«Μα πού ήταν όλοι αυτοί όταν διαδηλώναμε για τον πληθωρισμό;», «Γιατί βγαίνουν στους δρόμους για την πυρηνική οικογένεια και όχι για την 6ήμερη εργασία;».
Αυτά πάνω-κάτω θα διαβάσει κανείς αν έκανε μία σύντομη βόλτα από το αριστερό φατσοβιβλίο το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε όταν η επικαιρότητα ήταν το «Family Pride» στη Θεσσαλονίκη.
Για όσους/ες τυχόν η «άγνοια είναι ευδαιμονία» να ενημερώσω απλά ότι το Family Pride είναι μία μόδα των τελευταίων καιρών που κυριαρχεί στα Βαλκάνια, όπου σε «απάντηση» στο θεσμικό Pride καλείται ένα άλλο «Pride», κατά κόρον από ακροδεξιούς, όπου γιορτάζουν την «ετεροκανονικότητα», την «ελληνικότητα», την «ορθοδοξία» κλπ.
Αν μπορούσα να παραθέσω μία πολιτικοοικονομική γεωγραφία των συμμετεχόντων -των διοργανωτών είναι αυτονόητη- θα έλεγα ότι έχουμε να κάνουμε με κόσμο εργατικών και μικρομεσαίων στρωμάτων. Τίποτα σπουδαίο ως εδώ, το ‘δαμε και στα Μακεδονικά.
«Ναι αλλά δεν τους ενδιαφέρει ο πληθωρισμός;»
Σίγουρα τους ενδιαφέρει, αλλά σε αντίθεση με την αριστερά όπου έχει καταλήξει να κάνει συντεχνιακούς αγώνες και να περιορίζει το κάθε μέτωπο ανά συνδικάτο θαρρείς και είναι μεραρχίες (τα φοιτητικά στους φοιτητές, τα εργατικά στους εργάτες κλπ), αυτοί μπορεί να καλέσουν συγκέντρωση για την πυρηνική οικογένεια και κατά των ΛΟΑΤΚΙ, θα φωνάξουν όμως και για την ορθοδοξία, θα φωνάξουν και για την «εξαρτημένη ελλαδίτσα που κυβερνιέται από νεοταξίτες ανθέλληνες που εξυπηρετούν τα συμφέροντα και όχι τον λαό», θα πουν και τα αντικομμουνιστικά τους, γενικά δεν θα το περιορίσουν εντός ενός μετώπου.
Δεν έχει νόημα να κάτσω να βγάζω μαρξιστικές αναλύσεις για να αποδείξω ότι αυτά τα αφηγήματα είναι μαλ… χαζομάρες. Άλλωστε τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως τα νομίζουμε: αυτοί λογικά βλέπουν πρόβλημα και στον πληθωρισμό, βλέπουν πρόβλημα και στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας. Δεν χρειάζεται να γενικεύουμε ούτε να λέμε για βολεμένους μικροαστούς: οι τελευταίοι έφαγαν άσχημη φάπα τον τελευταίο χρόνο με το τεκμαρτό εισόδημα και τη διασύνδεση ταμειακών μηχανών με POS. Ακόμα και αυτούς τους έχει χτυπήσει η κρίση. Πέραν αυτών, θα πήγαινα ένα βήμα παραπέρα και θα ‘λεγα ότι αρκετοί εκ των συμμετεχόντων ίσως και να βλέπουν πρόβλημα στην πανευρωπαϊκή πολεμική προετοιμασία και να μην θέλουν να καταλήξουν κρέας για κανόνια (αν και θα καταλήξουν).
Όμως, η βασική διαφορά είναι ότι βλέπουν αλλού τον Εχθρό. Ναι μεν, μπορεί να εμφανίζονται πολέμιοι εναντίον της κυβέρνησης, παρόλα αυτά τη θεωρούν μαριονέτα ξένων συμφερόντων -κουβέντα προφανώς για καπιταλισμό, κράτος, θεσμούς, η κυβέρνηση υπάρχει μόνη της στο σύμπαν- ενώ συνάμα πιστεύουν πως υπάρχουν ορισμένες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες που έχει κάνει (όπως με τους λοατκι, τις φεμινίστριες και την αριστερά που «χρηματοδοτείται από την ΜΙΤ») τις οποίες βλέπουν κι αυτές εχθρικά επειδή βάλλουν «κατά της πατρίδος». Υπό αυτή την έννοια δεν μας νοιάζει ποια η τάξη τους, αλλά ποια η πολιτική τους εκπροσώπηση. Το ‘χω άλλωστε ξαναγράψει σε παλιότερο άρθρο, δεν με ενδιαφέρει το καταπιεσμένο υποκείμενο αυτό καθ’ αυτό, αλλά το πως θεωρεί ότι θα λύσει το πρόβλημά του πολιτικά. Αν βλέπει την λύση στους φασίστες, ε τότε είναι Εχθρός, τι να κάνουμε δηλαδή.
Το ότι είναι τα σκυλιά των αστών και της εξουσίας δεν χρειάζεται να το εξηγήσουμε. Αρκεί μία ιστορική αναδρομή στην εμφάνιση του φασισμού και στον ρόλο που έμελλε να διαδραματίσει ως κόμμα(τα) εξουσίας. Το ότι μπορούν να μαζέψουν γρήγορα κόσμο ενώ βάζουν μπροστά το «εμείς» (εμείς είμεθα τα δρώντα υποκείμενα) ενώ οι δικοί μας βάζουν το «εσείς με την συμβολή την δική μας» (μόνο ο λαός σώζει τον λαό, το υποκείμενο είναι ο «λαός» εμείς είμεθα αλληλέγγυοι στον αγώνα του) είναι κάτι που πρέπει να το σκεφτούμε πολύ καλά αν δεν θέλουμε τα family pride και τα κάθε family pride να γίνουν πλέον η νέα κανονικότητα.
