Η δημιουργική ψυχή των Κόρε Ύδρο και των Παιδιών της Παλαιότητας μίλησε στο Κοσμοδρόμιο για τη σχέση μουσικής και ζωής και τις παρεκτροπές αμφοτέρων.
Έχετε πίσω σας μια πολύ επιτυχημένη παρουσία στο Αγοραφοβικό Φεστιβάλ. Την ίδια στιγμή ζεις στην Κέρκυρα. Πόσο εύκολο είναι να τα συνδυάζεις;
Είναι τόσο δύσκολο, που βρίσκομαι στο σημείο να έχω πάρει την απόφαση να μην ξανακάνω συναυλία για ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Ταλαιπωρήθηκα πολύ, μετά την προηγούμενη εμφάνιση, στο Gagarin, επέστρεψα στην Κέρκυρα με έλκος και μετά το Αγοραφοβικό Φεστιβάλ με κρίση μέσης ηλικίας. οπότε προσωρινά το παγώνω. Αυτό που πήραμε από τον κόσμο ήταν μεγάλο δώρο αλλά δεν αξίζει θεωρώ για μια απόλαυση λίγης ώρας τόσο μεγάλη τυραννία.
Ο όρος τυραννία δεν είναι λίγο βαρύς;
Σε πρακτικό επίπεδο είναι πολύ δύσκολο, διότι όλοι οι άλλοι συντελεστές ζουν πλέον εκτός Κέρκυρας, επομένως πρέπει όταν αποφασίζουμε ένα live να ζω για ένα εύλογο χρονικό διάστημα στην Αθήνα, όπου γίνονται οι πρόβες. Και επειδή είμαι βαθιά ψυχαναγκαστικός ως άνθρωπος, κάθε αλλαγή περιβάλλοντος με επηρεάζει πολύ περισσότερο από ό,τι τον μέσο άνθρωπο. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για την Αθήνα, που τα τελευταία χρόνια με απωθεί εξ ορισμού ως περιβάλλον. Έχω βγει επίσης από τη λογική της καθημερινής ενασχόλησης με τα καλλιτεχνικά, τώρα έχει μπει στο προσκήνιο η αγωνία του βιοπορισμού και της επιβίωσης. Από την ενασχόληση με το είδος που υπηρετώ, και δη στη συγκεκριμένη έκφανσή του, δεν επιβιώνεις, ειδικά όταν για κάθε συναυλία πρέπει να βάλεις βαθιά το χέρι στην τσέπη.
Διακρίνω έναν ευρύτερο σκεπτικισμό γύρω από τον ρόλο σου με την Τέχνη ή κάνω λάθος;
Είσαι εύστοχος, είμαι σε κομβικό σημείο υπαρξιακά σε σχέση με τον ρόλο μου σε δημιουργικό και καλλιτεχνικό επίπεδο, καθώς αισθάνομαι μια πληρότητα σε αυτό το πεδίο. Μετά από 7 δίσκους και δεκάδες εμφανίσεις αισθάνομαι μια πλήρωση. Θα ήθελα να έχω έμπνευση μέχρι το τέλος του βίου μου αν και διαπιστώνω πως προϊόντος του χρόνου η έμπνευση λιγοστεύει. Τα προηγούμενα χρόνια υπήρχε μια σχετική πυκνότητα ως προς τη δημιουργία και τα περισσότερα από όσα είχα να πω, αν όχι όλα, τα είπα. Το πεδίο της έμπνευσης αρχίζει και συρρικνώνεται νιώθω.
