Η Ρόζι Μπραϊντότι (Rosi Braidotti), φεμινίστρια φιλόσοφος και ομότιμη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης στην Ολλανδία, πρωτοπόρος στον χώρο της φιλοσοφίας της τεχνολογίας και του μετα-ανθρώπινου, που «ανοίγει» τους Δεύτερους Δελφικούς Διαλόγους αύριο, Παρασκευή 21 Ιουνίου.
Η ίδια λέει πως αναζητά την «καταφατική ηθική» ως απάντηση στην αρνητικότητα στην οποία βυθίζεται ο σύγχρονος κόσμος, σημειώνοντας ότι το μετα-ανθρώπινο -όρος με τον οποίο δεν εννοεί «τόσο ένα δυστοπικό όραμα για το μέλλον, αλλά ένα καθοριστικό γνώρισμα της ιστορικής μας κατάστασης»-, «πρέπει οπωσδήποτε να παραμείνει ένα ‘έργο σε εξέλιξη’», την ίδια στιγμή που θεωρεί επείγον «να επιδιώξουμε την κοινωνική δικαιοσύνη και τη ριζοσπαστική δημοκρατία από κάτω προς τα πάνω» και σίγουρα χρήσιμο να μην φοβόμαστε «να σκεφτόμαστε διαφορετικά».
Seguimos hablando de posthumanismo con Rosi Braidotti 💛
— CCCB Lab (@CCCBLab) February 9, 2024
Hace cinco años, hablábamos con la filósofa sobre qué quiere decir ser humanos en tiempos de capitalismo neoliberal y cómo combatirlo desde la resistencia.
Una #EntrevistasCCCB de @iuAndres.
📎 https://t.co/bquuDphmUa pic.twitter.com/X0oDzvQv57
Οι Δεύτεροι Δελφικοί Διάλογοι, που ολοκληρώνονται το Σάββατο 22 Ιουνίου 2024, στο Συνεδριακό Κέντρο του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών (ΕΠΚεΔ) στους Δελφούς, με θέμα «Δημοκρατία και Πολιτισμός στην εποχή του ‘μετα-ανθρώπινου’», είναι μια πρόσφατη πρωτοβουλία διεθνούς βεληνεκούς του ΕΠΚεΔ, που αποτελούσε προσωπικό όραμα του Παναγιώτη Ροϊλού, καθηγητή Νεοελληνικών Σπουδών στην Έδρα Γιώργου Σεφέρη και Συγκριτικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, προέδρου του Κέντρου, η οποία χρηματοδοτείται από την Eurolife FFH.
Οι Δελφικοί Διάλογοι τελούν υπό την αιγίδα της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου και «έχουν σκοπό να συμβάλουν στη διερεύνηση, την, κατά το δυνατόν, διάγνωση σημαντικών θεμάτων τα οποία πρόκειται να συνεχίσουν να απασχολούν την ανθρωπότητα στο άμεσο, διαφαινόμενο και, στο μέτρο του δυνατού, προβλέψιμο μέλλον», όπως έχει δηλώσει ο Π. Ροϊλός.
Η Μπραϊντότι δίνοντας συνέντευξη στο ΑΠΕ-ΜΠΕ εξήγησε ότι δεν μπορούμε πλέον να διαχωρίσουμε τα ζητήματα της τεχνολογίας, της κλιματικής αλλαγής και των κοινωνικοοικονομικών συνεπειών τους από τον τρόπου που επηρεάζουν την «αίσθηση» του εαυτού μας και την υποκειμενικότητά μας. Εξέφρασε ανησυχία για τις μεταπτυχιακές σπουδές σε τομείς όπως η τεχνολογία και η κλιματική αλλαγή επειδή διαχωρίζονται και συζητιούνται «δίχως να έχει σχέση το ένα ζήτημα με το άλλο», πράγμα που παραποιεί τη συζήτηση.
Seguimos hablando de posthumanismo con Rosi Braidotti 💛
— CCCB Lab (@CCCBLab) February 9, 2024
Hace cinco años, hablábamos con la filósofa sobre qué quiere decir ser humanos en tiempos de capitalismo neoliberal y cómo combatirlo desde la resistencia.
Una #EntrevistasCCCB de @iuAndres.
📎 https://t.co/bquuDphmUa pic.twitter.com/X0oDzvQv57
«Εργάζομαι πάνω στην έννοια της καταφατικής ηθικής, η οποία είναι μια σχεσιακή κοινωνική πρακτική που βασίζεται στη συνεργασία για κοινά προγράμματα/εγχειρήματα, τα οποία απευθύνονται σε οποιοδήποτε από τα πολλαπλά σημεία τομής μεταξύ τεχνολογίας, οικολογίας και κοινωνίας» ανέφερε εφαρμόζοντας την καταφατική προσέγγιση σε τρεις περιπτωσιολογικές μελέτες: την τεχνολογική βελτιστοποίηση, την κλιματική αλλαγή και τον πολιτικό λαϊκισμό.
Κληθείσα να εξηγήσει γιατί έχει χαρακτηρίσει τον «μετα-ανθρωπισμό» σε κατάρα και ευλογία για ανθρώπους και ζώα απάντησε ότι η μετα-ανθρώπινη φιλοσοφία «είναι εργαλείο πλοήγησης» που ερευνά. Το υλικό και τις λογικές μεταλλάξεις που προκαλούνται από την ταυτόχρονη εμφάνιση προηγμένων τεχνολογικών εξελίξεων, γνωστή και ως «Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση», και την κλιματική αλλαγή, γνωστή και ως «Έκτη εξαφάνιση», δύο συνθήκες γεμάτες αντιφάσεις, εντάσεις και αναταραχή. Δεν αποτελεί έκπληξη, επομένως, που η συναισθηματική οικονομία της μετα-ανθρώπινης κατάστασης είναι μια εναλλαγή μεταξύ ενθουσιασμού και άγχους. Ο σύγχρονος κόσμος βυθίζεται στην αρνητικότητα. Η εναλλακτική που ζητώ είναι η καταφατική ηθική.
Ως εκ τούτου, όταν μιλάω για το μετα-ανθρώπινο, δεν εννοώ τόσο ένα δυστοπικό όραμα για το μέλλον, αλλά ένα καθοριστικό γνώρισμα της ιστορικής μας κατάστασης. Αυτή η εμπειρική λειτουργία χρησιμεύει και ως θεωρητική απεικόνιση, δηλαδή παράγει τόσο μια χαρτογραφία του παρόντος όσο και ένα εργαλείο πλοήγησης που επιτρέπει να κατευθύνει μια πορεία προς το μέλλον.
