Την καλημέρα μου σ’ όλες τις απελπιστικά αγανακτισμένες υπάρξεις,
Όλα κατέρρεαν. Γκρίζα σύννεφα θύμιζαν σάβανα πολυκαιρισμένα. Από νωρίς τ’ απόγευμα είχαν τυλίξει το σώμα της πόλης. Ξερνούσαν σταγόνες χάους: πάνω στους βιαστικούς περαστικούς, στα μηχανάκια των ντελιβεράδων, στα ταξί, τα λεωφορεία, τα τραμ. Οι τοίχοι των κτιρίων ιδρωμένοι απ’ τη βροχή στεκόταν πιο μελαγχολικοί απ’ ότι συνήθως. Μοιάζαν να γέρνουν προς τα μπρος. Σαν να λιποθυμάνε. Μια ντουζίνα οικοδόμοι -όπως οι τοίχοι των κτιρίων- κάτω απ’ τη στάση της Λιοσίων. Σαν να λιποθυμάνε. Εκμετάλλευση, gentrification, αυτοάνοσα. Αθήνα.
Ειδοποιητήρια πτώχευσης, κόκκινα δάνεια, δημοπρασίες δημοσίων έργων, καθημερινές αναφορές περιστασιακών δολοφονιών, τσόγλανοι βουτυρομπεμπέδες που μπερδεύουν τα λόγια τους όταν δεν είναι γραμμένα, βουλευτικά έδρανα, μίζες, κομπίνες, νταραβέρια, μνήματα, υπομνήματα, κοριοί κι άλλα παράσιτα: συνέθεταν το αστικό τοπίο. Όλα στη ζούλα. Στα πάρκα τα παιδιά της νύχτας έπνιγαν τα «αχ» τους στα ντουμάνια. Άσχημο πράγμα η χαρμάνα στην Αθήνα όταν βρέχει.
Εκείνη τη μέρα το σιντριβάνι της πλατείας Συντάγματος γκρεμίστηκε άξαφνα. Η γη σκίστηκε στα δύο σε εκείνο ακριβώς το σημείο. Δύο τεράστια μελανιασμένα χείλη ξεπρόβαλαν κι απλώθηκαν ως το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Ανοίγοντας μουρμούρισαν με φωνή ασυρμάτου, μόνο τρεις λέξεις: «Αθήνα, κέντρο καταρρέει». Τα χείλη σφάλισαν και έμεινε δίπλα τους μόνο ένα καλώδιο, ασάλευτο. Το μικροφωνικό έπειτα από λίγο εκσφενδονίστηκε προς την μεριά της Βουλής. Μετά πήρε τον λόγο Αυτός.
Βλέμμα ενοχικά ανήσυχο. Τα χέρια ακόμα πιο ανήσυχα απ’ τα μάτια, δεν έπαψαν στιγμή να χαϊδολογάνε το μικρόφωνο. Άσχημο πράγμα η χαρμάνα στη βουλή. Ενίοτε ακουμπούσε το δεξί του χέρι στην καρδιά για να μιλήσει. Απορίας άξιο αν το έκανε για να σιγουρευτεί πως συνεχίζει να χτυπάει το μόνο πράγμα που τον καθιστούσε ακόμα άνθρωπο ή αν η κίνηση ήρθε από συμβουλή κάποιου επικοινωνιολόγου. Το ύφος και η ρητορική του τακτική θύμιζε κάτι από Άδωνι. Αν κατά τύχη βρισκόταν στη Βουλή κάποιος εξωγήινος θα πίστευε πως δεν είναι ο υπεύθυνος μιας τραγωδίας, αλλά κάποιος αδικημένος γραφειοκράτης που υπέρβαλε εαυτόν απ’ την ανάληψη των καθηκόντων του. Όταν αποδέχεσαι την ευθύνη σου σημαίνει πως θ’ αλλάξεις. Κι εκείνος ήταν κομμάτι ενός συστήματος εμμονικά προσκολλημένου στην έννοια της συντήρησης. Η σαθρότητα της διαδικασίας ήταν εξ’ αρχής εμφανής.
Το κόμμα του επέλεξε να του απευθύνει ερωτήσεις συγκεντρωτικά, όχι μία-μία. Του άφησε τον χώρο έτσι, να αρθρώσει το δικό του αφήγημα. Έναν λόγο πιο ξύλινο από το έδρανό του και πιο χλωμό απ’ την όψη του. Ένα αφήγημα της κακιάς ώρας για την «κακιά την ώρα». Εντός του οι θύτες ήταν θύματα. Ένα αφήγημα χωρίς διακοπή, με αρχή, μέση, και πενήντα εφτά τίτλους τέλους. Το είχε πλέξει μια κυβέρνηση που συνήθιζε να λογοκρίνει τον Τύπο, τον έρωτα, την τέχνη και τη νεολαία, και που τώρα αποπειράται να λογοκρίνει το πένθος, υποδεικνύοντας στους συγγενείς των θυμάτων τον τρόπο να θρηνήσουν τους νεκρούς τους. Μιλούσε σαν κατήγορος, όχι ως κατηγορούμενος.«Δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι», είπε κάποια στιγμή.
«Δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι».«Δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι». «Δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι». Η φράση είχε σκαλώσει στα τεράστια μελανιασμένα χείλη που ξεφύτρωσαν στο σιντριβάνι του Συντάγματος.
Ποιες θα βρεθούν να αποσυνδέσουν τη μικροφωνική απ’ το Κοινοβούλιο και να την συνδέσουν στην καρδιά τους; Πώς θα διαχειριστούμε το πένθος και το παραλήρημα, τα μόνα εργαλεία που μας απέμειναν για την οικοδόμηση ενός αντι-αφηγήματος, μιας Άλλης φωνής;
Απ’ το εμπόλεμο αθηναϊκό κέντρο,
Για το Κοσμοδρόμιο,
Η Γειτόνισσα
