Μόλις πριν μια βδομάδα το καθεστώς του Κιέβου επιτέθηκε σε μία βάση που φιλοξενούσε ένα ρωσικό στρατηγικό ραντάρ έγκαιρης προειδοποίησης. Η επίθεση στη στρατηγική άμυνα της Ρωσίας εγείρει σοβαρά ζητήματα καθώς με αφορμή αυτής της επίθεσης θα μπορούσε να μπει σε εφαρμογή η 3η παράγραφος του 18ου άρθρου και η Ρωσία να απαντήσει με τακτικό πυρηνικό χτύπημα.
Μερικές μέρες μετά, ένα ένα τα ευρωπαϊκά κράτη δίνουν το πράσινο φως στο Κίεβο, επιτρέποντάς του να χτυπά στόχους εντός της ρωσικής επικράτειας με την χρήση νατοϊκών όπλων. Μία τέτοια άνευ προηγουμένου κλιμάκωση, φέρνει τον πλανήτη όλο και πιο κοντά σε έναν πυρηνικό πόλεμο περιορισμένου μετώπου, όχι όμως λιγότερο καταστροφικό.
Εδώ εγείρεται και ένα άλλο, εξίσου σημαντικό ζήτημα: οι ΗΠΑ αποστασιοποιούνται από αυτές τις κινήσεις οι οποίες είναι καθαρά Ευρωπαϊκές με πρωτοπόρα τη Βρετανία. Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσεται η μεταφορά των σουηδικών ASC-890 στην Ουκρανία, αεροσκαφών εξοπλισμένων με ραντάρ έγκαιρης προειδοποίησης και χρήσιμων στο συντονισμό επιχειρήσεων. Τέτοια αεροσκάφη δεν μπορούν να επανδρωθούν από Ουκρανούς καθώς απαιτείται εκπαίδευση χρόνων και όχι μηνών. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η επάνδρωση θα γίνει από εκπαιδευτές του ΝΑΤΟ, ενώ η αμερικανική υποχώρηση δεν αφήνει κανένα κενό ισχύος καθώς τα ευρωπαϊκά κράτη αναλαμβάνουν όλο και μεγαλύτερο ρόλο στην σύγκρουση, ενώ συνάμα επαναστρατιωτικοποιούνται ταχύτατα και η οικονομία τους θυμίζει ολοένα και περισσότερο μία οικονομία πολέμου.
Φυσικά η αποστασιοποίηση των ΗΠΑ από το Ευρωπαϊκό Θέατρο Πολέμου δεν σημαίνει ότι «θα χρησιμοποιήσουν τα ευρωπαϊκά κράτη ως δορυφόρους» όπως αρέσκονται να διαδίδουν ορισμένοι εθνικιστικοί κύκλοι, αντιθέτως είναι αναγκασμένες να το κάνουν καθώς θα πρέπει να αφιερώσουν όλες τις δυνάμεις τους στο ευρύ μέτωπο του Ειρηνικού. Ήδη ο Αμερικανός Πρόεδρος δήλωσε ότι επίθεση της ΛΔ Κίνας στην Ταϊβάν σημαίνει αμερικανική παρέμβαση, ενώ ΗΠΑ, Ιαπωνία, Αυστραλία και Νότια Κορέα προχωρούν σε ολοένα και συχνότερα στρατιωτικά γυμνάσια με την ΛΔ Κίνας να απαντά με τα δικά της. Όλα αυτά δεν είναι τίποτα λιγότερο από σοβαρές ενδείξεις ότι βρισκόμαστε σε μία προ(θερμο)πολεμική περίοδο και όχι μπρος έναν νέο ψυχρό πόλεμο.
Μετασχηματισμός της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής
Η πανευρωπαϊκή άνοδος της άκρας δεξιάς δεν έρχεται εν κενώ, αλλά κατόπιν της ήττας των ρεφορμιστικών αριστερών δυνάμεων και μιας πιο δεξιάς στροφής της πολιτικής πυξίδας με την ίδια την αριστερά να κάνει υποχωρήσεις που αποδείχθηκαν κοστοβόρες. Η πάλαι πότε σοσιαλδημοκρατία μετατράπηκε επίσημα σε «εναλλακτικό» νεοφιλελευθερισμό, σε μια απόπειρα να λάβει τα ηνία της πολιτικής εκπροσώπησης της αστικής τάξης αυτή την κρίσιμη προπολεμική περίοδο, την ώρα που η «δεξιά πολυκατοικία» έχει σημαντικές διαρροές προς την άκρα δεξιά. Η τελευταία δεν μπορεί παρά να είναι το κερασάκι στην τούρτα του ευρωπαϊκού ολοκληρωτισμού, στοχεύοντας να τσακίσει κάθε αντίλογο, κάθε αντίσταση και να φέρει πλήρη και διαταξική συστράτευση με τα συμφέροντα της ελίτ, όπως άλλωστε απαιτείται εν καιρώ πολέμου. Εν προκειμένω δεν έχει καμία σχέση το αν η αριστερά απειλεί ή όχι, αν οι φασίστες θα βρουν μπροστά τους δυνατά ΚΚ ή ημιλούμπεν κινήματα διαμαρτυρίας. Σε συνθήκες πολέμου μέχρι και η παραμικρή φωνή αντίλογου μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνη για το καθεστώς.
Σε τούτα τα πλαίσια κρίνεται απολύτως αναγκαίος ένας πραγματικός διεθνιστικός αντι-ιμπεριαλιστικός συντονισμός δυνάμεων καθώς η κλιμάκωση των μετώπων έχει φτάσει στο παρά δύο. Ένας συντονισμός που δεν θα περιορίζεται μόνο στις καταγγελίες αλλά θα κινητοποιεί κόσμο με απώτερο στόχο την ανατροπή των φιλοπόλεμων γερακιών και της κανιβαλικής ελίτ την οποία εκπροσωπούν. Η ευκαιρία βρίσκεται τώρα γιατί σε αντίθεση με τα παραμύθια περί δημοκρατίας, ΛΟΑΤΚΙ και Ρώσων απαγωγέων παιδιών, που εξορθολόγισαν την αποστολή εξοπλισμού στο Κίεβο αλλά και δυτικές εισβολές του παρελθόντος, κανένα αφήγημα δεν μπορεί να εξορθολογίσει την χρήση τακτικών και στρατηγικών πυρηνικών όπλων. Ο κόσμος σίγουρα θα θέλει να βγει στο δρόμο. Το ζήτημα είναι να υπάρχει και η κατάλληλη πολιτική γραμμή που θα δώσει τέλος σε τούτη την τρέλα.
Και για να μην ξεχάσουμε και τη γεωγραφία που ξέρουμε, σε αντίθεση με τη Ρωσία, η Ευρώπη είναι πυκνοκατοικημένη ήπειρος. Τρεις πυρηνικές κεφαλές είναι υπέρ αρκετές για να γίνει ανεπανόρθωτη ζημιά.
