Είναι ώρα τώρα, περισσότερο από ποτέ, η Ευρώπη να αναζητήσει έναν ανεξάρτητο ρόλο για την ίδια και να απομακρυνθεί από την εξάρτηση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στο παλαιστινιακό εθνικό ζήτημα παρά τη σημερινή ευρωπαϊκή κρίση, και να αναλάβει το ρόλο της και την πρωτοβουλία για να δοκιμάσει να κάνει αυτό που δεν έκαναν οι ΗΠΑ για διάφορους λόγους, στους οποίους έχουμε αναφερθεί σε παλαιότερα άρθρα.
Αυτό που απαιτείται τώρα είναι ένας ευρωπαϊκός ρόλος που θα είναι συμβατός με τα βασικά συστήματα των χωρών της Γηραιάς Ηπείρου όπως και με τις βασικές αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τρόπο συμβατό ως προς την αναχάραξη της σχέσης με το Ισραήλ και την άσκηση πραγματικής πίεσης ώστε να τερματίσει την αποικιοκρατική αδικία κατά του παλαιστινιακού λαού μας και να επιτύχει σχετική δικαιοσύνη φέρνοντας ειρήνη, ασφάλεια και σταθερότητα στην περιοχή, όπως επίσης ελευθερία και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Να παίξει, επίσης, και έναν ηγετικό ρόλο τερματισμού της ανάπτυξης ενός νέου καθεστώτος Απαρτχάιντ μετά την πτώση εκείνου στη Νότια Αφρική.
Το πιο σημαντικό πράγμα τώρα είναι να σταματήσει αυτή η παράλογη επίθεση γενοκτονίας, που παρόμοια δεν έχουμε δει στην σύγχρονη ιστορία.
Αφότου η νέα ισραηλινή αποικιοκρατική κυβέρνηση έγινε πιο σαφής και απωθητική στη διεθνή κοινότητα, ιδιαιτέρως ως προς τις θεωρητικές αξίες και αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο ισχυρισμός της «προσωρινής στρατιωτικής κατοχής» και της «ισραηλινής δημοκρατίας» κατέρρευσαν. Είναι τώρα ευκαιρία για την Ε.Ε. και τις χώρες μέλη της να αποκαταστήσουν την θεώρηση της υπάρχουσας σχέσης με το Ισραήλ , που κυρίως εκπροσωπείται από τη στρατηγική σχέση μεταξύ τους στη βάση της εταιρικής συμφωνίας και των μορφών συνεργασίας σε διάφορους τομείς, συμπεριλαμβανομένου του στρατιωτικού.
Τα περισσότερα κοινοβούλια στις χώρες της Ε.Ε. έγιναν προ ετών αποδέκτες συστάσεων προκειμένου οι κυβερνήσεις τους να αναγνωρίσουν το ανεξάρτητο, αδιάσπαστο και κυρίαρχο Κράτος της Παλαιστίνης με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ και αποφάσεις που σχετίζονται με την καταδίκη των αποικιοκρατικών εποικισμών και το μποϋκοτάζ των προϊόντων τους.
Επίσης, Ευρωπαίοι βουλευτές, προοδευτικά κόμματα, συνδικάτα και Δήμοι, κάλεσαν τις κυβερνήσεις τους να επιβάλλουν κυρώσεις σε αυτό το αποικιοκρατικό καθεστώς καταδικάζοντας τις βάναυσες πολιτικές σε όλα τα διεθνή και περιφερειακά φόρα ενόψει των επιπτώσεων που έχει η συνέχιση της κατοχής εδώ και 7 δεκαετίες από την ίδρυση αυτού του αποικιοκρατικού κράτους, που εφαρμόζει από την αρχή σχέδιο εθνοκάθαρσης, Απαρτχάιντ και εκτοπισμού του πληθυσμού από ομάδες αποικιοκρατών εποίκων σε βάρος των δικαιωμάτων των αυτοχθόνων Παλαιστινίων στη γη τους.
Οι δρόμοι των ευρωπαϊκών πόλεων επίσης γίνονται μάρτυρες εκατομμυρίων διαδηλωτών που αποκηρύσσουν τα εγκλήματα του αποικιοκρατικού κατοχικού κράτους όπως επίσης και τις προκατειλημμένες πολιτικές των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και της δέσμευσής τους στις πολιτικές του Λευκού Οίκου.
