Αναδημοσίευση από τις 16/8 με αφορμή την έναρξη των Παραολυμπιακών Αγώνων του 2024 στο Παρίσι.

Ο Τάκης Αλεξανδράκης γεννήθηκε στην Σπάρτη και σπούδασε στην Αθήνα αρχικά φυσικοθεραπεία και στη συνέχεια νομική στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο. Όταν ήταν 14 ετών, λόγω ενός ιατρικού σφάλματος έχασε ξαφνικά την όρασή του, γεγονός που δεν τον πτόησε και το οποίο του καλλιέργησε αυτόματα  ευαισθητοποίηση, ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη για τα ζητήματα των ΑμεΑ πολιτών. Ο ίδιος, παρέχει σταθερά: ενημέρωση, συμβουλές αλλά και νομική υποστήριξη σε άτομα ΑμεΑ.

Πρόσφατα, στο πλαίσιο της πτυχιακής του εργασίας -η δημοσιογραφία είναι το τρίτο πτυχίο που αποκτά στη ζωή του- ο κ. Αλεξανδράκης αποφάσισε να αναδείξει το θέμα της ελλιπούς προσοχής, υποστήριξης και ενδυνάμωσης που λαμβάνουν οι παραολυμπιονίκες στη χώρα μας. 

«Έπρεπε να ολοκληρώσω την εργασία μέσα σε πέντε ημέρες» μας λέει ο ίδιος και προσθέτει: «Το θέμα το επέλεξα γιατί έχω γνώση των τεράστιων δυσκολιών που καλούνται να ξεπεράσουν οι φίλες και οι φίλοι, αθλήτριες και αθλητές με αναπηρία στην Ελλάδα. Οι πολιτικοί και οι αξιωματούχοι των υπουργείων που αδιαφορούν για τον αγώνα τους, θα μαζευτούν για τις φωτογραφίες στο αεροδρόμιο και στις λοιπές εκδηλώσεις. Τους αφήνουν όμως να πάνε στους αγώνες χωρίς καν τον προπονητή τους, αφού δεν προβλέπεται κάλυψη των εξόδων τους».

Περιγράφοντας μας ο ίδιος την αίσθηση αλλά και τις εντυπώσεις που αποκόμισε από τους αθλητές κατά τη διάρκεια των συνεντεύξεων μας λέει πως: «Η επίτευξη του στόχου που τίθεται όλο και ψηλότερα, η τιμή της κατάκτησης ενός μεταλλίου αφημένου πλάι στο εθνόσημο, το οποίο κοσμεί το μέρος της καρδιάς, ζωγραφίζει τ’ όνειρο αυτών των αθλητών, το οποίο απογειώνεται όταν ακολουθείται από την ανάκρουση του εθνικού ύμνου. Γι’ αυτές τις μοναδικές στιγμές ζει ο αθλητής με αναπηρία. Είναι αυτές οι στιγμές που τον βοηθούν να ξεχάσει το Γολγοθά τον οποίο αποφάσισε να ανέβει με βοηθούς λιγοστούς ανθρώπους που πιστεύουν σ’ αυτόν. Η Ελλάδα όμως απέχει στη διάρκεια αυτής της επίπονης διαδρομής που διανύει ο κάθε αθλητής. Με το εθνόσημο στο στήθος αγωνίζονται για νίκη, να κάνουν τον εθνικό ύμνο να ακουστεί σε όλο τον πλανήτη, αλλά δεν έχουν μια σταθερή οικονομική στήριξη από την πολιτεία. Η επιβράβευση του διορισμού στο Δημόσιο μοιάζει με τον ορίζοντα. Όσο και αν τον πλησιάζεις, αυτός απομακρύνεται».

