Με την ουκρανική κρίση, οι Ηνωμένες Πολιτείες εισήλθαν σε μια φάση σοβαρής κλιμάκωσης της επιθετικής τους πολιτικής που βασίζεται στην περικύκλωση και την αποφασιστική αντιπαράθεση με τη Ρωσία, που είχε να παρατηρηθεί εδώ και πολλά χρόνια.
Επιπλέον, έχουμε και τη γενοκτονική επίθεση που γίνεται σήμερα κατά του παλαιστινιακού λαού μας, δεδομένου ότι η αμερικανική κυβέρνηση έχει αναλάβει ρόλους υποστηρικτή και πρωταρχικού εταίρου. Ανεξάρτητα από την έκβαση ορισμένων από τις συνεχιζόμενες διαμάχες μεταξύ της σημερινής κατοχικής κυβέρνησης και του Λευκού Οίκου, αυτές δεν εκφράζουν κανενός είδους στρατηγική διαφορά ως προς τη μεταξύ τους στρατηγική συμμαχία, πέραν ίσως του αμερικανικού οράματος της λεγόμενης νέας Μέσης Ανατολής, για την οποία έχω αναφερθεί σε προηγούμενα άρθρα.
Στη ομιλία που εκφώνησε ο Μπάιντεν στις 8 Μαρτίου για την Κατάσταση της Ένωσης ενώπιον του Κογκρέσου απέκρυψε την πλήρη σχέση των ΗΠΑ σε ό,τι συνέβη και διαδραματίζεται στον πόλεμο της γενοκτονίας κατά του λαού μας. Εξέφρασε λύπη για τα θύματα του λαού μας και μίλησε για την εναέρια ρίψη ανθρωπιστικής βοήθειας που κατά τη γνώμη μου αποτελεί νέο βάρος για τους ανθρώπους μας εκεί. Μίλησε επίσης για την δημιουργία ενός προσωρινού λιμανιού. Το περίεργο εδώ είναι ότι η αμερικανική κυβέρνηση μπόρεσε να πείσει το κατοχικό κράτος για αυτό το θέμα, ενώ δεν μπόρεσε να το πείσει να ανοίξει τις χερσαίες διαβάσεις για να φέρει βοήθεια! Πιστεύω ότι αυτό γίνεται για να δοθεί το «πράσινο φως» στη συνέχιση της βάρβαρης επίθεσης κατά της πόλης Ράφα, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε αναγκαστικό εκτοπισμό.
Δεν θέλουν να ασκήσουν πίεση στην κυβέρνηση του Ισραήλ, αλλά μάλλον να ασκήσουν πίεση στον παλαιστινιακό λαό μας, ενώ κάνουν τις εναέριες ρίψεις βοήθειας για χάρη των Μέσων Ενημέρωσης, και τις αναφορές στις απώλειες αμάχων στη Γάζα για να πετύχουν «ισορροπία» ανάμεσα στις διάφορες φράξιες του Δημοκρατικού Κόμματος λόγω της μεγάλης πίεσης όσων αντιτίθενται στη σημερινή πολιτική του Ισραήλ. Τα θέματα αυτά τα προσάρτησε στην προεκλογική του εκστρατεία την οποία, κατά τη γνώμη μου, ξεκίνησε την ίδια μέρα (8/3/24) αφενός εναντίον του αντιπάλου του Ντόναλντ Τραμπ και αφετέρου, για να απορροφήσει μέρος της ευρείας διεθνούς κριτικής, μεταξύ άλλων από μια σειρά ευρωπαϊκών χωρών που έχουν έρθει σε αμηχανία, από ηθική άποψη, για τα εγκλήματα που γίνονται ενώ υποστήριζαν το Ισραήλ. Από την άλλη, αυτή η «παράσταση» για τα Μέσα Ενημέρωσης δεν συνοδεύεται από αντίποινα και κυρώσεις κατά του Ισραήλ ώστε να σταματήσει τις φρικαλεότητες του.
Ως εκ τούτου, η τοποθέτηση του Μπάιντεν κατά την ομιλία του, έγινε δίχως η κυβέρνησή του να ασκήσει σοβαρή πίεση στο σύμμαχό του Ισραήλ, ώστε αυτό να σταματήσει αμέσως την επίθεση στο φόντο της εντεινόμενης οργής που εκφράζουν διαδηλωτές στους δρόμους των ΗΠΑ λόγω συνέχισης του πολέμου.
Τα κίνητρα του Μπάιντεν, ο οποίος δηλώνει ανοιχτά τον Σιωνισμό του, είναι απολύτως ανήθικα πολιτικά σε ό,τι αφορά όσα συμβαίνουν στη Γάζα. Ειδικά με τη συνεχιζόμενη προμήθεια όπλων καταστροφής στο Ισραήλ και την προστασία που του παρέχει στους διεθνείς θεσμούς, (θέμα που βρίσκει σύμφωνα και τα δύο κόμματα στις ΗΠΑ μέχρι στιγμής). Παρότι βλάπτουν το κύρος της αμερικανικής κυβέρνησης οι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις ή προβλέψεις του Μπάιντεν για προσωρινή εκεχειρία που τις έκανε τρώγοντας παγωτό.