Εντούτοις, παρά όλη την ευρωπαϊκή λαϊκή πρόοδο για αλληλεγγύη στον λαό μας, οι κυβερνήσεις χωρών της Ε.Ε. συνεχίζουν να ακολουθούν επιλεκτικές πολιτικές που βασίζονται σε δύο μέτρα και σταθμά και στην υποκρισία που αφορά τις επιπτώσεις της ισραηλινής κατοχής σε σύγκριση με άλλα θέματα στον κόσμο. Οι κυβερνήσεις ευρωπαϊκών χωρών δεν διστάζουν ακόμη και να εξισώσουν το θύμα με τον θύτη στη βάση πολλών ρητών θέσεων. Αξιωματούχοι της Ε.Ε. εξήραν το «ισραηλινό μοντέλο δημοκρατίας» για πολύ καιρό χωρίς επισήμως να αποφασίσουν να το αναγνωρίσουν σύμφωνα με αυτές τις συστάσεις, παρά τις ορισμένες αλλαγές που αναγκάστηκαν να κάνουν πρόσφατα υπό λαϊκή απαίτηση.
Η Ε.Ε. σήμερα πρέπει σαφώς να αναγνωρίσει την αύξηση του θρησκευτικού φασισμού στο καθεστώς του Ισραήλ, του κατοχικού κράτους και των σχετικών μέτρων που ελήφθησαν από την κυβέρνησή του σε σχέση με την έγκριση νομοθεσίας που πρόσθεσε μία ρατσιστική διάσταση με το νόμο περί «εβραϊκού έθνους» που αφορά την άρση της ιθαγένειας των Παλαιστινίων που ζουν στο Ισραήλ, ειδικά των κρατουμένων. Ο νόμος που απαγορεύει την έπαρση της παλαιστινιακής σημαίας ψηφίστηκε πριν την συνεχιζόμενη επίθεση.
Όλα αυτά, και άλλα, μέτρα χαρακτηρίζονται από τη νομιμοποίηση του ρατσισμού και συνιστούν κατάφωρες παραβιάσεις του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου και της Βασικής Διακήρυξης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που υποτίθεται πως βρίσκονται στο επίκεντρο του ευρωπαϊκού πολιτισμού και των βασικών αρχών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Επιπλέον, αυτά τα μέτρα θέτουν απειλή για τη σταθερότητα των ίδιων των ευρωπαϊκών κοινωνιών.
Από την άλλη, αυτά που διαδραματίζονται σήμερα υπό τους όρους της γενοκτονικής επίθεσης με εταίρους τους Αμερικανούς, κατ’ ουσίαν, μορφή και περιεχόμενο, επιβεβαιώνει στους λαούς όπου γης και σε όσους υπερασπίζονται την δημοκρατία στη Δύση, πως το «κράτος» ιδρύθηκε στη βάση της εθνοκάθαρσης και της ιδεολογίας της αποικιοκρατίας των εποίκων μετά από 76 χρόνια δίχως να δώσουν λογαριασμό στη δικαιοσύνη υπό την παρούσα διεθνή τάξη, αν όχι υπό την ενθάρρυνση της διάπραξης των εγκλημάτων του που χαρακτηρίζονται από το πολιτικό του σύστημα. Τώρα, με δεδομένες τις ύψιστες μορφές φασιστικής Σιωνιστικής σκέψης, έχουμε την κλιμάκωση των εσωτερικών κρίσεων και του πολιτικού χάους, και της αφενός επίμονης υιοθέτησης νομοσχεδίων και δικαστικού συστήματος σε αυτή τη βάση και αφετέρου των προσπαθειών ολοκλήρωσης της εφαρμογής του Ταλμουδικού Σιωνιστικού σχεδίου του «Μεγάλου Ισραήλ» που μπορεί να αυξήσει την απειλή για σταθερότητα στην περιοχή και την βαναυσότητα σε βάρος του λαού μας, θέμα που σημαίνει αστάθεια και απόλυτη ανασφάλεια για αυτούς.
Από την άλλη, ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου ανακοίνωσε από την αρχή πως η νέα του κυβέρνηση θα εργαστεί προς διάφορες κατευθύνσεις, με πιο προφανή εκείνη περί «του εβραϊκού λαού που έχει αποκλειστικό και αναφαίρετο δικαίωμα σε όλη τη Γη του Ισραήλ, επομένως η κυβέρνηση ενθαρρύνει την εξάπλωση της εβραϊκής παρουσίας στη «Μεγαλύτερη Γη του Ισραήλ».
Κατά αυτόν τον ισχυρισμό, θα πρέπει να σημάνει κώδωνας επαγρύπνησης στην Ε.Ε. πως ήρθε ο καιρός να αντιμετωπίσει τις σοβαρές συνέπειες αυτού που βλέπουμε σήμερα, όπως η αύξηση του ποσοστού των καθημερινών εγκλημάτων κατά του λαού μας.
