Η προεκλογική συγκέντρωση του ισπανικού ακροδεξιού κόμματος Vox στη Μαδρίτη ενόψει των Ευρωεκλογών του Ιουνίου κατόρθωσε να εξελιχθεί σε μία πραγματική διεθνή της ακροδεξιάς. Στον τεράστιο χώρο του Βισταλέγρε (εκεί που είχε διεξαχθεί κάποτε το ιδρυτικό συνέδριο των Podemos, ενσαρκώνοντας τις ελπίδες για την παλιννόστηση της αριστεράς), η παράταξη του Σαντιάγο Αμπασκάλ έδωσε το σύνθημα για τη θερινή επίθεση προς τις Βρυξέλλες. Δεν συγκέντρωσε απλά όλες τις σημαίνουσες φιγούρες της παγκόσμιας ακροδεξιάς, αλλά κυρίως έφερε -έστω κι από απόσταση- ακόμη πιο κοντά τις επικεφαλής των, φαινομενικά, ανταγωνιστικών ακροδεξιών ευρωομάδων, τη Μαρίν Λεπέν (ID) και τη Τζόρτζια Μελόνι (ECR). Και φυσικά, όπως αναμενόταν, η εκδήλωση επιστέφθηκε από το προαναγγελθέν από καιρό σκάνδαλο στις σχέσεις Ισπανίας-Αργεντινής, με πρωταγωνιστή και πάλι τον πρόεδρο της λατινοαμερικανικής χώρας Χαβιέρ Μιλέι, που προκάλεσε την ανάκληση του Ισπανού πρεσβευτή.
Με διακηρύξεις ενάντια στη «μαζική είσοδο» μεταναστών στην Ευρώπη και στην άρση των «ερμητικών» συνόρων να κυριαρχούν στα στόματα των ομιλητών, βρέθηκαν μπροστά σε 10.000 ανθρώπους (εξόν από τα προαναφερθέντα ονόματα) και οι Βίκτορ Όρμπαν, ο Χιλιανός ηγέτης του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και νοσταλγός της δικτατορίας Πινοτσέτ, Χοσέ Καστ, ο Πορτογάλος ηγέτης του Chega Αντρές Βεντούρα, ο πρώην πρωθυπουργός της Πολωνίας Ματέουζ Μοραβιέτσκι και ο ακροδεξιός σιωνιστής υπουργός Διασποράς του Ισραήλ, Αμιχάι Τσίκλι.
Η παρουσία του Μιλέι στην εκδήλωση ήταν πολυαναμενόμενη, τόσο ένεκα του προηγουμένου με την κυβέρνηση του Πέδρο Σάντσεθ, αλλά κι επειδή η όλη περιρρέουσα ατμόσφαιρα της επίσκεψής του στην Ισπανία αποτελούσε ήδη μία ανωμαλία. Ο Μιλέι βρέθηκε στη Μαδρίτη χωρίς να συναντηθεί με τον βασιλιά και τον πρωθυπουργό της χώρας, αλλά περιφρονώντας και παρακάμπτοντας τα πρωτόκολλα -έστω και μίας ιδιωτικής επίσκεψης, πολλώ δε μάλλον όταν πρόκειται για μία τόσο αμφιλεγόμενο πολιτικό γεγονός-, συναντήθηκε μόνο με οικονομικούς παράγοντες (μεταξύ τους κι ο αμφιλεγόμενος πρόεδρος του ισπανικού ΣΕΒ Αντόνιο Γαραμένδι) και παραβρέθηκε στην 4ήμερης διάρκειας προεκλογική εκδήλωση Europa Viva 2024 του Αμπασκάλ. Και μάλιστα από του βήματός της εκδήλωσης -όπου εκστόμισε αμίμητες διατυπώσεις: «ο σοσιαλισμός πάντα είναι μία αποτυχία. Η κοινωνική δικαιοσύνη είναι άδικη», προσέβαλε την ισπανική κυβέρνηση. Αποκαλώντας για άλλη μία φορά τη σύζυγό του πρωθυπουργού Πέδρο Σάντσεθ «διεφθαρμένη», επιμένοντας σε ένα υποτιθέμενο σκάνδαλο που ήδη έχει αρχειοθετηθεί. Η αντίδραση της κυβέρνησης ήταν να ανακαλέσει τον πρεσβευτή της από το Μπουένος Άιρες. Μία απόφαση που επικρότησαν όλα τα κόμματα, πλην του Vox, αλλά και του συντηρητικού ΡΡ, απόφαση που άφησε αλγεινή εντύπωση μιας και ο τοτινός ηγέτης του και πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι το 2015-16 είχε αποσύρει τον πρέσβη από τη Βενεζουέλα (όταν ο Μαδούρο είχε αποκαλέσει την κυβέρνησή του «συμμορία διεφθαρμένων») και τότε το σοσιαλιστικό PSOE για λόγους εθνικού κύρους τον είχε υποστηρίξει.
