Σε αντίθεση με ό,τι αναπαράγεται από τα δυτικά ΜΜΕ, η δολοφονία του Ισμαήλ Χανίγια δεν εκθέτει μόνο το Ιράν και τον Άξονα της Αντίστασης, αλλά και το Ισραήλ.
Η επίθεση ήταν άκρως προβοκατόρικη. Με drone – πιθανότατα, μέσα στην Τεχεράνη και μάλλον με συνεργασία αντικαθεστωτικών φορέων όπως ακραίες ισλαμιστικές οργανώσεις και άλλες. Αυτό σίγουρα εξέθεσε το Ιράν, το οποίο ως τώρα έμοιαζε να είναι πάντοτε σε ετοιμότητα ενώ εξόπλιζε όλο τον Άξονα της Αντίστασης. Από την άλλη, δεν είναι πολλά και αυτά που θα μπορούσε να κάνει το Ιράν. Αν η Ουκρανία μπορεί να χτυπήσει στόχους βαθιά μέσα στην Ρωσία, την χώρα με την καλύτερη αεράμυνα στον κόσμο, γιατί να μην μπορεί να κάνει το ίδιο και το Ισραήλ το οποίο διαθέτει κλάσεις ανώτερο εξοπλισμό και τεχνογνωσία από αυτό της Ουκρανίας; Αλλά το τι θα μπορούσε να κάνει το Ιράν είναι άλλη συζήτηση.
Το Ισραήλ επίσης εκτίθεται και πολύ επικίνδυνα μάλιστα. Όλη η ηγεσία του γνώριζε ότι ένα τέτοιο χτύπημα, σε συνδυασμό με το χτύπημα στην Βηρυττό, θα φέρει απάντηση από τον Άξονα της Αντίστασης, ίσως ισχυρότερη από αυτή του Απριλίου. Το Ισραήλ στην πραγματικότητα το επιθυμεί αυτό καθώς θεωρεί ότι μία τέτοια επίθεση θα σύρει στον πόλεμο και τους δυτικούς συμμάχους του. Φυσικά δίχως να ρωτήσει αν οι ίδιοι θέλουν και μπορούν να εμπλακούν, επειδή….. γιατί όχι;
Από τις καταδίκες των Ευρωπαίων αξιωματούχων, την χαμηλή εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα αλλά και τη νέα πολιτική αναταραχή που εγκαινιάστηκε με το πέρας των Ευρωεκλογών κατανοούμε ότι η κοινωνική συνοχή είναι αρκετά χαμηλή και άκρως ακατάλληλη για πόλεμο στο τώρα. Εκτός κι αν το Ισραήλ θέλει να είναι το νέο Βιετνάμ των Δυτικών.
Νέο Βιετνάμ ή Νέα Ροδεσία;
Ίσως μια μίξη εκ των δύο. Στην πραγματικότητα, η αναλογία Ισραήλ – Ροδεσίας είναι σωστή καθώς πρόκειται για δύο καθαρά αποικιακά καθεστώτα με έντονη χρηματοοικονομική, πολιτική, διπλωματική και στρατιωτική στήριξη εκ του εξωτερικού, κυρίως εκ των ΗΠΑ αλλά όχι μόνο. Πρόκειται για την μεγαλύτερη επένδυση της Δύσης στην Μέση Ανατολή και το προγεφύρωμά της, πλέον όμως φαίνεται πως μοιάζει ζημιογόνα. Τα ποσά που έχουν φύγει για την Ουκρανία είναι τεράστια, την ίδια ώρα που οι Ευρωπαϊκές χώρες αδυνατούν να πιάσουν την μίνιμουμ συνεισφορά του 3% επί του ΑΕΠ που τους θέτει το ΝΑΤΟ. Δεδομένου ότι οι ΗΠΑ στρέφουν μόνιμα τα μάτια τους στον Ειρηνικό και στην Κίνα, λίγο δύσκολο εν προκειμένω να θέλουν να εμπλακούν στον πόλεμο του Ισραήλ, όσο κι αν ωρύεται το Σιωνιστικό λόμπυ.
Στην τελική όπως προείπα, οι πρόσφατες διαδηλώσεις υποστήριξης του Παλαιστινιακού αγώνα και τα καλέσματα σε εμπάργκο Ισραηλινών εταιριών είναι απόδειξη ότι μία μεγάλη μερίδα του κόσμου όχι μόνο δεν θέλει πόλεμο, αλλά θέλει ήττα του Ισραήλ και νίκη του αγώνα της Παλαιστινιακής Αντίστασης. Θεωρούν οι δυτικοί πολιτικοί ότι θα καταφέρουν να κατευνάσουν – για συστράτευση δεν μιλάω καν – αυτό τον κόσμο τόσο εύκολα; Αν το πιστεύουν ας το δοκιμάσουν και τότε θα δούμε ποιος θα γελάσει τελευταίος.
Πατέρα, συγχώρησέ τους, δεν ξέρουν τι κάνουν
Από την άλλη, δεν είναι μόνο η πολιτική ηγεσία του Ισραήλ η οποία έχει μπει στο στόχαστρο, αλλά και μια μεγάλη μερίδα της συστρατευμένης κοινωνίας. Δεν είμαι υπέρ της συλλογικής ευθύνης, αντικειμενικά όμως πολλοί Ισραηλινοί πολίτες έχουν καταπιεί την προπαγάνδα αμάσητη, άλλοι έχουν εκδιώξει Παλαιστινίους από τα σπίτια τους και συνεχίζουν τα πογκρόμ και πιο πρόσφατα είδαμε αισχρές εικόνες από μια ακροδεξιά μάζα να προσπαθήσει να βιάσει Παλαιστίνιες κρατούμενες. Πόση ανοχή άραγε να μπορεί να δείξει κάποιος;
Αλλά ακόμα και στις δυτικές χώρες – οι οποίες αυτή την στιγμή χρηματοδοτούν το Ισραήλ με λεφτά από τα δημόσια ταμεία (δηλαδή από τους φόρους των υπηκόων τους), έχει παρατηρηθεί μία ακραία «εθνοναρκισσιστική» και σωβινιστική συμπεριφορά από αρκετούς Ισραηλινούς, πολίτες του κράτους αλλά και τουρίστες. Θεωρούν ότι μόνο η πάρτη τους υπάρχει και κανείς άλλος. Από λογομαχίες σε διαδηλώσεις στις ΗΠΑ και στην Γαλλία, μέχρι πογκρόμ εναντίον Αράβων στο Σύνταγμα και βωμολοχίες εναντίον διαδηλωτών στην Αθήνα. Αν και βέβαια στην Αθήνα αρκετοί εξ’ αυτών κατάλαβαν με τον σκληρό τρόπο ότι η καφρίλα έχει και τα όριά της.
Εν τέλει, για όλα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, οι δυτικές κυβερνήσεις νιώθουν αφόρητη πίεση. Πολύ πιθανόν, όταν σβήνουν οι κάμερες, να σκυλοβρίζουν τον Νετανιάχου και την κυβέρνησή του που τους έφερε σε τέτοια δύσκολη θέση, την ώρα που αυτοί θέλουν να ασχοληθούν μόνο με την Ρωσία, όχι με την Ρωσία, το Ιράν και τους συμμάχους τους ταυτόχρονα. Ουσιαστικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι η επένδυση βγήκε ζημιογόνα, η διαχείρισή της κακή και η πελατεία δεν πολυψήνεται να αγοράσει. «Άντε και καλό κλείσιμο!», θα μπορούσε να προσθέσει κάποιος.
Διαβάστε επίσης:
