Στις 23/6 ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου δήλωσε στο τηλεοπτικό κανάλι 14 της χώρας ότι το Τελ Αβίβ είναι έτοιμο να μετακινήσει ορισμένες δυνάμεις στο βορρά για να αντιμετωπίσει τη λιβανέζικη αντιστασιακή οργάνωση Χεζμπολάχ. Εν προκειμένω λοιπόν το ερώτημα που τίθεται είναι το κατά πόσο και αν το σιωνιστικό καθεστώς θα μπορούσε να αντέξει ένα πόλεμο σε δύο, ίσως και τρία μέτωπα.
Αυτό φυσικά δεν έρχεται από το πουθενά. Τόσο ο σιωνιστικός στρατός όσο και οι μαχητές της Χεζμπολάχ ανταλλάσσουν όλο και συχνότερα χτυπήματα στα νότια σύνορα του Λιβάνου από την έναρξη του πολέμου του Τελ Αβίβ στη Γάζα που ξεκίνησε με αφορμή την επίθεση της Χαμάς την 7η Οκτώβρη. Επιπλέον, κάθε φορά που υπήρχαν συμπλοκές μεταξύ παλαιστινιακής ισλαμιστικής αντίστασης και ισραηλινών δυνάμεων η Χεζμπολάχ συνέβαλε υπέρ των πρώτων με χτυπήματα πυροβολικού, μη επανδρωμένων αεροσκαφών αλλά και πυραύλων πλεύσης.
Παρόλα αυτά η απόσταση μεταξύ ανταλλαγής πυραυλικών χτυπημάτων και πλήρους κλίμακας πολέμου είναι αρκετά μεγάλη οπότε ας τα πιάσουμε από την αρχή.
Ποια η κατάσταση του καθεστώτος Νετανιάχου;
Ακριβώς επειδή ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα, κοινωνικά αντιμετωπίζεται όπως κάθε είδους πολιτική: ως δημοφιλής ή αντιδημοφιλής. Αν μπορούσα να συνοψίσω το ποιοι παράγοντες παίζουν ρόλο στη νίκη ενός πολέμου, αυτοί θα ήταν οι ακόλουθοι:
- Η επίτευξη των στρατηγικών στόχων, προφανώς για ευνόητους λόγους
- Το ηθικό των στρατιωτικών δυνάμεων
- Η οικονομοσφαίρα (λογιστικά, παραγωγικές δυνατότητες, ανεφοδιασμός, εμπορικό έλλειμμα κλπ)
- Η κοινωνική συνοχή καθώς δεν δύναται ένα κράτος να θέλει να διεξάγει πόλεμο και συνάμα μεγάλη μερίδα του κόσμου να είναι στους δρόμους και να διαδηλώνει κατά του πολέμου, ή έστω και του πως διεξάγεται.
- Η διεθνής πίεση, καθώς μπορεί ένα κράτος να είναι κοντά στο να εκπληρώσει όλα τα παραπάνω, παρ’ όλα αυτά η διεθνής κοινότητα να είναι εναντίον του και να ασκεί τέτοια πίεση ώστε εν τέλει να αποσυρθεί και συνεπώς να χάσει. Η πιο γνωστή περίπτωση αυτού ήταν η Κρίση του Σουέζ το ’56.
Φυσικά υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες όπως η τεχνολογία και η ποιότητα/ποσότητα του εξοπλισμού, παρ’ όλα αυτά δεν δύναται να παρατεθούν όλοι, οπότε θα επικεντρωθώ στους παραπάνω.1
Όταν το σιωνιστικό καθεστώς ξεκίνησε την επιχείρηση «Σιδηρά Ξίφη» στα τέλη του Οκτωβρίου του 2023 ήλπιζε σε μία ταχεία στρατιωτική επιχείρηση – σκούπα, που θα «καθάριζε» την Λωρίδα της Γάζας από «τρομοκράτες», όπως άλλωστε δήλωναν οι αξιωματούχοι του. Με την αποτυχία αυτού, ο IDF στράφηκε στις παλιές γνωστές τακτικές του τρομοβομβαρδισμού (terror bombing) και της συλλογικής στοχοποίησης των Παλαιστινίων, προκαλώντας διεθνή κατακραυγή. Συνάμα κανένας εκ των στρατηγικών στόχων που έθεσε δεν επετεύχθη, ενώ μεγάλο μέρος του πληθυσμού βρίσκεται στους δρόμους απαιτώντας την παραίτηση του Νετανιάχου, της κυβέρνησης και την κατάπαυση πυρός. Η ίδια ακριβώς εικόνα υπάρχει και εντός της κυβέρνησης, με τους ακροδεξιούς από τη μία να απαιτούν συνέχιση του πολέμου και καμιά διαπραγμάτευση με τη Χαμάς, την ώρα που ο Νετανιάχου εκτός από την εγχώρια, υφίσταται και τη διεθνή πίεση.