Εάν οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εξακολουθούν να πιστεύουν, μετά από αυτές τις συνεχιζόμενες αλλαγές και τις δηλώσεις που έκανε ο πρωθυπουργός του αποικιακού κατοχικού κράτους και την κλιμάκωση των εγκλημάτων στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, συμπεριλαμβανομένης της Ιερουσαλήμ, ότι είναι δυνατόν να εφαρμοστεί το όραμα της «λύσης των δύο κρατών» ως διεθνής επιλογή σύμφωνα με τα διεθνή ψηφίσματα, πολλές χρήσιμες και αναγκαίες πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση μπορούν να είναι άμεσα διαθέσιμες στους ίδιους τους Ευρωπαίους για να αντιμετωπίσουν αυτήν την κατάσταση.
Παρά τα εναπομείναντα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη χωρίς εποικισμούς και τις δηλώσεις πολιτικής υποκρισίας, οι ευρωπαϊκές χώρες μπορούν πρώτα να δουν την Ευρω-Ισραηλινή Συμφωνία Σύνδεσης και να δείξουν στην πράξη πως υποστηρίζουν τη λύση των δύο κρατών αναγνωρίζοντας το κράτος της Παλαιστίνης στα σύνορα που είχε πριν από τις 4 Ιουνίου 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, και διευθέτηση του προσφυγικού ζητήματος σύμφωνα με το ψήφισμα 194 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Κάτι ακόμη πιο σημαντικό που μπορούν να κάνουν οι ευρωπαϊκές χώρες είναι να επιβάλλουν πολιτικές και οικονομικές κυρώσεις στο Ισραήλ και να τις κλιμακώσουν έως ότου αυτό συμμορφωθεί με το διεθνές δίκαιο και τις αποφάσεις του ΟΗΕ και σταματήσει τη γενοκτονική επίθεση τερματίζοντας την κατοχή πρώτα αναλαμβάνοντας πολιτικές πρωτοβουλίες για ειρήνη και δεύτερον σταματώντας τις διάφορες μορφές Απαρτχάιντ, που συνιστούν έγκλημα.
Αλλά αν οι ευρωπαϊκές χώρες εξακολουθούν να ζουν σε ένα σύμπλεγμα φόβου από τις επιταγές των Ηνωμένων Πολιτειών από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, από το εβραϊκό χρήμα ή από το φόβητρο του αντισημιτισμού και του Ολοκαυτώματος και επομένως δεν είναι διατεθειμένες να αναλάβουν τέτοιες πρακτικές πρωτοβουλίες ή εάν έχουν φτάσει στην πεποίθηση ότι η «λύση των δύο κρατών» δεν είναι πλέον δυνατή και εν τέλει, αυτό είναι που συμβαίνει.
Ως εκ τούτου, το μόνο ερώτημα τώρα που μένει είναι αν η σημερινή πραγματικότητα του ενός κράτους θα συνεχίσει να είναι η πραγματικότητα ενός ισραηλινού καθεστώτος Απαρτχάιντ υπέρ της εβραϊκής υπεροχής, που τάχα μπορεί να μετατραπεί σε δημοκρατική πραγματικότητα, όπως ορισμένοι από αυτούς μπορεί να πιστεύουν.
Πρέπει επίσης να αναλογιστούν την ευρωπαϊκή ιστορία και τις ευθύνες τους, προκειμένου να καθορίσουν τον πιο χρήσιμο τρόπο για να προχωρήσουν, ώστε η δημοκρατία, η δικαιοσύνη και τα ίσα δικαιώματα να εφαρμοστούν σε ένα κράτος.
Αυτό είναι ένα μοντέλο που μπορεί να είναι πιο ρεαλιστικό για ορισμένους Ευρωπαίους που αναζητούν την ειρήνη μακριά από μορφές υπεροχής και εθνικών διώξεων, αντί να συνεχίσουν να ανακυκλώνουν μια υποτιθέμενη ειρηνευτική διαδικασία που δεν βρίσκει ισραηλινό εταίρο και βασίζεται στη διχοτόμηση της γης, στην επέκταση του εποικισμού, τον εξ ιουδαϊσμό, τη γενοκτονία και τον εκτοπισμό ταυτόχρονα.
Το ερώτημα αφορά τους Δυτικούς συμμάχους του κατοχικού κράτους στην Ευρώπη, οι οποίοι πάντα επαινούσαν τις κοινές αξίες για να κρύψουν την αποκήρυξη του παλαιστινιακού, αλλά αυτές οι αξίες έχουν καταστεί αδύνατο σήμερα, περισσότερο από ποτέ, να τις βρουν ή να τις κρύψουν κάτω από τις δικαιολογίες της ασφάλειας και της αυτοάμυνας της ισραηλινής κοινωνίας ενόψει της συνεχιζόμενης ανάπτυξης στη μορφή και την ουσία του καθεστώτος. Δηλαδή, στο Ισραήλ και τις κυβερνητικές πολιτικές του.
