Ταλαντεύτηκα, να βάλω φωτό την τόσο εύγλωττη φάτσα του Φιλιππίδη, ή την Κέιτ Μος; Ε, προσωπικά, τον Φιλιππίδη τον βρίσκω εύγλωττα άσχημο. Και άλλους, αλλά δεν έχουν καταδικαστεί ακόμα. Τελικά, μια φωτο με αναφορά στο κείμενο.
Κάποιος παλιός φίλος, ίσως στην προηγούμενη χιλιετία, μου είχε αφηγηθεί αυτή την ιστορία: όταν καμιά φορά έρχεται μια κοπέλα σπίτι του και πίνουν, για να της την πέσει της έλεγε πόσο μαλακό είναι το στρώμα του. Χοροπήδαγε λίγο πάνω κάτω όπως καθόταν, για πλάκα ας πούμε, γέλαγε αυτός, γέλαγε και αυτή και μετά κατέληγε στο σεξ. Δεν ήταν ο Γούντι Άλεν.
Κάπου το διάβαζα, δεν το έχω καθόλου πρόχειρο και έτσι θα κάνετε χωρίς πηγή. Ο Σαρτρ -είναι πολύ γνωστή η δυστυχισμένη σχέση του με την Σιμόν ντε Μποβουάρ- μιλούσε πολλή ώρα σε ένα καφέ με ένα κορίτσι. Ο Καμί του κάνει μια σχετική παρατήρηση για τον πολύ χρόνο που αφιερώνει σε λόγια για να γαμήσει και ο Σάρτρ του απαντάει κάτι σαν «δεν έχουμε όλοι την φάτσα σου». Αλήθεια είναι.
Επίσης, κάθε όμορφη φίλη ηθοποιός θα έχει να πει μια ιστορία για κάποιον αρουραίο ελλειμματικό σκηνοθέτη που ζήτησε το σεξουαλικό δωράκι του με εκείνο το μείγμα γλοιότητας και επιβολής που περιγράφει γλαφυρά ο Όρσον Γουέλς όταν μιλάει για τον Γούντι Άλεν: «I hate Woody Allen physically; I dislike that kind of man,» …. «Oh yes, I can hardly bear to talk to him. He has the Chaplin disease. That particular combination of arrogance and timidity sets my teeth on edge.»… «To me, it’s the most embarrassing thing in the world: a man who presents himself at his worst to get laughs in order to free himself from his hang-ups. Everything he does on the screen is therapeutic». Αποδίδω μόνο το τελευταίο: «για εμένα είναι το πιο ντροπιαστικό πράγμα στον κόσμο: ένας άντρας που εμφανίζεται στη χειρότερη εκδοχή του για να προκαλέσει το γέλιο με σκοπό να απελευθερωθεί από τα συναισθηματικά του ελλείμματα».
Πρόκειται για εκείνο το μείγμα φυσικής δειλίας, ασχήμιας και αλαζονείας ταυτόχρονα. Η φυσική παρουσία, η εικόνα των δυο τους, του κάπως λυξονταρμάδικου Γούντι Άλεν απέναντι στον Γουέλς είναι από μόνη της αποκαλυπτική.
Το κόνσεπτ της ομορφιάς, της ελκυστικότητας, είναι κάτι που γενικά με φέρνει σε αμηχανία. Λέω κόνσεπτ, αλλά στην πραγματικότητα είναι τόσο κόνσεπτ όσο είναι μια καταιγίδα ή ένας καύσωνας, είναι φυσικό φαινόμενο και αυτό το ξέρει ο καθένας που είχε την τύχει να ερωτευτεί ή έστω να νιώσει την παρουσία ενός όμορφου πλάσματος 20 μέτρα πίσω από την πλάτη του με το που κάνει την εμφάνισή του στον χώρο. Όση Λένα Ντάναμ και ποζιτίβιτι και αν πουλήσουν τα μέινστριμ μίντια, η ελκυστικότητα είναι μια πραγματικότητα καταλυτική, καλωδιωμένη μέσα μας με κάθε βιολογικά εξελικτικό τρόπο.
Περισσότερο, η περιφρόνηση που νιώθω -και όχι μόνο εγώ- απέναντι σε άντρες που μετέρχονται τη γελοιότητα, την αυτοταπείνωση, πολύ συχνά ένα μίγμα επιβολής τελείως φυσικής -τύπου σε πιάνω από το χεράκι και σε τραβολογάω ενώ ταυτόχρονα δείχνουν γελοίοι και ακίνδυνοι- ως μέσο για να έχουν σεξ, αυτή η περιφρόνηση λοιπόν μου γεννά αμηχανία, πολιτικά μιλώντας, πάντα.
