Οι επιστήμονες ανακάλυψαν μια γιγάντια δομή σε σχήμα δακτυλίου ,περίπου 1,3 δισεκατομμύρια έτη φωτός σε διάμετρο, η οποία λένε ότι είναι τόσο μεγάλη που προκαλεί την κατανόησή μας για το σύμπαν.
Ονομάστηκε ο Μεγάλος Δακτύλιος, αυτή η εξαιρετικά μεγάλη δομή –με περιφέρεια περίπου τεσσάρων δισεκατομμυρίων ετών φωτός– παρατηρήθηκε στο απομακρυσμένο σύμπαν, περίπου 9,2 δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά. Αποτελούμενο από γαλαξίες και σμήνη γαλαξιών, η διάμετρος του Μεγάλου Δακτυλίου φαίνεται να είναι περίπου 15 φορές το μέγεθος της Σελήνης στον νυχτερινό ουρανό, όπως φαίνεται από τη Γη.
Είναι η δεύτερη κοσμική δομή αυτού του μεγέθους που εντοπίστηκε από την Αλεξία Λόπεζ, υποψήφια διδάκτορα στο Πανεπιστήμιο του Central Lancashire (UCLan), η οποία ανακάλυψε επίσης το γιγάντιο τόξο, το οποίο εκτείνεται σε 3,3 δισεκατομμύρια έτη φωτός στο διάστημα, περίπου πριν από τρία χρόνια. Η ίδια δήλωσε «Καμία από αυτές τις δύο εξαιρετικά μεγάλες δομές δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί στην τρέχουσα κατανόησή μας για το σύμπαν. Και τα εξαιρετικά μεγάλα μεγέθη τους, τα χαρακτηριστικά σχήματα και η κοσμολογική εγγύτητα πρέπει σίγουρα να μας λένε κάτι σημαντικό. Αλλά τι ακριβώς;»
Τα ευρήματα της Λόπεζ, τα οποία παρουσιάστηκαν στην 243η συνάντηση της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρείας (AAS), φαίνεται να αμφισβητούν την κοσμολογική αρχή, σύμφωνα με την οποία, σε μεγάλη κλίμακα, το σύμπαν θα πρέπει να φαίνεται λίγο πολύ το ίδιο παντού. Η γενική ιδέα, είναι ότι μεγάλες δομές σχηματίζονται στο σύμπαν μέσω μιας διαδικασίας γνωστής ως βαρυτικής αστάθειας, αλλά υπάρχει ένα όριο μεγέθους σε αυτό, το οποίο είναι περίπου 1,2 δισεκατομμύρια έτη φωτός. Οτιδήποτε μεγαλύτερο δεν θα είχε αρκετό χρόνο για να σχηματιστεί.
Η Αλεξία Λόπεζ πρόσθεσε: «Η κοσμολογική αρχή υποθέτει ότι το μέρος του σύμπαντος που μπορούμε να δούμε θεωρείται ως ένα «δίκαιο δείγμα» αυτού, που περιμένουμε να είναι το υπόλοιπο σύμπαν. Αναμένουμε, ότι η ύλη θα είναι ομοιόμορφα κατανεμημένη παντού στο διάστημα, όταν παρατηρούμε το σύμπαν σε μεγάλη κλίμακα, επομένως δεν θα πρέπει να υπάρχουν εμφανείς ανωμαλίες πάνω από ένα συγκεκριμένο μέγεθος. Οι κοσμολόγοι υπολογίζουν, ότι το τρέχον θεωρητικό όριο για το μέγεθος των δομών είναι 1,2 δισεκατομμύρια έτη φωτός, αλλά και οι δύο αυτές δομές είναι πολύ μεγαλύτερες: Το γιγάντιο τόξο είναι σχεδόν τρεις φορές μεγαλύτερο και η περιφέρεια του Μεγάλου Δακτυλίου είναι συγκρίσιμη με μήκος του γιγαντιαίου τόξου.
Ο Μεγάλος Δακτύλιος αποτελείται από γαλαξίες και σμήνη γαλαξιών που φαίνονται στο κέντρο της εικόνας. Οι μπλε κουκκίδες αντιπροσωπεύουν κβάζαρ ή «προβολείς» στο φόντο. Από τις τρέχουσες κοσμολογικές θεωρίες δεν πιστεύαμε ότι δομές αυτής της κλίμακας ήταν δυνατές».
Υπάρχουν επίσης εξίσου μεγάλες δομές που ανακαλύφθηκαν από άλλους κοσμολόγους, όπως το Σινικό Τείχος Sloan, το οποίο έχει μήκος περίπου 1,5 δισεκατομμύρια έτη φωτός, και το Τείχος του Νότιου Πόλου, το οποίο εκτείνεται σε 1,4 δισεκατομμύρια έτη φωτός. Αλλά η μεγαλύτερη μεμονωμένη οντότητα που έχουν εντοπίσει οι επιστήμονες, είναι ένα υπερσμήνος γαλαξιών που ονομάζεται Σινικό Τείχος του Ηρακλή-Στέφανο Βορείου, το οποίο έχει διάμετρο περίπου 10 δισεκατομμύρια έτη φωτός.
Για τη σύγκριση, το παρατηρήσιμο σύμπαν έχει διάμετρο περίπου 93 δισεκατομμύρια έτη φωτός.
Τόσο το Μεγάλο Δαχτυλίδι όσο και το Τόξο των Γιγάντων εμφανίζονται στην ίδια γειτονιά, είπε η Λόπεζ, κοντά στον αστερισμό Bootes the Shepherd. Ενώ ο Μεγάλος Δακτύλιος εμφανίζεται ως ένας σχεδόν τέλειος δακτύλιος στον ουρανό, η ανάλυση της Λόπεζ δείχνει ότι έχει περισσότερο σπειροειδές σχήμα με το πρόσωπό του ευθυγραμμισμένο με τη Γη.
Η Λόπεζ εξηγεί: «Τα δεδομένα που εξετάζουμε είναι τόσο μακριά που χρειάστηκε η μισή διάρκεια ζωής του σύμπαντος για να φτάσει σε εμάς-από μια εποχή που το σύμπαν ήταν περίπου 1,8 φορές μικρότερο από ό,τι είναι τώρα. Το Μεγάλο Δαχτυλίδι και το Γίγαντα Τόξο, τόσο μεμονωμένα όσο και μαζί, μας δίνουν ένα μεγάλο κοσμολογικό μυστήριο, καθώς εργαζόμαστε για να κατανοήσουμε το σύμπαν και την ανάπτυξή του».
Η Λόπεζ, μαζί με τον σύμβουλό της Δρ. Ρότζερ Κλόους, επίσης από το UCLan και τον συνεργάτη Τζέραρντ Γουίλιγκερ από το Πανεπιστήμιο του Louisville στις ΗΠΑ, χρησιμοποίησαν μια τεχνική που ονομάζεται μαγνήσιο II (MgII) για να κάνουν τις ανακαλύψεις. Αυτό περιλαμβάνει τη μετατροπή κβάζαρ, εξαιρετικά ενεργητικών και φωτεινών ουράνιων αντικειμένων που βρίσκονται στο κέντρο ορισμένων γαλαξιών, σε γιγάντιες λάμπες για την παρατήρηση της κοσμικής ύλης και των γαλαξιών στο σύμπαν που διαφορετικά θα παρέμεναν αόρατοι.
Διαβάστε επίσης:
