Με τη διεύρυνση της παγκόσμιας λαϊκής οργής και την ανάπτυξη των επίσημων θέσεων μεγάλου αριθμού χωρών ενάντια στα συνεχιζόμενα εγκλήματα του κατοχικού κράτους και την προσφυγή φιλικών χωρών στο διεθνές δικαστήριο του ΟΗΕ άρχισαν να εμφανίζονται φαινόμενα φθίνουσας υποστήριξης προς το Ισραήλ και τις πολιτικές του, και κλιμάκωση των εκκλήσεων για διάφορες μορφές μποϊκοτάζ σε βάρος του. Αυτό είναι κάτι που πρέπει και μπορεί να αξιοποιηθεί.

Μπροστά σε αυτό το κίνημα αλληλεγγύης, που ο κόσμος δεν έχει γνωρίσει εδώ και 76 χρόνια, το σιωνιστικό κίνημα καταφεύγει για άλλη μια φορά στο να εγείρει κατηγορίες για αντισημιτισμό.

Αλλά ο αντισημιτισμός είναι ουσιαστικά ένα ευρωπαϊκό φαινόμενο που χρονολογείται από τον Μεσαίωνα, με ρίζες θρησκευτικές, εθνοτικές και κοινωνικοοικονομικές που επικεντρώνονται σε ζητήματα του εβραϊκού ελέγχου στην οικονομία και του κλασικού μίσους των Χριστιανών προς τους Εβραίους.

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι εκδηλώσεις αντισημιτισμού εξαφανίστηκαν από την Ευρώπη μέχρι που το σιωνιστικό κίνημα αναζωογόνησε αυτό το σύνδρομο και τώρα επιμένει να το χρησιμοποιήσει ακόμη περισσότερο από ποτέ παίζοντας το ρόλο του θύματος με το οποίο ο κόσμος πρέπει να συμπάσχει.

Γιατί οι Ευρωπαίοι πιστεύουν ότι αυτό απελευθερώνει την Ευρώπη από το σύμπλεγμα της ενοχής και εκτοπίζει το φαινόμενο του παρελθόντος σε έναν άλλο πολιτισμό, και συγκεκριμένα στους ίδιους τους Σημίτες Άραβες, στους οποίους βεβαίως συμπεριλαμβάνεται και ο παλαιστινιακός λαός μας, που στοχοποιούνται με σκοπό να εξασφαλιστεί η αποικιοκρατική «προτεραιότητα» για τα «δικαιώματα των Εβραίων στην πατρίδα τους σε βάρος εμάς των Παλαιστινίων, που ζούμε στη γη μας και την ιστορική μας πατρίδα από τους αρχαίους χρόνους.

Το Ισραήλ χρησιμοποιεί τώρα τα εργαλεία των ευρωπαϊκών χωρών για να καταστείλει τους αντιπάλους του στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, υπό το πρόσχημα πως είναι αντισημίτες πράγμα που οδηγεί σε δικαστική δίωξη και την απόλυσή μας από τις δουλειές μας, ιδιαίτερα στα πανεπιστήμια, και επιχειρεί να αποτρέψει και να καταπιέσει  την αλληλεγγύη που εκδηλώνεται υπέρ του λαού μας αυτές τις ημέρες.

Η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών είχε τοποθετήσει τον Σιωνισμό, που αποτελεί τον κύριο εχθρό του Σημιτισμού, στο επίπεδο του ρατσισμού το 1975, ανεξάρτητα από το τι συνέβη αργότερα και ακύρωσε αυτό το σημαντικό ψήφισμα του ΟΗΕ το 1991 ως αποτέλεσμα των πολιτικών αλλαγών στο διεθνές σύστημα με την Αμερική επικεφαλής σε ένα μονοπολικό παγκόσμιο σύστημα. Εμείς οι Παλαιστίνιοι ίσως είμαστε ένα από τα μέρη που εξακολουθεί να πληρώνει βαρύ τίμημα για τις συνέπειες της ακύρωσης αυτής της απόφασης μέχρι σήμερα.

