Εκατό χιλιάδες ευρώ τον χρόνο πληρώνει το σωματείο των οδηγών λεωφορείων του ΟΑΣΑ για δικαστικά έξοδα που αφορούν υποθέσεις ξυλοδαρμών οδηγών στους δρόμους της πόλεως των Αθηνών. Αυτό διαβάζουμε στο ρεπορτάζ της Αγγελικής Σταματοπούλου στην εφημερίδα «Καθημερινή».
Στο ίδιο ρεπορτάζ μιλά και ο συνδικαλιστής της αστυνομίας, αντιπρόεδρος της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αθήνας που υπηρετεί στην Τροχαία. Η δήλωσή του αφοπλιστική: «Δυστυχώς, δεν έχουμε συνείδηση οδικής συμπεριφοράς, ούτε οι οδηγοί, ούτε οι πεζοί. Για παράδειγμα, υπάρχουν λεωφορειολωρίδες που δημιουργήθηκαν για να φτάνουν τα λεωφορεία γρήγορα στον προορισμό τους. Αντ’ αυτού διέρχονται αυτοκίνητα, με αποτέλεσμα να καθυστερούν τα λεωφορεία». Μάλιστα…
Έχω, πριν από λίγο καιρό, μόλις διασχίσει το φανάρι στο σημείο που η Λεωφόρος Βασιλίσσης Αμαλίας μετονομάζεται σε Λεωφόρο Ανδρέα Συγγρού, στην προτομή της Μελίνας Μερκούρη. Περνώ συχνά από εκεί. Δεν υπάρχει περίπτωση να ανάψει κόκκινο φανάρι για τα οχήματα και να μην παραβιαστεί από κάποιον οδηγό που αν ελέγχονταν θα δικαιολογούσε την πράξη του λέγοντας «βιαζόμουν». Ένα όχημα τη φορά, δύο, πέντε. Και στα δύο ρεύματα. Περπατώ στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Στη συμβολή της Διονυσίου Αρεοπαγίτου με την οδό Μακρυγιάννη υπάρχει συχνότατη αστυνομική παρουσία. Τέσσερις, έξι ή και οκτώ αστυνομικοί με παπάκια ή μοτοσυκλέτες μεγάλου κυβισμού σταθμεύουν εκεί, ελέγχουν την είσοδο της τουριστικής περιοχής, αναμένουν κλήση για επέμβαση. Κουβεντιάζουν, πίνουν καφέ στο πλαστικό, κοιτούν το κινητό τους, καπνίζουν. Δε μου δημιουργούν αίσθημα εμπιστοσύνης για να τους μιλήσω.
Πιο πάνω, μπροστά στα εκδοτήρια των εισιτηρίων για την Ακρόπολη βρίσκεται σταθμευμένο πάνω στον πεζόδρομο περιπολικό της τροχαίας. Το προσεγγίζω, καλημερίζω και ενημερώνω τον νεαρό κι ευγενικό αστυνομικό για το ζήτημα με τα φανάρια. Μου λέει κάτι σαν «το γνωρίζω, αλλά τι να κάνω;» «Μπορείτε να ενημερώσετε τους ανωτέρους ώστε να υπάρχει αστυνομική παρουσία εκεί, να βεβαιώνει παραβάσεις και, κυρίως να δρα αποτρεπτικά» του απαντώ, στο περίπου. Παίρνω την απάντηση « Τι είμαστε, οι μπαμπάδες τους; Αφού, δεν έχουν παιδεία!». «Καταλαβαίνω» του απαντώ και αποχωρώ καλημερίζοντας και ευχόμενος καλή βάρδια. Ανταποδίδει. Σκέφτηκα, μόλις τώρα ένας αστυνομικός μου είπε πως δεν μπορεί να επιβάλλει την τάξη γιατί οι πολίτες δεν έχουν παιδεία και επειδή δεν είναι ο μπαμπάς των οδηγών. Τώρα το διαβάζω κι από τον αντιπρόεδρο της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αθήνας που υπηρετεί στην Τροχαία.
Είναι αλήθεια πως δεν έχω δει αστυνομικούς να ελέγχουν τι συμβαίνει στις λεωφορειολωρίδες. Και, πιστέψτε με, δεν έχω αυτοκίνητο και κινούμαι πολύ με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Δεν έχω δει επίσης αστυνομικούς να ελέγχουν στις διαδρομές των λεωφορείων για οχήματα που είναι παράνομα σταθμευμένα σε στροφές. Οι συνδικαλιστές του ΟΑΣΑ το λένε, πως κάνουν αιτήματα σε δήμους, στο υπουργείο, στον ΟΑΣΑ να βάζουν κολωνάκια στα σημεία διέλευσης των λεωφορείων, αλλά τα αιτήματα μένουν αναπάντητα και κυρίως ανεκπλήρωτα. Έτσι, οι καθυστερήσεις στα δρομολόγια αυξάνουν, η αναξιοπιστία των λεωφορείων, ήδη υψηλή λόγω έλλειψης οχημάτων και οδηγών, μεγαλώνει κι άλλο. Οδηγεί τους κατοίκους της πόλης να αποστρέφονται το λεωφορείο, τους ωθεί να χρησιμοποιούν ακόμα περισσότερο το ιδιωτικό όχημα και να χάνουν χρόνο, χρήμα και υγεία μέσα στο κυκλοφοριακό κομφούζιο των μεγάλων και μικρών οδικών αρτηριών της Αθήνας.
Οι αστυνομικοί με τα μηχανάκια στέκονται και πάλι στου Μακρυγιάννη. Πιο κάτω τα ΙΧ παραβιάζουν συστηματικά τον ερυθρό σηματοδότη, ενώ λίγο πιο πέρα οι λεωφορειολωρίδες είναι γεμάτες με αυτοκίνητα. Σε έναν δρόμο ένα ΙΧ φράζει τη διέλευση των 30 ή 70 επιβατών ενός λεωφορείου. Ο οδηγός έχει να αντιμετωπίσει το θυμό των επιβατών και δεν μπορεί να πει πολλά στον οδηγό του ΙΧ γιατί ίσως να πέσει ξύλο. Η αστυνομία θα έρθει κάποια στιγμή με έναν γερανό να πάρει το όχημα. Βέβαια, ο οδηγός του ΙΧ μπορεί να είναι πιο γρήγορος και να φύγει σε πέντε, δέκα λεπτά. Καμιά ποινή, κανέναν πρόστιμο, καμιά συνέπεια δε θα υποστεί για το ότι εμπόδισε το δημόσιο μέσον μεταφοράς και έφερε άνω-κάτω τον προγραμματισμό και την καθημερινότητα δεκάδων ή και εκατοντάδων ανθρώπων. Γιατί κράτος δεν υπάρχει. Το λέει κι η αστυνομία.
