Μετά από τουλάχιστον 100 μέρες ισραηλινού συνεχιζόμενου πολέμου εξόντωσης του παλαιστινιακού λαού μας, μία από τις σημαντικότερες επιπτώσεις που προκάλεσε στη γεωπολιτική δομή που κατασκευάστηκε μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, είναι η σαφής αδυναμία των διεθνών οργανισμών να επηρεάσουν ή να σταματήσουν ορισμένες συγκρούσεις. Αυτό σχετίζεται με την κυριαρχία που επιβάλλει διπλά μέτρα και σταθμά με τα οποία μετριούνται διάφορες θέσεις ανάλογα με τα συμφέροντα του μονοπολικού διεθνούς πλην φθίνοντος συστήματος που εξακολουθεί να επικρατεί.
Από το τέλος της κατάρρευσης του Ανατολικού Σοσιαλιστικού μπλοκ, η μονοπολική διεθνής τάξη σταθεροποιούνταν ως τώρα μέσω όλων των τύπων ηγεμονίας υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, που επέβαλε τις πολιτικές και τις θέσεις της στους συμμάχους τους, ιδιαίτερα στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που σήμερα υποφέρουν αφενός από εντεινόμενη υστερία υπό το φως της νέας νεοφιλελεύθερης κρίσης και τις επιπτώσεις του Brexit, αφετέρου από τις επιπτώσεις του ΝΑΤΟϊκού πολέμου που γίνεται διά αντιπροσώπων στην Ουκρανία και τις αμερικανο-ευρωπαϊκές κυρώσεις στη Ρωσία, όπως επίσης σε ένα τρίτο επίπεδο, και υπό τις απειλές κατά της Κίνας, καθώς και ό,τι συμβαίνει τώρα σχετικά με τον πόλεμο γενοκτονίας στη Γάζα, με ό,τι συμβαίνει στη Δυτική Όχθη και την Ιερουσαλήμ καθώς και στη Μέση Ανατολή γενικότερα.
Όλα αυτά αντικατοπτρίζονται στους λαούς της Ευρώπης, που άρχισαν να πληρώνουν υψηλό τίμημα για αυτές τις πολιτικές, όπως η Ενέργεια, η κατάρρευση των οικονομικών συνθηκών, οι εξαρτώμενες πολιτικές θέσεις, και η παρεπόμενη εκδήλωση μαζικών διαδηλώσεων σε ευρωπαϊκές πόλεις κατά των πολιτικών της ΕΕ και των χωρών μελών της και των μέτρων λιτότητας των κυβερνήσεων ου τις ελέγχουν. Συμπεριλαμβάνει επίσης δεξιά ή συντηρητικά κεντροδεξιά κόμματα, ή ακόμη και ορισμένα κόμματα της λαϊκιστικής ακροδεξιάς.
Οι δραστηριότητες απέναντι στις επίσημες ευρωπαϊκές πολιτικές που είναι προκατειλημμένες υπέρ των ισραηλινών θέσεων γενικότερα, έχουν επίσης εξαπλωθεί, εμφανιζόμενες σαν απειλή για τα συμφέροντα ορισμένων ευρωπαϊκών καθεστώτων.
Όσο η ΕΕ συνεχίζει να κινείται στην τροχιά της επιρροής των ΗΠΑ και του Ισραήλ, εξαιτίας διαφόρων παραγόντων και παραμέτρων, και κινείται προς τις ΗΠΑ ακολουθώντας ένα μοτίβο εξωτερικής πολιτικής στα περισσότερα διεθνή θέματα, δεν μπορεί να απολαύσει την ανεξαρτησία στη λήψη αποφάσεων ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά το ζήτημα του παλαιστινιακού λαού μας και της απαιτούμενης σθεναρής θέσης στα εγκλήματα του ισραηλινού κατοχικού κράτους.
Ακόμη και η μεταφορά κεφαλαίων της ΕΕ, η συνέχιση της οποίας εγκρίθηκε προηγουμένως με απόφαση, θα διατεθεί στην Παλαιστινιακή Αρχή μέσω της Νορβηγίας και θα παρακολουθείται από τις ΗΠΑ ώστε να διασφαλιστεί ότι δεν κανένα ποσό δεν θα διατίθενται στη Γάζα και στις οικογένειες των μαρτύρων και των κρατουμένων μας.
