Σε κείμενο που δημοσιεύσαμε χθες με αφορμή τον βομβαρδισμό του μοναστηριού του Αγίου Πορφυρίου στη Γάζα αναφερόταν ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο και η Εκκλησία της Ελλάδος δεν είχαν εκφράσει μέχρι εκείνη τη στιγμή συμπαράσταση προς το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων.
Χρειάζεται να επανορθώσουμε.
Στο μεσοδιάστημα πληροφορηθήκαμε τόσο την έκδοση ανακοινωθέντος από τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος (όπου μεταξύ άλλων διαβάζουμε: «(…) χθες το βράδυ, ένας εκ των στόχων των ανελέητων βομβαρδισμών υπήρξε και η ιστορική Ιερά Μονή Αγίου Πορφυρίου στην πολύπαθη Γάζα, όπου είχε ως συνέπεια τον θάνατο τουλάχιστον 18 αθώων θυμάτων και τον τραυματισμό πολλών άλλων εκ των εκατοντάδων Χριστιανών Ορθοδόξων κατοίκων της περιοχής, οι οποίοι έχουν καταφύγει και διαμένουν στις εγκαταστάσεις αυτής»), όσο και την τηλεφωνική επικοινωνία του Οικουμενικού Πατριάρχη με τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων.
Στο περιθώριο της επίσκεψής του στο Μονακό, ο κ. Βαρθολομαίος φέρεται, κατά το σχετικό δελτίο τύπου, να δήλωσε στον κ. Θεόφιλο «τη συμπαράστασή του με αφορμή τα τραγικά γεγονότα που εκτυλίσσονται στους Αγίους Τόπους, ευχόμενος όπως επανέλθει το ταχύτερο η ειρήνη και η ασφάλεια για όλους στην ταραγμένη Μέση Ανατολή. Επίσης, εξέφρασε τα συλλυπητήριά του προς τον Μακαριώτατο για τα θύματα από την έκρηξη κοντά στον Ι. Ναό του Αγίου Πορφυρίου Γάζης, και τις ευχές του για ταχεία ανάρρωση των τραυματιών».
Μέγας ο καημός της Παναγιότητός του να διευκρινισθεί ότι η «έκρηξη» (πόθεν προκύψασα;) σημειώθηκε «κοντά» στον αρχαίο Ι. Ναό του Αγίου Πορφυρίου – σαν να λέμε, στο οικοδομικό σύμπλεγμα της Μονής και όχι στο ίδιο το καθολικό.
Επίσης η πρωτοτυπία και ευθυβολία των ευχών του για επάνοδο της ειρήνης στη Μέση Ανατολή συναγωνίζεται δηλώσεις υποψήφιας σε καλλιστεία «Μις Κόσμος». Από αυτές που δεν δυσαρεστούν κανέναν, γιατί δεν κατονομάζουν κανέναν.
Η «διάκρισις» είναι βεβαίως μεγάλη αρετή για τους εκκλησιαστικούς άνδρες. Αλλά και η παρρησία, όταν χρειάζεται. Άλλωστε, είναι αμέτρητες οι φορές το τελευταίο έτος κατά τις οποίες ο Οικουμενικός Πατριάρχης στο κήρυγμά του έχει βρει με οποιαδήποτε αφορμή την ευκαιρία καταγγείλει ονομαστί τη Ρωσία και την «απρόκλητη» (υποτίθεται) επέμβασή της στην Ουκρανία. Για την ακρίβεια, η δημόσια παρουσία του Φαναρίου έχει καταστεί πλέον εντελώς μονοθεματική.
(Εν τω μεταξύ, την ίδια ακριβώς ημέρα η ουκρανική βουλή νομοθετούσε την απαγόρευση λειτουργίας ενός θρησκευτικού σώματος, εν προκειμένω της συνδεόμενης ιστορικά με τη Μόσχα Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας, προς όφελος της αντίπαλης αυτοκέφαλης εκκλησίας, της συγκροτηθείσας κατόπιν ενεργειών του Φαναρίου, το οποίο βέβαια δεν βρήκε μια κουβέντα να πει για την προφανή παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ελπίζει τουλάχιστον κανείς όλα αυτά να μη δίνουν ιδέες στις πολιτικές αρχές της χώρας όπου εδρεύει το Οικουμενικό Πατριαρχείο).
Την ίδια στιγμή, η διαχριστιανική πρωτοβουλία Kairos Palestine, την οποία παρουσιάσαμε πρόσφατα, με ανοικτή επιστολή της γραμμένη μετά την επίθεση στο Νοσοκομείο Αλ Αχλί και τον Άγιο Πορφύριο καλεί σε μετάνοια τους Δυτικούς Χριστιανούς θεολόγους και εκκλησιαστικούς ηγέτες που με τη σιωπή τους, τα διπλά μέτρα και σταθμά τους ή και την ενεργητική συνηγορία τους νομιμοποιούν την ισραηλινή κατοχή και τα εγκλήματα που τη συνοδεύουν. Η ελληνόφωνη Ορθοδοξία έχει πολλά να μάθει από το αυτό το κείμενο.
Γενικά, το πνεύμα των Προφητών είναι περισσότερο χρήσιμο από τον συναγελασμό με τους ισχυρούς του κόσμου τούτου, αν κανείς θέλει να λέγεται εκκλησιαστικός ηγέτης. Ιδίως όταν βρισκόμαστε στα πρόθυρα επαπειλούμενου θερμού παγκοσμίου πολέμου.
