Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου και της Βαγγελιώς Σωτηροπούλου (*)
Χαιρετίζουμε τη πολύ σημαντική συγκέντρωση που πραγματοποιείτε σήμερα, χαιρετίζουμε την εργατική τάξη, τη νεολαία και το λαό της Γερμανίας που αντιτίθενται στην πολιτική του ΝΑΤΟ, μια πολιτική που καταστρέφει την Ουκρανία, αυξάνει τους κινδύνους πυρηνικής ή/και κλιματικής καταστροφής και υπονομεύει την ευρωπαϊκή ανεξαρτησία, την οικονομία, το κράτος πρόνοιας, ακόμη και την ίδια τη δημοκρατία στη Δύση. Γιατί σίγουρα δεν έχουμε δημοκρατία, αν δεν λαμβάνεται υπόψη η γνώμη ενός σημαντικού μέρους του πληθυσμού, ούτε είναι δημοκρατία αν σχεδόν όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μετατρέπονται σε όργανα προπαγάνδας μιας και μόνο γνώμης.
Όσοι από εμάς επικρίναμε εξαρχής την προσέγγιση του ΝΑΤΟ αισθανόμαστε τώρα δικαιωμένοι, καθόλου όμως ικανοποιημένοι. Η Ουκρανία έχει υποστεί μια άνευ προηγουμένου καταστροφή, οι πιθανότητες να κερδίσει τη σύγκρουση είναι ανύπαρκτες, οι κυρώσεις που επέβαλαν οι κυβερνήσεις μας στη Ρωσία έχουν βλάψει την ευρωπαϊκή οικονομία και η φήμη της Ευρώπης στον υπόλοιπο κόσμο βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο όλων των εποχών.
Διατρέξαμε και συνεχίζουμε να διατρέχουμε σοβαρότατους κινδύνους πυρηνικού και κλιματικού ολοκαυτώματος. Οι κυβερνήσεις μας, οι κυβερνήσεις της συλλογικής Δύσης, τα γνωρίζουν όλα αυτά, αλλά, για λόγους γοήτρου και μόνο, δεν θέλουν να τα παραδεχτούν. Συνεχίζουν μια πορεία που, ενώ δεν κάνει τίποτα για να βοηθήσει τον ουκρανικό λαό, προκαλεί μεγάλη ζημιά στην Ευρώπη και εκθέτει την ανθρωπότητα στον κίνδυνο ενός παγκόσμιου πολέμου και άλλων καταστροφών.
Σαν να μην έφτανε αυτό, η συλλογική Δύση έχει επίσης επιλέξει στη Μέση Ανατολή τον δρόμο της υποστήριξης του κράτους του Ισραήλ σε μια εθνοκάθαρση, η οποία έχει ήδη αρχίσει να εξελίσσεται σε γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, αγνοώντας τόσο τους κινδύνους μιας περιφερειακής πυρηνικής ανάφλεξης, που τόσο προφητικά επεσήμανε στο παρελθόν ο μεγάλος σας ποιητής Γκύντερ Γκρας (**), όσο και το πραγματικό μακροπρόθεσμο ιστορικό συμφέρον όχι μόνο του παλαιστινιακού αλλά και του ίδιου του εβραϊκού λαού. Προς τιμήν τους, οι κορυφαίοι, εβραϊκής καταγωγής ειδικοί σε θέματα γενοκτονίας και ολοκαυτώματος στον κόσμο έχουν γράψει τις πιο τεκμηριωμένες πολιτικές και νομικές κριτικές της πολιτικής του Ισραήλ, μιλώντας για τον «κίνδυνο γενοκτονίας» και για «εγκλήματα πολέμου».
Και ας μην ξεχνάμε το Κόμμα του Πολέμου στις Ηνωμένες Πολιτείες, το οποίο υποστηρίζει ότι μόνο ο πόλεμος μπορεί τελικά να λύσει το πρόβλημα της οικονομικής ανόδου της Κίνας.
Η Ευρώπη έχει ακόμα, αλλά δεν θα έχει για πάντα, δύο δρόμους μπροστά της, όπως έχει συμβεί και σε άλλες περιόδους της ιστορίας της, όπως έχει συμβεί στις παραμονές τόσο του Πρώτου όσο και του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο ένας είναι να συνεχίσει να ακολουθεί το κόμμα του Πολέμου που κυριαρχεί σήμερα και στα δύο αμερικανικά κόμματα, στο ΝΑΤΟ, στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και στο Ισραήλ. Μια τέτοια πορεία θυμίζει την πορεία που οδήγησε την ήπειρό μας στους δύο παγκόσμιους πολέμους. Θα καταστρέψει ό,τι έχει απομείνει από τη δημοκρατία μας και θα ευνοήσει την άνοδο του ανορθολογισμού και του ανοιχτού φασισμού, όπως μας έδειξε το τραγικό παράδειγμα της Αργεντινής πριν από λίγες μέρες. Επιπλέον, μια νίκη της Δύσης είναι αδύνατη, όπως έδειξε η Ουκρανία.
