Μοιρασμένη στα τρία η κοινή γνώμη της χώρας μας από την είδηση του χθεσινού θανάτου του επιφανούς, ογδόντα ενός ετών Γερμανού πολιτικού, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Από τη μια είναι αυτή η μερίδα που εκφράζεται με αναθέματα: ο Σόιμπλε υπήρξε κεντρική φιγούρα ώστε να εξαφανιστεί κατά την περίοδο 2010-2015 η τελευταία «Σοβιετία» της Ευρώπης, η Ελλάδα. Με επιμονή και με σθένος ο τότε υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας πρωταγωνίστησε στην βίαιη αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, στην αναδιάταξη των ελληνικών δημοσιονομικών πραγμάτων. Συχνά με τη βία.
«Σας έκαναν κανονικό χημικό πόλεμο, με απαγορευμένα χημικά όπλα» μου είχε πει ένας Βερολινέζος ιδιοκτήτης μπαρ κάπου στο 2013 ή 2014 όταν πιάσαμε την κουβέντα για την ελληνική κρίση και την αντίσταση του ελληνικού λαού απέναντι στα μνημόνια. Ο Σόιμπλε πρωτοστάτησε στο να γίνουν εκατομμύρια κάτοικοι αυτής της χώρας φτωχοί, να υποχρεωθούν πολλές εκατοντάδες χιλιάδες να μεταναστεύσουν, άλλοι να αυτοκτονήσουν, να πεθάνουν από ασθένειες κι από τις κακουχίες. Να διαλυθεί όσο γίνονταν ο κοινωνικός ιστός, τα παιδιά να μη γνωρίζουν μάνα και πατέρα γιατί αυτοί δουλεύουν 10 και 12 ώρες στη νέα τάξη πραγμάτων.
Τα χρόνια επίσης που ο Σόιμπλε διεξήγαγε τον αγώνα ενάντια στην όποια ευημερία είχαν οι κάτοικοι αυτής της χώρας, η Χρυσή Αυγή, μια δύναμη ταγμένη να υπηρετεί τη γερμανική μεγάλη ιδέα, γνώρισε το απόγειο της δύναμής της. Πολλοί που ένιωσαν την καταβαράθρωση του βιοτικού τους επιπέδου επί Σόιμπλε σήμερα τον αναθεματίζουν.
Μετά, υπάρχουνε κι αυτοί που νιώθουν μια υποχρέωση στον Σόιμπλε. Με την αρχηγία του κατόρθωσαν να πλουτίσουν εδώ στην Ελλάδα. Επιχειρηματίες εργοδότες είδαν τα ταμεία τους να γεμίζουν και τα κεφάλαιά τους να αυγαταίνουν καθώς δε χρειαζόταν πια να πληρώνουν σημαντικό ποσό σε μισθούς στους εργαζόμενούς τους που κάνουν τη δουλειά για τα κέρδη του εργοδότη. Άλλοι, με τις κατάλληλες σχέσεις, έβγαλαν χρήματα από τη διαφθορά και την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, που δεν είχε προηγούμενο σε σχέση με αυτό που έγινε τη δεκαετία 2010-2020 και συνεχίζεται.
Άλλοι είδαν τις δουλειές τους να μεγαλώνουν αλματωδώς στην υγεία, για παράδειγμα, ή στην εκπαίδευση, καθώς η περικοπές που διέταζε ο αρχηγός από το Όφενμπουργκ της νοτιοδυτικής Γερμανίας υποχρέωνε τον πληθυσμό να στρέφεται στους ιδιώτες για μια εξέταση, για μια θέση σε ένα σχολείο για το παιδί. Ή το λόμπι του αυτοκινήτου, γερμανοκίνητο σε μεγάλο βαθμό, που είδε και βλέπει την Ελλάδα να αντιστέκεται σθεναρά σε κάθε εναλλακτική. Πολλοί έβγαλαν και βγάζουν πολλά λεφτά λόγω του Σόιμπλε. Αυτοί τον πενθούν, λίγο ή πολύ, όσο τους επιτρέπει η φιλοχρήματη κι αδίστακτη (βλ. επιχειρηματική) ψυχοσύνθεσή τους.
Τέλος, πολλοί δε δίνουν δεκάρα τσακιστή. Μπορεί να μην το μάθουν και ποτέ. Δεν τους νοιάζει.
Αν είναι φτωχοί τρέχουν όλη μέρα μπας και τα βγάλουν πέρα. Αν είναι ευκατάστατοι ενδιαφέρονται για τα λεφτά τους.
Ο Σόιμπλε ήταν ένας παραδοσιακός χριστιανοδημοκράτης πολιτικός, 51 χρόνια στο επάγγελμα. Κι αυτός που τον πυροβόλησε το 1990 και τον οδήγησε στην παραπληγία το έκανε επειδή είχε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, κάτι που το αναγνώρισε και το διακστήριο. 14 χρόνια έμεινε στο ψυχιατρείο ο Ντίτμαρ Κάουφμαν και μετά έζησε ελεύθερος άλλα δεκαπέντε, μέχρι που έφυγε κι αυτός από τη ζωή.
