Στις 28 Αυγούστου του 1968, κάτι μέρες σαν και αυτές, όπου ολόκληρος ο πλανήτης σιγόβραζε υπό τη σκιά του Ψυχρού Πολέμου και με το βλέμμα στην πιο καυτή εστία, εκείνη του πολύπαθου Βιετνάμ. Στο Σικάγο διεξαγόταν το Συνέδριο των Δημοκρατικών με τον Χάμπερτ Χάμφρεϊ να διεκδικεί (και να παίρνει τελικά το χρίσμα) απέναντι στον Ρεπουμπλικανό, Ρίτσαρντ Νίξον.
Δέκα χιλιάδες περίπου διαδηλωτές είχαν συγκεντρωθεί στο Σικάγο ζητώντας να σταματήσει ο πόλεμος στο Βιετνάμ, κυρίως από αριστερές και κομμουνιστικές ριζοσπαστικές οργανώσεις αλλά και από την πιο «ριζοσπαστική» πτέρυγα του κόμματος των Δημοκρατικών.
Η διαδήλωση σύντομα εξελίχθηκε σε βίαιο κρεσέντο καταστολής από την πλευρά της αστυνομίας με 650 συλλήψεις και τους 8 του Σικάγο, οκτώ ακτιβιστές που συνελήφθησαν και θεωρήθηκαν ηθικοί αυτουργοί των διαδηλώσεων και μετέπειτα συγκρούσεων με τις αστυνομικές δυνάμεις. Ανάμεσα στους 8 βρισκόταν και ο Μπόμπι Σιλ, ένα από τα πιο χαρισματικά στελέχη των Μαύρων Πανθήρων. Ο Σιλ αφαιρέθηκε από τη δίκη και δικάστηκε μόνος του αργότερα, με αποτέλεσμα να γνωρίζουμε μέχρι και σήμερα για την πολύκροτη δίκη των 7 του Σικάγο ( έγινε και ταινία στο Netflix, συμπαθητική).
Οι διαδηλώσεις του ’68 δεν κατάφεραν τον στόχο που είχε τεθεί νωρίτερα από τις οργανώσεις, δηλαδή να πιεστεί το κόμμα των Δημοκρατικών να υιοθετήσει πλήρως μια γραμμή αποχώρησης των ΗΠΑ από το Βιετνάμ. Το 1968 αντίθετα ήταν η χρονιά που σκοτώθηκαν οι περισσότεροι Αμερικανοί στρατιώτες στο Βιετνάμ από τότε που είχε ξεκινήσει ο πόλεμος.
Οπότε, είναι ίσως το κάρμα ή ίσως πράγματι κάποιος είχε προβλέψει με ακρίβεια τον ρου της Ιστορίας και το φετινό Συνέδριο των Δημοκρατικών στο Σικάγο που πραγματοποιείται αυτές τις μέρες αντιμετωπίζει αντίστοιχα, ίσως και πιο σοβαρά επίδικα.
Η απόσυρση της στήριξης στο Ισραήλ αλλά και η προώθηση ενός σχεδίου κατάπαυσης πυρός είναι το βασικό ζήτημα, εκείνο που απασχολεί σε αρκετά μεγάλο βαθμό τα πιο ριζοσπαστικά, ίσως και τα μόνα δημοκρατικά που έχουν απομείνει στην πραγματικότητα, κομμάτια της αμερικάνικης νεολαίας. Το ζήτημα της αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη φαίνεται πως έχει πολώσει αρκετά το κλίμα στις τάξεις των δημοκρατικών (όχι τόσο σε κεντρικό επίπεδο αλλά περισσότερο στις νεότερες γενιές, εκείνες δηλαδή που το προηγούμενο διάστημα καταλάμβαναν πανεπιστήμια ως ένδειξη αλληλεγγύης, διαδήλωναν και διοργάνωναν συνεχώς κινητοποιήσεις).
