Στις 31 Μαΐου πάνω από 1.000 διαδηλωτές και διαδηλώτριες υπέρ της Παλαιστίνης κατέλαβαν την κύρια είσοδο, το λόμπυ και τον εξωτερικό χώρο του Μουσείου του Μπρούκλιν. Ήταν μια από τις μεγαλύτερες και πιο έντονες διαμαρτυρίες σε κάποιο ίδρυμα πολιτισμού της Νέας Υόρκης, που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια.

Η δράση οργανώθηκε από το Πολιτισμικό Μέτωπο για την Ελεύθερη Παλαιστίνη (Cultural Front for Free Palaistine) και συνέπεσε μαζί με μια πορεία που είχε κανονιστεί από την παλαιστινιακή οργάνωση της Νέας Υόρκης «Κατά τη διάρκεια της ζωής μας»

Τις μέρες που προηγήθηκαν, οι διοργανωτές της πορείας παρότρυναν τον κόσμο να πλημμυρίσει με την παρουσία του το μουσείο του Μπρούκλιν, μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα.

Το μουσείο στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό σε παροχές από την πόλη της Νέας Υόρκης, καθώς ακόμη και το μέρος όπου στεγάζεται βασίζεται σε πόρους που προέρχονται από την φορολογία και την τσέπη των κατοίκων  της Νέας Υόρκης, επομένως οι οικονομικές δραστηριότητες του μουσείου θα πρέπει να είναι ανοιχτές μια δημόσια κριτική και διαβούλευση. Αυτή η διαδικασία κριτικής φυσικά θα πρέπει να περιλαμβάνει και κάποια υπευθυνότητα από τη μεριά του μουσείου, καθώς δέχεται μεγάλα ποσά από δωρητές που είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με την κατοχή της Παλαιστίνης.

Αυτή η δράση είχε ως στόχο να στρέψει την προσοχή του κόσμου στον συνεχιζόμενο πόλεμο στη Γάζα, εκεί όπου οι ισραηλινές δυνάμεις έχουν εξαπολύσει μια άνευ προηγουμένου σφαγή, στην πυκνοκατοικημένη πόλη της Ράφα, όπου περισσότεροι από 35.000 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί. Ταυτόχρονα η δράση λειτουργούσε και ως μια προειδοποίηση προς διάφορους θεσμούς πολιτισμού ώστε να διακόψουν τους οικονομικούς δεσμούς τους με το Ισραήλ.

Γύρω στις 3 το μεσημέρι, μερικοί διαδηλωτές συναντήθηκαν στο κέντρο Μπάρκλεϊς και περπάτησαν 25 λεπτά μέχρι το μουσείο του Μπρούκλιν.

Όταν οι διαδηλωτές έφτασαν στο Μουσείο, συνάντησαν δύο αστυνομικά ελικόπτερα που πετούσαν πάνω από τα κεφάλια τους, τεράστιες αστυνομικές δυνάμεις με εξοπλισμό καταστολής πλήθους και πάνω από μισή ντουζίνα αστυνομικά βαν που είχαν κλείσει την είσοδο του μουσείου. Οι διαδηλωτές έμειναν μπροστά στο Μουσείο, στη μέση ενός πολυσύχναστου δρόμου και διέκοψαν την κυκλοφορία. Λίγο αργότερα, γύρω στις 4.30, οι διαδηλωτές προσέγγισαν τον εσωτερικό χώρο του Μουσείου και γύρω στους 80 από αυτούς κατέλαβαν τον χώρο μέσα στην κύρια είσοδό του.

Το εσωτερικό του Μουσείου κατακλύστηκε από πανό με συνθήματα για την Παλαιστίνη με το σήμα του καρπουζιού και κόκκινα πέταλα ( σύμβολα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη). Οι διαδηλωτές συνέχισαν να συγκεντρώνονται μέσα και έξω από τους κύριους χώρους του Μουσείου και σύντομα τα πανό αλληλεγγύης είχαν γεμίσει σχεδόν όλους τους χώρους του Μουσείου.

Μια ώρα αφότου είχε ξεκινήσει η διαδήλωση, η αστυνομία επιτέθηκε βάναυσα στο εσωτερικό του μουσείου και έδιωξε τους διαδηλωτές προς τον δρόμο. Ακολούθησαν 34 συλλήψεις με ιδιαίτερα βίαιο τρόπο.

Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον εν προκειμένω, πέρα από το ότι συχνά, δεν βλέπουμε καταλήψεις θεσμών του πολιτισμού, είναι η ρητορική που χρησιμοποιείται, περί ευθύνης και χρηματοδότησης και αυτό είναι κάτι που συχνά επικαλούνται οι αμερικανοί ακτιβιστές.

Η αντίληψη δηλαδή πως οι θεσμοί, οι δομές δηλαδή που κυρίως στηρίζονται σε κρατικές και δημόσιες χρηματοδοτήσεις που προέρχονται από τα κονδύλια του δήμου και της πολιτείας, πρέπει να είναι υπόλογοι σε σχέση με το πως ξοδεύουν αυτά τα κονδύλια, με ποιους συνεργάζονται και τελικά, τι αποτέλεσμα παράγουν.

Αυτή η κουβέντα μπορεί να φαίνεται σε εμάς εδώ αδιάφορη και αρκετά απομακρυσμένη, ωστόσο, σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, όπου ο πολιτισμός έχει αφεθεί στο έλεος των ιδιωτικών ιδρυμάτων «φορέων» πολιτισμού (τα οποία παρόλο που είναι ιδιωτικά, χρησιμοποιούν δημόσιους χώρους, δέχονται δημόσιο χρήμα και γενικώς λειτουργούν συνήθως εις βάρος του Δημοσίου) οι ερωτήσεις που τίθενται από την άλλη μεριά του Ατλαντικού θα μπορούσαν να φανούν χρήσιμες.

Η χρήση των θεσμών του πολιτισμού ως προμετωπίδες του καπιταλισμού ή ακόμη χειρότερα του ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας, δεν είναι αμερικάνικο φαινόμενο, αλλά αμιγώς δυτικό και ως εκ τούτου, μάλλον, μας αφορά αρκετά.

Το Μουσείο του Μπρούκλιν θέρισε όσα έσπειρε, μάλλον. Μετά;