Η είδηση του θανάτου του Ιρανού προέδρου μονοπώλησε τη χθεσινοβραδινή ροή ειδήσεων -ειδικά στο Telegram- και πάνω σ’ αυτήν ακούστηκαν πάρα πολλές θεωρίες, μερικές ενδιαφέρουσες, άλλες γελοίες, παρ’ όλα αυτά όμως καμία θεωρία δεν συνοδεύτηκε από τα κατάλληλα στοιχεία ώστε να στηριχθεί.
Η κυρίαρχη θεωρία ενισχύθηκε από μία δημοσίευση στο Σιωνιστικό Κανάλι 13, το οποίο επικαλούμενο αξιωματούχους της χώρας, δήλωσε ότι το «το Ισραήλ δεν είχε καμιά σχέση με την κατάρριψη του ελικοπτέρου». Όπου κατάρριψη= λέξη-κλειδί. Πουθενά αλλού δεν αναφέρθηκε αυτή η λέξη και έδωσε πάτημα για ανάπτυξη θεωριών συνομωσίας. Όπως εντοπίζεται όμως στο αρχικό άρθρο, υπάρχει επιπλέον αναφορά στη λέξη «ατύχημα», οπότε μάλλον η «κατάρριψη» ήταν κακή μετάφραση.
Άλλοι δε, κατηγορούσαν τις ΗΠΑ, ενώ από τις κατηγορίες δεν ξέφυγε και ο Αζέρος πρόεδρος, Ιλχάμ Αλίγεφ, τον οποίο επισκέφθηκε νωρίτερα στην μέρα ο Εμπραχίμ Ραϊσί με τη συνοδεία του. Ίσως θα ‘ταν περιττό να αναφέρω ότι έγινε και σύνδεση με την απόπειρα δολοφονίας του Ρόμπερτ Φίτσο από έναν 71χρονο, του οποίου η σύζυγος είναι Ουκρανή Μαϊντανή (υποστηρίκτρια του πραξικοπήματος του Μαϊντάν).
Μια εναλλακτική θεωρία
Ο Βαντίμ Μπαζίκιν, βετεράνος πιλότος του οποίου η δουλειά ήταν η δοκιμή ελικοπτέρων, έχει μία άλλη άποψη πάντως. Σε συνέντευξή του στο Sputnik, αναφέρει συν τοις άλλοις: «Το πιο αδύναμο σημείο ενός ελικοπτέρου είναι, δυστυχώς, το πλήρωμα, διότι δεν υπάρχουν πολλοί πιλότοι που μπορούν να πετάξουν σε κακές καιρικές συνθήκες» και παρακάτω: «Οι πιλότοι είναι σαν τους ηθοποιούς, και νομίζουν ότι είναι κουλ, σκεπτόμενοι ότι αν δύο ελικόπτερα πέταξαν νωρίτερα με ασφάλεια, μπορούν να πετάξουν κι αυτοί με ασφάλεια.»
Και πιο ενδιαφέρον είναι το ακόλουθο:
Η ορεινή περιοχή έχει τα δικά της χαρακτηριστικά. Πρώτα απ’ όλα, υπάρχει μια πλαγιά που είναι θερμαινόμενη και υπάρχει μια σκιερή πλαγιά, όπου υπάρχει σοβαρή κακοτεχνία. Δηλαδή, ένας έμπειρος πιλότος που έχει πετάξει στα βουνά τα γνωρίζει όλα αυτά πολύ καλά και πρέπει να τα προβλέπει όλα.
Η ομίχλη έχει συνήθως πάχος 300-500 μέτρων. Οι πιλότοι ήταν υποχρεωμένοι να έχουν ελέγξει σχολαστικά αν υπήρχε κάποια πιθανότητα προσγείωσης και αν όχι – θα έπρεπε να έχουν πετάξει πίσω. Άλλες επιλογές δεν υφίστανται.
Βάσει του Ρώσου βετεράνου πιλότου δηλαδή, δεν τηρήθηκαν τα κατάλληλα μέτρα ασφαλείας με αποτέλεσμα το ελικόπτερο να οδηγηθεί στην συντριβή. Όμως, επειδή δεν γράφω αυτό το άρθρο για να εξηγήσω το «τι λένε οι ειδικοί» και επειδή είναι όντως λίγο περίεργη σύμπτωση το πως από το κονβόι τεσσάρων ελικοπτέρων, αυτό που συνετρίβη ήταν το ελικόπτερο που μετέφερε τον Ιρανό πρόεδρο και τον Ιρανό υπουργό Εξωτερικών, ας πάμε και στο ζητούμενο.
Qui bono?
Η σημερινή εξουσία δεν είναι προσωποπαγής. Το ότι «σκοτώθηκε ο ηγεμών» -που όπως θα δούμε παρακάτω δεν ήταν «ηγεμών»- δεν σημαίνει ότι θα ξεκινήσει ο «πόλεμος της ιρανικής διαδοχής». Πιο κρίσιμος για το Ιράν ήταν ο θάνατος του υπουργού Εξωτερικών Αμίρ Αμντολαχιάν, ενός ανθρώπου με διασυνδέσεις εντός του ιρανικού στρατού και του σώματος των Φρουρών της Επανάστασης, παρά αυτός του Προέδρου.
Αλλά όπως και να έχει, το ζήτημα δεν είναι το τι χάνει το Ιράν, αλλά το ποιος κερδίζει και τι. Οι κυρίαρχες θεωρίες λοιπόν δακτυλοδείχνουν τις ΗΠΑ και το σιωνιστικό καθεστώς. Τι θα μπορούσαν να κερδίσουν από μια τέτοια επιχείρηση; Τι θέλουν να πετύχουν με το Ιράν;
Τόσο οι ΗΠΑ όσο και το σιωνιστικό καθεστώς αντιμετωπίζουν το Ιράν ως εχθρό, για διαφορετικούς λόγους μεν, η εχθρότητα όμως τους ενώνει. Για τις ΗΠΑ, η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν είναι ένα εμπόδιο ως προς την περικύκλωση της Ρωσίας, ενώ για το σιωνιστικό καθεστώς, το Ιράν είναι ένα εμπόδιο στην ηγεμονία του στην Μέση Ανατολή. Ο λόγος για τον οποίο η εξομάλυνση σχέσεων με τις μοναρχίες της Αραβικής Χερσονήσου καθυστερεί είναι το Ιράν: ασχέτως της πολιτικής που ακολουθείται από τις ηγεσίες των αραβικών κρατών, ο πληθυσμός παραμένει φιλοπαλαιστινιακός, πράγμα το οποίο καθιστά τροχοπέδη την αναγνώριση του Σιωνιστικού Καθεστώτος από τις πρώτες όταν το Ιράν όχι μόνο δεν το αναγνωρίζει, αλλά το πολεμά ανοιχτά. Τι θα γινόταν άραγε αν το αναγνώριζαν την ώρα που το «αντίπαλο ισλαμικό δέος» το πολεμά άνοιχτα; Οι ισορροπίες στην Μέση Ανατολή θα άλλαζαν κατακόρυφα.
Υπό αυτά τα πλαίσια και οι δύο δυνάμεις θα ήθελαν να ανατρέψουν την Ισλαμική Δημοκρατία. Πώς όμως; Οι ΗΠΑ έχουν τη ρετσινιά της «δημοκρατίας» που ανατρέπει καθεστώτα που δεν της αρέσουν, πράγμα που έχει προκαλέσει σοβαρή πόλωση στο εσωτερικό της, ιδιαίτερα όσον αφορά τις νέες γενιές. Το δε σιωνιστικό Καθεστώς είναι -πλέον επίσημα- διεθνής παρίας: οι διαδηλώσεις στην επικράτειά του, η πολιτική πίεση προς κυβερνήσεις κρατών-συμμάχων του, αλλά και το ένταλμα σύλληψης από το ΔΠΔ έναντι αξιωματούχων του είναι απλώς η επιβεβαίωση αυτού.
Εξ ου και το ερώτημα: Εάν όντως υπάρχει αμερικανικός/σιωνιστικός δάκτυλος σε μία τέτοια επιχείρηση, τι ακριβώς περιμένουν να πετύχουν; Οι θεωρίες συνωμοσίας πληθαίνουν και αναπαράγονται συνεχώς δίχως καν το Ιράν να έχει ολοκληρώσει ακόμα τις έρευνες για τα αίτια της συντριβής. Πολιτική, στρατιωτική αλλά και γεωπολιτική αποδυνάμωση της χώρας δεν πρόκειται να υπάρξει, ανατροπή κυβέρνησης δεν πρόκειται να υπάρξει, αντιθέτως με μία αποκάλυψη περί ευθυνών ΗΠΑ-Ισραήλ το μοναδικό που μπορεί ίσως να φέρει μία αναταραχή -όχι μόνο στο Ιράν αλλά στον κόσμο όλο -είναι ένας τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος.
Ίσως πράγματι ο θάνατος του Εμπραχίμ Ραϊσί να έχει περισσότερα κοινά με την δολοφονία του Αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου, παρά με την απόπειρα δολοφονίας κατά του Ρόμπερτ Φίτσο, υπό την έννοια ότι του ότι το μοναδικό που θα κατορθώσει είναι να σύρει τον πλανήτη σε έναν νέο πόλεμο -εάν πράγματι υπάρχει ξένη εμπλοκή. Εδώ όμως τίθενται και μερικά επιπλέον ερωτήματα για τα οποία δεν έχω απάντηση: Θεωρεί η Δύση ότι ο συσχετισμός δυνάμεων είναι με το μέρος της; Η ισραηλινή ηγεσία που βρίσκεται προ των πυλών της κατάρρευσης είναι τόσο λυσσασμένη που προτιμά να βάλει φωτιά στον κόσμο από το να αποδεχθεί την ήττα της; Ή μήπως έχει χαθεί κάθε μέτρο και όριο από τη διαμόρφωση εξωτερικής πολιτικής της Δύσης, που πλέον η ορθολογική προσέγγιση πρέπει να αντικατασταθεί από μία προσέγγιση με όρους… ψυχοπαθολογίας;
