Την καλησπέρα μου σε όλες τις απελπιστικά αγανακτισμένες υπάρξεις,
Η ώρα ήταν οκτώ και είκοσι δύο πρώτα λεπτά. Το ξυπνητήρι μου θα χτυπούσε σε τρία λεπτά, αλλά τον προγραμματισμό αυτό διέκοψε το τηλεφώνημά της. «Πού είσαι μωρή; Είμαι έξω από την αίθουσα. Ούτε οι δικαστές δεν έχουν έρθει. Φρόντισε να μην έρθεις σαν τον λέτσο», μου είπε η Σελήνη. Η εκδίκαση της υπόθεσης θα ξεκινούσε σε 45 λεπτά κι εγώ χρειαζόμουν 17 για να φτάσω στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο.
Όταν έφτασα τη βρήκα εκεί. Φορούσε ένα ροζ φλοράλ φόρεμα με στενή μέση, σφιχτό μπούστο και ανοιχτούς ώμους, φούξια πεδιλάκια με τρεις πόντους τακούνι. Το μαλλί της αφάνα, λίγο ρουζ και λίγο γκλος. «Κούκλα είσαι», της είπα. «Σ’ αρέσει; Το πήρα απ’ τη λαϊκή στο Γαλάτσι. Το παπούτσι το αγόρασα απ’ το ίντερνετ. Ήθελα σήμερα να είμαι ντάνα. Δεν πρέπει να τους αφήνουμε να πιστεύουν πως είμαστε στεναχωρημένες, μίζερες και αφημένες στη μοίρα μας. Δεν πρόκειται να τους κάνω τέτοια χάρη. Ούτε η Άννα θα το ήθελε αυτό. Θα ήθελε σήμερα να είμαστε εδώ λαμπερές, απαστράπτουσες και καραμούνες. Ο φόβος είναι σαν το αίμα. Οι θεσμοί και οι εχθροί μας είναι σαν τα σκυλιά. Το μυρίζουν το αίμα. Με αυτόν τον άξονα το επέλεξα τοoutfit. Αν μπορούσε να μιλήσει, θα έλεγε: Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι μουνάρα».
«Πού είναι η Λου;», τη ρώτησα. «Την έστειλα να πάει να φρεσκαριστεί γιατί ήρθε κι αυτή όπως εσύ. Αφημένη απ’ τη ζωή. Της έδωσα λίγο κονσίλερ μπας και συμμορφώσει την τραγωδία που συμβαίνει κάτω απ’ τα μάτια της. Α, να τη. Δεν σου είπα μωρή να μην κλάψεις, αφού βάλεις το κονσίλερ; Εδώ δες πως έγινε. Κάτσε να σε φτιάξω εγώ». Η Λου συνέχισε να κλαίει και η Σελήνη προσπαθούσε να τη συνεφέρει διορθώνοντας τις ατέλειες, τους μαύρους κύκλους και τη χωρίστρα της.
Πέντε λεπτά αργότερα στην αίθουσα μπήκαν εννιά γυναίκες. Εντός λίγων λεπτών θα απάρτιζαν την έδρα. Πίσω τους μπήκε Εκείνος μαζί με τους δύο δικηγόρους του. «Έτσι είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου που έχει σκοτώσει;», αναρωτήθηκε φωναχτά η Λουίζα. Η Σελήνη τον κοίταξε κατάματα. Δίχως φόβο. «Θετικό που είναι γυναίκες οι δικαστίνες, ίσως αποφύγουμε τον θεσμικό ρατσισμό και το misgendering» είπε η Α.Κ,, η οποία μου είχε ζητήσει να πάω να τη συναντήσω στην είσοδο του ΜΟΔ γιατί δεν μπορούσε να βρει την αίθουσα.