Ο Μπάιντεν δεν είναι σε θέση να περιορίσει τον Νετανιάχου παρά την υποδοχή που επεφύλαξε στον Μπένι Γκαντζ σε μια προσπάθεια να επηρεάσει κάποιες τάσεις στο Ισραήλ σε ό,τι αφορά την εξυπηρέτηση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στην περιοχή μας και τίποτα άλλο, καθώς ο Γκαντς είναι πιο κοντά στο αμερικανικό όραμα για την περιοχή και τις αναπτυξιακές του τάσεις.
Όσο για την λύπη που εξέφρασε ο Μπάιντεν για τη στοχοποίηση της Ουκρανίας από τη Ρωσία, που τη θεωρεί μέρος της «απειλής για τη δημοκρατία στη Δύση» φαίνεται ότι αυτός έχει ξεχάσει τον ρόλο που έπαιξε η CIA σε συνεργασία με τη ναζιστική ομάδα Μπαντέρα στην υλοποίηση του πραξικοπήματος κατά της δημοκρατίας και του εκλεγμένου καθεστώτος το 2014. Ο Μπαντέρα, τον οποίο τίμησε ο Ζελένσκι δεκαετίες μετά το θάνατό του το 1956, είναι ένας Ουκρανός ναζί, ένας εγκληματίας πολέμου, που διέπραξε σφαγές κατά 130.000 ανθρώπων, οι περισσότεροι Πολωνοί και Ουκρανοί, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Αυτοί οι νεοναζί στην Ουκρανία και σε ορισμένες χώρες της Ανατολικής και της Δυτικής Ευρώπης αυξάνονται σε ισχύ και απολαμβάνουν την υποστήριξη της αμερικανικής κυβέρνησης και του Ισραήλ ταυτόχρονα, παρά το παράδοξο του αντισημιτισμού τους, (που αποτελεί δικαιολογία για το Ισραήλ για να χρησιμοποιεί κρατικά εργαλεία για να καταστείλει τους αντιπάλους του στην Ευρώπη) αποκαλύπτει την αναλήθεια των ηθών που επικαλείται το κίνημα. Ο Σιωνισμός στην υπηρεσία καταπολέμησης του αντισημιτισμού είναι ουσιαστικά ένα ευρωπαϊκό φαινόμενο με θρησκευτικές και κοινωνικοοικονομικές πηγές, που εκμεταλλεύεται η Ευρώπη πιστεύοντας ότι θα την απαλλάξει από το σύμπλεγμα της ενοχής και θα μεταβιβάσει στους Άραβες της Ανατολής και στους Παλαιστίνιους.
Οι αρχές και η ηθική δεν ήταν ποτέ τα κριτήρια θέσπισης για τις εξωτερικές πολιτικές. Οι πολιτικές του Μπάιντεν και όλων των αμερικανικών κυβερνήσεων, δεν εξαρτώνται από αυτό που ορισμένοι αποκαλούν διπλά μέτρα και μέτρα, αλλά μάλλον από συμφέροντα, που είναι το μόνο κριτήριο και η αληθινή έκφραση των θέσεων των χωρών.
Αυτή η πολιτική επιτάσσει στενό έλεγχο στους «συμμάχους των ΗΠΑ» διά της επιβολής γεγονότων που τους αναγκάζουν να τα αντιμετωπίσουν, και εί δυνατόν, να ελέγξουν ολόκληρο το πολιτικό φάσμα σε σύμμαχες χώρες για να εξυπηρετήσουν τα βασικά στοιχεία της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής όπως συμβαίνει τώρα με τα πολιτικά στοιχεία που απαρτίζουν το κατοχικό κράτος και των προσπαθειών τους για έλεγχο. Από την άλλη, έχουμε στοιχεία κατά των χωρών της περιοχής και το πολτιικό παλαιστινιακό σύστημα που μέσω από σκληρή και συνεχή κουβέντα για την ανάγκη ανανέωσης της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής και του σχηματισμού τεχνοκρατικής κυβέρνησης μακριά από κόμματα, που είναι αμιγώς παλαιστινιακό ζήτημα, και αυτοί δεν θα έπρεπε να εμπλέκονται.
Αυτό συνέβη παλιότερα σε διάφορες αραβικές χώρες που υπόκειντο σε αμερικανικούς όρους και είχαν συνδεθεί με την Παγκόσμια Τράπεζα ή το ΔΝΤ, που αμφότερα είναι χρηματοπιστωτικά συστήματα υπό αμερικανικό έλεγχο με πολιτικές διαστάσεις. Το αποτέλεσμα είναι διάφορες μορφές εξάρτησης στις οποίες φθάσαμε σήμερα ως αποτέλεσμα χρηματοπιστιωτικών δανείων και δανειστών.
