Τις προηγούμενες ημέρες, η Χεζμπολάχ ανακοίνωσε (δίνοντας και το αντίστοιχο βίντεο στη δημοσιότητα) ότι κατόρθωσε να καταστρέψει ένα τεθωρακισμένο όχημα του Ισραήλ μέσα στα εδάφη του τελευταίου χρησιμοποιώντας έναν πύραυλο Σαντίντ-395 ιρανικής κατασκευής. Στην ιδιότυπη ακολουθία χειρονομιών κάθε πολέμου εξέπεμψε το σήμα ότι διαθέτει ένα πλούσιο οπλοστάσιο, το οποίο θα χρησιμοποιήσει με ολοένα εντεινόμενο ρυθμό, καθώς τα εμπλεκόμενα μέρη ανεβαίνουν τη σκάλα της κλιμάκωσης μετά την κατάρρευση της προσωρινής κατάπαυσης του πυρός.
Την ίδια στιγμή, αυτός ο αξιοθαύμαστος λαός της Υεμένης, ο οποίος κατόρθωσε να νικήσει όλους τους Άραβες «φίλους» των ΗΠΑ και του Ισραήλ μαζί με τα δύο τελευταία κράτη και παρά τις γενοκτονικές πολιτικές που του ασκήθηκαν, στο πλαίσιο της αλληλεγγύης προς την Παλαιστίνη καθιστά την Ερυθρά Θάλασσα ολοένα πιο εχθρική προς τα πλοία ισραηλινών συμφερόντων, θυμίζοντας ότι ο πόλεμος με τον «άξονα της αντίστασης» έχει πολλά μέτωπα, διαφορετικά πεδία και μπορεί να εξελίσσεται για χρόνια.
Απέναντι σε αυτά και περισσότερο από όλα στην ίδια την παλαιστινιακή αντίσταση, ο Νετανιάχου και οι σύμμαχοί του, προκειμένου να σώσουν τα δικά τους κεφάλια επιχειρούν το «κόλπο γκρόσο»: να βάλουν τις ΗΠΑ να πολεμήσουν με το Ιράν, μέσα από την κλιμάκωση του πολέμου στη Μέση Ανατολή. Πρόκειται για τη φαντασίωσή τους εδώ και χρόνια: ένας πόλεμος που θα επαναφέρει την οικογένεια του Σάχη στο Ιράν και θα κάνει το τελευταίο υποτακτικό των ΗΠΑ (άρα και του Ισραήλ) ξανά. Πρόκειται επίσης για μια σύμπτωση στρατηγικών και τυχοδιωκτικών επιλογών. Στην ίδια την Ουάσιγκτον δεν λείπουν οι αντίστοιχες φωνές. Δεν είναι σαφές ποιος είναι ο ισχυρός υπέρμαχός τους, σε πολύ υψηλό επίπεδο, μέσα στη διοίκηση Μπάιντεν. Μάλλον ο Μπλίνκεν, ένα πρόσωπο ελαχίστου σεβασμού στους κύκλους των διεθνών σχέσεων και υπέρμαχος κάθε (αποτυχημένου) πολέμου των ΗΠΑ. Μέχρι σήμερα το κυρίαρχο μέρος του αμερικανικού κατεστημένου ανθίσταται σε αυτές τις πιέσεις των σιωνιστικών λόμπι, μάλλον αντιλαμβανόμενο ότι έχοντας ηττηθεί στη Συρία, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, μάλλον δεν θα είναι σοφό να πολεμήσει με το Ιράν, το οποίο μάλιστα έχει πίσω του την Κίνα και τη Ρωσία. Από την άλλη βεβαίως, οι διεθνοπολιτικοί υπολογισμοί δείχνουν ξεκάθαρα ότι αν θέλουν οι ΗΠΑ να καταστείλουν το ευρασιατικό σχέδιο Κίνας-Ρωσίας, θα πρέπει να στοχεύσουν και το Ιράν. Μια σειρά από σημαντικά γεγονότα αποδεικνύουν την κομβικότητα της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Μεταξύ αυτών η προωθούμενη συνεργασία του Ιράν (αλλά και της Ρωσίας και της Κίνας) με τους Ταλιμπάν του Αφγανιστάν στο πεδίο των συγκοινωνιακών και εμπορικών συνδέσεων είναι χαρακτηριστική. Το ίδιο και ο ρόλος του Ιράν και των συμμάχων του για την ασφάλεια (ή όχι) των θαλασσίων οδών.
Με τούτα και με κείνα, ουσιαστικώς το Ισραήλ λειτουργεί ξανά ως ο μεγάλος προβοκάτορας των ΗΠΑ, εναντίον του αμερικανικού λαού (ενίοτε και των ηγεσιών του).
Φυσικά από αυτό το πλαίσιο δεν θα μπορούσε να λείπει και ο Τραμπ ο οποίος μεταξύ άλλων βεβαιώνει ότι αν αυτός ήταν πρόεδρος, η 7η Οκτωβρίου δεν θα είχε συμβεί και ότι το Ιράν θα είχε συντριβεί. Τα λόγια βέβαια του Τραμπ δεν αξίζουν πάντα πολλά. Άλλωστε ήταν επί ημερών του που η ταπεινωτική αποχώρηση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν ετέθη σε κίνηση, για να την ολοκληρώσει ο Μπάιντεν.
Σε κάθε περίπτωση, όπως και σε κάθε δυτική κοινωνία, στις ΗΠΑ η νεολαία τάσσεται πλειοψηφικώς υπέρ των Παλαιστινίων. Είναι δύσκολο να τους «πουλήσει» ο οποιοσδήποτε έναν μεγάλο πόλεμο, ακόμα και αν σε αυτόν θα σκοτώνονται κατά βάση επαγγελματίες οπλίτες.
Αυτό που έχουμε σήμερα είναι στην πραγματικότητα ένα Ισραήλ με αναντίστοιχη προς το μέγεθός του καταστροφική επίδραση στην περιφερειακή και παγκόσμια ειρήνη. Η ισραηλινή κοινωνία και η ηγεσία της, ακριβώς επειδή έχουν εκφασιστεί, θυμίζουν το δυνανάλογα μεγάλο βάρος που είχε αποκτήσει η ναζιστική Γερμανία έναντι της παγκόσμιας ειρήνης και ασφάλειας. Φυσικά το Ισραήλ σήμερα δεν θα είχε κανέναν τέτοιο ρόλο χωρίς την ισχύ των λόμπι του στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και επομένως εν τέλει χωρίς τις ίδιες τις ΗΠΑ. Αυτό το γεγονός δεν αναιρεί αλλά αντιθέτως επιβεβαιώνει το δυσανάλογο του ρόλου του Ισραήλ και του πλέγματος συμφερόντων που δομούνται γύρω από τον σιωνισμό. Το Ισραήλ, μαζί με στρατιές εγκληματιών μέσα στις ΗΠΑ αφενός εγκληματούν στο επίπεδο της γενοκτονίας, αφετέρου σύρουν σε έναν εν δυνάμει κατακλυσμιαίο πόλεμο τη Δυτική Ασία. Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το αν το σενάριο αυτό θα υλοποιηθεί. Όμως ο δρόμος πλαταίνει. Σύντομα μάλλον, θα γνωρίζουμε.