Βρισκόμαστε στο πιο επικίνδυνο σημείο της ανθρώπινης ιστορίας, γιατί έχουμε αναπτύξει παραγωγικές δυνάμεις και τεχνολογίες που μπορούν να καταστρέψουν την ίδια τη ζωή στον πλανήτη. Η επιμονή στον δρόμο του πολέμου θα οδηγήσει πιθανότατα σε ένα αποτέλεσμα: την καταστροφή του πολιτισμού και στη συνέχεια της ίδιας της ανθρωπότητας.
Αλλά, όπως είπε ένας από τους δικούς σας μεγάλους ποιητές, για άλλη μια φορά, ο Johann Hölderlin: Wo aber die Gefahr, wächst das Rettende auch… όπου αυξάνεται ο κίνδυνος, εκεί αυξάνεται και αυτό που σώζει (***). Και αυτός είναι ο άλλος, ο δεύτερος δρόμος που μπορεί ακόμη να πάρει η Ευρώπη. Είναι ο δρόμος του Ντε Γκωλ, που οραματίστηκε μια Ευρώπη από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια και είπε «όχι» στον πόλεμο του Βιετνάμ. Είναι ο δρόμος του Βίλι Μπραντ και της Ostpolitik του. Είναι ο δρόμος του Όλαφ Πάλμε, που έκανε τη Σουηδία φάρο ανθρωπιάς για όλη την ανθρωπότητα. Είναι ο δρόμος του Ανδρέα Παπανδρέου και της ειρηνευτικής Πρωτοβουλίας των Έξι. Είναι ο δρόμος του Ντομινίκ ντε Βιλπέν, που εξέφρασε όλη την πολιτισμένη ανθρωπότητα μιλώντας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ κατά της εισβολής των ΗΠΑ και της Βρετανίας στο Ιράκ.
Αντιδρώντας στην πολεμική υστερία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, δεν αποτρέπουμε μόνο τα χειρότερα. Θέτουμε επίσης τα θεμέλια για μια δημοκρατική, κοινωνική, οικολογική και ανεξάρτητη Ευρώπη, ισότιμο μέλος ενός πολυπολικού κόσμου, που θα παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στον αγώνα για μια νέα και πολύ διαφορετική παγκόσμια τάξη ειρήνης, που θα συμβάλει με τα ανεξάντλητα αποθέματα του ευρωπαϊκού πολιτισμού και τους πολλούς πόρους που διαθέτει η ευρωπαϊκή ήπειρος στον αγώνα για την επιβίωση της Ανθρωπότητας, εγκαταλείποντας επιτέλους τη βαρβαρότητα της προϊστορίας της.
Το ποιον από τους δύο δρόμους που περιγράφηκαν παραπάνω θα ακολουθήσει η Ευρώπη, μπορεί να είναι καθοριστικής σημασίας για το μέλλον της ανθρωπότητας. Γι’ αυτό πιστεύουμε ότι αυτό που κάνετε σήμερα, και πιστεύουμε ότι είναι μόνο η αρχή, δεν είναι μόνο ένας αγώνας για να σταματήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία- είναι ένας αγώνας για ολόκληρη την Ευρώπη και για το ίδιο το μέλλον της ανθρωπότητας στο σύνολό της.
Ο ελληνικός λαός, έχοντας υποστεί μια βαριά ήττα από τις δυνάμεις του παγκόσμιου Χρήματος, που έκαναν τη χώρα του πειραματόζωο στην οικοδόμηση του παγκόσμιου ολοκληρωτισμού, διανύει τώρα μια από τις χειρότερες και πιο καταθλιπτικές φάσεις της ιστορίας του. Ωστόσο, η πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν υποστηρίζει ούτε την πολιτική του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία ούτε τη σφαγή και την εθνοκάθαρση του παλαιστινιακού λαού. Δυστυχώς, όμως, τα περισσότερα από τα πολιτικά μας κόμματα συχνά δεν εκφράζουν αυτό που σκέφτεται και θέλει ο λαός, αλλά αυτό που θέλουν οι εξουσίες σε μια Δύση που χάνει σχεδόν όλα τα δημοκρατικά της χαρακτηριστικά. Αυτό ακριβώς είναι που κάνει τον αγώνα σας και τον αγώνα μας όχι μόνο αγώνα κατά του πολέμου, αλλά και αγώνα για τη δημοκρατία και την ευρωπαϊκή ανεξαρτησία.
Ο αγώνας σας είναι και δικός μας αγώνας. Ζήτω η ειρήνη, ζήτω η δημοκρατία.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
(*) Το κείμενο αυτό είναι ο χαιρετισμός του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου για τη Delphi Initiative (DefendDemocracy.Press) και της Βαγγελιώς Σωτηροπούλου, της «αντι-ΝΑΤΟ Δράσης» στη μεγάλη συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε στο (παγωμένο) Βερολίνο στις 25 Νοεμβρίου με σύνθημα «Όχι στον πόλεμο στη Γάζα – όχι στον πόλεμο στην Ουκρανία – όχι στον κοινωνικό πόλεμο – Εκεχειρία τώρα».