Παρά τον πρωταγωνισμό του Μιλέι, φρονούμε, πως εκείνο που θα πρέπει να κρατήσουμε είναι η προσέγγιση Λεπέν και Μελόνι, που εκφράσθηκε με την πλήρη επικρότηση της πρώτης στις θέσεις που εξέφρασε στο μήνυμά της μέσω βίντεο η δεύτερη. Μία σύμπτωση που φανερώνει, πέρα από την άκρατη αισιοδοξία των δύο ευρωομάδων για τη ζωηρή εισήλασή τους στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή των αποφάσεων, αλλά και την κοινή στρατηγική που αναμένεται να τηρήσουν μετά τις ευρωεκλογές, ώστε να αλώσουν τους θεσμούς και το ευρωκοινοβούλιο, επηρεάζοντας την εκτελεστική και νομοθετική ατζέντα. Με την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν σύμφωνη στη διακοπή της άτυπης συμμαχίας συντηρητικών-σοσιαλιστών απέναντι στην ακροδεξιά -που εκφράσθηκε με τη ρητή άρνηση του ΕΛΚ στην έκκληση για ένα ευρωπαϊκό συμμαχικό και θεσμικό κρηπίδωμα κατά της ακροδεξιάς- και να συστήσει μία νέα δεξιά-ακροδεξιά συνεργασία -τουλάχιστον με Μελόνι και Αμπασκάλ, αφήνοντας όμως έξω τη Λεπέν και τον Σαλβίνι. Ίσως σε αυτήν την προοπτική μπορούμε να αναζητήσουμε τη δήλωση της Λεπέν ότι «με την πρωθυπουργό και τον Σαλβίνι μοιραζόμαστε πολλές κοινές θέσεις». Όπως και τον πυρήνα του άκρως ενωτικού μηνύματος τη Μελόνι που καλεί «να εργασθούμε σκληρά μαζί» για ένα τέλος «στις αφύσικες και αντιπαραγωγικές πλειοψηφίες», τονίζοντας πως «καμία αλλαγή στην Ευρώπη δεν είναι δυνατή χωρίς τους Ευρωπαίους Συντηρητικούς, και αυτό είναι γεγονός. Είμαστε ο κινητήρας και οι πρωταγωνιστές της αναγέννησης της ηπείρου μας».
Τις δηλώσεις της αρχηγού του Rassemblement National, πως «δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχουν συγκλίσεις για την ελευθερία των λαών που ζουν» στη Γηραιά Ήπειρο έσπευσε να χειροκροτήσει και η Λέγκα του Σαλβίνι.
«Τα λόγια της Μαρίν Λεπέν» είναι σοφά -γράφει το κόμμα του Σαλβίνι- και «επιβεβαιώνουν την ανάγκη να ενωθούν όλες οι κεντροδεξιές δυνάμεις για να αλλάξουν επιτέλους την Ευρώπη. Είναι απαραίτητο όλα τα εναλλακτικά κόμματα απέναντι στην αριστερά, ακόμη και στην Ιταλία, να επιβεβαιώσουν πως δεν είναι διαθέσιμα για αφύσικες συμμαχίες με τους σοσιαλιστές ή με τον πολεμοχαρή Μακρόν», τονίζει στην ανακοίνωσή του το κόμμα του Σαλβίνι, επιβεβαιώνοντας τις τάσεις για σύγκλιση ανάμεσα στα ακροδεξιά κόμματα.
Βρισκόμαστε ήδη μπροστά σε μία σκοτεινή αλλαγή στην ίδια την καταστατική δομή και την πολιτική ιδεολογία στην Ε.Ε. (μιας και η πολιτικο-στρατιωτική ταύτισή της με τα μεγάλα ευρωατλαντικά συμφέροντα των μονοπωλίων και της στρατιωτικής βιομηχανίας είναι πλέον αποφασισμένη). Και όλα τούτα με την ανοχή των Βρυξελλών, που μοιάζει να βολεύεται μικροκομματικά από το διπλό παιχνίδι της Μελόνι. Άλλωστε το γεγονός ότι και ελέω φον ντερ Λάιεν σχεδόν οι μισές χώρες με συντηρητικές κυβερνήσεις στην ήπειρο προκρίνουν μία λύση στο μεταναστευτικό παρόμοια με της Ιταλίας με την Αλβανία (και της Βρετανίας με τη Ρουάντα), «ξεφορτώνοντας» τα πολύπαθα θύματα εν γένει και τις δικής τους αποικιοκρατικής και μιλιταριστικής πολιτικής σε τρίτες χώρες.
Η Μελόνι, με αμιγώς αρχηγικό ύφος, σάλπισε την επίθεση σε «μια ήπειρο κουρασμένη, υποταγμένη, κακομαθημένη, σε παρακμή» από εκείνους «σαν κι εμάς που όταν τους καλεί η Ιστορία δεν δειλιάζουν». Η Ιταλίδα ακροδεξιά ηγέτης τόνισε πως η απερχόμενη ευρωπαϊκή διακυβέρνηση χαρακτηρίσθηκε από «λανθασμένες προτεραιότητες και στρατηγικές», καρποί της «αφύσικης» συμφωνίας με την αριστερά, που επέβαλαν την πράσινη και προοδευτική ατζέντα, την «οποία εμείς πάντοτε πολεμούσαμε για μία διαφορετική Ε.Ε.».
Ποια θα είναι τούτη η διαφορετική Ε.Ε.; Κατά τη Μελόνι, πρώτον να ξαναβρεί την υπερηφάνεια για την Ιστορία και την ταυτότητά της και γι’ αυτό θα πρέπει να παραμερισθεί η αριστερά που έχει «τυφλωθεί από την επιθυμία να διαγράψει ταυτότητες και σκοπεύει να χρησιμοποιήσει τις Βρυξέλλες για να επιβάλει την παγκοσμιοποιητική και μηδενιστική ατζέντα της, όπου τα έθνη περιορίζονται σε ατυχήματα της ιστορίας, οι άνθρωποι σε απλούς καταναλωτές, όπου η πολυπολιτισμικότητα και ο ηθικός σχετικισμός ανάγονται ως απαραίτητοι πυλώνες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης». Εάν κάποιος ανατρέξει στους λόγους του Μουσολίνι, από την εποχή που κάνοντας τη ρήξη με τον σοσιαλισμό τάχθηκε υπέρ της εξόδου της Ιταλίας στον Α’ Π.Π. και φυσικά με τα κατοπινά του παραληρήματα (όπως κι εκείνα του Χίτλερ) καταλαβαίνει κανείς ποια ταυτότητα και ποια Ιστορία θέλει να αποκαταστήσει και η Μελόνι, αλλά και οι άλλοι ακροδεξιοί.
Μία πολιτική ταύτιση που επαναφέρει και το δόγμα του πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια, όπως φανέρωσαν οι αναφορές στο δίκην κυβερνητικών προθέσεων μήνυμά της, όχι μόνο στην ευρωπαϊκή αλλά και στην ιταλική πολιτική για την οικογένεια, το σχολείο και την παρένθετη μητρότητα. «Θα εναντιωθούμε», διεμήνυσε η Μελόνι, σε όσους θέλουν να αμφισβητήσουν την οικογένεια, ως πυλώνα της κοινωνίας μας, σε αυτούς που θέλουν να εισαγάγουν «τη θεωρία του φύλου στα σχολεία, σε αυτούς που σκοπεύουν να ευνοήσουν απάνθρωπες πρακτικές όπως η παρένθετη μητρότητα». Γιατί, όπως εξήγησε η ίδια δεν ορίζεται ως πρόοδος, αλλά «σκοταδισμός», το «να επιτρέπεις στους πλούσιους άνδρες να αγοράζουν τα σώματα των φτωχών γυναικών ή να επιλέγουν τα παιδιά τους σαν να ήταν προϊόντα σούπερ μάρκετ». Και δήλωσε υπερήφανη πως με πρόταση του κόμματός της θα κυρωθεί στο ιταλικό Κοινοβούλιο νόμος που καθιστά «την ενοικίαση μήτρας (όπως χαρακτήρισε την παρένθετη μητρότητα) καθολικό έγκλημα, που θα διώκεται όχι μόνον εντός της Ιταλίας, αλλά ακόμη κι εάν έχει πραγματοποιηθεί στο εξωτερικό».
Δηλώσεις που φυσικά συμμερίζονται όλοι οι ακροδεξιοί που παρίσταντο στην εκδήλωση του Αμπασκάλ. Κυρίως γιατί απαντούν στην ίδια τη στρατηγική που ακολουθούν όλα τούτα τα ακροδεξιά κι αυταρχικά κόμματα στην προσπάθειά τους να εγκαθιδρύσουν έναν νέο φασισμό και να διαλύσουν τις δυνάμεις που ακόμη τους αντιστέκονται -όχι τύποις, όπως οι νεοφιλελεύθεροι που είναι έτοιμοι να συμπράξουν ακόμη μία φορά μαζί τους. Τόσο η τοποθέτηση του Μιλέι, που ακριβώς ήταν ιδεολογική για να καλύψει τους ολέθριους οικονομικούς ακροβατισμούς της νεοφιλελεύθερης κι ακροδεξιάς πολιτικής του, όσο και των υπολοίπων στράφηκε κυρίως στο ιδεολογικό πεδίο, όχι στη στρατηγική για την βελτίωση της ζωής των ανθρώπων.