Από την εξέταση των τεκμηρίων είχε προκύψει πως ο γυναικοκτόνος είχε βιάσει την Άννα (πριν ή μετά τον θάνατό της). Δαχτυλικά του αποτυπώματα είχαν βρεθεί σε αντικείμενα που είχε χρησιμοποιήσει ως φονικά όπλα. Κατά την περιγραφή του χρονικού του εγκλήματος καταφέραμε να μην δακρύσουμε. Το πρώτο χτύπημα το κατάφερε όταν είχε γυρισμένη την πλάτη της. Ήταν πισώπλατο. Μας ήταν αδύνατο να αποστασιοποιηθούμε από την περιγραφή. Το χέρι μου έψαξε ασυναίσθητα το χέρι της Λουίζας και το χέρι της Λουίζας έψαξε από ένστικτο το χέρι της Σελήνης. Η Α.Κ. είχε παρακολουθήσει άπειρες τέτοιες δίκες. Ήταν απ’ τα πρώτα άτομα που γνώρισαν την Άννα με το που ήρθε στην Ελλάδα. Υπήρξε χρόνια σεξεργάτρια στη Συγγρού την εποχή των μεγάλων κινητοποιήσεων και μία απ’ τις πιο όμορφες γυναίκες που έχω δει. Δεν άντεξε την περιγραφή κι έφυγε.
Λίγο αργότερα η υπεράσπιση του γυναικοκτόνου ξεκίνησε να διαβάλλει την Άννα εκστομίζοντας ανυπόστατες σιχαμάρες. Στην αίθουσα ήμασταν πλέον μόνο οι τρεις μας: εγώ, η Σελήνη και η Λου. Από συνήθεια γύρισα να κοιτάξω στα πίσω καθίσματα. Εκεί, που σε παρόμοιες υποθέσεις συναντούσα συντροφικά βλέμματα. Οι οργανώσεις και οι αλληλέγγυες έλειπαν από την δίκη της Άννας. Ένιωσα μόνη. Πιο μόνη όμως ένιωσε η Σελήνη.
«Το θύμα επιτέθηκε στον κατηγορούμενο με παράνομους σεξουαλικούς σκοπούς», ξεκίνησε η υπεράσπισή του δολοφόνου. «Ο κατηγορούμενος προσπάθησε να απεγκλωβιστεί από το διαμέρισμα που τον είχε κλειδώσει», συνέχισε ο δικηγόρος του διαστρέφοντας την ιστορία. «Το θύμα δεν είχε ούτε ιερό, ούτε όσιο, ούτε φραγμούς», η Σελήνη έσφιξε το χέρι μου.«Είχε σεξουαλικές σχέσεις με ανήλικους», είπε ο άλλος δικηγόρος σπιλώνοντας το όνομα της Άννας. Η Σελήνη έσφιξε το χέρι μου περισσότερο. «Έκανε ομαδικό σεξ». Η Σελήνη συνέχιζε να σφίγγει και οι φράσεις συνέχισαν να έρχονται σαν χαστούκια.«Το θύμα προσπάθησε να επιβάλει τα σεξουαλικά του ένστικτα στον κατηγορούμενο». Η Σελήνη σηκώθηκε και βγήκε απ’ την αίθουσα.
«Με πλήρη σεβασμό στον θανόντα», συνέχισε η υπεράσπιση. «Στη θανούσα. Την λέγαν Άννα. Με πλήρη σεβασμό», δεν άντεξα και απάντησα στην υπεράσπισή του τρανσοκτόνου. Βγήκα από την αίθουσα κι έψαξα την Σελήνη. Εκείνη είχε προχωρήσει στον διάδρομο. Τη βρήκα καθισμένη στις καρέκλες αναμονής, τρεις αίθουσες αριστερά απ’ τη δική μας. Είχε πάρει αγκαλιά τον κάδο απορριμμάτων και ξερνούσε. «Θα μπορούσα να είμαι εγώ. Στη θέση της θα μπορούσα να είμαι εγώ. Θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε άλλη τρανς κοπέλα και η αίθουσα είναι άδεια, ούτε μία οργάνωση, ούτε μία από τις αδερφές μας», μου είπε.
Πέντε ώρες αργότερα η έδρα απέδωσε ποινή ισοβίων στον γυναικοκτόνο της Άννας. «Είναι μια λύτρωση, δεν λέω. Όχι τόσο μεγάλη όσο η λύτρωση που θα ένιωθα, αν έβλεπα ολόκληρη την τρανς κοινότητα, ή έστω κάποια από τα μέλη των φεμινιστικών οργανώσεων έξω απ’ την αίθουσα», είπε η Σελήνη.
Από την κρύα αίθουσα του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου
Την πιο ζεστή μέχρι τώρα μέρα του έτους
Για το Κοσμοδρόμιο
Η Γειτόνισσα.
