιμασία εδάφους για μία συνολική συμφωνία που θα τερματίσει την κατοχή και την σύγκρουση μέσω διεθνούς συνδιάσκεψης στην οποία όλες οι διεθνείς και περιφερειακές δυνάμεις θα συμμετάσχουν και για την οποία είναι αρμόδιοι να τη συγκαλέσουν ο Παλαιστίνιος Πρόεδρος Αμπάς και ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες. Μέχρι τότε, θα πρέπει να γίνουν τα απαραίτητα βήματα για την κήρυξη παλαιστινιακού κράτους υπό κατοχή και την ολοκλήρωση της ένταξής μας στον ΟΗΕ και στους διεθνείς οργανισμούς στη βάση απόφασης για το καθεστώς μη μέλους που συνιστά εγγύηση κατά της προσχώρησης σε νέες προσωρινές συμφωνίες που εμποδίζονται από πολλά εμπόδια σε σχέση με τις αντιφάσεις επιθυμιών και της πραγματικότητας της ισραηλινής κοινωνίας. Η αμερικανική κυβέρνηση αναπαράγει μόνο τις συμφωνίες. Άλλη μία προσωρινή συγκυρία μας φέρνει σε μέρες ενός φαύλου κύκλου.
Η συζήτηση για τη νέα Μέση Ανατολή που έχει ξεκινήσει με ομιλίες και δηλώσεις διαφόρων πολιτικών διεθνούς διαμετρήματος και που σύμφωνα με το όραμα αυτό αναμένεται να επιφέρει οικονομική και κοινωνική ευημερία και βιώσιμη ανάπτυξη σε όλες τις αραβικές κοινωνίες, δεν θα επιτευχθεί δίχως δικαιοσύνη στον παλαιστινιακό λαό και τερματισμό της κατοχής όπως επίσης δίχως τερματισμό της ρατσιστικής διάκρισης και των καθημερινών δολοφονιών. Διαφορετικά όλο αυτό θα παραμείνει ένα προπέτασμα καπνού μπροστά στα μάτια μας.
Τώρα, το κατοχικό κράτος και οι ΗΠΑ και αυτοί που τους ακολουθούν έχουν εντείνει τις προσπάθειες τερματισμού πραγματικών πιθανοτήτων για την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους με πλήρη κυριαρχικά δικαιώματα στο πλαίσιο της ιστορικής πατρίδας μας στα σύνορα του Ιούνη του 1967, που συνιστούν την επίσημη παλαιστινιακή πολιτική θέση ως σήμερα σε συμφωνία με τη διεθνή επιλογή της αρχής για λύση δύο κρατών.
Ενόψει της συνεχιζόμενης αμερικανικής επιμονής, όπως έχω δείξει, που προχωρά με την εισαγωγή των συμφωνιών ομαλοποίησης σαν εναλλακτική, συμπεριλαμβανομένης των σχεδίων «οικονομικής ειρήνης» για το όφελος μεγάλων μονοπωλίων στην περιοχή, πρέπει να σκεφθούμε τις πολιτικές μας επιλογές που θα προστατεύσουν το δικαίωμα αυτοδιάθεσης και εθνικής ταυτότητας του λαού μας, τους ιδιοκτήτες αυτής της γης, που διψούν για ελευθερία πρώτα και μετά για σταθερότητα. Και η ειρήνη, η δημοκρατία και η πρόοδος σε κάθε τομέα, όταν υπάρξουν οι συνθήκες, τότε μόνο θα είναι δυνατόν να μιλάμε για μία νέα Μέση Ανατολή στην οποία εμείς θα αποτελούμε μέρος, μακριά από πολέμους, μίση, διώξεις, και ρατσισμό και στην οποία οι λαοί θα απολαμβάνουν τα εθνικά πολιτικά τους δικαιώματα ανεξάρτητα από τη μορφή πιθανής πολιτικής λύσης στην παρούσα πραγματικότητα, αλλά με εξασφάλιση της πλήρους ισότητας σε πολιτικά, ηθικά, νομικά δικαιώματα που απαιτούν το τέλος της αποικιοκρατικής σιωνιστικής σκέψης που στοχοποιούν όχι μόνον τον λαό μας αλλά και όλους τους λαούς της περιοχής, συμπεριλαμβανομένων και Εβραίων Ισραηλινών, που πρέπει να συνειδητοποιήσουν το μέλλον τους στη νέα Μέση Ανατολή όχι μόνο μέσω της ομαλοποίησης σχέσεων με χώρες της περιοχής αλλά μέσω της συμμετοχής τους με τις δικές τους προοδευτικές, φιλελεύθερες δυνάμεις που μπορεί να διευρυνθούν με την κρίση που δοκιμάζουν, σε ένα σχέδιο ανθρώπινης αναγέννησης. Στο οποίο θα συμβιώνουν με τον ντόπιο παλαιστινιακό λαό για να τερματίσουν την αποικιοκρατική κατοχή, για να οικοδομήσουν ένα καλύτερο μέλλον στο οποίο τα παιδιά του παλαιστινιακού λαού μας θα ζουν στη δική τους πατρίδα μαζί με όσους επιστρέψουν από την διασπορά. Εξαιτίας των εγκλημάτων των καταστροφών που μπορεί να επαναληφθούν, οι Εβραίοι του Ισραήλ συμμετέχοντας στον απελευθερωτικό αγώνα κατά της αποικιοκρατίας ρατσιστικών σιωνιστικών εποίκων μπορούν να πετύχουν ειρήνη, ασφάλεια και σταθερότητα.