Δεν προσπαθήσατε να βρείτε νέες κατευθύνσεις και προσλαμβάνουσες στον τρόπο που παράγετε μουσική;
Έχουμε κάποιες κατευθυντήριες γραμμές για έναν τέταρτο δίσκο ως Παιδιά της Παλαιότητας, έχουν συζητηθεί οι προοπτικές. Αλλά αυτή η φιλοδοξία, αυτή η νέα κατεύθυνση πρέπει να πατήσει πάνω σε μια τραγουδοποιία, η οποία δεν υφίσταται στον βαθμό που θα με ωθούσε να δουλεύω για τον επόμενο δίσκο. Κι αυτό δεν πιέζεται. Προσπάθησα να βάλω τον εαυτό μου σε ωρολόγιο πρόγραμμα δημιουργικότητας αλλά δεν μπορώ να το υποστηρίξω. Έχω γράψει κάποια πράγματα αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό που να συνθέτουν αυτά ένα δισκογραφικό όραμα, φράση [σ.σ. δισκογραφικό όραμα] η οποία τώρα που το σκέφτομαι είναι για γέλια.
Συνεχίζετε ωστόσο πέραν των προτεραιοτήτων που έχουν αλλάξει όπως να αντιλαμβάνομαι να θέλετε να εξασκήσετε την τέχνη σας και να δίνετε με ένα τρόπο το παρόν.
Σε πρακτικό επίπεδο η μουσική δεν είναι σαφώς πρώτη προτεραιότητα, σε συναισθηματικό από την άλλη πλευρά παραμένει η πρώτη. Είναι συνυφασμένη η παρουσία μου στον κόσμο με το τραγούδι, αυτή η διάσταση είναι σε πρώτο πλάνο και δεν πρόκειται να αλλάξει πιστεύω. Επίσης διαπιστώνω ότι έζησα με τα ΠτΠ ένα είδους μικρού σοκ, δεν περίμενα να υπήρχε κόσμος που να ξέρει τους στίχους των τραγουδιών, αυτό το ζήσαμε στις δύο τελευταίες συναυλίες που έγιναν και μας κρατάει ακόμη μαζί σε αυτό το ρομαντικό πλέγμα.
Κοιτώντας πίσω μήπως δεν κεφαλαιοποιήσατε στην φάση της ανόδου την δημοφιλία σας σε πρακτικό-οικονομικό επίπεδο;
Σαφώς, υπήρχαν ευκαιρίες, αλλά όλο αυτό ήταν εκτός της προσωπικότητάς μου. Θα μπορούσα να είχα ξεσκιστεί εκείνη την περίοδο στις συναυλίες και να κερδίσω πολύ περισσότερα. Αλλά η ίδια η λέξη΄΄κεφαλαιοποίηση΄΄ δεν μου ταιριάζει ως mentality, αυτό το στοιχείο ήταν πάντοτε ατροφικό σε εμένα.
Οι ΚΥ γράφτηκαν στη γλώσσα μιας εποχής άλλης, στο ξεκίνημα της κρίσης. Σήμερα θα επανατοποθετούσαν τα εκφραστικά τους εργαλεία σε άλλη σειρά, θα έγραφαν μήπως διαφορετικά;
Ένα στοιχείο που έχω εντοπίσει είναι η αυτοαναφορικότητα. Συνομιλώ με εμένα σε πολλά τραγούδια ή συνομιλούν και τα τραγούδια μου μεταξύ τους. Μιλάμε για την περίοδο της μετεφηβείας μου, που ήταν περισσότερο εφηβεία για εμένα, δεν είχα ενηλικιωθεί, δεν είχα οικονομική ανεξαρτησία και συναισθηματικά δεν ήξερα τι μου συνέβαινε. Ήμουν σε μια διαδικασία ψυχαναλυτική πάρα πολύ έντονη. Όλα αυτά είχαν αντίκτυπο στα τραγούδια μου, τα τότε τραγούδια μου ήταν πιο αυθαίρετα σε ό,τι αφορά τη δομή τους. Σήμερα μου έχουν συμβεί πράγματα, ξέρω τι είμαι και έχω αποκτήσει ξεκάθαρα κριτήρια επιλογής ανθρώπων και καταστάσεων. Ίσως έχει στοιχίσει και το ότι ξέρω πια τι κάνω, με την έννοια ότι ξέρω να γράφω πιο «τεχνοκρατικά», αυτό ενδεχομένως να έχει επηρεάσει ανασταλτικά το πεδίο της έμπνευσης και της δημιουργικότητας. Τίθενται μεγάλα ερωτήματα και δεν ξέρω αν αυθαιρετώ με όσα λέω.