Μια πρώτη αμηχανία που οφείλεται στο ότι αντίκειται στο πολιτικά μας δόγμα- αυτό της ισότητας. Η ομορφιά είναι τόσο καταλυτική αλλά και ταυτόχρονα φυσική που εισάγει έναν παράγοντα ανισότητας από την καταγωγή, πράγμα εκτός του πολιτικού δόγματος ότι γεννιόμαστε ίσοι.
Μια ακόμα αμηχανία, επειδή καθιστά το σεξ πράξη που ενέχει επικινδυνότητα, βία, επιθετικότητα απέναντι στις θηλυκότητες, δηλαδή αν με πιάνετε, βάζει μια φυσική υπόσταση στο rape culture. Αν ισχύει, δεν είναι πια culture, πρόκειται για μια πραγματικότητα φυσική, αν μια θηλυκότητα βιώνει το σεξ πιο συχνά ως πράξη επιβολής και ταπείνωσης ενδεχομένως, περισσότερο από έναν άνδρα που θα γίνει καταγέλαστος αν πει ότι βίωσε τραυματικά το ότι γάμησε.
Τα σκέφτομαι αυτά και με αφορμή την αθώωση αν έχω καταλάβει καλά του Γουάινστιν. Ένας άντρας άσχημος και πιθανότατα μαλάκας, που ο τρόπος του να γίνει αξιαγάπητος ήταν να έχει φράγκα και κυρίως εξουσία. Φαντάζομαι αυτό έγινε επειδή οι κατηγορίες δεν ευσταθούσαν. Παρόλα αυτά, δεν αμφιβάλλω καθόλου ότι ήταν κάθαρμα, όσο κάθε άνθρωπος που η εξουσία του του επιτρέπει να έχει το πάνω χέρι σε μια συναλλαγή με τους άλλους. Ακόμα και αν αυτή γίνεται με τον δικαιότερο τρόπο, δεν υπάρχει δίκαιη συναλλαγή κάτω από το πρίσμα τόσο μεγάλων ανισοτήτων ανάμεσα σε συμβαλλόμενους με τόσο διαφορετική ισχύ. Καταλαβαίνω ότι το σεξ με άνθρωπο ισχυρό στον χώρο του θεάματος εμπεριέχει στοιχείο συναλλαγής, και είναι αυτό το στοιχείο της συναλλαγής και της συναίνεσης που αφαιρεί το ηθικό πλεονέκτημα από τον αδύναμο συμβαλλόμενο. Στην πραγματικότητα η ηθική απαξία που αποδίδεται σε αυτές της συναλλαγές έχει ένα βαθύ στοιχείο ταξικότητας: η όμορφη αλλά υποδεέστερη σε ισχύ και φράγκα απαξιώνεται, ο άσχημος αρουραίος με φράγκα ή ισχύ επικαλείται την συναίνεση. Η ίδια συναίνεση κάθε αδύναμου συμβαλλόμενου.
Υπάρχει διαδεδομένη κοινωνικά μια ηθική απαξία όταν η ομορφιά βρίσκει ανταλλακτική αξία, όταν μια -συνήθως γυναίκα- χρησιμοποιεί την ελκυστικότητα για να ζήσει από αυτό και γίνεται πολύ βαθύτερη όσο αυτό αφορά πιο πυρηνικά το σεξ. Αυτό, σε έναν κόσμο νεοφιλελεύθερο όπου κάθε άλλο χάρισμα όπως η ευφυΐα, η προσαρμοστικότητα, η γέννηση σε πλούσια οικογένεια και πολύ περισσότερο κάθε αντικοινωνική ιδιότητα όπως ο κυνισμός, η εκμετάλλευση των άλλων, είναι επίσης μια ανταλλακτική αξία για την οποία οι άνθρωποι νιώθουν περήφανοι. Νιώθω ότι η φυσική απέχθεια του τεράστιου Γουέλς για τον μικρούλικο και άσχημο Γούντι Άλεν περιέχει την ελπίδα για μια ουτοπία. έναν κόσμο δικαιότερο, που η περιφρόνηση επιστρέφει στη μούρη κάθε άσχημου, ελλειμματικού ακριβέστερα, νεοφιλελέ που ο μόνος τρόπος να γίνει αξιαγάπητος είναι να υπόσχεται ανέλιξη και καριέρα.