Οι Ευρωπαίοι πρέπει τώρα να φανούν, ηθικά και πολιτικά, θαρραλέοι και να αμφισβητήσουν παλιές υποθέσεις, συμπεριλαμβανομένης αυτής περί «της επιτυχίας του δημοκρατικού σιωνιστικού πειράματος», που η Δύση βοήθησε να προωθηθεί και ακόμη και να υπερασπιστεί.
Η καθιερωμένη αλήθεια είναι ότι ο Σιωνισμός ήταν και παραμένει μια ρατσιστική ιδεολογία και «αντισημιτικό όνειρο», που δίνει ελπίδα στην αντιμετώπιση της Ευρώπης σήμερα και τη δυνατότητα να παροτρύνουμε τους Εβραίους να εγκαταλείψουν ή να αντιστρέψουν τη μετανάστευση και να μετακινηθούν σε άλλο μέρος για να ζήσουν, επιστρέφοντας στις αρχικές τους θέσεις στην Ευρώπη και αλλού, αντί να συνεχίσουν να αντιτίθενται στην ανθρώπινη δικαιοσύνη και το διεθνές και ανθρωπιστικό δίκαιο, μέσω της απόλυτης υποστήριξης για την κλιμάκωση της φυλετικής και θρησκευτικής αποικιακής «διευθέτησης», που συνιστά «εμπειρία» μέσα από τον φασισμό και τη γενοκτονία και τις απόπειρες εκτοπισμού πολλαπλών αιτιών.
Αυτό θα αντικατοπτρίζει μια ευρωπαϊκή ηθική και πολιτική αναγνώριση ότι ο Σιωνισμός ως πολιτικό κίνημα, όπως ορισμένα «πολιτικά δόγματα» όπως ο Ναζισμός που εμφανίστηκε τον 20ο αιώνα και αιχμαλώτισε τη φαντασία εκατομμυρίων, ήταν ρατσιστικές ιδέες που έβλαψαν τραγικά την ανθρωπότητα.
Υπάρχει επίσης ένας τρόπος εξιλέωσης για τις αμαρτίες του παρελθόντος της Ευρώπης εναντίον των Εβραίων που αντικατοπτρίζεται άδικα σε βάρος των παλαιστινιακών αναφαίρετων δικαιωμάτων μας. Να καλωσορίσουν τους Ισραηλινούς Εβραίους για επανεγκατάσταση σε ευρωπαϊκές χώρες. Πρόκειται για ένα λογικό μέτρο στο οποίο θα ήταν αντίθετοι μόνο οι αντισημίτες ή οι Σιωνιστές που επιδιώκουν να οικοδομήσουν ένα νέο σύστημα Απαρτχάιντ πολιτικά και με ταλμουδικούς, θρησκευτικούς όρους στην γη της ιστορικής Παλαιστίνης.
Ως εκ τούτου, οι Ευρωπαίοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν σαφώς ότι δεν υπάρχει κατοχή χωρίς τίμημα, όπως δεν συνέβαινε προηγουμένως στην Ευρώπη, και ότι η ελευθερία του παλαιστινιακού λαού μας και το δικαίωμά του στην αυτοδιάθεση απαιτεί πολιτικές θέσεις αρχών που διαφέρουν από ό, τι έχουμε δει προηγουμένως ή τώρα σχετικά με τις συζητήσεις για τη λύση των δύο κρατών.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι η ενδυνάμωση του λαού μας με το δικαίωμά του στην αυτοδιάθεση και την κυριαρχία επί της εθνικής του επικράτειας, σύμφωνα με τα ιστορικά δικαιώματα και τα διεθνή ψηφίσματα, είναι ο μόνος εγγυητής των λύσεων στις οποίες προσπαθούν να συμβάλουν οι Ευρωπαίοι. Επίσης, είναι η μόνη λύση για τον τερματισμό της υφιστάμενης σύγκρουσης και την εδραίωση της ελευθερίας, της ασφάλειας και της ειρήνης. Κάτι, που δεν θα είναι μόνο προς το συμφέρον για το μέλλον του παλαιστινιακού λαού και των Ισραηλινών, αλλά ενδιαφέρον και για την ανατροπή του Απαρτχάιντ ως συστήματος, την ανατροπή και τον τερματισμό των εγκλημάτων γενοκτονίας, ενώπιον όλης της Ε.Ε.