Ο στόχο είναι όσο το δυνατόν πιο άμεσος έλεγχος στις κυβερνήσεις και στις δυνάμεις της «αντιπολίτευσης» μέχρι του σημείου να τις εξωθήσουν να υιοθετήσουν πολιτικές που είναι σαφώς επιβλαβείς για το λαό τους καθώς αυτό απαιτεί την ανάληψη ελέγχου του βαθύ κράτους σε αυτές τις χώρες.
Θυμόμαστε εδώ τη φύση της σχέσης που συνέδεσε την κυβέρνηση των ΗΠΑ με τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους» που ήταν αντιπολιτευόμενο κόμμα σε διάφορα αραβικά καθεστώτα που συνδέονταν με τα συμφέροντα των ΗΠΑ και εφάρμοσαν αυτά που έλεγε η «Αραβική Άνοιξη» ανατρέποντας την ιδέα του εθνικού κράτους προς όφελος της ισραηλινής «υπεροχής» στην περιοχή.
Αν και οι ΗΠΑ έχουν διακηρύξει την απροθυμία τους να επέμβουν στρατιωτικά μετά την αποχώρηση από το Αφγανιστάν, εντούτοις, σήμερα διατηρούν πάνω από 850 στρατιωτικές βάσεις σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της Μέσης Ανατολής, που αποτελεί στρατηγικό στόχο για τη δημιουργία στρατιωτικών βάσεων για όσα προανέφερα, όσο αυτό υποδηλώνει την ασφάλεια και την πολιτική ευθραυστότητα που βιώνουν πολλές χώρες.
Η Αμερική διατηρεί αυτούς τους κανόνες και τους επεκτείνει αφού πραγματοποίησε πραξικοπήματα διαφόρων ειδών σε όλες τις ηπείρους και διέπραξε σφαγές και πολέμους εξόντωσης με στόχο να επεκτείνει τις πολιτικές της κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Επιστρέφει σήμερα με οικονομικές και ήπιες μεθόδους, χωρίς να παραμελεί τη στρατιωτική πτυχή που οι ΗΠΑ εξακολουθούν να υιοθετούν για να διατηρήσουν την ηγεμονία τους υπό το πρίσμα του σημερινού διεθνούς συστήματος, που οδεύει προς την αλλαγή.
Η δημιουργία ενός στρατού πολλά υποσχόμενων «νεαρών ηγετών» που θα δημιουργηθούν σε ελίτ αμερικανικά πανεπιστήμια, αμερικανικές πολυεθνικές εταιρείες, διάφορα think tanks ή ακόμα και ΜΚΟ, είναι ένα από τα κύρια λεγόμενα «ήπια όπλα» σε αυτό το σχήμα.
Είναι αυτονόητο ότι η μεταφορά αυτού του «ανανεωτικού υλικού» πραγματοποιείται σε συνεννόηση με μεγάλους τομείς των τοπικών χρηματοπιστωτικών και οικονομικών δυνάμεων σε αυτές τις χώρες, κάτι που μερικές φορές γίνεται υπό το όνομα μιας τεχνοκρατικής κυβέρνησης. Αυτό συνέβη πρόσφατα στη Γαλλία, την Ελλάδα και την Κύπρο για να διασφαλιστεί ο έλεγχος των αμερικανικών οικονομικών δυνάμεων και των πολιτικών τους υπαλλήλων που έρχονται. Μία από τις μεγαλύτερες αμερικανικές εταιρείες χρηματοδότησης και τραπεζών όπως η Golden Sachs, η Rothschild και άλλες παρόμοιες, αναλαμβάνουν τα ηνία της πολιτικής διακυβέρνησης σε αυτές και σε άλλες χώρες. Τώρα, όπως μου είπε κάποτε ένας από τους παλαίμαχους πολιτικούς στην Ελλάδα, σήμερα δεν υπάρχουν πολιτικοί ηγέτες στην Ευρώπη, υπάρχουν ανώτεροι εταιρικοί υπάλληλοι….
Οι αμερικανικές ανακοινώσεις είναι συνήθως σε αντίθεση με τη θέση για τις πολιτικές συνιστώσες των υπό στόχευση χωρών. Σε μια εποχή που η αμερικανική κυβέρνηση ή το Κογκρέσο ανακοινώνει μέτρα που σχετίζονται είτε με τις κυβερνώσες δυνάμεις, είτε με αυτές της αντιπολίτευσης, και τις υποβάλλει σε καθεστώτα κυρώσεων, μετά κάνει διάλογο μαζί τους υιοθετώντας μία πολιτική καρότου και μαστίγιου προσπαθώντας να τους υποβάλουν στην εφαρμογή αυτών των πολιτικών. Και το στρατηγικό τους όραμα σε πολλές περιοχές του κόσμου, συμπεριλαμβάνει την περιοχή μας, στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο.
