Σκιάχτρο είναι αυτό που βάζει ο νόμιμος ιδιοκτήτης του χωραφιού για να τρομάζει πλάσματα πιο αθώα από αυτόν. Straw man attack λέμε εκείνο το είδος δημόσιας πολεμικής, όπου εφευρίσκεις έναν εχθρό όπως σε βολεύει για να ταιριάξουν τα επιχειρήματα που έχεις. Και στις δύο περιπτώσεις, μπορούμε να μιλήσουμε για το σκιάχτρο της ακροδεξιάς.
Στη «σκοτεινή ήπειρο» ο Μαρκ Μαζάουερ αναφέρει (βασικά σε κάποιον άλλον κάνει αναφορά) ότι ο Α’ ΠΠ ήταν η μεγαλύτερη σεξουαλική καταστροφή που είχε συμβεί στην Ευρώπη. Άντρες γύρισαν από τον πόλεμο σε οικογένειες που είχαν μάθει πια να ζουν χωρίς να τους έχουν καμία ανάγκη, πολλοί ανάπηροι, ξεσπούσαν με ξύλο στις γυναίκες και στα παιδιά τους ή περιφέρονταν άεργοι. Δεν χρειάζεται πολλή γνώση για να νιώσει κανείς ότι λίγα πράγματα είναι τόσο ταπεινωτικά όσο το να πάει κανείς στον θάνατο ή στην αναπηρία κάτω από διαταγές άλλων, αφήνοντας πίσω τους αγαπημένους του. Αυτό ήταν ο πόλεμος και αυτό είναι στο οποίο μας σπρώχνουν οι νεοφιλελέδες της Ευρώπης. Στην απόλυτη ταπείνωση μιας γενιάς, δύο, τριών γενεών στην πραγματικότητα, και ακόμα και στο πυρηνικό ολοκαύτωμα.
Ο πόλεμος, αν γίνει, θα γίνει επειδή οι ιμπεριαλιστική Δύση χάνει προσβάσεις στον πρώην τρίτο κόσμο και επειδή η Κίνα ανέρχεται. Δεν θα γίνει για καμιά δημοκρατία και καμιά ελευθερία. Το ξέρουν σε κάθε σπίτι, κάθε μπαρ και καφενείο, το ξέρει και ο τελευταίος μαλάκας ότι αυτά είναι μαλακίες.
Ένα τέτοιο τζιζ πράγμα είναι η ακροδεξιά και ο λαϊκισμός. Διαφορετικά πράγματα, δεν λέω ότι είναι το ίδιο, αλλά η δημόσια χρήση τους καθορίζεται αυστηρά από το περιεχόμενο που τους δίνει η εξουσία. Είναι και τα δύο exonyms και ίσως στην περίπτωση του λαϊκισμού χρειάζεται μια επανοικειοποίηση. Στην περίπτωση της ακροδεξιάς, ας κόψουν τον λαιμό τους όσοι έχουν τη μύγα. Στην πραγματικότητα, αυτή η καραμέλα δεν με αφορά.
Κάτω από το σκιάχτρο της ακροδεξιάς που μας κουνάει τόσο κάποια αριστερά όσο και οι νεοφιλελεύθεροι και τα συστημικά ΜΜΕ θα βρεις μια σειρά από πολιτικές οντότητες που μοιράζονται ίσως πολύ λίγα κοινά: ίσως μόνο τον συντηρητισμό, την καταφυγή ή και απατεωνίστικη χρήση «παραδοσιακών αξιών». Ωστόσο, ο Φρέντι Μπελέρης είναι στην μέινστριμ πολιτική σκηνή. Ο θεσμικός διαχωρισμός των ανθρώπων, με τις διακρίσεις στην υγεία, είναι μέινστριμ. Ο μπαμπάς Λεπέν κάτω από τη σημαία της γαλλικής δημοκρατίας έκανε κρατικά εγκλήματα στην Αλγερία. Το Ισραήλ εφαρμόζει πολιτικές απαρτχάιντ και γενοκτονία με τη στήριξη όλου του «ελεύθερου κόσμου», οπότε με κάθε ειλικρίνεια και μετρώντας κάθε λέξη, αυτό που τα μέινστριμ μίντια λένε «άνοδος της ακροδεξιάς» εννοώντας την εκλογική ενίσχυση κομμάτων που η εξουσία βαφτίζει τέτοια, μου είναι παγερά αδιάφορη. Είναι μια συζήτηση υπονομευμένη, μια συζήτηση που επιδιώκει να θέσει την όποια αριστερά ως ανάχωμα στην αποδυνάμωση της νεοφιλελεύθερης δεξιάς. Για χάρη της σαφήνειας: η νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά έχει μπραντάρει εκείνη το περιεχόμενο της έννοιας ελευθερία. Πρόκειται για ελευθερίες που δεν με αφορούν, ξεκάθαρα: η ελευθερία της οικονομίας, της εκμετάλλευσης, της μετακίνησης κεφαλαίων και εργατικού δυναμικού. Δεν με νοιάζει, πώς το λένε. Ή μάλλον, όχι απλά δεν με νοιάζει, είναι ελευθερίες που ψαλιδίζουν, που περιορίζουν κάθε ελευθερία που έχει σημασία για εμένα.
