Το τελευταίο δίμηνο η ΕΛ.ΑΣ. έχει εντατικοποιήσει τις περιπολίες γύρω από την Κοινότητα των Προσφυγικών της Λ. Αλεξάνδρας με τις επιθέσεις, τις προσαγωγές και συλλήψεις μελών της κοινότητας να πληθαίνουν. Αυτές οι απόπειρες φυσικά δεν έρχονται εξ’ ουρανού αλλά είναι κομμάτι ενός μεγαλύτερου παζλ το οποίο δεν είναι άλλο από την πολιτική αποστείρωση και «εξυγίανση» των δημοσίων χώρων το οποίο περιλαμβάνει καταλήψεις, πανεπιστήμια, συνελεύσεις γειτονιάς, ακόμα και αφισσοκολλήσεις και γκράφιτι πολιτικού περιεχομένου.
Τα Προσφυγικά λοιπόν, όπως και κάθε άλλη κατάληψη, αναπαράγουν μία ιδεολογία την οποία το Κράτος θέλει να αποκλείσει από τη δημόσια προβολή. Όχι επειδή φοβάται ότι θα πειστεί ο κόσμος και θα φτιάχνει κοινότητες σε κάθε πόλη και γειτονιά κάνοντας το Κράτος να εκλείψει -μακάρι να ήταν τόσο εύκολο-, αλλά επειδή αυτή η ιδεολογία -και η πολιτική που συμπεριλαμβάνει και παράγει- είναι τροχοπέδη στα κρατικά σχέδια, πόσο μάλλον όταν αυτά περιλαμβάνουν πολεμική προετοιμασία.
Πριν πιάσουμε όμως τις αναλύσεις, ας δούμε τι είναι η Κοινότητα των Προσφυγικών. Όπως γράφουν στο κείμενό τους περί της ιστορίας της γειτονιάς:
Η ιστορία και το παρόν των προσφυγικών φωτογραφίζει τον αγώνα των εργατών και των λεηλατημένων. Όσων δεν βρήκαν ποτέ σημείο να σταθούν και όσων δεν έπαψαν ποτέ να παλεύουν. Ακούει τις ριπές των αντάρτικων πολυβόλων και τα ποδοβολητά των ανταρτών που περνούν από σπίτι σε σπίτι μέσα από τρύπες στους τοίχους στα Δεκεμβριανά. Ξενυχτά με τις κραυγές των βασανισμένων πολιτικών κρατουμένων των φυλακών Αβέρωφ και τον κρότο από τα ερείπια που άφησε η ισοπέδωσή τους. Ασφυκτιά, σήμερα, με τη νέα τυραννία που έχει επιβληθεί πάνω μας και ορθώνεται απειλητικά γύρω μας μέσα από τη βία και τη βαρβαρότητα που εκφράζουν τα δύο συμβολικά τέρατα της κυρίαρχης εξουσίας, τα μέγαρα της βίας και της καταστολής, η ΓΑΔΑ και το εφετείο που μας πολιορκούν.
Στα προσφυγικά της Λ. Αλεξάνδρας, αυτή τη στιγμή κατοικούν πάνω από πεντακόσιοι άνθρωποι κάθε κατηγορίας της τάξης των καταπιεσμένων. Πρόσφυγες, μετανάστες, οικογένειες με τα παιδιά τους, ηλικιωμένοι, ασθενείς, πρώην άστεγοι, πολιτικοί αγωνιστές, τοξικοεξαρτημένοι σε διαδικασία απεξάρτησης στο νοσοκομείο του ΕΛΠΙΣ, άνθρωποι κάθε εθνικότητας ή θρησκεύματος. Αποτελεί ένα πολυεθνικό μωσαϊκό των κοινοτήτων των πιο κατατρεγμένων και λεηλατημένων λαών του κόσμου. Ανθρώπων που βίωσαν τον καπιταλιστικό πόλεμο, την προσφυγιά και τα βασανιστήρια. Τη φτώχεια και την εξαθλίωση, τον διωγμό και την πείνα.
