Έχουν περάσει ήδη 76 χρόνια και η Nakba («Καταστροφή») συνεχίζεται. Δεν πρόκειται για ανάμνηση, αλλά μάλλον μια εγκληματική κατάσταση που εξελίσσεται όσο παραμένει στον προσφυγικό καταυλισμό και το τελευταίο εκτοπισμένο παιδί περιμένοντας να επιστρέψει στην πατρίδα του με ελευθερία, δικαιοσύνη και ειρήνη.
Σε κάθε περίπτωση, υπάρχουν ορισμένες αναμνήσεις που διαποτίζουν την ίδια μας την ύπαρξη και διεισδύουν στη συλλογική μας συνείδηση για γενιές.
Οι επιζώντες της Nakba, ανάμεσά τους η οικογένειά μου, που εκτοπίστηκαν βίαια από τη Γιάφα, συνεχίζουν να διατηρούν ανεξίτηλες τις αναμνήσεις σε κάθε ρυτίδα στο πρόσωπό τους και σε κάθε κύτταρο και θραύσμα οστού στο σώμα τους, που συνεχίζει να θυμάται τις επιθέσεις εναντίον τους σπίτια, σε βάρος κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ύπαρξης. Κάθε τέτοια οδυνηρή ανάμνηση κολυμπά στις φλέβες μας σαν κομμάτια από σφαίρες που δεν διαλύθηκαν ποτέ στο χρόνο. Και ενώ υπάρχουν κάποια πράγματα που πρέπει να ξεχάσουμε για να θεραπεύσουμε τις πληγές μας και να επιβιώσουμε, υπάρχουν και ορισμένα άλλα που απλά δεν έχουμε την πολυτέλεια να λησμονήσουμε, καθώς όχι μόνον δεν έχουν εκπληρωθεί ακόμη τα εθνικά μας ακαταμάχητα δικαιώματα αλλά ζούμε έναν γενοκτονικό πόλεμο που εξαπολύεται από το Ισραήλ εναντίον του λαού μας εδώ και μήνες.
Οι επιζώντες θυμούνται την απώλεια της αθωότητας που θα είχε κάθε γενιά που θα ερχόταν μετά τις σφαγές που διαπράχθηκαν στην Παλαιστίνη εκείνη την εποχή.
Πολλά περιστατικά στη μνήμη των Παλαιστινίων συνεχίζουν να ξεχωρίζουν, όχι λόγω της αιματοχυσίας ή της φρικιαστικής αυτής σφαγής, αλλά λόγω του βάθους του τραύματός τους. Έγιναν, έτσι, το στοιχειωμένο σύμβολο της παλαιστινιακής Νάκμπα, η οποία ανάγκασε 950.000 Παλαιστίνιους να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να γίνουν μάρτυρες του φόνου πολλών σε ένα από τα αποτρόπαια εγκλήματα της ιστορίας, που ταυτίστηκε με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ σε βάρος της Παλαιστίνης.
Σήμερα που το Ισραήλ όχι μόνο ως αποικιακή δύναμη κατοχής, αλλά ως ένα ριζοσπαστικό φασιστικό υπερθρησκευτικό καθεστώς που εφαρμόζει την εβραϊκή υπεροχή ως Απαρτχάιντ κατά των μη Εβραίων και ακολουθεί τη βιβλική αφήγηση του βασιλείου του Ισραήλ σε βάρος των δικαιωμάτων του λαού μου, δεν μπορεί να θεωρείται δημοκρατία! Και αυτό γιατί πρόκειται για ένα εγκληματικό καθεστώς πολέμου που ασκεί κάθε μορφή θηριωδίας στη Γάζα.
Δεν θα γράψω για τις σφαγές ανείπωτης φρίκης: τα ακρωτηριασμένα σώματα, τους βιασμούς και τις λεηλασίες, ή για τα παιδιά που σφάζονται στην αγκαλιά της μητέρας τους και τα σώματα γεμάτα σφαίρες και τους ανθρώπους που ξεκοιλιάζονται από τα μέλη σιωνιστικών τρομοκρατικών ταγμάτων όπως οι ομάδες «Irgun», «Itsel», «Haganah» που επαναλαμβάνονται σήμερα, μετά από 76 χρόνια.
Σήμερα, θυμάμαι αυτές τις σφαγές και τον βίαοι εκτοπισμό και την εθνοκάθαρση ως απόδειξη ότι η Nakba δεν έχει τελειώσει. Θυμάμαι ότι η αίσθηση ευθύνης μειώνεται ολοένα και περισσότερο όταν πρόκειται για την Παλαιστίνη και ότι η συνεχιζόμενη εθνοκάθαρση και η γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, ξεκινώντας από τη Νάκμπα, δεν «επιτρεπόταν» απλώς να συμβεί.
Εβδομήντα έξι χρόνια αργότερα, τα πέτρινα σπίτια 458 παλαιστινιακών χωριών που κατεδαφίστηκαν παραμένουν σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων, μπροστά στο «Μουσείο του Ολοκαυτώματος Yad Vashem», ένα ιερό όπου καταγράφεται κάθε γνωστό θύμα της ναζιστικής γενοκτονίας.