Οι ακροδεξιοί έχουν αποδυθεί άλλωστε, με τη συνεργεία και των άλλων συντηρητικών, να δημιουργήσουν μία αστυνομική αντίληψη της Ιστορίας: οι ακραίες διαιρέσεις που δημιουργούν, πχ μετανάστες, εγκληματίες (που οι πολιτικές τους της οικονομικής και κοινωνικής περιθωριοποίησης και του κοινωνικού δαρβινισμού τους δημιουργούν και υποθάλπουν άλλωστε), οι ισλαμιστές, οι Ρώσοι κλπ, οι συνωμοσίες (των αριστερών μηδενιστών που ευνοούν την «αντικατάσταση» των Ευρωπαίων από τους μετανάστες, των LGTB+ που υπονομεύουν την οικογένεια, τα ήθη και τη δημογραφία της Ε.Ε., οι «μεταρρυθμίσεις» -προς τα πίσω πάντα- που στόχο έχουν να σταθεροποιήσουν το καθεστώς και να αδρανοποιήσουν τις μάζες. Ο ιδεολογικός μαυλισμός της Μελόνι, του Αμπασκάλ, της Λεπέν κοκ, όπως έλεγε και ο Αλτουσέρ, στηρίζεται στη βιωμένη εμπειρία και αποτελεί μία «φάμπρικα ταυτοτήτων», που στη συνέχεια τις εκμεταλλεύεται μέσα από την ιδεολογική ρητορεία που υπόσχεται την ταυτότητα στους στρατολογημένους, οι οποίοι ασμένως αποδέχονται τον ρόλο τους, αποδεχόμενοι το «όνομα» που τους δίνουν. Μία εκ των προτέρων ταυτότητα, όνομα και λύσεις, που βασισμένη στη «λειτουργία των Träger» φορέων της, που «αποθέτουν τη συμπεριφορά της δικής τους συμπεριφοράς ‘στην επιθυμία του Άλλου’», που επιλέγει τη μορφή αυτής της επιθυμίας, γιατί πιστεύει πως είναι η δική του επιθυμία -ή καλύτερα εκείνη που κάποιοι (η Ε.Ε., η αριστερά, η δημοκρατία) δεν του έχει επιτρέψει να εκπληρώσει. Οι Αμπασκάλ, Μελόνι, Λεπέν κλπ έρχονται να δώσουν όνομα και ρόλο σε όλους τούτους τους frustrés, χρίζοντάς τους οιωνεί σταυροφόρους στην ανάκτηση των Αγίων Τόπων της Ευρώπης. Όπως οι σύμμαχοί τους σιωνιστές κατέκτησαν ξανά τη Γη της Χαναάν και την καθαρίζουν από τους ίδιους απίστους που απειλούν τη δική μας ήπειρο.
Η Μελόνι δεν έχει καμία αμφιβολία: «αγαπητέ Σαντιάγο», θυμίζει στον Αμπασκάλ. «Ξεκινήσαμε το κοινό μας ταξίδι στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 2019. Και από τότε τα πολιτικά γεγονότα και οι πορείες μας ήσαν πάντα παρόμοια. Από την πρώτη στιγμή προσπάθησαν να μας δυσφημήσουν. Προσπάθησαν να μας απομονώσουν. Κατέληξαν να μας ενισχύουν. Σήμερα, το Fratelli d’ Italia είναι το πρώτο ιταλικό κόμμα και το Vox έγινε το τρίτο κόμμα. Ένα συμπαγές και ριζωμένο κόμμα σε όλη τη χώρα. Ένα κόμμα που έχει μεγάλο μέλλον μπροστά του και που θα είναι καθοριστικό για την αλλαγή τόσο της Μαδρίτης όσο και των Βρυξελλών». H ακροδεξιά βλέπει την 9η Ιουνίου ως το εφαλτήριο για την κατάκτηση της Ε.Ε. κι όπως συνέβαινε 100 χρόνια πριν με τον πρώτο φασισμό, η Ευρώπη όχι μόνον δεν ανησυχούσε και μέσα στην αντισοβιετική υστερία της τον επικροτούσε, τον θαύμαζε και κυρίως, με την Ιστορία να αποδεικνύει τι συνέβη τελικά, τον ανεχόταν. Οι 1000 άνθρωποι που διαδήλωναν κατά των ακροδεξιών έξω από το Βισταλέγρε, έστω και λιγότεροι απ’ όσους βρίσκονταν μέσα, κάλεσαν όλη την Ευρώπη και τον κόσμο, να μην τον ανεχθεί πια.
