Για όσους δουλεύουμε στον τουρισμό και την εστίαση, το να βλέπουμε οικογένειες ομόφυλων ζευγαριών με τα παιδιά τους, δεν είναι κάτι πρωτοφανές. Είναι πάνω από δεκαετία που κάτι τέτοιο άρχισε να γίνεται πιο συχνό και που έπαψε να προκαλεί έκπληξη. Στα πρωινά των πεντάστερων ξενοδοχείων, φερ’ ειπείν, περισσότερη σημασία έχει πόση ώρα θα μείνει η οικογένεια, αν θα σου διαλύσουν τα νεύρα με τις απαιτήσεις τους, αν τα βλαστάρια τους θα τρέχουν ξυπόλητα στο εστιατόριο με κίνδυνο να πατήσουν το οτιδήποτε και να τραυματιστούν σοβαρά, αν θα πέσουν πάνω στον σερβιτόρο που κουβαλά στοίβες πιάτων, αν θα πάψουν να τσιρίζουν. Και, άντε να σηκωθούν να φύγουν για να έρθουν οι επόμενοι και μετά οι επόμενοι, να τελειώνουμε και σήμερα.

Δεν διαφέρουν, δηλαδή, σε κάτι από τις οικογένειες των ετερόφυλων ζευγαριών με τα παιδιά τους. Οι γονείς -είτε είναι γκέι, είτε είναι στρέιτ, είτε αννουνάκι ή χρονοταξιδιώτες – το ίδιο άγχος έχουν να φάνε τα παιδιά τους όλο το φαγητό, την ίδια απόγνωση νιώθουν που δεν κάθονται ήσυχα τα παιδιά, την ίδια βιασύνη έχουν να τα προλάβουν όλα. Άλλοι είναι το ίδιο – είτε γκέι, είτε στρέιτ- υπερπροστατευτικοί, άλλοι το ίδιο αυστηροί, άλλοι το ίδιο κουλ γονείς, δεν έχει να κάνει η σεξουαλική τους ταυτότητα καθόλου με το αν έχουν μάθει στα παιδιά τους να συμπεριφέρονται ή αν τα αφήνουν ανεξέλεγκτα να γκρεμίζουν το σύμπαν γύρω τους. Το ίδιο αγενείς πελάτες μπορεί να είναι ή το ίδιο ευγενικοί. Όσο για τα παιδιά, είναι ακριβώς το ίδιο κι αυτά είτε βρίσκονται σε οικογένειες με ομόφυλους γονείς ή με ετερόφυλους. Γκρινιάρικα, κακομαθημένα, χαρούμενα, επικοινωνιακά, κλειστά, ντροπαλά, αποθρασυμένα, ζωηρά, νυσταγμένα, τέρατα, κουκλιά. Παιδιά.

Κι ούτε είδα προσωπικά  όλα αυτά τα χρόνια κάποιο παιδί οικογένειας με ομόφυλους γονείς που να έδειχνε ότι κάτι πάει στραβά, να υπήρχε δηλαδή κάποιο σημάδι που να φώναζε από μακριά ότι κάτι συμβαίνει στην οικογένεια (οι σερβιτόροι εξοικειωνόμαστε και με αυτές τις καταστάσεις, είναι μέρος της δουλειάς). Έτυχε, βέβαια. Δεν είναι προκαθορισμένο, ούτε εργοστασιακή ρύθμιση. Αντιθέτως, έχω δει πάρα πολλά παιδιά από οικογένειες «κανονικές» που με τη συμπεριφορά τους και τη στάση τους έδειχναν ότι δεν είναι και πολύ χαρούμενα με τις οικογένειες τους, αν μη τι άλλο.

Αλλά και οι συνάδελφοί μου, τα έβλεπαν όλα αυτά. Άντε να πάθαιναν ένα μικρό εγκεφαλικό το οποίο ξεπερνούσαν πάραυτα και με συνοπτικές διαδικασίες, να έκαναν ένα βιαστικό σχόλιο δηκτικό και ομοφοβικό συνήθως, αλλά και πάλι, δεν είχε τόση σημασία. Πιο σημαντικό ήταν τελικά να γίνει το σέρβις, να σηκωθεί το τραπέζι να φύγει χωρίς παρατράγουδα και να αφήσει και καλά tips Γιατί είπαμε, για τα tips δουλεύουν στην εστίαση οι άνθρωποι, όχι για τους μισθούς της πλάκας.

Εκεί, όμως, οι συνάδελφοί μου γιατί το δέχονταν; Γιατί, παρά το αρχικό ξάφνιασμα, τελικά δεν ασχολούνταν περισσότερο με το θέμα της σεξουαλικής ταυτότητας των πελατών και τους αντιμετώπιζαν όπως όλους τους υπόλοιπους; Γιατί ήταν «ξένοι, άρα ανώμαλοι» έτσι κι αλλιώς; Γιατί υποκρίνονταν για επαγγελματικούς λόγους; Γιατί η επανάληψη του φαινομένου, όχι μόνο εξοικειώνει, αλλά  -καλύτερα- εκπαιδεύει;

Μήπως, λοιπόν, η νομοθέτηση της τεκνοθεσίας και από ομόφυλα ζευγάρια, ο νόμος καθαυτός εκπαιδεύει τους πολίτες εφόσον το σώμα της κοινωνίας -συντηρητικό εξ ορισμού- αδυνατεί, αρνείται ή και φοβάται, φυγόπονο και αντιδραστικό καθώς είναι, να ασχοληθεί με οτιδήποτε νέο απειλεί το μέχρι τώρα βόλεμα;

Ποιος ασχολείται σήμερα με τον πολιτικό γάμο, τη μοιχεία (ως ποινικά κολάσιμη), το ίδιο το σύμφωνο συμβίωσης ακόμα; Θυμόμαστε όλοι τον κακό χαμό που γινόταν για όλα αυτά τα ζητήματα.

