Πάνε χρόνια που δεν έχω δουλέψει σε catering. Έχω ξεχάσει πώς είναι να πηγαίνεις σε ένα κτήμα στη μέση του πουθενά κατά τις δύο το μεσημέρι και να αρχίζεις αμέσως να κουβαλάς όλον τον εξοπλισμό που θα χρειαστεί η εκδήλωση από ένα φορτηγό ή από τις αποθήκες της επιχείρησης. Όλα, να τα κουβαλάς, στον ήλιο, τις πιο ζεστές ώρες της μέρας. Καρέκλες, τραπέζια, ροτόντες, κιβώτια με πιάτα, ποτήρια, μαχαιροπίρουνα. Να τα στήνεις όσο πιο γρήγορα μπορείς για να μπει και η διακόσμηση.
Τα μπαλόνια. Τα λουλούδια. Τα κηροπήγια. Να διπλωθούν οι πετσέτες. Να μπουν τα τραπεζομάντιλα. Το art de la table κατά τα προβλεπόμενα, τα συμφωνηθέντα. Ό,τι έχουμε συνεννοηθεί για την εκδήλωση. Ό,τι είναι. Γάμος. Βάπτιση. Αποφοίτηση. Εταιρικό event. Όλα αυτά γίνονται μέσα σε δυο με τρεις ώρες το πολύ. Κάτω από τον ήλιο. Μέσα στην αφόρητη ζέστη. Ποτάμια ιδρώτας. Σε ένα κτήμα στη μέση του πουθενά. Από αυτά που χτίστηκε και κάποιο εκκλησάκι. Κάπου στα Μεσόγεια, ας πούμε. Με αρκετό γκαζόν. Παραπήγματα για τις λάντζες και τους μάγειρες. Άλλα γουστόζικα, άλλα πιο άρπα-κόλλα. Όλα όμως μελετημένα. Την κάνουν τη δουλειά τους. Ακριβής χωρητικότητα ατόμων, συγκεκριμένες υπηρεσίες, τα πάντα για τον γάμο σας, τα πάντα για την βάπτιση του βλασταριού σας -σπανιότερα, και τα δύο μαζί.
Ναι, έχω ξεχάσει πώς είναι να δουλεύεις σε catering. Με ένα καλό υποτίθεται μεροκάματο, να πηγαίνεις στις δύο το μεσημέρι και να φεύγεις στις επτά το επόμενο πρωί. Αφού δηλαδή τα μαζεύεις όλα πάλι πίσω. Όλα όμως. Να μην μείνει ούτε μια πετσέτα ξεχασμένη. Κι αφού έχεις τρέξει όλο το βράδυ, έχεις κουβαλήσει δεκάδες, εκατοντάδες πιάτα και δεκάδες, εκατοντάδες μπουκάλια νερό ή κρασί, να κάνεις όσο πιο γρήγορα μπορείς για να τελειώνουμε, να πάμε σπίτια μας, να ξεραθούμε, εάν τα καταφέρουμε, γιατί η υπερένταση καραδοκεί στο σαλόνι. Νόμιζες λάθος, μεγάλε. Έχεις δουλέψει ώρες ατελείωτες. Σαν μέρες φαίνονται, ολόκληρες. Δεν ξέρεις τι μέρα είναι. Πότε μεγάλωσες τόσο; Γρήγορα που περνά η ζωή. Αλλά υποτίθεται καλό μεροκάματο. Άλλοι, προσβλέπουν σε αυτό. Έχουν υποχρεώσεις. Οικογένεια. Δουλεύουν σε συνεχόμενα τέτοια μεροκάματα. Τρεις μέρες σερί. Τελειώνουν στις εφτά το πρωί από το Πόρτο Ράφτη και πάνε αμέσως να μαζέψουν εξοπλισμό από κάπου στη Βάρη. Με έναν καφέ στο χέρι και μια ζαμπονοτυρόπιτα. Κάτι σε σφολιάτα να τραβήξει το νερό που δεν προλαβαίνει να φιλτραριστεί από το σώμα. Κι ο ήλιος είναι πάλι ψηλά. Και καίει.
Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ μια σκηνή από ένα τέτοιο μεροκάματο. Κάπου σε ένα κτήμα, κατακαλόκαιρο, γάμος. Ένα πανέμορφο ζευγάρι κι οι φίλοι τους όλοι, γυναίκες κι άντρες όμορφα παιδιά. Κάτι από σχολή χορού νομίζω. Ήξεραν δηλαδή να χορεύουν -σημαντικό σε αυτές τις εκδηλώσεις. Είχε από ώρα που είχε ακουστεί το «τραγούδι του ζευγαριού», είχε ακουστεί το «Στου παιδιού μου τη χαρά» και το «Μπήκαν τα γίδια στο μαντρί», ανυπερθέτως, οι πάντα χαρωπές θείες και θείοι κι από τα δύο σόγια χόρεψαν σεμνά το YMCA (που να ‘ξεραν), Boney M. και τα λοιπά, εμείς στο σέρβις όλη αυτήν την ώρα πέρα δώθε, πηγαίναμε σαλάτες, μαζεύαμε σαλάτες, πηγαίναμε γαμοπίλαφα, μαζεύαμε γαμοπίλαφα, κόκα-κόλες, κρασιά, όλα πρέπει να πηγαίνουν συγκεκριμένη ώρα και να μαζεύονται όλα μαζί πάλι συγκεκριμένη ώρα, μιλάμε για τρελό τρέξιμο, να στάζεις ιδρώτα και τα μεσάνυχτα, είχαν φάει και το γλυκό νομίζω ή κείτονταν διάφορα κομμάτια τούρτας στα τραπέζια, είχε ολοκληρωθεί δηλαδή αυτό το κομμάτι της δουλειάς μας, άρα μπορούσαμε πια να χαλαρώσουμε, έχοντας πάντα τον νου μας μήπως κάποιος χρειαστεί κάτι, αλλά κι επιτέλους να βάλουμε κάτι στο στόμα μας με τη σειρά, ή ένα τσιγάρο για όποιον είχε μπαφιάσει και -σε αυτή την συνθήκη- ένα αεράκι φύσηξε και χόρευε μία όμορφη κοπέλα με ένα μπλε όμορφο φόρεμα αέρινο που το έπαιρνε λίγο παραπάνω το θαυματουργό εκείνο βοριαδάκι κι η κοπέλα χόρευε κρητικά και τα χόρευε πανέμορφα γιατί ήταν από τη σχολή χορού κι όπως έλεγες ότι ήταν ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που είχες δει, έκανες λίγο έτσι το κεφάλι κι έβλεπες και το φεγγάρι από πάνω της -γιατί είχε φεγγάρι εκείνη την βραδιά.
Κι έτσι, σε μια στιγμή που κράτησε αρκετά, μπόρεσα να ξεχάσω τον κάματο. Και ξέχασα και τη δουλειά που απλωνόταν μπροστά. Ήμασταν ακόμα στα μισά.
Δεν έχω ξεχάσει επίσης σε μια άλλη εκδήλωση, βάπτιση αυτή τη φορά, που ήξερα τους γονείς από τα media παλιότερα, δημοσιογράφοι των 90s σε περιοδικά ποικίλης ύλης που άνοιξαν το δρόμο για τα σημερινά πάνελ και που είχαν καταφέρει να παραμείνουν στις δουλειές τους παρά την ελληνική κρίση. Που θεωρούσαν τους εαυτούς τους πολύ σοβαρούς, όπως πολύ συχνά κάνουν οι άνθρωποι σε αυτό το επάγγελμα, ήταν όλα comme il faut αλλά… à la provençale, ύφος, χιλίων και βάλε καρδιναλίων και αφού έγιναν όλα, ο κόσμος θαύμασε τη διοργάνωση, το στήσιμο, την προσοχή κι επιμονή θα έλεγε κάποιος στην λεπτομέρεια, η ώρα πέρασε, το κρασί άρχισε να βαράει λίγο περισσότερο, η μητέρα-διοργανώτρια-σοβαρή δημοσιογράφος ανεβαίνει σε μια ροτόντα ακούγοντας ένα deep τσιφτετέλι του Λευτέρη Πανταζή, το «Στον έβδομο ουρανό» ή κάτι ακόμα πιο βαθύ, πολύ dark, από τις πιο κρυφές και μύχιες γωνιές της Ανατολής κι αρχίζει να χορεύει η μητέρα-διοργανώτρια-σοβαρή δημοσιογράφος σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να μην είναι εκεί, σαν να μην ήθελε να είναι εκεί, σαν κι εκείνη να ήθελε να ξεχάσει ή να προσπαθούσε να θυμηθεί κάτι κι εμείς τρέχαμε όλοι, οι εργαζόμενοι εννοώ, να μαζέψουμε τα πάντα από πάνω, πιάτα, ποτήρια, μην τα πατήσει και τα σπάσει και σφαχτεί κι έχουμε άλλα και τρέχουμε και σχολάσει ο γάμος, η βάπτιση, η γαμοβάπτιση, σε έκσταση η μητέρα-διοργανώτρια-σοβαρή δημοσιογράφος, στις εσχατιές της ανατολίτικης ψυχής. Πώς τα φέρνει η ζωή, όμως. Αυτές της οι ειρωνείες είναι που πάνε τον κόσμο μπροστά.
Ένας άλλος γάμος σχόλασε νωρίς, παρεμπιπτόντως. Η νύφη έφαγε φιστίκια κι ήταν αλλεργική. Έτσι πάει και το catering, πάνε και τα φαγητά, πάνε κι οι ετοιμασίες, πήγαν κι οι καλεσμένοι σπίτια τους.