Η νίκη της δεξιάς πτέρυγας σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες αντιμετώπισε την εκεί παρακμή των αριστερών κομμάτων ως αποτέλεσμα των οικονομικών πιέσεων και των εκβιασμών από κυβερνήσεις αριστερών κομμάτων στην Ευρώπη που υπόκεινται στην Αμερική και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα, όπως επίσης και τις ισραηλινές επεμβάσεις. Αυτές είναι ορισμένες από τις αιτίες που εξηγούν τη νίκη των δεξιών κομμάτων στις περισσότερες, εάν όχι σε όλες, τις ευρωπαϊκές χώρες, προκειμένου να επιτύχουν τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην Ευρώπη και η διαδικασία των συγκρούσεων που προκλήθηκαν. Αυτό επίσης επιτυγχάνει τα συμφέροντα της ισραηλινής ακροδεξιάς στην περιοχή μας και των συμμαχιών της διεθνούς νέο-φιλελεύθερης δεξιάς, που ακόμη περιμένει να κερδίσει ο Τραμπ τις επικείμενες εκλογές και ο Νετανιάχου να παραμείνει επικεφαλής του πολιτικού άξονα με τρόπο που να εξυπηρετεί το διεθνές σιωνιστικό κίνημα και τους συμμάχους τους από τις από τα συντηρητικά δεξιά κόμματα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, που έχουν τάση προς την προώθηση της ισλαμοφοβίας , την εχθρότητα στη μετανάστευση, τις διακρίσεις κατά εκείνων που δεν είναι αμιγώς μέρος της «αγνής, λευκής φυλής».
Αυτές οι εξελίξεις κρύβουν την πιθανότητα περιορισμού της διεύρυνσης της ευρωπαϊκής δεξιάς και ανοίγουν τον δρόμο ακόμη και για την πιθανότητα ακροδεξιά, λαϊκιστικά και νεοναζιστικά κόμματα να έρθουν στην εξουσία σε εκείνες τις χώρες και να συνεχίσουν την εξουσία τους ακροδεξιά και κεντροδεξιά κόμματα, ιδιαίτερα με την διεύρυνση των θεμάτων ανισότητας και κρίσης ταυτότητας μεταξύ διαφόρων αριστερών κομμάτων. Που οδήγησε σε αυτή την παρακμή και την παρεμπόδιση της ύπαρξης καθαρών πολιτικών απέναντι στην ισραηλινή κατοχή που επίσης εμποδίζει την επίσημη αναγνώριση του Κράτους της Παλαιστίνης από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης κάνοντας “κενό γράμμα” τις συστάσεις πολλών κοινοβουλίων αυτών των χωρών από τις δεξιές κυβερνήσεις,παρά το ό,τι συμβαίνει για παράδειγμα στην Ισπανία, όπου η αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης εκεί οφείλεται στην κυβέρνηση αριστερών κομμάτων.
Αυτό οδήγησε την ευρωπαϊκή δεξιά, που δεν μπορεί να ρίξει ακόμη την προβιά της αποικιοκρατίας ή να ξεφύγει από την τροχιά των αμερικανικών πολιτικών. Οι θέσεις τους χαρακτηρίζονται από υποκρισία, ψέματα, παραπλάνηση ή ακόμη και υπεράσπιση των εγκλημάτων του σύγχρονου αποικιακού – εποικιστικού κράτους του “Ισραήλ”.
Η γαλλική κυβέρνηση ακολούθησε την γερμανική επιβεβαιώνοντας πως το διεθνές δίκαιο σε σχέση με τη γενοκτονία δεν ισχύει για το Ισραήλ και πως επειδή οι Εβραίοι έπεσαν θύματα γενοκτονίας, το Ισραήλ, σύμφωνα με τον ισχυρισμό τους, απολαμβάνει ηθική και νομική ασυλία από οποιοδήποτε έγκλημα πολέμου!
Νωρίτερα, οι ΗΠΑ απέρριψαν αυτό το ζήτημα ως αβάσιμο, και ο εκπρόσωπος Τύπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Μάθιου Μίλερ, χαρακτήρισαν τις κατηγορίες της Νότιας Αφρικής “αβάσιμες”, λέγοντας πως εκείνοι “που επιτίθενται βίαια στο Ισραήλ είναι εκείνοι που συνεχίζουν να το κατηγορούν δημοσιως για γενοκτονία”.
