Τα τελευταία χρόνια το American Horror Story εξελίσσεται σε μια από τις καλύτερες πολιτικο-κοινωνικές σειρές με θέμα το κυρίαρχο 1% των ΗΠΑ. Περισσότερο σάτιρα παρά θρίλερ, αποφεύγει αρκετά από τα κλισέ του είδους, δίδοντας μεγαλύτερη έμφαση στην ανατομία των ελίτ, διατηρώντας ταυτοχρόνως τα στοιχεία τρόμου, μάλλον στο φόντο και ως διασκεδαστικά, σχεδόν κωμικά στοιχεία. Ιδίως ο 12ος και ο 10ος κύκλος πετυχαίνουν να παρουσιάσουν το σκηνικό συναισθηματικής απονέκρωσης, μέσα στο οποίο οι υπερφιλόδοξοι και συντετριμμένοι από την πραγματικότητα χαρακτήρες, ως γνήσια τζάνκι της επιτυχίας και της φιλοδοξίας είναι διατεθειμένοι να πουλήσουν κάθε πτυχή του εαυτού τους, στον οποιονδήποτε υπόσχεται με οποιοδήποτε αντάλλαγμα να τους προσφέρει λίγη πρόσβαση στην κοινωνία του θεάματος. Κριτικάροντας έστω εμμέσως και οριακώς την υποκρισία της woke κουλτούρας, δίνει την αντικοινωνικότητα του 1% και των προσαρτημένων σε αυτό στρωμάτων, την περιγραφή του πλαισίου μέσα στο οποίο η ελίτ κανιβαλίζει και κανιβαλίζεται. Το κακό τελικώς μόνο για λόγους διασκέδασης παρουσιάζεται ως μια μεταφυσική οντότητα. Χτίζεται και αναπτύσσεται ως μια πολιτική επιλογή των ελίτ. Ελίτ οι οποίες είναι φαινομενικώς πανίσχυρες, αλλά και εντελώς έωλες. Όσο η φούσκα τους μεγαλώνει, τόσο πιο ευάλωτες καθίστανται.
Αυτή η αντικοινωνικότητα σε συνδυασμό με την ευαλωτότητα και το φόβο δεν είναι ίδιον μόνο του 1% (και των συμμάχων του) στις ΗΠΑ, αλλά σε όλη τη «Δύση». Και στην Ευρώπη. Το πρόβλημα (πρόβλημα για τους λαούς) δεν είναι μόνο πολιτικό, αλλά και πολιτισμικό. Ο πολιτισμός των ελίτ, ο πολιτισμός μας παράγει κανιβαλισμό όλων έναντι όλων.
Καθώς οδεύουμε στις ευρωεκλογές, σε ένα ορόσημο του δεινοσαύρου που λέγεται Ε.Ε., η ίδια η αδιαφορία (εξηγήσιμη, αλλά και αυτοκαταστροφική) των πολιτών μαρτυρά τη βαθιά παρακμή όχι απλώς ενός διεθνούς οργανισμού που είχε τη φιλοδοξία να γίνει υπερ-κράτος και υπερ-εθνικισμός, αλλά μιας κουλτούρας: της κουλτούρας της «δυτικής», δηλαδή καπιταλιστικής υπεροχής έναντι όλου του πλανήτη, η οποία συνοδεύτηκε και συνοδεύεται ακόμα από ακραία αντικοινωνικότητα, βαρβαρότητα και βία.
Η «Δύση» κανιβαλίζεται στο εσωτερικό της και κανιβαλίζει τον πλανήτη. Το πρόσωπό της είναι τόσο αποκρουστικό, ώστε κάνει ό,τι μπορεί για να το φτιασιδώσει, αλλά πλέον δεν μπορεί. Δεν χρειάζεται να είσαι αριστερός για να νιώσεις τις ανισότητες και την οργή που αυτές συσσωρεύουν. Το ότι οι κοινοί κώδικες επικοινωνίας χάνονται. Την πείνα των από κάτω και τη βουλιμία των από πάνω. Τον πόλεμο που έχει ήδη γίνει παγκόσμιος και σύντομα ίσως κατακλυσμιαίος. Τη συναισθηματική έρημο στην οποία ολοένα περισσότεροι άνθρωποι εγκαταλείπονται, περιορίζοντας την ηδονή στις δύο διαστάσεις της οθόνης τους. Το αίσθημα ανημποριάς σε πολιτικό επίπεδο.
