Οφείλουμε να χαιρετίσουμε τις κινητοποιήσεις των φοιτητών ενάντια στην πρόθεση της κυβέρνησης της δεξιάς να νομιμοποιήσει, μέσω ενός εξόφθαλμου συνταγματικού πραξικοπήματος, τη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων. Οφείλουμε να ευχηθούμε ολόψυχα το φοιτητικό κίνημα να κατορθώσει να κινητοποιήσει κάθε δύναμη και να επιδιώξει έτσι με κάθε τρόπο τη ματαίωση των σχεδίων της κυβέρνησης και του ευρύτερου συστήματος που αυτή εκφράζει. Οι υποστηρικτές των σχεδίων της κυβέρνησης πρέπει με κάθε πρόσφορο τρόπο να καταδειχτούν και να εκτεθούν στη συνείδηση των πολιτών είτε ως κοινοί ψεύτες και λασπολόγοι φορείς ιδιοτελών συμφερόντων, είτε ως επικίνδυνοι ιδεοληπτικοί, οι οποίοι δεν διστάζουν να πουν οποιαδήποτε ανοησία για να διαστρεβλώσουν τη βάση της συζήτησης.
Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι εάν χρειάζεται να λειτουργούν και ιδιωτικά πανεπιστήμια για να αντιμετωπιστούν τάχα τα προβλήματα της πρόσβασης στην ανώτατη εκπαίδευση και η αναβάθμιση του δημόσιου πανεπιστημίου, αλλά η διαρκής απαξίωση του δημόσιου πανεπιστημίου και η συναφής με αυτή διάβρωση του δωρεάν χαρακτήρα της ανώτατης εκπαίδευσης. Η ανοιχτή υπονόμευση του δημόσιου πανεπιστημίου δεν συμβαίνει πουθενά αλλού, ακόμη και στις ελάχιστες περιπτώσεις που θα μπορούσαν ίσως να προσφέρουν κάποια βάση αναφοράς για το καθεστώς που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση. Το μόνο πραγματικό πολιτικό ζήτημα που υφίσταται στην Ελλάδα είναι η οικονομική, υλικοτεχνική και ηθική στήριξη του δημόσιου πανεπιστημίου.
Για το φοιτητικό κίνημα η προσέγγιση του ζητήματος αυτού δεν αρκεί να έγκειται απλά στην υπεράσπιση αφηρημένα του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της ανώτατης εκπαίδευσης. Αφενός μεν η προπαγάνδα του κατεστημένου έχει διεισδύσει σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα με τρόπο ώστε και οι κινητοποιήσεις της νεολαίας να διαβάλλονται αλλά και η ιδέα της ιδιωτικής ανώτατης εκπαίδευσης να φαίνεται ελκυστικότερη. Αφετέρου έχουν μεταβληθεί και τα δεδομένα στην κεντρική πολιτική σκηνή, αφού υπάρχουν πλέον πολιτικές δυνάμεις που όχι μόνο είναι πρόθυμες να «συζητήσουν» με την κυβέρνηση, αλλά συμπεριλαμβάνουν την ιδιωτικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης στο πρόγραμμά τους, παρότι σε μια προηγούμενη συγκυρία κάτι τέτοιο θα το θεωρούσαν αδιανόητο. Σε συνδυασμό με το κατασταλτικό όργιο που προανήγγειλε ο πρωθυπουργός, οι συνθήκες αυτές επιτείνουν τον κίνδυνο μιας απομόνωσης.
Χρειάζεται μια ολόπλευρη συζήτηση για τον ρόλο και τον χαρακτήρα του πανεπιστημίου. Αυτή θα πρέπει εξίσου να φέρει τους φοιτητές και τη νεολαία στο σύνολό της σε πορεία σύγκρουσης τόσο με το παραδοσιακό πια κατεστημένο που ανέδειξε το άρμεγμα του πανεπιστημίου του Ν.1268 σε τέχνη, όσο και με τα νέα διευθυντικά και ημι-επιχειρηματικά στρώματα που εντωμεταξύ μαθαίνουν να εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες που έχει δημιουργήσει το νεοφιλελεύθερο μπαστάρδεμα του δημόσιου πανεπιστημίου. Υπάρχουν εδώ κρίσιμα ζητήματα συμμαχιών. Αν οι τελευταίες δεν αναζητηθούν μέσα από τη λειτουργία του φοιτητικού κινήματος ως γνήσιου κοινωνικού κινήματος μέσα στην ευρύτερη κοινωνία και όχι ως ιεροτελεστία που θα επαναληφθεί μέσα στα στενά όρια του υπαρκτού δημόσιου πανεπιστημίου, δε θα χαθεί -οριστικά- η μάχη για το δημόσιο πανεπιστήμιο μόνο, αλλά θα κριθεί και η έκβαση του πολέμου που έχει ανοίξει η δεξιά και τα συμφέροντα που εκφράζει αυτή ενάντια στη νεολαία στο σύνολό της.