Και; Αυτά φταίνε για τη σημερινή κοινωνία; Την απαθή στη λαίλαπα που κατακαίει τις προοπτικές, τα σπίτια, τις ζωές των ανθρώπων; Με την ελλειμματική παιδεία, τη σχεδόν ανύπαρκτη; Την κοινωνία του τρόμου, με τους φοβικούς ανθρώπους, την ολοένα αποκτήνωση; Με αυτούς τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς, τις απολύτως συνειδητές πολιτικές της ατιμωρησίας, των ημετέρων και των κοινωνικών ανισοτήτων, τους νόμους που απομυζούν τα εισοδήματά μας και που υποθηκεύουν τις ζωές μας, κυρίως όμως τις ζωές των παιδιών μας;

Ή μήπως η άσπιλη ελληνική οικογένεια είναι τοτέμ λειτουργικότητας; Αυτό το αριστούργημα της κρυφής ζωής που όλα γίνονται στα σκοτεινά, μην το μάθει ο κόσμος, εμείς άλλα θα δείχνουμε, θα είμαστε κρυφοί, κρυφά θα απατούμε τους και τις συζύγους μας, κρυφά θα τους πλακώνουμε όλους στο ξύλο, κρυφά θα κάνουμε λαμογιές, θα κλέβουμε τους πάντες, το κράτος, τα αφεντικά μας, τους υπαλλήλους μας, την κατσίκα του γείτονα κι αν δεν μπορούμε να του την κλέψουμε, θα του την ψοφήσουμε. Κρυφοί θα είμαστε. Κρυφοί ομοφυλόφιλοι, θα παντρευόμαστε, θα κάνουμε γλέντια, δεξιώσεις και μετά θα είμαστε δυστυχισμένοι, θα τους πλακώνουμε όλους πάλι, θα τους κλέβουμε ακόμα μια φορά και  -επειδή αυτό είναι νομοτελειακό-  όσο πιο κρυφοί και καταπιεσμένοι ομοφυλόφιλοι είμαστε, τόσο πιο πολύ ομοφοβικοί θα είμαστε, θα φωνάζουμε, θα ουρλιάζουμε, θα κακοποιούμε σωματικά και λεκτικά και θα είμαστε απόγονοι του Λεωνίδα και θα φιλάμε εικόνες στις εκκλησιές.

Αλλά και σύγχρονοι να είμαστε, θα τρέχουμε σαν τους παλαβούς όλη μέρα, τα παιδιά μας μοναχά τους σε δραστηριότητες μπουκωμένα, με κινητά, τάμπλετ, whatever, με κακή διατροφή, εκτεθειμένα σε ένα σωρό κινδύνους, χωρίς γονείς, σε σπίτια χωρίς χαρά, με φόβο μόνο, με πατεράδες και μανάδες που έχουν χάσει την αίσθηση του τι είναι αληθινό και του είναι κάτι που συμβαίνει online, χαμένοι και ματαιωμένοι, να αυνανίζονται με το κινητό στο χέρι, να τρέχουν από app σε app και να το παίζουν επιβήτορες ή γυναικάρες και όλα καλά. Ευτυχώς όμως, δεν είναι ομόφυλο το ζευγάρι. Είναι τεφαρίκι.

Και γιατί όλος αυτός ο κακός χαμός; Όταν πρόκειται για διάσημους ομοφυλόφιλους που έχουν υιοθετήσει πώς γίνεται κι η κοινωνία το δέχεται; Γιατί εκεί τουμπεκί ψιλοκομμένο όλοι; Γιατί αυτοί έχουν το δικαίωμα να υιοθετήσουν, ενώ άλλοι όχι; Γιατί οι περισσότεροι να μην μπορούν να υιοθετήσουν και να μαραζώνουν ενώ έχουν να δώσουν τόση αγάπη, λεφτά, περιουσίες αν θέλετε που θα τους τα φάνε κάτι τρίτα ξαδέρφια; Γιατί να σαπίζουν παιδιά στα ιδρύματα; Για πόσο θα επιτρέπουμε ακόμα το παρεμπόριο, το traffiking, τις μπίζνες που έχουν στηθεί σε τρίτες χώρες ή και στη δική μας; Τις παρένθετες μητέρες κατ’ επάγγελμα που δεν ξέρεις τι μπορεί να προκύψει στο μέλλον εξαιτίας της πλάγιας οδού που έχει ακολουθηθεί και το οποίο ενδεχομένως θα εκθέσει στον οποιοδήποτε κίνδυνο το ίδιο το παιδί;

Γιατί μιλάμε όλοι για το τι είναι συνταγματικό και τι όχι και ξεχνάμε με τόση ευκολία ότι η βάση του συντάγματος μας είναι η ισότητα των πολιτών, η ισονομία και η εξάλειψη των διακρίσεων; Ότι όλοι μπορούν να κάνουν το ίδιο με όλους τους άλλους χωρίς να καταφύγουν σε πλάγια μέσα για να το πετύχουν;

Και, αλήθεια τώρα, πόσο μας συμφέρει ως κοινωνία που διολισθήσαμε σε ακόμα μια πώρωση;