Στη δε οικονομοσφαίρα η κατάσταση περιπλέκεται για το Ισραήλ καθώς εφόσον πρόκειται για το τελευταίο αποικιακό κράτος στον κόσμο, η χρηματοδότησή του έρχεται κυρίως από έξω, δεδομένου ότι για τα κράτη της Δύσης πρόκειται για «επένδυση» και προγεφύρωμά τους στην Μέση Ανατολή. Όμως, το χρήμα της Δύσης φαίνεται πως έχει αρχίσει να στερεύει. Τα τεράστια χρηματοοικονομικά και εξοπλιστικά έξοδα στην Ουκρανία, η σταδιακή ενεργοποίηση του Θεάτρου του Ειρηνικού καθώς και η πολεμική προετοιμασία για μία πιθανή σύγκρουση με Ρωσία-Κίνα-Ιράν απαιτούν πόρους οι οποίοι αυτή τη στιγμή δεν μπορούν να δαπανιούνται ασύστολα για το ισραηλινό κράτος.
Συνεπώς, μια παρατεταμένη σύγκρουση θα ήταν οικονομικά και λογιστικά επιβαρυντική για το Ισραήλ, επηρεάζοντας τον άμαχο πληθυσμό και την οικονομία του. Η διαταραχή θα μπορούσε να οδηγήσει σε παρατεταμένη περίοδο αστάθειας στο εσωτερικό της χώρας, πολύ μεγαλύτερη απ’ όση έχει γνωρίσει ποτέ στην ιστορία του.
Θεωρητικά θα μπορούσα να κλείσω εδώ το άρθρο λέγοντας πως εφόσον χάνει στο ένα μέτωπο δεν δύναται να εξαπολύσει πόλεμο κατά της Χεζμπολάχ η οποία -όπως θα δούμε παρακάτω- είναι άλλου επιπέδου αντίπαλoς. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά καθώς ένας πόλεμος με την Χεζμπολάχ εμπλέκει και άλλες δυνάμεις με κίνδυνο μια σοβαρή κλιμάκωση κατά μήκος όλης της Μέσης Ανατολής.
Χεζμπολάχ: Μέσα και δυνατότητες
Για όσους/ες δεν γνωρίζουν τι είναι η Χεζμπολάχ, πρόκειται για μία πολιτική οργάνωση με στρατιωτικό παράρτημα η οποία ανήλθε πολιτικά κατά τον πόλεμο του 2006, όταν ανέλαβε εξ’ ολοκλήρου την αντίσταση στους σιωνιστές εισβολείς τους οποίους και απώθησε. Ενίοτε η Χεζμπολάχ χαίρει μεγάλης εκτίμησης όχι μόνο εντός του Λιβάνου αλλά και εκτός.
Ας το δούμε όμως πιο αναλυτικά. Στο στρατιωτικό σκέλος, η Χεζμπολάχ διαθέτει σημαντικές στρατιωτικές δυνατότητες, συμπεριλαμβανομένου ενός εκτεταμένου πυραυλικού οπλοστασίου και καλά εκπαιδευμένων μαχητών. Η βαθιά οχύρωση της ομάδας στο νότιο Λίβανο και η ικανότητά της να διεξάγει ασύμμετρο πόλεμο αποτελούν σημαντική απειλή για το ισραηλινό κράτος. Αυτή η ενίσχυση της δύναμης πυρός θα μπορούσε να εξουδετερώσει τα συστήματα πυραυλικής άμυνας του Ισραήλ, όπως ο Σιδηρούν Θόλος.