Το σιωνιστικό κίνημα δεν έχει σταματήσει να κατηγορεί τους λαούς του κόσμου για εχθρότητα προς τους Εβραίους με τον όρο «αντισημιτισμός». Από την εγκαθίδρυση του «Ισραήλ» στη γη της Παλαιστίνης, πρόθυμα απέδωσε αυτή την κατηγορία στους αραβικούς λαούς, ειδικά, κατά του παλαιστινιακού λαού μας, καλώντας τους Άραβες Εβραίους να μεταναστεύσουν στην Παλαιστίνη υπό το πρόσχημα ότι οι Άραβες διέπραξαν εγκλήματα και σφαγές κατά των εβραϊκών μειονοτήτων αραβικών χωρών, που στην πραγματικότητα έγιναν από το ίδιο το σιωνιστικό κίνημα εναντίον των Εβραίων που ενημέρωναν για την μετανάστευση εποίκων στην Παλαιστίνη.

Οι Ευρωπαίοι Εβραίοι που εφηύραν τον όρο αντισημιτισμός δεν ανήκουν στους Σημίτες αλλά μάλλον είναι Ευρωπαίοι που ζουν στην Ευρώπη από το 70 μ.Χ. αφότου οι Ρωμαίοι έδιωξαν τους Εβραίους από την Παλαιστίνη και μοιράστηκαν σε όλες τις χώρες του κόσμου, φαινόμενο γνωστό ως εβραϊκή διασπορά.

Οι ορισμοί που παρασχέθηκαν τα τελευταία χρόνια από τη «Διεθνή Συμμαχία Μνήμης Ολοκαυτώματος» (IHRA) μετά τη διακήρυξη του 1998 που σαφώς φανέρωνε πως οιαδήποτε στοχοποίηση του Ισραήλ ή «ισχυρισμός πως η ύπαρξη του Κράτους του Ισραήλ είναι μια ρατσιστική προσπάθεια» θα μπορούσε από μόνη της να είναι είτε ρατσιστική και αντισημιτική ή να απαιτείται η εφαρμογή δύο μέτρων και σταθμών  μέσω της απαίτησης «να είναι το Ισραήλ υπεύθυνο για συμπεριφορά που δεν αναμένεται από άλλη δημοκρατική χώρα». Και αμφισβητώντας την εγκυρότητα της ιστορίας τους για τα εγκλήματα του Ολοκαυτώματος ή μη συμφωνώντας ότι αυτό αφορά μόνον όσα έπαθαν ορισμένοι Εβραίοι στα χέρια Ναζιστών , ώστε και αυτό να είναι μία «αντισημιτική προσέγγιση».

Ποτέ ξανά στη σύγχρονη πολιτική ιστορία δεν είδαμε μία τέτοια προσπάθεια αλλαγής και διαστρέβλωσης της σημασίας των λέξεων που εξυπηρετούν τις προθέσεις των θεσμών μίας κατοχικής και αποικιοκρατικής εξουσίας.  Η υιοθέτηση της έννοιας του αντισημιτισμού από τη «Διεθνή Συμμαχία Μνήμης του Ολοκαυτώματος» δίνει στους Ισραηλινούς την απόλυτη νομική ασυλία για να συνεχίσουν τις παραβιάσεις του διεθνούς και ανθρωπιστικού δικαίου. Αυτό γενικά είναι ένα γεγονός που έχει αγνοηθεί. Και έρχεται σε πλήρη αντιπαράθεση με όλες τις αποφάσεις του ΟΗΕ και της Χάρτας των Ηνωμένων Εθνών, όπως επίσης και με τις αρχές της ελευθερίας της έκφρασης γνώμης, που είναι αυτό πάνω στο οποίο δούλεψαν προηγουμένως οι ρατσιστές Τραμπ και Κούσνερ, προωθώντας τη δική τους φόρμουλα κατά την προηγουμένη αμερικανική κυβέρνηση στην οποία μπορεί να επιστρέψουν μετά τις εκλογές του ερχόμενου Νοεμβρίου.

Η επίκριση της ισραηλινής πολιτικής της τρομοκρατίας, της εθνοκάθαρσης, του φόνου, της γενοκτονίας, του μαζικού εκτοπισμού και του Απαρτχάιντ όπως περιγράφονται στο διεθνές δίκαιο ως εγκλήματα διαφόρων ειδών, δεν γίνεται μόνον από εμάς τους Παλαιστίνιους αλλά και από προοδευτικές ισραηλινές και εβραϊκές οργανώσεις και ανθρωπιστικούς οργανισμούς σε όλο τον κόσμο. Και αυτό γιατί πολλές δημοκρατικές δυνάμεις δεν κάνουν επίθεση στον Ιουδαϊσμό, μία θρησκεία την οποία σεβόμαστε όπως κάθε άλλη θρησκεία. Αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί ρατσιστική ενέργεια. Γιατί εμείς παρόμοια καταδικάσαμε το Ισλαμικό Κράτος (ISIS) και τις δυνάμεις του εξτρεμιστικού πολιτικοόυ Ισλάμ που δεν έχουν ουδεμία σχέση με τον Ισλάμ, όπως και άλλες ακροδεξιές και λαϊκιστικές πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη που μιλούν σήμερα για «ευρωπαϊκό Χριστιανισμό» που είναι ρατσιστικό απέναντι σε όλες τις άλλες εθνοτικές και θρησκευτικές καταβολές σε μηχανισμούς που αντιμετωπίζουν διεθνή ζητήματα, ιδιαίτερα αυτά της μετανάστευσης ως αποτέλεσμα πολέμων, συνεισφέροντας στην ιδέα της ισλαμοφοβίας μεταξύ ευρωπαϊκών λαών.

Η ειρωνεία σήμερα είναι πως η ευρωπαϊκή ακροδεξιά και αυτοί που αυτοαποκαλούνται νεοναζιστές, ιδιαίτερα σε Γερμανία, Αυστρία, Ουκρανία, Ολλανδία, Τσεχία, Ουγγαρία, Ελλάδα, Ουγγαρία, Βρετανία και άλλες χώρες που απολαμβάνουν την ιδέα και την υποστήριξη του χριστιανικού σιωνιστικού κινήματος στις ΗΠΑ, υποστηρίζουν το Σιωνιστικό Κίνημα και επιβεβαιώνουν αυτή τη στήριξη. Δείχνουν απόλυτη υποστήριξη προς το ισραηλινό κατοχικό κράτος για να απωθήσουν τις κατηγορίες του ρατσισμού, του απαρτχάιντ, της θρησκευτικής ανωτερότητας, της γενοκτονίας μέσω από το πρόσχημα της «αυτοάμυνας» και των δικαιωμάτων των «καταπιεσμένων Εβραίων». Αυτό μπορεί να εξηγεί την παλιά συνεργασία μεταξύ Σιωνιστών και Ναζιστών που θεσπίστηκε το 1933 μέσω της υπογραφής της συμφωνίας Haavara ανάμεσα στο διεθνές σιωνιστικό κίνημα και το Γερμανικό Τρίτο Ράιχ, για να διευκολύνει την αποικιοκρατική μετανάστευση Γερμανών και άλλων Ευρωπαίων Εβραίων στη γη της Παλαιστίνης με αντάλλαγμα την απόκτηση των χρημάτων πλούσιων Γερμανοεβραίων γιατί οι φτωχοί αυτών ήταν θύματα των ναζιστικών εγκλημάτων του Ολοκαυτώματος, και σήμερα ο λαός μας στη Γάζα, εκτίθεται σε παρόμοια, αν όχι χειρότερα, εγκλήματα, σύμφωνα με τις μαρτυρίες ορισμένων Εβραίων και Ευρωπαίων που επέζησαν από τα εγκλήματα του Ολοκαυτώματος.

Μολονότι έχουμε καταδικάσει αυτά τα εγκλήματα σε όλη την Ιστορία, ο Σιωνιστικός ισχυρισμός μονοπώλησης του Σημιτισμού και του όρου του Ολοκαυτώματος είναι ένας ισχυρισμός που αντίκειται στα γεγονότα των πολιτικών δρώμενων που διαδραματίστηκαν κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, συμπεριλαμβανομένης της νίκης του Κόκκινου Στρατού και του ηρωισμού των λαϊκών κινημάτων αντίστασης στην Ευρώπη, και τα θύματα δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων που μπήκαν στο στόχαστρο του ναζιστικού τέρατος των μη-Εβραίων στη διάρκεια των σφαγών και του Ολοκαυτώματος κατά των μη σημιτικών λαών της Ευρώπης σύμφωνα με την αντίληψη της πολιτικής και κοινωνικής Ιστορίας των λαών.