Ιδού όσα του είπαν οι Παραολυμπιονίκες μας

Αλεξάνδρα Σταματοπούλου

Η χάλκινη παραολυμπιονίκης στο Τόκιο, κολυμβήτρια Αλεξάνδρα Σταματοπούλου νιώθει απογοήτευση για την τροποποίηση, το έτος 2016, του νόμου 2725/99, ΦΕΚ 903/Β. «Όταν αγωνιζόμαστε σε πανευρωπαϊκό ή παγκόσμιο επίπεδο πρέπει στην τελική κατάταξη να συμπεριλαμβάνονται 8 διαφορετικές χώρες ώστε να μπορεί να λάβει ο αθλητής με αναπηρία την αναλογούσα οικονομική επιβράβευση». Η ίδια κατέκτησε δύο χρυσά, παγκόσμιο και πανευρωπαϊκό, χωρίς οικονομική απολαβή, αφού κατετάγησαν 7 μόνο χώρες στην οκτάδα.

Αποστομωτική και μονολεκτική όμως ήταν η απάντηση της Αλεξάνδρας και στο αν υποστηρίζεται από τους αρμόδιους φορείς για την προετοιμασία και τη συμμετοχή της: «Όχι!» . Η ίδια προσβλέπει σε διάκριση στο Παρίσι βασιζόμενη στη σκληρή δουλειά και προπόνηση αλλά και στην ελπίδα.

Όπως λέει η ίδια: «Ο πρωταθλητισμός απαιτεί αφοσίωση και σκληρή προπόνηση για ώρες, κατάσταση που δε γίνεται να συμβαδίσει με την εργασία. Η έλλειψη εισοδήματος θα πρέπει να καλυφθεί από την πολιτεία. Κάτι τέτοιο δε συμβαίνει στην Ελλάδα».

Πασχάλης Κουλούμογλου

Ο Πασχάλης Κουλούμογλου, αθλητής της άρσης βαρών σε πάγκο, προκρίθηκε στους Παραολυμπιακούς του  2024. Ο ίδιος όμως εκφράζει το παράπονό του : «Δυστυχώς η πολιτεία δε βοηθά τον αθλητή με αναπηρία. Ευτυχώς τον στηρίζει η κοινωνία. Για μένα σίγουρα, αλλά ίσως και για πολλούς άλλους αθλητές αυτός είναι ο λόγος που αγωνιζόμαστε».

Ο Πασχάλης θεωρεί ότι η ΕΑΟΜΑμεΑ παρέχει το ελάχιστο στους αθλητές ώστε να παίρνουν μέρος μόνο στους απολύτως απαραίτητους διεθνείς αγώνες για να διατηρείται η χώρα στο διεθνές παραολυμπιακό στερέωμα. «Αλλιώς ‘δεν θα έχουμε καν αθλητές’» λέει ο ίδιος εκτιμώντας ότι οι δυσκολίες και η έλλειψη κινήτρων, κρατά μακριά από τον αθλητισμό τους νέους.

Πάνος Τριανταφύλλου

Ο χάλκινος ξιφομάχος Πάνος Τριανταφύλλου λέει με τη σειρά του πως: «Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στο εξωτερικό, υπάρχουν τεράστιες καθυστερήσεις στην απόδοση της οικονομικής επιβράβευσης. Τέσσερα χρόνια μετά δεν έχω λάβει το ποσό που αναλογεί στο παραολυμπιακό μετάλλιο».

Ο ίδιος λέει ακόμα πως ξ προβολή των αγώνων θα φέρει χορηγίες στον παραολυμπιακό αθλητισμό, όπως συμβαίνει με τους αγώνες μη ανάπηρων αθλητών.

Ο Πάνος παραδέχεται ακόμα ότι πρέπει να έχεις καλό instagram και να είσαι δημοφιλής για να έχεις χορηγούς. Σημείωσε ότι η ΕΑΟΜΑμεΑ αν και είναι υποχρεωμένη να στέλνει τους αθλητές σε όλες τις διοργανώσεις, του εξασφάλισε συμμετοχή μόλις σε 3 τουρνουά. Κατάφερε να συμμετάσχει σε 15 ακόμη, με την υποστήριξη της παραολυμπιακής, του Παναθηναϊκού, των χορηγών και δικών του πόρων.