Συγκεκριμένα, η Χεζμπολάχ διαθέτει μία δύναμη περί των 100.000 ανθρώπων, βάσει της ηγεσίας της, 150.000-200.000 βλήματα, συμπεριλαμβανομένων βαλλιστικών, αντιαεροπορικών, αντιαρματικών και αντιπλοϊκών πυραύλων, καθώς και μη επανδρωμένων αεροσκαφών. Μεταξύ αυτών, 40.000 πύραυλοι μικρού βεληνεκούς, 80.000 πύραυλοι μεσαίου βεληνεκούς και 30.000 πύραυλοι μεγάλου βεληνεκούς, σύμφωνα με εκτιμήσεις. Φυσικά από το οπλοστάσιο δεν λείπουν τα άρματα μάχης, τα τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού (APC) καθώς και τα οχήματα μάχης πεζικού (IFV).
Η χρήση ανταρτικών τακτικών από τη Χεζμπολάχ και η βαθιά οχύρωσή της μέσα σε μη στρατιωτικές περιοχές καθιστούν δύσκολο για το Ισραήλ να εμπλακεί χωρίς να προκαλέσει σημαντικές παράπλευρες απώλειες. Αυτό θα οδηγούσε όχι μόνο σε ανθρωπιστικά ζητήματα αλλά και σε διεθνή καταδίκη.
Επιπλέον έχει προετοιμαστεί εκτενώς για τη σύγκρουση, κατασκευάζοντας ένα δίκτυο σηράγγων και καταφυγίων σε όλο το νότιο Λίβανο. Αυτή η υπόγεια υποδομή παρέχει στρατηγικό βάθος και προστασία για τους μαχητές της, περιπλέκοντας τις ισραηλινές στρατιωτικές επιχειρήσεις.
Τέλος, στη σφαίρα του πολιτικού και του κοινωνικού η Χεζμπολάχ απολαμβάνει σημαντική υποστήριξη εντός του Λιβάνου και από περιφερειακούς συμμάχους όπως το Ιράν, το οποίο θα μπορούσε να παράσχει υλικοτεχνική και στρατιωτική υποστήριξη. Επιπλέον, το ενδεχόμενο εκτεταμένης καταστροφής και απωλειών μεταξύ των αμάχων θα μπορούσε να διαβρώσει την εγχώρια και διεθνή υποστήριξη προς το Ισραήλ.
Όμως μπλέκονται και τρίτοι
Όπως ανέφερα παραπάνω, η Χεζμπολάχ δεν είναι η κυβέρνηση του Λιβάνου αλλά μία πολιτική οργάνωση με στρατιωτικό σκέλος που χαίρει μεγάλης κοινωνικής αποδοχής, όχι ολικής και όσον αφορά την πολιτική σκηνή τα πράγματα αλλάζουν λίγο.
Οι ποικίλες θρησκευτικές και εθνοτικές κοινότητες του Λιβάνου μπορεί να βρεθούν σε αναταραχή λόγω των στρατιωτικών ενεργειών της Χεζμπολάχ. Οι σουνιτικές, σιιτικές, χριστιανικές και δρούζικες κοινότητες είχαν ιστορικά πολύπλοκες και ενίοτε αμφιλεγόμενες σχέσεις.
Η δε εύθραυστη πολιτική δομή του Λιβάνου, η οποία βασίζεται στην κατανομή της εξουσίας μεταξύ των διαφόρων θρησκευτικών ομάδων, μπορεί να αποσταθεροποιηθεί από τις επιπτώσεις μιας σύγκρουσης μεταξύ της Χεζμπολάχ και του Σιωνιστικού Καθεστώτος, ενώ υπάρχει κίνδυνος σοβαρής ζημιάς στην ήδη προβληματική οικονομία του Λιβάνου, οδηγώντας σε αύξηση της φτώχειας, της ανεργίας και της κοινωνικής αναταραχής.