Η συνέχιση και η όξυνση της τάσης του Σιωνιστικού κινήματος σε όλο τον κόσμο αποσκοπεί, πρώτα, στην φαλκίδευση των γεγονότων της Ιστορίας, στην επισκίαση των γεγονότων και στην αγνόηση της κουβέντας  περί ναζιστικο-σιωνιστικών συνομοσιών που συνοδεύουν την αντιμετώπιση του εβραϊκού ζητήματος στην Ευρώπη, και αφετέρου στην επιμονή μη επίλυσής τους σε εκείνες τις κοινωνίες, προκειμένου να προωθήσουν τη φερόμενη ιδέα του «εβραϊκού λαού» με εθνικά χαρακτηριστικά. Οι θρησκευτικές αρχές για τη δημιουργία «εθνικής πατρίδας» για αυτούς σαν μόνιμο θύμα ενώπιον της υφηλίου  για να εισπράξουν πολιτική συμπάθεια για λογαριασμό του σιωνιστικού κινήματος και των επιθυμιών του σε βάρος της συνεχιζόμενης δίωξης του λαού μας. Οι Παλαιστίνιοι και τα εθνικά, ιστορικά, και πολιτικά τους δικαιώματα, περιορίζονται μπροστά στους Εβραίους της υφηλίου σύμφωνα με τη δική τους ψευδή και σκόπιμη ιδέα περί «λαού» του οποίου τα κριτήρια και η ιδέα περί λαού δεν εφαρμόζονται σύμφωνα με τις διεθνείς συμβάσεις και τους ορισμούς τους.

Οι Ισραηλινοί Σιωνιστές Εβραίοι άδραξαν γεγονότα της εβραϊκής ιστορίας συμπεριλαμβανομένων των γεγονότων που αφορούν το ναζιστικό Ολοκαύτωμα και τα εκμεταλλεύτηκαν για προπαγανδιστικούς σκοπούς ώστε να επιβεβαιώσουν το φερόμενο «δικαίωμα» τους στην Παλαιστίνη, την οποία θεωρούν σαν γη δίχως λαό. Είναι μία γη όπου φύτευσαν τους αποικιοκρατικούς ισχυρισμούς τους πριν τα γεγονότα του Ολοκαυτώματος…

Αυτό συμβαίνει και με πολλούς αριστερούς και προοδευτικούς πολιτικούς ηγέτες και δυνάμεις αλληλεγγύης με τον παλαιστινιακό λαό σε όλο τον κόσμο, που τους κατηγορούν για αντισημιτισμό όταν δηλώνουν την αλληλεγγύη τους στα ζητήματα του παλαιστινιακού λαού και απορρίπτουν τις πολιτικές του Ισραήλ που εκμεταλλεύονται το σύνδρομο αντισημιτισμού και εκβιάζουν τη Δύση, σε σημείο που παρουσιάζουν την απλή παρουσία του λαού μας στη γη τους σαν αντισημιτική ενέργεια που η Δύση πρέπει να αναγνωρίσει.

Αυτή όμως είναι μία άλλη πλευρά του αγώνας μας ως Παλαιστίνιοι και ως προοδευτικά κινήματα σε όλο τον κόσμο κατά του ρατσιστικού σιωνιστικού κινήματος, που κατά τη γνώμη μου, πρέπει να αντιμετωπιστεί, να εκτεθεί και να αποκαλυφθεί από τα γεγονότα. Μολονότι ο συντονισμός με τις δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις σε Ευρώπη και ΗΠΑ στοχοποιείται μαζί με εμάς, σύμφωνα με αυτό το ρατσιστικό σύνδρομο, που θα πάρει και άλλες διαστάσεις εάν αποτύχουμε να το αντιμετωπίσουμε σε κάθε επίπεδο απέναντι στο δικό τους αποικιοκρατικό σχέδιο.