Θανάσης Προδρόμου

Ο Θανάσης Προδρόμου αθλητής στο άλμα εις μήκος -κατηγορία Τ20 βρίσκεται στην καλύτερη του αγωνιστική κατάσταση. Η μεγαλειώδης εθελοντική προσφορά του προπονητή του και η οικονομική στήριξη από την οικογένεια, του προσέφεραν μια πολύ καλή προετοιμασία. «Προπονήθηκα σε ευρωπαϊκή χώρα και είδα διαφορά εγκαταστάσεων και υποστήριξης» λέει ο ίδιος.

Τώρα, κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες έτσι ώστε να εξασφαλίσει τα έξοδα μετάβασης του προπονητή του στο Παρίσι. Όπως σημειώνει με απογοήτευση: «Μόνο μια φορά τον είχα πλάι μου. Δαπάνησε χρήματα για να με στηρίξει, αν και δε διέθετε διαπίστευση ώστε να με καθοδηγεί και στον αγωνιστικό χώρο».

Ο Θανάσης καυτηριάζει την ολιγωρία απόδοσης των ποσών που δικαιούται ο αθλητής για την επιτυχία του κατά το προηγούμενο έτος. «Αν το πριμ δε δοθεί σε εύλογο χρονικό διάστημα, πως θα κινηθεί ο αθλητής; Χρειάζομαι εξειδικευμένες φυσικοθεραπείες, αλλά αδυνατώ να τις κάνω».

Κωνσταντίνος Τζούνης

Ο Κωνσταντίνος Τζούνης αθλητής στη δισκοβολία -κατηγορία F56 τονίζει το εξής: «Σφίγγουμε τα δόντια και προχωράμε μπροστά! Άραγε, που θα μπορούσαμε να φτάσουμε αν παρείχαν ουσιαστική στήριξη στους αθλητές με αναπηρία;»

Ο Κωνσταντίνος είναι αισιόδοξος για τους αγώνες στο Παρίσι, δεν έχει υποστεί τραυματισμό, έχει μια εξαιρετική αγωνιστική κατάσταση που επιβεβαιώθηκε με ευρωπαϊκό ρεκόρ πριν λίγες εβδομάδες. Όπως όμως λέει: «Όλα τα έξοδα για τη δράση και την προπόνησή καλύπτονται από εμένα και ορισμένους χορηγούς». Την ίδια στιγμή, αναγνωρίζει το έλλειμμα συμμετοχής σε διεθνείς αγώνες, γεγονός που του στερεί εμπειρία, γνώση και εκτίμηση του ανταγωνισμού.

Βασίλης Ντούνης

Ο Βασίλης Ντούνης, ξιφασκία με αμαξίδιο θεωρεί ότι η αβεβαιότητα για το αν θα κατάφερνε η ΕΑΟΜΑμεΑ να στείλει την ομάδα στον επόμενο αγώνα επηρέαζε την ψυχολογία, του δημιουργούσε άγχος. «Στην ξιφασκία με αμαξίδιο είναι απαραίτητο να λάβεις μέρος σε 10 με 11 διοργανώσεις ετησίως, ώστε να πετύχεις τη βαθμολογία που χρειάζεται. Αλλιώς οι ομάδες των χωρών που θα έχουν 3 4 περισσότερες συμμετοχές από τη χώρα σου θα προηγούνται με διαφορά».

Η ΕΑΟΜΑμεΑ κάλυψε την αποστολή στους βασικούς αγώνες. Με άγχος και αγωνία καταφέραμε να συμμετάσχουμε σε ορισμένους ακόμη, με τη στήριξη της παραολυμπιακής επιτροπής, του Παναθηναϊκού και χορηγών. Ο αθλητής δεν μπορεί να συνδυάσει πρωινή εργασία, σκληρή προπόνηση, προσωπικά έξοδα και δαπάνες για τον αθλητισμό. Στο εξωτερικό αμείβονται ώστε να μπορούν ανεπηρέαστοι να προπονούνται.