Για τα απογευματινά χειρουργεία και την έλλειψη αναισθησιολόγων μίλησε ο Άδωνις Γεωργιάδης. Ο υπουργός Υγείας δήλωσε, πως γίνονται διαγωνισμοί για πρόσληψη αναισθησιολόγων, ωστόσο κηρύσσονται άγονοι, καθώς δεν υπάρχει ανταπόκριση.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης, μιλώντας στον ΣΚΑΪ, σημείωσε ότι στόχος της μεταρρύθμισης είναι η αύξηση των μισθών, ωστόσο πρέπει να βρεθούν τρόποι ώστε το κράτος να αντέξει δημοσιονομικά το οικονομικό βάρος.
Όπως εξήγησε, οι γιατροί δεν επιλέγουν τα δημόσια νοσοκομεία καθώς «τα χρήματα που τους δίνει το ΕΣΥ δεν τους ικανοποιούν. Η αντιπολίτευση λέει θα διπλασιάσει τους μισθούς. Για να γίνει αυτό χρειάζονται 3 δισ. ευρώ. Πού θα βρεθούν; Θα αυξήσουμε τον ΕΝΦΙΑ 100%;»
Έπειτα, υποστήριξε ότι τα νοσοκομεία που θα πραγματοποιούν απογευματινά χειρουργεία στην Αττική και συγκεκριμένα ο Ευαγγελισμός, το Γεννηματάς, το ΚΑΤ και το Σωτηρία, «για να τα οργανώσουν σημαίνει ότι βρήκαν προσωπικό».
Με συγκεκριμένα στοιχεία απογυμνώνει τις δικαιολογίες του υπουργού Υγείας, που σταδιακά αποκαλύπτεται ότι αποτελούν κυβερνητική γραμμή, η πρόεδρος της Ελληνικής Αναισθησιολογικής Εταιρείας, για το θέμα των απογευματινών χειρουργείων και τον κλάδο των αναισθησιολόγων.
Μιλώντας στο ΕΡΤΝews, η Ελεάνα Γαρίνη περιέγραψε το καθεστώς υπό το οποίο καλούνται να εργαστούν οι νοσοκομειακοί γιατροί, καθεστώς που τους οδηγεί συχνά στη σωματική και ψυχολογική κατάρρευση και τους ωθεί στην έξοδο, ή στην απαξίωση των προκηρύξεων για προσλήψεις, καθώς γνωρίζουν πλέον τι τους περιμένει.
Συγκεκριμένα, για το θέμα της προκήρυξης θέσεων αναισθησιολόγων, που όμως δεν καλύπτονται, καθώς δεν καταθέτουν αιτήσεις οι ενδιαφερόμενοι, η κ. Γαρίνη αποκάλυψε τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος:
«Είναι αλήθεια ότι πράγματι γίνονται προκηρύξεις αναισθησιολόγων και δεν πάει κανένας σε τέτοια νοσοκομεία, όπως το «Ιπποκράτειο» ή το «Παπανικολάου», αλλά είναι η μισή αλήθεια. Διότι όταν τα νοσοκομεία αυτά αφέθηκαν να μείνουν με το ένα τρίτο των αναισθησιολόγων που χρειάζονταν, όταν υπήρχαν δηλαδή όλες αυτές οι παραιτήσεις, οι οποίες δεν ανανεώνονται στην ώρα τους και η αντίδραση να προκηρυχθούν θέσεις ήταν πολύ μερική και πολύ αργά και όταν λέω μερική ότι όταν βγάζεις σιγά-σιγά αυτές τις θέσεις, ο υποψήφιος θα καταλάβει ότι πάει σε ένα νοσοκομείο στο οποίο θα υποστεί ένα τέτοιο φόρτο εργασίας, καθιστά τη ζωή του πάρα πολύ δυσχερή.