Υπήρχε στο ξεκίνημά σας η φιλοδοξία του τύπου «θέλω να μοιάσω με αυτούς» ή «θέλω να έχει αυτό το ύφος η μουσική μου»;
Με πρόλαβες υπό μια έννοια, θα σου έλεγα πως τότε άκουγα πάρα πολλή μουσική, μάζευα ακούσματα, όλη η καθημερινότητά μου ήταν γεμάτη από αυτή. Υπήρχε επίσης στο κεφάλι μου η ιδέα πως οι ΚΥ είναι διεθνές συγκρότημα, όχι ελληνικό, παρότι χρησιμοποιούσαμε ως εκφραστικό μέσο την ελληνική γλώσσα.
Μετά τη διάψευση της φαντασίωσης αυτής τα πράγματα τοποθετήθηκαν σε πολύ πιο ρεαλιστική βάση, ξέρω που πατάω όπως προείπα. Τα τελευταία χρόνια έχω βαρεθεί την εξερεύνηση νέων μουσικών, έχει ατονήσει το κομμάτι αυτό των ενδιαφερόντων μου σε μεγάλο βαθμό κι η μουσική δεν μου προκαλεί τα ίδια συναισθήματα, δεν είναι ίδια η ανταπόκρισή μου στο μουσικό ερέθισμα. Επίσης από όσα μου προτείνουν πρέπει να πω ότι δεν έχω ακούσει κάτι πραγματικά καινοτόμο ή ρηξικέλευθο.
Δείχνεις από την εποχή των ΚΥ μια αγάπη για το καλτ και το trash ακόμη, είναι εμφανές από τα βίντεο κλιπ σας. Πού οφείλεται αυτή η αδυναμία;
Είναι θέμα παραστάσεων και βιωματικής σχέσης. Όταν ήμουν φοιτητής, υπήρξα μεγάλος φαν της εκπομπής «Καρακορτάδα», που έπαιζε κάθε Κυριακή μεσημέρι, αν θυμάμαι καλά, στο Κανάλι 5. Όλο αυτό το ρεύμα της trash TV των τελών της δεκαετίας του 90 μου προσέφερε πάρα πολύ δημιουργικό υλικό, σε μια εποχή που το ενδιαφέρον μου για το μουσικό βίντεο επιπέδου MTV είχε κορεστεί και ατονήσει.
Ωστόσο, πρέπει να σημειώσω πως οτιδήποτε έκανα το έκανα με επίγνωση επαγγελματισμού αυξημένη, με την έννοια ότι ήθελα για τις δικές μου προδιαγραφές και τη δική μου αισθητική να είναι άρτιο, δεδομένων των μέσων και του υλικού που διέθετα, χωρίς τσαπατσουλιά.
Κοιτώντας πίσω σου στην πορεία συνολικά των ΚΥ και των ΠτΠ εισπράττεις αυτό που σε πολλούς από εμάς εκλήφθηκε ως καινοτομία σε επίπεδο έκφρασης και γλώσσας;
Από ό,τι διαβάζω και καταλαβαίνω έχει μια βάση αυτό που λες. Θέλω να είμαι ειλικρινής, πάντοτε είχα στο μυαλό μου ότι αυτό που παράγω θα εγγραφεί στις συνειδήσεις κάποιων ως ιδιαίτερο και διαφορετικό, και αυτό γιατί ήμουν πάντα ο εαυτός μου στο τραγούδι. Στο βαθμό λοιπόν της ιδιαιτερότητας που αναδύεται από τα τραγούδια και αφορά την ίδια την προσωπικότητά μου, θα απαντήσω πως ναι, αισθάνομαι πως έχω κάνει κάτι ανάδελφο και ξεχωριστό.