Τις οιμωγές για την ακροδεξιά τις βάζω στο ίδιο κουτάκι με τους χολιγουντιανούς, με εκείνα τα καλά παιδιά, τους πάντα πρόθυμους εργάτες της ιδεολογικής βιομηχανίας που τους σηκώνεται η τρίχα με το ενδεχόμενο του Τραμπ αλλά δεν βρήκαν κουβέντα να πουν για το Ισραήλ, ούτε τραβούσαν ζόρι με την παρανοϊκή Χίλαρι και όλο τον εσμό των πολεμοκάπηλων neo-cons. Δηλαδή στο κουτάκι με τις εξαγορασμένες συνειδήσεις, με τις ανοησίες που υποστηρίζει κανείς για να βγάλει το ψωμί του ή επειδή χρωστάει.
Είπα πιο πάνω ότι τα λόγια για ελευθερία και δημοκρατία είναι μαλακίες. Είναι κάτι παραπάνω: είναι το ιδεολογικό προκάλυμμα του πολέμου. Είναι η ιδεολογία για την οποία θα στείλουν κόσμο να σκοτώσει και να σκοτωθεί.
Ας κάνουμε μια υπόθεση. Μια αστική τάξη θέλει να μπει σε πόλεμο. Αν πχ θέλει να πολεμήσει με ινδουιστές, είναι λογικό να βάλει μπροστά την θρησκεία πχ. Αν είναι να πολεμήσει με μαύρους, το χρώμα. Αν είναι με τους γείτονες, την γη και την πατρίδα. Με λίγα λόγια, επειδή όπως ξέρουμε οι πόλεμοι δεν γίνονται για ιδεολογίες αλλά οι ιδεολογίες χρειάζεται για να βρεθεί η κρεάτινη πρώτη ύλη του πολέμου, οι πολεμοκάπηλεοι κάθε εποχής θα ανασύρουν την ιδεολογία που εξυπηρετεί τον συγκεκριμένο πόλεμο.
Δεν θα επιστρατεύσω πολλά λόγια για αυτό αλλά όταν η δημοκρατία είναι απλά ψήφος και η ψήφος αλλάζει την εισοδηματική κατάσταση του Μανώλη Φράγκου, του Αυτιά, της Γαλατώς Αλεξανδράκη κατά 20χ τον μήνα και τους κάνει πλούσιους, τότε είμαστε στο σημείο όπου και οι μηχανισμοί κοινωνικής ανέλιξης αλλά και η δημοκρατία είναι ανυπόληπτες. Και είναι λιγότερο γελοίο οι νέοι να σκοτωθούν σε πόλεμο συμμοριών ή σε κυνήγι αγριογούρουνου, παρά για τα φράγκα της δημοκρατίας του Αυτιά.
ΥΓ: καντήλια και φιλιά για εκείνο το κομμάτι αριστεράς, το τόσο υπέροχο μελαγχολικό και πένθιμο που νομίζει ότι έδωσε τον ωραίον αγώνα και ο λαός δεν καταλαβαίνει: ο λαός ξέρει το ίδιο ή σχεδόν το ίδιο καλά το αδιέξοδο. Δεν λείπει γνώση, λείπει σχέδιο πολιτικής δράσης και όραμα. Εξάλλου, και εκείνοι που μιλούν για γιδοπρόβατα, συνήθως το μόνο διαφορετικό που κάνουν από το εκάστοτε γιδοπρόβατο είναι η ψήφος. Ε, δεν είναι πειστικό.