Στο διεθνές, είναι δεδομένο ότι σύσσωμη η Δύση θα – επιχειρήσει να – πάρει θέση υπέρ του Σιωνιστικού Καθεστώτος και στην πιο ακραία περίπτωση να καλέσει σε εφαρμογή κυρώσεων κατά του Λιβάνου, επιβαρύνοντας την ήδη κακή οικονομική κατάσταση της χώρας.
Όμως, όσοι νομίζουν ότι ζούμε στο 2007 είναι γελασμένοι. Ασχέτως του τι πισωγυρίσματα θα υπάρχουν από πλευράς Χεζμπολάχ, αυτά του Σιωνιστικού Καθεστώτος είναι σαφώς πολύ μεγαλύτερα. Τα μπλοκ σιγά σιγά διαμορφώνονται και το ένα μπλοκ έχει πάρει πολύ συγκεκριμένη θέση: υπέρ της Αντίστασης. Το άλλο μπλοκ δε, το δυτικό, από την μία εκφράζει άνευ όρων στήριξη στο Ισραήλ -μέσω των ανερχόμενων δεξιών και ακροδεξιών δυνάμεων-, ενώ από την άλλη τα κυβερνώντα φιλελεύθερα κόμματα έχουν αναγκαστεί να το καταδικάσουν καθώς τα ποσοστά τους συρρικνώνονται και η πολιτική πίεση από τον (πρώην) κόσμο τους έχει γίνει αφόρητη.
Σε τούτο τον πολιτικό κυκλώνα βρίσκονται αυτή την στιγμή και οι ΗΠΑ όπου είναι αδύναμες αυτή την στιγμή να υποστηρίξουν στρατιωτικά τον «στρατηγικό εταίρο τους», ίσως ακόμα και αν εμπλακεί το Ιράν, όπως αναφέρουν και οι ίδιοι.
Ο δε αμερικανικός φόβος περί κλιμάκωσης μίας σύγκρουσης την οποία ούτε μπορούν να ελέγξουν, αλλά ούτε και να κατευθύνουν, τους έχει αναγκάσει να πιέζουν το σιωνιστικό καθεστώς για κατάπαυση πυρός, εκεχειρία, ακόμα και για αναγνώριση Παλαιστινιακού Κράτους, έστω και με τα σύνορα του ’67. Εν τέλει, ακόμα και αν ανέλθουν οι ακροδεξιοί στην εξουσία όμως, το φιλοπαλαιστινιακό ρεύμα είναι τόσο ισχυρό παγκοσμίως που θα χρειαστούν στρατιωτικό νόμο για να το κάμψουν.
Ουσιαστικά, αν η παλαιστινιακή αντίσταση ανάλωσε τον ισραηλινό στρατό, προκάλεσε εσωτερικό ρήγμα στην κοινωνία του καθεστώτος και διέλυσε την διεθνή εικόνα του, σε περίπτωση μαζικής του επίθεσης στο Λίβανο, η Χεζμπολάχ θα το αποτελειώσει. Δεν υπάρχει πισωγύρισμα αυτή την στιγμή για τους Σιωνιστές καθώς οποιαδήποτε απόφαση θα οδηγήσει την χώρα σε πολιτικό χάος και με μία ενδεχόμενη και πιο ενεργή εμπλοκή του Ιράν, δεν θα έχει σκαφτεί απλώς ο τάφος του, θα έχει ξαπλώσει μέσα και θα περιμένει πότε θα κλείσει η ταφόπλακα. Ο χρόνος μετρά ανάποδα.
—-
1 Σημαντικό είναι να τονιστεί ότι δεν αρκεί ένας εκπληρωμένος παράγοντας για να μιλήσουμε περί νίκης. Μία επίτευξη στρατηγικών στόχων που συνοδεύεται από χαμηλό ηθικό και κακή οικονομική κατάσταση μπορεί να φέρει ανατροπή κυβέρνησης μετά το πέρας του πολέμου, αναλόγως των συνθηκών πάντα (βλ. Κινεζική επανάσταση).
