Οι φοιτητικές εκλογές της περασμένης βδομάδας ολοκληρώθηκαν με «θρίαμβο» της Πανσπουδαστικής Κίνησης, καταποντισμό της ΔΑΠ, στασιμότητα της ΠΑΣΠ και επίσημη διάλυση των πάλαι πότε δυναμικών ΕΑΑΚ.
Ή τουλάχιστον, έτσι θέλησε να το παρουσιάσει η ΠΚΣ. Η πραγματικότητα όμως ήταν διαφορετική. Αν υπάρχει μία πολιτική δύναμη εντός των πανεπιστημίων που θα έπρεπε να χαίρεται, αυτή είναι η ΔΑΠ ασχέτως αν βγήκε δεύτερη, ακόμα και αν έβγαινε τελευταία και ο λόγος είναι πολύ απλός: Το 33% της ΠΚΣ είναι επί του 12% των ψηφισάντων, οπότε αφαιρώντας την αποχή το πραγματικό ποσοστό της ΠΚΣ είναι λίγο χαμηλότερο από το 4%. Δεν θα το ‘λεγες δα και θρίαμβο, πόσο μάλλον όταν το ίδιο το ποσοστό της ΠΚΣ μειώθηκε κατά -2,2% σε σχέση με το περυσινό.
Αντιθέτως η ΔΑΠ, ακόμα και αν σταματήσει να υφίσταται, θα κερδίζει όσο χάνουν οι άλλοι. Όσο η αποχή αγγίζει 90άρια λόγω της απογοήτευσης των φοιτητών από την στάση των αριστερών πολιτικών δυνάμεων – στην καλύτερη των περιπτώσεων, λόγω μίας απολιτίκ τεχνοκρατικής ιδεολογίας – το πείραμα είναι παλιό, στην ανατολική ευρώπη πλήρως πετυχημένο – που προωθείται από τα πάνω με στόχο τον μετασχηματισμό των φοιτητών σε «πολιτικά λοβοτομημένα όντα» όπου θα αντιλαμβάνονται το πανεπιστήμιο μόνο ως «χώρο προετοιμασίας για την αγορά εργασίας» και τίποτα άλλο – στην χειρότερη των περιπτώσεων, τόσο η κυβέρνηση θα τρίβει τα χέρια της, γιατί αυτό ακριβώς θέλει.
Γιατί συνέβη αυτό;
Δεδομένου ότι οι φετινές φοιτητικές εκλογές διεξήχθησαν μέσα σε ένα κλίμα γενικών κινητοποιήσεων, πρώτα για τα ιδιωτικά παν/μία, δεύτερον – αλλά σε μικρότερο βαθμό – για την Παλαιστίνη, θα ‘λεγα ότι τα αποτελέσματα αντικατοπτρίζουν περισσότερο τα προβλήματα και την κρίση του φοιτητικού κινήματος παρά οτιδήποτε άλλο. Η απότομη διακοπή των καταλήψεων κατόπιν ψήφισης του νόμου, η παντελής έλλειψη σύνδεσης του αγώνα των φοιτητών με τα άλλα μέτωπα – που ακόμα κι όταν έγινε, πάλι έγινε με αντιπαραγωγικούς συνδικαλιστικούς όρους (βλ. «του κόσμου οι φοιτητές» στην διανυκτέρευση για την Παλαιστίνη) -, το μπλόκο των γ.σ. από την ΠΚΣ κυρίως, αλλά και τα ηλίθια πανηγύρια στο Σύνταγμα με τα «νικήσαμε, απονομιμοποιήθηκε ηθικά στα μάτια του κόσμου» έκανε την πληθώρα του φοιτητικού κόσμου να αντιμετωπίζει τις δυνάμεις περισσότερο ως πολιτικάντηδες παρά ως σοβαρούς και έμπιστους πολιτικούς φορείς.
Εδώ φυσικά θα άξιζε να αναφερθεί ότι κρίσιμος παράγοντας ήταν η διάλυση των ΕΑΑΚ σε χίλια δυο κομμάτια, κλείνοντας ένα μεγάλο κινηματικό κεφάλαιο, δυστυχώς με αρνητικό απολογισμό.
Οκ αυτοί, αλλά οι άλλοι;
Τα τελευταία χρόνια είναι πλέον κανόνας σε κάθε σχολή να υπάρχει και ένα ελευθεριακό ή αυτόνομο σχήμα, τα οποία δεν κατεβαίνουν στις φοιτητικές εκλογές, αντιθέτως επιλέγουν να δραστηριοποιηθούν διαφορετικά, με συμμετοχή στις γ.σ. και δυναμική παρουσία στα πολιτικά δρώμενα. Θετικό είναι το ότι παρατηρείται μία απόπειρα ρήξης με τον στείρο φοιτητικό συνδικαλισμό της παραδοσιακής πανεπιστημιακής αριστεράς. Το πείραμα είναι σχετικά καινούργιο – με λίγες εξαιρέσεις – μακροπρόθεσμα θα δούμε κατά πόσο θα βγει αλώβητο από τον πόλεμο φθοράς.
Απαρατήρητη επίσης δεν έμεινε και η ραγδαία άνοδος της Σοσιαλιστικής Σπουδαστικής Πάλης (ΣΣΠ) όπου είχε αύξηση εδρών και ψήφων, ενώ στην Θεσσαλονίκη τα ποσοστά της ήταν διπλάσια από τα περυσινά. Όπως συνέβη και με τα παραπάνω σχήματα, παράγοντας ενίσχυσης ήταν η στήριξη των καταλήψεων μέχρι τέλους και η υπέρβαση του φοιτητικού συνδικαλισμού με πιο σοβαρό πολιτικό λόγο – γιατί άλλη βαρύτητα έχει το «να πέσει η κυβέρνηση» και άλλη το «όλα τα δικαιώματα στο πτυχίο».
Αν μπορούσε λοιπόν να βγει ένα συμπέρασμα από τα αποτελέσματα, θα ήταν το ακόλουθο: η ενίσχυση των νέων δυνάμεων έρχεται με ευθύνες τις οποίες καλούνται να φέρουν εις πέρας, δεδομένου ότι η αύξηση της δύναμης τους προήλθε από την απογοήτευση του κόσμου των παλαιών δυνάμεων. Οι δε παραδοσιακές δυνάμεις ήρθε η ώρα να καταλάβουν ότι δεν ζούμε στο ’90 και ότι πολιτική στα πανεπιστήμια δεν σημαίνει «κάνω 5 χρόνια την φασούλα μου» ούτε είναι εξάσκηση στον μελλοντικό συνδικαλισμό, αλλά ένα πολλά μέτωπα του αγώνα. Όταν το αντιληφθεί αυτό η βάση και αρχίσει να πιέζει την ηγεσία, τότε ίσως πράγματι να δούμε μία σοβαρή αλλαγή στο φοιτητικό κίνημα.