Η Ε.Ε. πηγαίνει σε εκλογές, ενώ για καμία μείζονα απόφαση οι λαοί της δεν διαδραμάτισαν τον ελάχιστο αποφασιστικό ρόλο: ούτε για τα μνημόνια, ούτε για τη διαχείριση της πανδημίας, ούτε για την Ουκρανία, ούτε για την υποστήριξη της γενοκτονίας από τους Ισραηλινούς εις βάρος των Παλαιστινίων. Η Ε.Ε. πηγαίνει σε εκλογές με λογοκρισία επισήμως στο εσωτερικό της (απαγορεύσεις ρωσικών ΜΜΕ), με απόπειρες πολιτικών δολοφονιών ηγετών κρατών-μελών της (Σλοβακία), με το νεοφιλελευθερισμό να πασάρει στην πολεμική οικονομία τα εισοδήματα των μεσαίων και φτωχών ανθρώπων, με τον πυρηνικό πόλεμο να έρχεται κάθε μέρα που περνάει πιο κοντά, με τα κίτρινα γιλέκα (και κάθε «κίτρινα γιλέκα) να ακρωτηριάζονται από τις επιθέσεις των αστυνομικών. Υπό τις εντολές του αντικοινωνικού 1% των ΗΠΑ, το αντίστοιχο 1% της Ε.Ε. και οι ακριβοπληρωμένοι γραφειοκράτες της καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια να φιμώσουν τους λαούς, δίνοντας εκλογές άνευ αντικρίσματος. Αν φυσικά έστω και για λίγο απειληθεί να έχουν αντίκρισμα, τότε θα καταργηθούν και αυτές.
Το πραγματικό American Horror Story ή και European Horror Story στη θέση των λογής δαιμόνων της σειράς έχει τις αδηφάγες ελίτ, οι οποίες προτιμούν να παίξουν με το πυρηνικό νεκροταφείο, παρά να διακυβεύσουν την εξουσία τους και τον πλουτισμό τους. Προτιμούν να ταΐσουν με πυρομαχικά και διευκολύνσεις τη μεγαλύτερη γενοκτονία εδώ και δεκαετίες, να ανατινάξουν ολόκληρη τη Δυτική Ασία παρά να χάσουν τις βίλες τους και τα γιγάντια διαμερίσματά τους στις ευρωπαϊκές (και όχι μόνο) πρωτεύουσες. Ανοιχτά διεφθαρμένοι αξιωματούχοι της Ε.Ε., με τις τσέπες γεμάτες από τα λεφτά των μεγάλων εταιρειών και των λόμπι συντονίζονται με τοπικούς διεφθαρμένους επιχειρηματίες και πολιτικούς, άλλοτε κραδαίνοντας ως φόβητρο την ακροδεξιά, άλλοτε τη μετανάστευση, άλλοτε τη Ρωσία, άλλοτε το Ισλάμ, άλλοτε τους ψεκασμένους, άλλοτε τους λαϊκιστές. Ό,τι πουλάει σε όποιον πουλάει, αρκεί το «ιερό» να μείνει άβατο για τους πολλούς.
Στις ευρωεκλογές αυτές, αυτό που θα αποκληθεί σοκ το βράδυ της Κυριακής θα είναι άλλο ένα χτύπημα σε μια σύλληψη της CIA η οποία πλέον παρακμάζει δραματικώς. Το «μέσω τίνος» θα εκδηλωθεί η διάχυτη αντιπάθεια προς τις αντικοινωνικές ελίτ είναι φυσικά σημαντικό. Αλλά ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι ζούμε μέσα σε ένα “horror story”. Για να βγούμε από αυτό είναι προϋπόθεση να χτυπήσουμε καίρια, στρατηγικά. Όχι έναν «δαίμονα», αλλά το σύστημα που τους παράγει. Να αξιοποιήσουμε λοιπόν τις ευρωεκλογές. Για να πάμε παρακάτω και για να δείξουμε και σε όσες/-ους παραμένουν αφελείς ποια είναι η πραγματική εξουσία και πόσο ευάλωτη είναι.