Την ίδια στιγμή υπάρχει ένας ιδιωτικός τομέας, ο οποίος έχει ανάγκη από αναισθησιολόγους, γιατί όπως είπαμε είμαστε λίγοι και δημιουργεί ένα ανταγωνιστικό εργασιακό περιβάλλον. Για ποιο λόγο λοιπόν ο υποψήφιος να διαλέξει ένα τέτοιο νοσοκομείο. Και κάπως έτσι βρισκόμαστε στο Ιπποκράτειο ή στο Παπανικολάου και σε άλλα τα οποία έρχονται, μικρότερα νοσοκομεία, τα οποία φυλλοροούν και μένουν με ελάχιστο προσωπικό, να μη θέλει ο αναισθησιολόγος να πάει να εργαστεί εκεί».
Αναφερόμενη συγκεκριμένα στο «Ιπποκράτειο», από τα νοσοκομεία στα οποία ξεκίνησαν ασθενικά τα απογευματινά χειρουργεία, η πρόεδρος των αναισθησιολόγων εξήγησε: «Σε νοσοκομεία που έχουν μείνει με τόσο λίγο προσωπικό και που είναι αυτά τα οποία έχουν το μεγαλύτερο πρόβλημα, είναι σχεδόν αδύνατο να γίνουν απογευματινά χειρουργεία, διότι το προσωπικό κάνει πάρα πολλές εφημερίες, είναι πάρα πολύ, είναι στα όρια της εξόντωσης και αν κάνουνε, θα κάνουνε εις βάρος ουσιαστικά της υγείας τους, της ασφάλειας τους. Τα απογευματινά χειρουργεία σημαίνει και άλλες ώρες εργασίας.
Σαν λύση λοιπόν να δίνεται μόνο τα απογευματινά χειρουργεία, ότι αυτό θα αλλάξει το δυσμενές εργασιακό περιβάλλον και το δυσμενές οικονομικό περιβάλλον, είναι πολύ μερικό και ετεροβαρές. Δηλαδή στα νοσοκομεία στα οποία έχουν το μεγαλύτερο πρόβλημα, εκεί είναι και πιο δύσκολο να λειτουργήσει.
Υπήρξε ένα επίδομα κάποια στιγμή στους αναισθησιολόγους, αναγνωρίζοντας αυτό το πρόβλημα, το οποίο δόθηκε ένα χρόνο και μετά φορολογήθηκε και εξανεμίστηκε.
Εμείς αυτό που ζητάμε είναι η πρωινή εργασία να οχυρωθεί.
Να υπάρξουν οικονομικά κίνητρα για την αναισθησιολογία ή για άλλες άγονες ειδικότητες όπου υπάρχει πρόβλημα, ούτως ώστε να επιστρέψει ο κόσμος πίσω στο δημόσιο νοσοκομείο και να μπορεί να εργάζεται εκεί αξιοπρεπώς. Δηλαδή θα πρέπει να δουλεύεις από το πρωί μέχρι το βράδυ για να πλησιάσεις από πολύ μακριά, τα χρήματα τα οποία θα έπαιρνε σε ένα άλλο ίδρυμα ιδιωτικό».
Για τις δε απολαβές του κλάδου που εξηγούν ακόμη περισσότερο τις έντονες αντιδράσεις των αναισθησιολόγων και την απόρριψη από αυτούς των θέσεων στα δημόσια νοσοκομεία που τόσο πολύ διαφημίζουν υπουργοί και υφυπουργοί, η κ. Γαρίνη ήταν ιδιαίτερα κατατοπιστική: «Ο πρώτος μισθός του Επιμελητή Β’ είναι 1.500 ευρώ χωρίς τις εφημερίες, χωρίς τις υπερωρίες. Στον ιδιωτικό τομέα ο πρώτος μισθός, χωρίς τα έξτρα, είναι από 3.000 έως 5.000 σε μια μέτρια θέση. Και δε συζητάμε για την Κύπρο, η οποία είναι κι αυτός ένας πόλος έλξης των αναισθησιολόγων. Μια άλλη χώρα με παρόμοιο σύστημα κι όχι ιλιγγιώδη διαφορά στο ΑΕΠ δίνει τριπλάσιους μισθούς. Και μιλάμε τώρα για το ΕΣΥ. Μιλάμε για το δημόσιο σύστημα υγείας της Κύπρου και όχι για κάποιο ιδιωτικό».