Ναι, έχω ξεχάσει που λέτε, όλη αυτήν την εξάντληση. Ήρθαν χρόνια ακόμα πιο εξαντλητικά για όλους μας. Κι όλοι μας έχουμε ξεχάσει. Ή θέλουμε να ξεχάσουμε γιατί θα κρασάρει το σύστημα και αδειάζουμε έτσι χώρο. Κι ήρθαν χρόνια χωρίς προοπτική, τα νέα παιδιά βρίσκονται ήδη σε απόγνωση ενώ θα έπρεπε να απλώνεται όλος ο κόσμος μπροστά τους και τα μεροκάματα γίνονται όλο και πιο λίγα με όλο και πιο μικρό αντίκρισμα στις ανάγκες τις καθημερινότητας και δεν μπορώ να φανταστώ πώς είναι να δουλεύεις σήμερα σε τέτοιες δουλειές με τέτοιες θερμοκρασίες που έχουν ξεφύγει από κάθε πρόβλεψη, να κουβαλάς τέτοια βάρη μες στην ντάλα, να δουλεύεις μες στην ντάλα, να είσαι λίγο πριν την κατάρρευση, εγκλωβισμένος ίσως σε αυτόν τον φαύλο κύκλο που λέγεται σημερινή πραγματικότητα. Αδιανόητο.
Έτσι στήνονται τα γλέντια σε όλη τη χώρα. Σε χώρους εκδηλώσεων. Σε κτήματα. Σε χώρους μουσείων κι άλλων εμβληματικών κτιρίων που διατίθενται για τέτοιους σκοπούς. Σε ιδιωτικές βίλες. Σε πλατείες. Στα πανηγύρια. Σερβιτόροι, μάγειρες, λαντζιέρηδες, οδηγοί, φωτογράφοι, εικονολήπτες, DJS, διακοσμητές, ανθοπώλες, όλοι στήνονται στον ήλιο και το νερό μέσα τους ενώνεται με το νερό του υπόλοιπου πλανήτη μέσω της διαδικασίας της εξάτμισης, ο κύκλος του φωτός, του νερού και του αίματος κινείται αργά κι αδιάκοπα.
Θυμάμαι, επίσης, σε ένα εταιρικό event με εκατοντάδες καλεσμένους που ήταν μια τύπισσα που για ώρες καθόταν στην καρέκλα, φαινόταν εξαντλημένη, παγωμένη, δεν μίλαγε πολύ, δεν έτρωγε, τι να της συνέβαινε της κοπέλας, ζήταγε συνέχεια βυσσινάδα… Βυσσινάδα! Τη γνωστή, τη συμπυκνωμένη, την είχαμε σαν εναλλακτικό drink, ας πούμε. Συνέχεια βυσσινάδα, ούτε νερό, ούτε τίποτα. Της είχα πάει οχτώ ποτήρια βυσσινάδα! Ε, και της τα σκάει κάποια στιγμή η βυσσινάδα, ή τι άλλο της τα έσκασε τέλος πάντων και ποιος ξέρει τι χημική ένωση έγινε μέσα της με τόση συμπυκνωμένη βυσσινάδα και να έχει ανέβει στο τραπέζι και να είναι ένας άλλος άνθρωπος, γεμάτος ζωή και να χορεύει και να κοπανιέται και να με τραβάει κάθε φορά που περνούσα με ή χωρίς γεμάτο δίσκο στα χέρια και να θέλει να χορέψω κι εγώ μαζί της που της έκανα τέτοιο καλό και την φούλαρα βυσσινάδα, οπότε, να ξέρετε στο εξής, όταν είστε down ή θέλετε κάτι ενισχυτικό, μην τρέχετε να ψάχνετε αηδίες και πανάκριβα πράγματα -βυσσινάδα είναι η λύση.
Τέλος, ένα περιστατικό που προσπαθώ να ξεχάσω. Σε μια τέτοια εκδήλωση, νέος ακόμα στη δουλειά αλλά και πιο έμπειρος να ήμουν, πάλι θα μπορούσε να μου συμβεί. Μαζεύω πιάτα, μαχαιροπίρουνα, μούσκεμα στον ιδρώτα, γρήγορα, γρήγορα, βιαζόμαστε να έρθει το επόμενο πιάτο ή έχουν πάει στον μπουφέ κι έχουν ριχτεί σαν τα όρνεα, γρήγορα πριν γυρίσουν, ε, γλιστράει ένα μαχαίρι, είναι ένα μωρό στο καροτσάκι στο τραπέζι, προσγειώνεται το μαχαίρι στην κουκούλα από το καροτσάκι, κοιτάζω, ουφ, ασφαλές το μωρό, συνεχίζω παραπέρα. Φαντάζομαι αυτή την δόλια την μάνα πόσες εξηγήσεις έπρεπε να σκεφτεί για το πώς βρέθηκε ένα μαχαίρι στο καροτσάκι του παιδιού της. Για να καταλήξει φυσικά στην πιο λογική: του έκαναν μάγια που ήταν όμορφο.