Στη συγκέντρωση συμμετείχαν 20.000 Βερολινέζοι και ξεκίνησε με ομιλία της βουλευτίνας Ζάρα Βάγκενκνεχτ, επικεφαλής του νέου υπό ίδρυση Αριστερού Κόμματος της Γερμανίας, που χαρακτήρισε τις δηλώσεις του σοσιαλδημοκράτη υπουργού Άμυνας Boris Pistorius, ότι η Γερμανία πρέπει να γίνει ετοιμοπόλεμη, «καθαρή τρέλα», διερωτώμενη τι απέγινε το «κόμμα του Βίλι Μπραντ». Χαρακτήρισε εξάλλου αδιανόητη την εξέλιξη των Πρασίνων, κόμματος που γεννήθηκε από το ειρηνιστικό κίνημα της δεκαετίας του 1980, αναφέροντας χαρακτηριστικά και χαρακτηρίζοντας «παραλογισμό» τις δηλώσεις «αυτής της γυναίκας» (της «πράσινης» Γερμανίδας υπουργού Εξωτερικών, Αναλένα Μπέρμποκ) σύμφωνα με τις οποίες δεν είναι δουλειά των πολιτικών να εξασφαλίζουν τη σιωπή των όπλων. Αναφορικά με τη Γάζα τόνισε ότι η ειδική ευθύνη της Γερμανίας για τη ζωή των Εβραίων και το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ, «δεν μας υποχρεώνει να σκεπάζουμε και να υποστηρίζουμε τον ανελέητο πόλεμο της κυβέρνησης Νετανιάχου ως δήθεν αυτοάμυνα».
Στη συγκέντρωση μίλησε επίσης η δημοσιογράφος Gabriele Krone-Schmalz, που τόνισε ότι «δεν υπερασπίζουμε τη δημοκρατία στην Ουκρανία» και ότι πρέπει να την υπερασπιστούμε στην ίδια τη Γερμανία, εκφράζοντας την ελπίδα ότι η νεολαία που δείχνει τώρα τόσο δεσμευμένη στον αγώνα κατά της κλιματικής αλλαγής θα ανακαλύψει επίσης το ζήτημα της ειρήνης. Στη συγκέντρωση μίλησαν επίσης ο πρώην σοσιαλδημοκράτης βουλευτής Michael Müller, ο πρώην διπλωμάτης του ΟΗΕ Michael von der Schulenburg, η Iris Hefets από την Εβραϊκή Φωνή για μια Δίκαιη Ειρήνη και η δικηγόρος Nadija Samour. Χαιρετισμούς έστειλαν αντιπολεμικές κινήσεις από επτά ευρωπαϊκές χώρες.
(**) Πιθανώς ο σημαντικότερος συγγραφέας της μεταπολεμικής Γερμανίας, ο τιμημένος με το Βραβείο Νόμπελ Γκύντερ Γκρας, έγραψε πριν πεθάνει δύο ποιήματα, που μπορούν ενδεχομένως να θεωρηθούν και ένα είδος διαθήκης. Στο πρώτο καλούσε τη χώρα του να μη δώσει στο Ισραήλ υποβρύχια κατάλληλα για πυρηνικό πόλεμο και να μη γίνει συνένοχη σε μεγάλο έγκλημα. Το δεύτερο που φέρει τον τίτλο «Η ντροπή της Ευρώπης», αρχίζει με τη φράση «Απομακρύνεσαι από τη χώρα, που ήταν το λίκνο σου, και είναι κοντά στο χάος, γιατί δεν συμμορφώθηκε με τις αγορές». Συγκρίνοντας την Ελλάδα με τον Προμηθέα γράφει «Καρφωμένη γυμνή στον πάσσαλο, γιατί είναι πνιγμένη στα χρέη, μια χώρα υποφέρει», «μια χώρα καταδικασμένη στη φτώχεια, της οποίας ο πλούτος κοσμεί τα μουσεία». Και προειδοποιεί την Ευρώπη: «Εσύ η Ευρώπη, θα πεθάνεις χωρίς ψυχή, χωρίς τη χώρα που σε δημιούργησε». Η ψυχή δυστυχώς δεν έλειπε μόνο από τους Ευρωπαίους. Ο Αλέξης Τσίπρας, που έγινε Πρωθυπουργός γιατί κατήγγειλε τα Μνημόνια, δεν φιλοτιμήθηκε να καλέσει αυτόν τον άνθρωπο και να τον τιμήσει στην Αθήνα. Άξιοι της μοίρας μας.
(***) Ευχαριστούμε τον φίλο Χρήστο Μαρσέλλο που μας υπέδειξε ότι χωρίς αμφιβολία o στοίχος του Χέντερλιν είναι φτιαγμένος πάνω στη φράση του Αποστόλου Παύλου: «οὗ δὲ ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτια, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις». Πάντως την ίδια θεματολογία βρίσκει κανείς ήδη και στις Νεφέλες του Αριστοφάνη: «Ο τρώσας και ιάσεται».