Η δική μας αφήγηση για τη γειτονιά των προσφυγικών, μιλά για τον αγώνα για επιβίωση και αξιοπρέπεια, για αλληλεγγύη και συντροφικότητα, για αυτοοργάνωση, ισότητα και κοινωνικό αγώνα, για διαφυλετική και διαθρησκευτική συμβίωση σε καιρούς ανέχειας και κανιβαλισμού. Ένα κοινωνικό και πολιτισμικό εργαστήρι αυτοθέσμισης και κοινότητας που συνεχίζει να παραμένει σε αυτούς που το έχτισαν, στους μετανάστες, στους πρόσφυγες και τους λεηλατημένους από την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Μιλά για τα χαμόγελα δεκάδων παιδιών που παίζουν στους δρόμους της γειτονιάς, τις συλλογικές κουζίνες και τις αυτοοργανωμένες δομές παραγωγής και αυτομόρφωσης, τις κοινωνικές και πολιτικές δράσεις, τη φροντίδα στους ασθενείς και τους αδύναμους, τις εργασίες συντήρησης, με πενιχρά μέσα, ενός τόπου που συμπυκνώνει μνήμες αγώνων της εργατικής τάξης των τελευταίων ογδόντα περίπου χρόνων.
Ασχέτως της μαζικότητας της Κοινότητας -που όντως είναι τεράστια- από την ανακοίνωση και μόνο γίνεται αντιληπτό για ποιο λόγο μπαίνουν στο στόχαστρο του ελληνικού Κράτους. Αν είναι δυνατόν δηλαδή, το Κράτος να προετοιμάζεται για πόλεμο -ενώ ήδη αποστέλλει εξοπλισμό δεξιά και αριστερά- και να ‘χει και στο πίσω μέρος του μυαλό του τον «εσωτερικό εχθρό», δηλαδή πολιτικές οργανώσεις και καταλήψεις να μιλάνε για κοινό πολιτικό αγώνα ντόπιων και μεταναστών και ότι «ο εχθρός είναι στην χώρα μας». Δεν διεκπεραιώνεται η κοινωνική συστράτευση καθ’ αυτόν τον τρόπο. Φυσικά ρόλο παίζει και το ότι η περιοχή των Προσφυγικών είναι «φιλέτο» και το γεγονός πως πρόκειται για κατάληψη κάνει τον κάθε μεγαλοαστό να την βλέπει ως «terra nullius» έτοιμη προς εκμετάλλευση.
Για όσους «ξύπνησαν» πρόσφατα να αναφέρω ότι η εκκένωση των καταλήψεων με οποιαδήποτε πρόφαση δεν είναι κάτι καινούργιο (βλ. εκκένωση κατάληψης Δέλτα στην Θεσ/νίκη τον Σεπτέμβρη του ’12, εκκένωση της Τερμίτας στον Βόλο τον Δεκέμβρη του ’18 κλπ) όμως στο παρελθόν ήταν η εξαίρεση ενώ πλέον αποτελεί τον κανόνα. Σ’ αυτό έρχονται να προστεθούν οι ολοένα και συχνότερες επεμβάσεις της αστυνομίας στα πανεπιστήμια, η «χαρτογράφηση» πλατειών και δημοσίων χώρων όπου συχνάζουν πολιτικά υποκείμενα και μετανάστες και οι συνεχείς έλεγχοι περί ναρκωτικών και εξακριβώσεις στοιχείων από την αστυνομία, οι επιχειρήσεις-σκούπα στο κέντρο, οι ποινικοί κώδικες με ποινές 2 χρονών φυλάκισης για… γκράφιτι και άλλα πολλά τα οποία δεν μπορούν να αναφερθούν όλα εδώ. Ουσιαστικά, τα κομμάτια του παζλ σιγά-σιγά ενώνονται και αποκτούμε μία εικόνα του τι διακυβεύεται και γιατί αυτό έρχεται τώρα.
Όπως έγραψα και στην αρχή, τα Προσφυγικά δεν είναι ο μοναδικός στόχος σε αυτόν τον πόλεμο του Κράτους, απλά η ιστορία πήρε πολύ μεγαλύτερη έκταση -σε σχέση με άλλες εκκενώσεις καταλήψεων- λόγω της μαζικότητας της κοινότητας και του κατορθώματός της να συσπειρώσει τόσο ντόπιους όσο και μετανάστες σε έναν κοινό αγώνα. Ακριβώς λοιπόν επειδή αυτός ο αγώνας είναι πολυμετωπικός, οφείλουμε σαν πρώτο βήμα να υπερασπιστούμε κάθε δημόσιο χώρο – είτε αυτός λέγεται κατάληψη, είτε πλατεία, είτε Σχολή -από τις κρατικές κατασταλτικές και εξευγενιστικές επιχειρήσεις, με προσοχή όμως να μην περιοριστεί μόνο σε ένα μέτωπο- όσο σημαντικό κι αν είναι αυτό – και καταλήξει συντεχνιακός -στην περίπτωση του εξευγενισμού ένας «αγώνας των γειτόνων για την γειτονιά». Τουναντίον οφείλει να εξελιχθεί σε ολικό πολιτικό αγώνα αν θέλει να έχει μία ελπίδα νίκης.
