Έχει πέσει πολλή σιγή για τη Γάζα στα ελληνικά ΑΕΙ; Πού είναι το πάλαι πότε δυναμικό φοιτητικό κίνημα με τις καταλήψεις και τις συγκρούσεις του; Δεν το θεωρεί σημαντικό ζήτημα κινητοποίησης; Αυτά πράγματι είναι ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα τα οποία χρήζουν ανάλυσης και απάντησης αν δεν θέλουμε να οδηγηθούμε σε εσφαλμένα συμπεράσματα.
Κάποιες πρώτες αιτίες
Καταρχάς οφείλουμε να ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι σχεδόν οι μισοί εκ των αγωνιστών του φοιτητικού κινήματος έχουν δικαστήρια από προηγούμενες κινητοποιήσεις, συμπεριλαμβανομένες και τις τελευταίες. Αυτό από μόνο του θέτει ένα ζήτημα ως προς το κατά πόσο μπορεί κάποιος να κλιμακώσει ή να απαντήσει στην κρατική βία δεδομένου του ότι αυτή θα υπάρξει. Τι να κάνουμε, δεν μπορούν όλοι να σβήνουν κεράκια με αριθμό δικαστηρίων, με απειροελάχιστη οικονομική στήριξη και πόσο μάλλον όταν ακούν από πίσω κάτι ηλίθιους να τους αποκαλούν «προβοκάτορες». Όποιος δεν τα έβλεπε αυτά, μάλλον δεν ασχολήθηκε και ιδιαίτερα με τις φοιτητικές κινητοποιήσεις παρά μόνο όταν ήρθε η ώρα να παριστάνει τον μετά Χριστόν προφήτη.
Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι ο πολύς ο ταυτοτισμός έχει κάνει ζημιά. Πράγματι, υπήρξε μια μεγάλη χρονοκαθυστέρηση στο να παρθεί σαφής θέση υπέρ της Παλαιστίνης και αυτό παρατηρήθηκε -μαζικά- μόνο κατόπιν της σιωνιστικής γενοκτονικής Επιχείρησης Σιδηρά Ξίφη. Δηλαδή μιλάμε για υποστήριξη του αγώνα των Παλαιστινίων μόνο όταν (ξανα)μετατράπηκαν σε θύματα και όχι όταν έγιναν δρώντα υποκείμενα, την 7η Οκτώβρη, περνώντας στην αντεπίθεση και κηρύσσοντας έναν δίκαιο πόλεμο κατά του σιωνιστικού καθεστώτος και των συμμάχων του. Όντως, στον δυτικό κόσμο επικρατεί μια λογική ελεημοσύνης και όχι αλληλεγγύης, του τύπου «στηρίζουμε το παιδάκι όταν στοχεύει με σφεντόνα το Μερκάβα, όταν όμως μεγαλώνει και αντί σφεντόνας κρατά αντιαρματική ρουκέτα τότε χάνει την στήριξή μας». Άραγε γίνεται κι αυτό καταπιεστής; Σίγουρα παίζει ρόλο και αυτός ο παράγοντας, αλλά η ταυτοτική χολέρα -ή αλλιώς, συνδικαλισμός των ταυτοτήτων– δεν είναι κάτι που περιορίζεται στην Ελλάδα, πόσο μάλλον στο φοιτητικό κίνημα, οπότε και θα ήταν λάθος να χρεωθεί κάτι τέτοιο.
Τα όρια του φοιτητικού συνδικαλισμού
Πολύ πιο σημαντικός παράγοντας είναι οι ουσιαστικές διαφορές μεταξύ των ιδρυμάτων της Ελλάδας και του εξωτερικού. Στο εξωτερικό τα πολιτικά αποστειρωμένα, τεχνοκρατικά ιδρύματα που χρηματοδοτούνται από χορηγίες φυσικών και νομικών προσώπων είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Το φοιτητικό κίνημα του εξωτερικού δεν είχε την ενεργητικότητα και κινητικότητα του «δικού μας» με εξαίρεση κάτι γελοίες πρωτοκοσμικές διαδηλώσεις για το κλίμα και τον «αντισπισισμό», πιο γραφικές κι από το Μέτσοβο. Υπό αυτά τα πλαίσια, το κράτος και η αστική τάξη των δυτικών χωρών πιάστηκαν εν υπνώσει με την μαζικότητα αυτών των καταλήψεων, συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων εντός και εκτός των Πανεπιστημίων. Στα δικά μας βέβαια, η κατάληψη και η κινητοποίηση είναι κάτι το πολύ συνηθισμένο, άρα και η αντιμετώπισή τους από τους κρατικούς μηχανισμούς, με εξαιρέσεις φυσικά.
