Το απόλυτο τοπίο πολέμου, μια πόλη φάντασμα η «πληγωμένη» Λωρίδα της Γάζας, με τους κατοίκους της να θρηνούν γοερά τους χιλιάδες θανάτους. Μια αιματοβαμμένη πόλη, με γκρεμισμένα κτίρια, που άλλοτε έμεναν εκεί γονείς με τα παιδιά τους, που έπαιζαν στους δρόμους, που πήγαιναν στις δουλειές τους, που ζούσαν την καθημερινότητα.
Τώρα, όλα είναι παρελθόν και τη θέση τους έχουν πάρει πτώματα ανθρώπων, γκρεμισμένες περιουσίες με τον πόλεμο να ξεπερνά κάθε «ρεαλιστική» φαντασία τρόμου. 2.670 Παλαιστίνιοι νεκροί, σχεδόν 10.000 τραυματίες και περισσότεροι από 1.000 να αγνοούνται κάτω από τα ερείπια, ενώ πάνω από ένα εκατομμύριο κάτοικοι της Βόρειας Γάζας έχουν ήδη εγκαταλείψει τις εστίες τους.
Το μέλλον μαύρο και σκοτεινό, τη στιγμή που η Υπηρεσία του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες (UNRWA) ανακοινώνει ότι «ηλικιωμένοι, παιδιά, έγκυες γυναίκες, άτομα με αναπηρία απλώς στερούνται τη βασική ανθρώπινη αξιοπρέπειά τους. Πρόκειται για την απόλυτη ντροπή».
Και το νερό, το βασικό αγαθό, τελειώνει…
Ο πόλεμος είναι εκεί, υπάρχει, δεν είναι μακριά μας, ούτε το παιδάκι που κλαίει και θρηνεί πάνω από το φέρετρο τον σκοτωμένο του πατέρα είναι μακριά μας. Είμαστε εμείς που θρηνούμε για όλους αυτούς που χάθηκαν και χάνονται σε αυτόν τον άδικο πόλεμο (ποιος πόλεμος είναι δίκαιος;).
Δρόμοι ανοίγουν για να φύγουν οι πολίτες, δρόμοι κλείνουν, τελεσίγραφα πολιτικών έρχονται και φεύγουν, διπλωματικές μυστικές συναντήσεις μεταξύ «αρχόντων» πραγματοποιούνται αστραπιαία, σχέδια καταστρώνονται και οι κοινοί θνητοί συνεχίζουν να θρηνούν, όσο οι «μεγάλοι» τρίβουν τα χέρια τους.
Ένας πόλεμος με το μόνο θύμα τον άμαχο πληθυσμό και ένα παιδάκι, που θα συνεχίζει να κλαίει πάνω από το φέρετρο του πατέρα του.