Στέκονται με πεισματική αποφασιστικότητα ως ανατριχιαστικές υπενθυμίσεις των σφαγών που παραμένουν μια κηλίδα αίματος στη συνείδηση όσων σε αυτόν τον κόσμο στάθηκαν δίπλα και δεν έκαναν τίποτα για να παρέμβουν για να βάλουν ένα τέλος στα 76 χρόνια συνεχιζόμενης Nakba του λαού μου μέσω πολιτικών Απαρτχάιντ, εποικισμών, προσάρτησης, καθημερινών εν ψυχρώ δολοφονιών και ομαδικών μακελειών στη Γάζα όπου, από τον Οκτώβριο ως σήμερα σκοτώθηκαν πάνω από 36.000 Παλαιστίνιοι. Αυτές οι θηριωδίες, οι μαζικές συλλήψεις και πολλές άλλες παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου και των ψηφισμάτων του ΟΗΕ από το Ισραήλ, (την αποικιακή δύναμη κατοχής) καταστρέφουν την κάθε προοπτικής για ειρήνη, ασφάλεια και ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ στη βάση διεθνούς συναίνεσης για λύση δύο κρατών στα σύνορα που είχαν χαραχτεί πριν από την 4η Ιουνίου 1967. Πράγματα, που συνήθιζα να θεωρώ ως τον μόνο τρόπο για σταθερότητα και δίκαιη ειρήνη στην περιοχή μας, πέρα από την εφαρμογή του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης του λαού μου στην κλεμμένη γη μας και την εφαρμογή της απόφασης 194 του ΟΗΕ.
Αυτή τη διεθνή συναίνεση που εμείς ως Παλαιστίνιοι που έχουμε όλοι μοναδικό αντιπρόσωπο την P.L.O. (σ. μτφρ. Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) την έχουμε αποδεχθεί, προκειμένου να οδηγήσει σε ανεξάρτητο κυρίαρχο Παλαιστινιακό κράτος στο 22% της συνολικής ιστορικής γης της Παλαιστίνης.
Αυτή η λύση είναι τώρα μια ψευδαίσθηση λόγω της παράνομης ύπαρξης 750.000 αποικιοκρατών Εβραίων εποίκων σε πάνω από 240 αποικιακούς εποικισμούς στη γη που καταλήφθηκε το 1967 και μετέτρεψε την περιοχή σε ελβετικό τυρί ενώ εντείνονται τα μέτρα εθνοκάθαρσης από το ισραηλινό κατοχικό καθεστώς και την άρνησή του να εφαρμόσει αυτή τη λύση στη γη στο πλαίσιο του σχεδίου για «Μεγάλο Ισραήλ». Εκεί, όπου ο αποικισμός και το Απαρτχάιντ είναι ένα συνεχιζόμενο στάτους κβο καταλήγει σε λύση κράτους Απαρτχάιντ σε όλη την ιστορική γη της Παλαιστίνης. Στο πλαίσιο της λεγόμενης «εβραϊκής υπεροχής» που ενθαρρύνεται από τη σιωπή της διεθνούς κοινότητας που κλείνει μάτια και αυτιά, χωρίς να αναλαμβάνει τις ηθικές, πολιτικές και νομικές της ευθύνες για την άρση της συνεχιζόμενης ιστορικής αδικίας εναντίον του λαού μου. Μίας αδικίας που ξεκίνησε πριν από 76 χρόνια όταν ξεριζωθήκαμε από την πατρίδα μας και τη βιώνουμε σήμερα για δεύτερη φορά στη Γάζα.
Τώρα, αυτό το αποικιακό σιωνιστικό σχέδιο που εμφυτεύτηκε από την υποστήριξη των αποικιακών δυνάμεων της Δύσης για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους στην περιοχή μας (σε βάρος της επίλυσης του εβραϊκού ζητήματος στις αρχικές κοινότητες που ζούσαν οι Εβραίοι) θα πρέπει να ηττηθεί για να ανοίξει ο δρόμος για δίκαιη ειρήνη , δημοκρατία και δικαιοσύνη για όλους τους ανθρώπους στην περιοχή μας .
Από την άλλη πλευρά και από αυτή την άποψη και ενόψει των επιταχυνόμενων διεθνών πολιτικών αλλαγών, θα πρέπει να διατηρηθούν οι αξίες της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που οι ευρωπαϊκοί λαοί πλήρωσαν μεγάλο τίμημα για τη διατήρησή τους. Με άλλα λόγια, η Ευρώπη πρέπει να απελευθερωθεί από την αμερικανική άγρια εξωτερική πολιτική, απέναντι στην ισραηλινή αποικιακή κατοχή.
Η Ευρώπη θα πρέπει να δώσει προσοχή στα πολιτικά και οικονομικά της συμφέροντα και στην ευημερία του λαού της, που είναι πράγματα που δεν αφορούν τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες θέλουν να διατηρήσουν την ηγεμονία τους ως μονοπολική δύναμη και να εκθέσουν την Ευρώπη σε μια νέα άσχημη κατάσταση όπως συνέβη κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Είναι επίσης απαραίτητο να ενισχυθεί ένα ευρύ λαϊκό ευρωπαϊκό προοδευτικό κίνημα για να αντιμετωπίσει τους αμερικανικούς πολέμους διά αντιπροσώπων και τα άσχημα νεοναζιστικά κινήματα που έχουν αρχίσει να αναδύονται στην Ευρώπη με την υποστήριξη των ΗΠΑ και του Ισραήλ, καθώς αυτές αναμειγνύονται σε διάφορα μέρη του κόσμου ενάντια στην δημοκρατία, τα κυριαρχικά δικαιώματα και την αυτοδιάθεση των λαών.