Έτσι, στη βάση της πολιτιστικής και πολιτικής προσέγγισης, ακόμη και στην περίπτωση της γενοκτονίας, το Ισραήλ επιλέγει να τη διαπράξει με ατιμωρησία!
Οι σχέσεις του Ισραήλ με ακροδεξιά, εξτρεμιστικά καθεστώτα και κόμματα, ακόμη και με αντισημιτικά ή φιλοναζιστικά και νεοναζιστικά κόμματα, έχουν προσελκύσει μεγαλύτερη προσοχή τα τελευταία χρόνια, ειδικά στην Ευρώπη και στην Λατινική Αμερική, από το ισραηλινό κατοχικό κράτος , ειδικά από τον ηγέτη του δεξιού εξτρεμισμού Νετανιάχου, παρά το φόβητρο του αντισημιτισμού. Που συνιστά ένα από τα απομεινάρια του σιωνιστικού πολιτικού αφηγήματος και το εκμεταλλεύεται το Ισραήλ ως εργαλείο για να τρομοκρατήσει την δημόσια κοινή γνώμη στις χώρες του κόσμου.
Τα συμφέροντα της ισραηλινής κυβέρνησης που αφορούν την διάρρηξη της συναίνεσης σε διάφορες πολιτικές, συμπεριλαμβανομένης της αντίθεσης στην μεταφορά των πρεσβειών στην Ιερουσαλήμ, συμπλέουν με την επιθυμία της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς να δημιουργήσει σύγκρουση με τις Βρυξέλλες, την έδρα της Ε.Ε., και να αναδεύσει τα εθνικιστικά συναισθήματα παρουσιάζοντας πολιτικές αποφάσεις που συγκρούνται με εκείνες τις Ε.Ε.
Με άλλα λόγια, όσο το Ισραήλ δικαιολογεί τις πράξεις του επικαλούμενο λόγους ασφαλείας, ανεξάρτητα από το εάν αυτές είναι πραγματικές ή όχι, το ίδιο κάνουν πολλές ευρωπαϊκές χώρες με δεξιές κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένης της Βρετανίας που έφυγε από την ΕΕ, και στην οποία προκλήθηκε “καταιγίδα” κατά του πρώην ηγέτη του Εργατικού Κόμματος (Τζέρεμι Κόρμπιν) επειδή όρθωσε ανάστημα υπέρ των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων και αντιτάχθηκε σε ισραηλινές πολιτικές. Η ευρωπαϊκή δεξιά θα μπορεί να συνυπάρξει πρόθυμα με τις συστηματικές παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το Ισραήλ και των εγκλημάτων του κατά του παλαιστινιακού λαού και να τα δικαιολογήσει υπό το πρόσχημα της αυτοάμυνας εξισώνοντας το θύμα με τον θύτη και να υπερασπίζονται τα ισραηλινά ψέματα πως τάχα είναι η “μοναδική δημοκρατία στη Μέση Ανατολή” και το “μόνο θύμα της Ιστορίας”.
Την περασμένη βδομάδα, το ευρωκοινοβούλιο ψήφισε απόφαση που ζητά “παύση” του ισραηλινού πολέμου κατά της Χαμάς υπό τον όρο πως οι ένοπλες παλαιστινιακές ομάδες στη Γάζα θα διαλυθούν και όλοι οι όμηροι που κρατούνται εκεί θα απελευθερωθούν (όπως ανέφερε το σχετικό κείμενο). Η απόφαση αυτή εξέφρασε μία πολιτική προκατειλημμένη υπέρ του Ισραήλ , καθώς δεν ήταν εύκολο πράγμα ούτε καν η διατύπωση του κειμένου καθώς τα κόμματα της ευρωπαϊκής δεξιάς αντιτάχθηκαν στην αρχική διατύπωση.
Αυτό αναδεικνύει την ανάγκη για μόνιμη εκεχειρία δίχως άλλο. Η απόφαση υιοθετήθηκε αφού εγκρίθηκαν οι τροποποιήσεις που παρουσιάσαν δεξιοί ευρωβουλευτές που επέμειναν ιδιαίτερα την ανάγκη αναφοράς στη “διάλυση της Χαμάς” ώστε να διατυπωθεί το αίτημα της εκεχειρίας και της άμεσης και άνευ όρων απελευθέρωσης όλων των ομήρων που κρατούνται από τη Χαμάς.