Από την άλλη βέβαια, το διεθνές φοιτητικό κίνημα δείχνει δυστυχώς ότι δεν μπορεί να υπερβεί το ταβάνι του φοιτητικού συνδικαλισμού, καθώς συγκροτήθηκε ευθύς εξαρχής στη βάση της άσκησης πίεσης στην διοίκηση των Ιδρυμάτων, ώστε το τελευταίο να κόψει σχέσεις με επιχειρήσεις οι οποίες αντλούν κέρδος από τη γενοκτονία των Παλαιστινίων και δεν αναβαθμίστηκε σταδιακά, προχωρώντας από τα φοιτητικά σε ευρύτερα πολιτικά ζητήματα. Στην Ελλάδα δε, όπου τέτοιες συνεργασίες είναι απειροελάχιστες, φάνηκε ότι δεν μπόρεσε να γίνει καμία σύνδεση «συνδικαλιστικού» τύπου με αποτέλεσμα οι κινητοποιήσεις να περιορίζονται σε μία κατάληψη στη ΝΟΠΕ του ΕΚΠΑ, δυο διαδηλώσεις και κάτι ολονύκτιες διανυκτερεύσεις. Όσον αφορά το τελευταίο, ρόλο έπαιξε και η πεμπτοφαλαγγίτικη στάση της ΠΚΣ, όπου μπλόκαρε τις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων -όπου μπορούσε δηλαδη-, καθώς δεν θεωρούσε ότι θα πάρουν τη γραμμή της.
Τα αποτελέσματα των τελευταίων τακτικών άλλωστε αποτυπώθηκαν και στις φοιτητικές εκλογές της αποχής του 90% που δίνει ουσιαστικά προβάδισμα στο Κράτος, στην Επιχείρηση «Εξευγενισμός των Πανεπιστήμιων».
Για μια διεθνιστική προοπτική
Συνοπτικά λοιπόν, την ευθύνη για τις μειωμένες κινητοποιήσεις υπέρ της Παλαιστίνης δεν την φέρουν οι αγωνιζόμενοι φοιτητές, ούτε υπάρχει έλλειψη αυθορμητισμού. Αν μη τι άλλο δηλαδή. Μοναδικοί υπεύθυνοι δεν θα μπορούσαν να ήταν άλλοι από τους φοιτητοπατέρες των «όλα τα δικαιώματα στο πτυχίο» και των «ακούστε καλά τι λένε οι φοιτητές» που έχουν μετατρέψει το φοιτητικό κίνημα σε προπόνηση για τον μελλοντικό συνδικαλισμό. Δεν είναι δα τυχαίο το ότι όλοι αυτοί αργότερα αυτοπαρουσιάζονται ως «αγωνιζόμενοι δάσκαλοι», «συνδικαλιστές μηχανικοί», «μαχόμενοι αρχαιολόγοι» και όχι ως στελέχη πολιτικών φορέων. Οι άνθρωποι νιώθουν ένα τεράστιο δέσιμο πρώτα με την φοιτητική ιδιότητά τους, κατόπιν με το επάγγελμά τους. Λογικό δεν είναι; Στα αμφιθέατρα και στα συνδικάτα μπορούν να παριστάνουν τα αφεντικά, έξω στην αγορά όμως είναι αδύναμοι σαν μυρμήγκια.
Το φοιτητικό κίνημα λοιπόν πρέπει να στηρίξει και να ζυμωθεί με τις δυνάμεις οι οποίες θέλουν να σπάσουν αυτό τον φαύλο κύκλο και δεν αντιμετωπίζουν το Πανεπιστήμιο ως μία στάση πριν την αγορά εργασίας, αλλά ως έναν χώρο πολιτικοποίησης και ως ένα προγεφύρωμα απ’ όπου μπορεί να ξεκινήσει μαζική αντεπίθεση προς τα έξω. Εν προκειμένω, δεν θα ΄πρεπε να παραμείνει στα «έξω η πολεμική βιομηχανία του Ισραήλ από τις σχολές» αλλά η πολιτική δράση να έχει ως αίτημα την πλήρη διακοπή σχέσεων με το Ισραήλ, και να πέσει η κυβέρνηση που αποτελεί συνένοχη στη γενοκτονία της Γάζας. Τότε και μόνο τότε θα μπορούμε να μιλήσουμε για διεθνιστικό κίνημα και όχι για διεθνείς φοιτητικές κινητοποιήσεις.
Διαβάστε επίσης:
