Η Μάχη είχε έρθει εντελώς και απολύτως μπαϊλντισμένη στο Καμπεθόν, το στέκι μας στη γειτονιά του Μεταξουργείου. Το ξέσπασμά της ξεκίνησε όταν είδε στο τραπέζι τα όσα είχαμε παραγγείλει. «Ποιος σκότωσε τα χοιρινά μπριζολάκια; Δεν σας είπα ότι δεν αντέχω άλλη βία σήμερα. Ρωτώ και περιμένω μιαν απάντηση. Ποιος είναι ο φονιάς τους;», είπε. Για να σας προλάβω πριν την κρίνετε, οφείλω να μοιραστώ δύο σημαντικές πληροφορίες. Πρώτον η Μάχη είναι βίγκαν. Δεύτερον εδώ και ένα μήνα έχει μπλέξει στον βίαιο κυκεώνα της αναζήτησης σπιτιού στο κέντρο της πόλης. Μετά την πρώτη εβδομάδα αναζήτησης η ανοχή της στη βία ήταν πλέον μηδενική.
Με το που έκατσε στο τραπέζι ξεκίνησε να κλαίει. «Πες τώρα τι σε διαόλισε, γιατί αποκλείεται αποκλείεται να φταίνε μόνο τα μπριζολάκια», της είπα. «Αρχικά ξύπνησα πριν λίγο. Αλλά το ερώτημα είναι γιατί ξύπνησα πριν λίγο και όχι το πρωί, όπως θα έπρεπε. Θέλετε να σας πω γιατί;». «Πες μωρή μας έσκασες», της είπε ο Αντρέας. «Γιατί δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Και ξέρετε γιατί;». «Αν ξανακάνεις δραματική παύση σε ρητορική ερώτηση θα σου κόψω την καλημέρα», συνέχισε ο άλλος. «Θυμήθηκα τα post-it που άφηνε στο ψυγείο και πώς έπινε τον καφέ του το πρωί. Θυμήθηκα τις βόλτες μας στου Φιλοπάππου και τις Κυριακές στο Νιάρχο. Θυμήθηκα πως απ’ τα χέρια του έχω πάρει τις πιο ζεστές αγκαλιές και απ’ τα μάτια του την πιο αληθινή αγάπη. Θυμήθηκα πως δυο ζωές μετά βίας χωρούσαν σε 40τμ. Στους τέσσερις τοίχους αυτού του διαμερίσματος είχαμε ρίξει τα καλύτερα γαμήσια και τους πιο επικούς καβγάδες. Εκεί μέσα είχα υπάρξει στα καλύτερα και στα χειρότερά μου. Και τώρα μένω με τη μάνα μου. Επέστρεψα στο πατρικό μου και κοιτάω αγγελίες. Έχετε ιδέα τι συμβαίνει εκεί έξω με τα νοίκια;».
Η απελπιστική αγανάκτηση της Μάχης μου φάνταζε εντελώς και απολύτως δικαιολογημένη. Η αλήθεια είναι πως εν ριπή οφθαλμού πέρασε από «A room of one’s own»της Βιρτζίνια Γουλφ, στο «A manual: Training for Landlords» της Φραν Λίμποβιτς και απ’ την απόλυτη ελευθερία στην κωμικοτραγική πραγματικότητα των αθηναϊκών ακινήτων. Είναι κι αυτοί οι ιδιοκτήτες ακινήτων ρε παιδί μου, της είχαν κυριολεκτικώς ζαλίσει τον έρωτα.
Η ίδια η έννοια του δωματίου τίθονταν υπό αμφισβήτηση σε κάθε αγγελία. Για παράδειγμα αγγελία για «δίχωρο διαμέρισμα» στα Πετράλωνα, 40τμ, υπόγειο, 420 ευρώ, τιμή συζητήσιμη: φτάνει η φουκαριάρα την προσυμφωνημένη ώρα και τι να δει; Ήτανε πρώην αποθήκη, 30 τμ.. Υπήρχε πράγματι μια κουζίνα, την οποία διαχώριζε από το υπόλοιπο δωμάτιο ένα παραβάν. Τραβάει η Μάχη το παραβάν και τι να δει; Μια τρύπα.
«Είναι τούρκικη η τουαλέτα. Ξέρεις τι λένε για τις τούρκικες ε; Βοηθάνε στη σωστή λειτουργία του εντέρου», της λέει ο ιδιοκτήτης. Της Μάχης της είχε γυρίσει τ’ άντερο. Γυρνάει και το κεφάλι της στον τοίχο και τι να δει; Δίπλα απ’ τον απορροφητήρα υπήρχε καζανάκι. «Και μπάνιο πού θα κάνω;», του λέει. «Εδώ. Δεν βλέπεις που υπάρχει κλίση στο πάτωμα. Είναι για να πέφτουν τα νερά στην τρύπα απ’ το σιφόνι», απαντάει ψύχραιμα ο ιδιοκτήτης. «Καλέ, θα περνάει κόσμος απ’ έξω, θα φαίνομαι» συνεχίζει η δικιά μας. «Έ, συγγνώμη ρε κούκλα, ολόκληρο σπίτι θα πάρεις, δεν μπορείς να αγοράσεις μια κουρτίνα;».
Από τις εμπειρίες που μας μετέφερε η Μάχη, υπό διαπραγμάτευση τίθονταν επίσης οι όροι: λειτουργικά έξοδα, ζέστη, κεντρικό σύστημα θέρμανσης, νερό, κατσαρίδες, αξιοπρέπεια και φιλότιμο. Και ήταν πολλά υπό αμφισβήτηση για κάποια που είχε μόλις χωρίσει.
Ξέχασα να σας πω, πως καλό θα ήταν τη σημερινή πολεμική ανταπόκριση να την ακούσετε συνοδεία του «With a little help from my friends», για όλους τους συμβολικούς λόγους. Kυρίως όμως η Μάχη will get by with a little help from her friends.
Απ’ το εμπόλεμο αθηναϊκό κέντρο
Για το Κοσμοδρόμιο,
Η Γειτόνισσα