Η απόφαση αυτή υιοθετήθηκε μετά τις αλλαγές που επέβαλαν τα δεξιά κόμματα και δεν δεσμεύει την ΕΕ ή τις χώρες μέλη στην πολιτική τους. Θεωρείται ωστόσο μία πολύ συμβολική απόφαση με πλειοψηφία 312 ψήφων υπέρ, 131 κατά και 72 αποχές. Αυτή είναι η πρώτη φορά που το ευρωκοινοβούλιο μπόρεσε να ζητήσει εκεχειρία παρά την επιμονή για καταδίκη της παλαιστινιακής αντίστασης ζητώντας τη διάλυσή της δίχως αναφορά στην ανάγκη τερματισμού της κατοχής και του ισραηλινού συστήματος Απαρτχάιντ.
Με τη συνέχιση αυτού του γενοκτονικού πολέμου και των προσπαθειών επιβολής εκτοπισμού και διωγμού, που έχει οδηγήσει ως σήμερα στο θάνατο περίπου 25.000 ανθρώπων, πέρα από τους χιλιάδες αγνοούμενους που θάφτηκαν στα συντρίμμια, και στον τραυματισμό πάνω από 60.000 ανθρώπων , τον εκτοπισμό και τη λιμοκτονία πάνω από 2 εκατομμυρίων ανθρώπων, καθημερινές επιδρομές και δολοφονίες σε καταυλισμούς και πόλεις της Δυτικής Όχθης, συμπεριλαμβανομένης της Ιερουσαλήμ, έγιναν φανερά τα ψέματα του σιωνιστικού κράτους αποκαλύπτοντας την αλήθεια για τους εποικισμούς που χαρακτηρίζονται από ρατσιστικές διακρίσεις και εγκλήματα. Αυτά ενώ εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο που υπερασπίζονται τις αρχές της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αναρωτιούνται: Πόσο θα συνεχιστεί αυτό; Τι χρειάζεται ώστε η Ευρώπη και η διεθνής κοινότητα να επιβάλλει κυρώσεις και να μποϋκοτάρει αυτή τη χώρα; Ηκατοχή είναι αποτελεσματική μέχρις ότου σταματήσει αυτή η βάρβαρη επίθεση και ξεκινήσει η εφαρμογή των εθνικών πολιτικών δικαιωμάτων του λαού μας που επιβάλλονται από τις ιστορικές, νομικές και ηθικές ευθύνες καθώς η Ευρώπη, απο τη μία πλευρά, εξακολουθεί να ζει με το ενοχικό σύμπλεγμα απέναντι στους Εβραίους και το Κράτος του Ισραήλ, που θεωρεί τον εαυτό του θύμα της Ιστορίας λόγω του εγκλήματος του Ολοκαυτώματος , παρότι αυτό είναι ναζιστικό έγκλημα. Η γενοκτονία είχε τότε στόχο και ευρωπαϊκούς λαούς και έναν αριθμό Εβραίων που ζούσαν στις ευρωπαϊκές κοινωνίες της εποχής , παρά τις πολλές ιστορίες για τα αίτιά της.
Τώρα, σύμφωνα με όσα προανέφερα και όσα διαδραματίζονται στην περιοχή, υπό το πρίσμα διεθνών και γεωπολιτικών σχέσεων, η ανικανότητά τους να πετύχουν τους στόχους που έθεσαν στην αρχή αυτής της επίθεσης, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τον τερματισμό της κουλτούρας αντίστασης και του ρόλου της, έχει προκαλέσει πρωτοφανή θύματα και καταστροφή. Αυτές οι ιστορικές στιγμές που ζούμε επιτάσσουν μία ενιαία παλαιστινιακή πολιτική πρωτοβουλία εντός της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, στη βάση της αποφασιστικότητας του λαού μας , της αντίστασης και της διεθνούς αλληλεγγύης και του κατακερματισμού της κατάστασης στο Ισραήλ ενόψει της απόφασης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου και των επιπτώσεών που αυτή μπορεί να έχει.
Όπως επίσης, η απαράμιλλη διεθνής αλληλεγγύης με τη διεύρυνση της βάσης συμμετοχής στην απόφαση που θα είναι αμιγώς εθνική ενόψει των πιέσεων και της προσπάθειας των αμερικανικών πολιτικών επενδύσεων υπέρ του Ισραήλ μετά την αποτυχία του να επιτύχει τους στρατιωτικούς στόχους.
