Θα είναι το βράδυ μιας Τρίτης, όταν, την ώρα που εμείς μαγειρεύαμε βραδινό φαγητό, στη Γάζα θα βομβαρδίζεται ένα νοσοκομείο με τραυματισμένους και αρρώστους.

Θα είναι το βράδυ μιας Τρίτης, όταν, την ώρα που εμείς βλέπουμε μια σειρά στο Netflix ή στη τηλεόραση, πάνω από 500 νεκροί θα ξεθάβονται μέσα από τα συντρίμμια ενός κτιρίου, μέσα από τα συντρίμμια μιας ολόκληρης πόλης.

Θα είναι το βράδυ μιας Τρίτης, όταν, την ώρα που εμείς αγκαλιάζουμε και φιλάμε τα παιδιά μας για καληνύχτα, ένας πατέρα θα μεταφέρει το διαμελισμένο σώμα του γιου του σε πλαστικές σακούλες.

Θα είναι το βράδυ μιας Τρίτης, όταν, την ώρα που εμείς διασκεδάζουμε ανέμελοι, έτσι όπως πρέπει να κάνουν όλοι οι άνθρωποι, η Παλαιστίνη θα σβήνεται από τον χάρτη.

Ήταν το βράδυ μιας Τρίτης όταν είδαμε τις βόμβες να ρημάζουν το Βελιγράδι, να καταστρέφουν την Καμπούλ, να διαλύουν τη Βαγδάτη με τη δικαιολογία ότι η Δύση χτυπούσε «τρομοκράτες».

Ήταν το βράδυ ακόμα μιας Τρίτης όταν τα σώματα δεκάδων χιλιάδων Τούτσι γέμισαν κενοτάφια. Όταν Αμερικανοί πεζοναύτες σφάγιασαν στο Μι Λάι όλες τις γυναίκες, όλα τα παιδιά, όλους τους ηλικιωμένους, ψάχνοντας, υποτίθεται, για «τρομοκράτες» Βιετκόνγκ.

Ήταν το βράδυ μιας Τρίτης όταν η Γάζα πάλι μάτωνε, για χιλιοστή φορά μέσα σε αυτό τον αιώνα.

Ένας αιώνας αίματος που δεν τελειώνει ποτέ. Μια ματωμένη ημέρα που δεν τελείωσε ποτέ.

Ένας αιώνας αίματος όπου τα χειρότερα εγκλήματα διαπράχθηκαν από εκείνους που ευαγγελίζονταν πως θα έφερναν την «Ειρήνη».

Ένας αιώνας που η ανθρωπότητα αιμορραγεί από εκείνους που υποτίθεται πως πασχίζουν να «πατάξουν την τρομοκρατία».

Από εκείνους που πασχίζουν να καταστρέψουν όποιον δεν τους μοιάζει, να καταληστέψουν το βιός τους, τους φυσικούς πόρους των τόπων τους, τον ορυκτό πλούτο που ήταν πιότερο μια κατάρα παρά μια ευλογία.

Η τρομοκρατία είμαστε εμείς. Πάντα ήμασταν «εμείς». Η Δύση. Ο ιμπεριαλισμός.

Οι αφανείς και αυτάρεσκοι τρομοκράτες, που έβλεπαν σαχλαμάρες στην τηλεόραση την ώρα που οι εντεταλμένοι τρομοκράτες, οι κυβερνήσεις τους σκόρπιζαν τον θάνατο, έδιναν τα όπλα και τις εντολές για να ισοπεδωθούν ολόκληρες χώρες.

Από την Ανατολή ήρθε το φως. Και εμείς στην Ανατολή φέρνουμε μονάχα το σκοτάδι και τον θάνατο.

«Όταν έβλεπα τον Αλαντίν στην Disney με το τζίνι
τα αδέλφια μου γαζώνανε κάτω στην Παλαιστίνη
μα σε ευχαριστώ Θεέ, που έχω και έναν ΟΗΕ
και να ενδιαφερθώ για αυτά δεν χρειάστηκε ποτέ…»