Ήταν συντηρητικός ο Σόιμπλε και εχθρός της ελευθερίας: Στάζι 2.0 τον ονόμασαν στη Γερμανία όταν ως υπουργός Εσωτερικών της πρώτης κυβέρνησης Μέρκελ διευκόλυνε τις μυστικές υπηρεσίες στην παρακολούθηση των πολιτών. Προσπάθησε πολύ να περιορίσει τον κοινοβουλευτικό πλουραλισμό θέλοντας να φέρει αλλαγές που θα στερούσαν δικαιώματα από την ελάσσονα αντιπολίτευση.
Εκφράστηκε δημόσια υπέρ του να γίνονται εξωδικαστικές εκτελέσεις και να λαμβάνονται δικαστικά υπόψη καταθέσεις κρατουμένων που έχουν ληφθεί με βασανιστήρια, ενώ είχε μιλήσει ανοιχτά υπέρ του να κλείνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης άνθρωποι ύποπτοι για μελλοντική τρομοκρατική δράση. Υπερασπίστηκε σθεναρά τις δράσεις των ΗΠΑ που καταπατούσαν τα ανθρώπινα δικαιώματα στο πλαίσιο του πολέμου κατά της τρομοκρατίας και που είχαν τη συνέργεια γερμανικών μυστικών υπηρεσιών ή της αστυνομίας. Ήταν τέλος υπέρμαχος του να μπορεί ο στρατός να επεμβαίνει στο εσωτερικό της χώρας.
Ήταν συντηρητικός και ξενόφοβος όταν δοκίμαζε να περιορίσει τα δικαιώματα των ξένων που ζουν και εργάζονται στη Γερμανία, ώστε να χαϊδεύει τα αυτιά των Γερμανών ακροδεξιών μπας και τον ψηφίσουν.
Ήταν πάνω απ’ όλα διεφθαρμένος, με τον τρόπο που έχουν οι σωστοί διεφθαρμένοι, με αυτόν που δεν τους πιάνουν ποτέ οι διωκτικές αρχές, και η σκιά του ότι χρηματίστηκε το λιγότερο μια φορά με εκατό χιλιάδες μάρκα τον ακολούθησε μια ζωή, χωρίς να αποδειχτεί, χωρίς και να αποκλειστεί όμως. Κι οι πλάτες που φαίνεται πως έκανε στο σκάνδαλο της Cum-Ex δείχνουν άνθρωπο που σέβεται τους τροφοδότες του. Από τη δεκαετία του 1970 που υποστήριξε πως είναι δέον να ντοπάρονται οι αθλητές μέχρι τη δεκαετία του 2010 όταν υποστήριξε πως αν κάποιος αυτόβουλα παραδεχτεί ότι κάνει φοροδιαφυγή να μην του επιβάλλεται ποινή, πέραν της καταβολής του φόρου, άντε κι ένα πρόστιμο.
Ήταν τέλος ένα καραμπινάτο παράδειγμα του τι σημαίνει οικογενειοκρατία σε μια τάχα μου ανεπτυγμένη καπιταλιστική ολιγαρχία που ονομάζεται «δημοκρατία»: ο ίδιος ανώτατο πολιτικό στέλεχος, ο μεγαλύτερος αδερφός του επιφανής δικηγόρος (πάντα χρειάζεται ένας καλός δικηγόρος με κατάλληλες γνωριμίες), ο μακαρίτης ο μικρότερος αδερφός του υπήρξε πολιτικός, υπουργός Εσωτερικών κι αυτός σε κυβερνήσεις του κρατιδίου της Βάδης-Βυρτεμβέργης και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της κρατικής ζυθοποιίας του ομώνυμου κρατιδίου (οι ευρείες ιδιωτικοποιήσεις είναι για τίποτε νότιες σκουρομαλλούσες λινάτσες, όχι για αρχόντους Γερμανούς, εξάλλου!).
Η μεγαλύτερη κόρη του είναι σε διευθυντική θέση στην γερμανική κρατική τηλεόραση, παντρεμένη με τον νυν υπουργό Εσωτερικών του κρατιδίου της Βάδης-Βυρτεμβέργης (τι υπουργείο φαίνεται πως είναι -και- οικογενειακή υπόθεση) και η μικρότερη είναι δημοσιογράφος.
Η σύζυγος του εκλιπόντος, Ίνγεμποργκ, οικονομολόγος στο επάγγελμα, ήταν επί 12 έτη πρόεδρος του γερμανικού οργανισμού επισιτιστικής αρωγής για τις αναπτυσσόμενες χώρες. Ένα πόστο που είχε να κάνει με πολύ χρήμα. Πραγματικό πρότυπο για πολλούς και πολλές Ελληνίδες κι Έλληνες πολιτικούς.
Πάντως ο πατέρας του Σόιμπλε είχε τηρήσει σοβαρές αποστάσεις από τους Εθνικοσοσιαλιστές του Χίτλερ. Αν χάσατε στη ζωή σας από τη δράση του Σόιμπλε, αναθεματίζετε. Αν κερδίσατε, μνημονεύετε. Αν δε σας νοιάζει, συνεχίστε ότι κάνατε.
Χους εις χουν και μόνο στο θάνατο μπροστά, τα πάντα είναι ίδια. Στη ζωή όμως, όχι.