Σε μεγάλο βαθμό οι Δημοκρατικοί δεν φαίνεται πως θέλουν ιδιαίτερα να ξεφύγουν από τους μέχρι πρότινος σχεδιασμούς του Genocide Τζο Μπάιντεν, αλλά και του Ομπάμα πριν από αυτόν, που φαίνεται να κατείχε το ρεκόρ από βομβαρδισμούς drone (δέκα φορές περισσότεροι βομβαρδισμοί από τον Τζορτζ Μπους, τον πρόεδρο των ΗΠΑ που ξεκίνησε το δόγμα του Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας ). Στην πραγματικότητα από την ατζέντα της Κάμαλα Χάρις, απουσιάζει εντελώς το ζήτημα της Παλαιστίνης και φαίνεται πως ήδη έχει δεσμευτεί για οικονομική βοήθεια προς τον στρατό του Ισραήλ (και της Ουκρανίας, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα). Η οικονομική στήριξη στο Ισραήλ αποτελεί έναν από τους πυλώνες κάθε αμερικανικής κυβέρνησης τα τελευταία 40 χρόνια και η παρέκκλιση από αυτό τον πυλώνα θα είχε ενδεχομένως ολέθρια αποτελέσματα για την χρηματοδότηση των δύο μεγάλων κομμάτων, Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών.
Υπολογίζεται πως φέτος, η οργάνωση AIPAC (American Israel Public Affair Committee δηλ Αμερικανοϊσραηλινή Επιτροπή Δημοσίων Υποθέσεων/Σχέσεων) ξόδεψε 100 εκατομμύρια δολάρια για την υποστήριξη υποψηφίων και στα δύο κόμματα. Πιο συγκεκριμένα, τα ποσά πήγαιναν σε προεκλογικές καμπάνιες υποψηφίων που ιεραρχούσαν, τυχαία λογικά, αρκετά ψηλά στην πολιτική τους ατζέντα αμυντικές, εξοπλιστικές και εμπορικές συμφωνίες με το Ισραήλ. Αυτή είναι κατά κάποιο τρόπο και μια απόδειξη πως οι περισσότερες διαφορές μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών είναι κυρίως πλασματικές, εφόσον υπάρχει συμφωνία στα βασικά ζητήματα (ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, οικονομικής διαχείρισης, νομικού εξορθολογισμού κλπ). Αυτό δεν αφορά τόσο τη βάση των κομμάτων όσο τα στελέχη, τον μηχανισμό και φυσικά τους γερουσιαστές.
Η πλειοψηφία της βάσης των Δημοκρατικών (αλλά και μεγάλα κομμάτια των Ρεπουμπλικανών), ήδη από έρευνες, όπως αυτή του Data for progress, φαίνεται πως θεωρεί ότι αυτό που συμβαίνει στη Γάζα είναι μια γενοκτονία και ζητούν για μια μόνιμη κατάπαυση πυρός, μια εκεχειρία που μπορεί να οδηγήσει σε μια μόνιμη συμφωνία.
Σε πολλές πολιτείες. όπως στο Μιζούρι (η υποψήφια Κόρι Μπους), οι πιο προοδευτικοί υποψήφιοι των Δημοκρατικών που κατέκριναν τη γενοκτονική επίθεση του Ισραήλ ήδη από τον Οκτώβρη, λίγο από την επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτώβρη, ηττήθηκαν στους προκριματικούς, με τη βοήθεια του AIPAC και παρόμοιων οργανώσεων. Δηλαδή τα άλογα στα οποία έριξαν τα περισσότερα χρήματα, ώστε να δημιουργηθεί μια καλύτερη καμπάνια, κέρδισαν την κούρσα.
Η διαμόρφωση ενός κλίματος, φιλικού προς το Ισραήλ, σε όλα τα επίπεδα, αρχίζει να εξελίσσεται από ένα ζήτημα που συγκροτήθηκε αμιγώς στον δρόμο, σε ένα ζήτημα που σε αρκετά μεγάλο βαθμό θα καθορίσει το πως ένα μεγάλο κομμάτι των Δημοκρατικών βλέπει τον εαυτό του ως κομμάτι ενός μεγαλύτερου σχήματος. Οι «αναποφάσιστοι», λόγω ακριβώς της Παλαιστίνης, που προσεγγίζουν αρκετά υψηλά διψήφια νούμερα (που διαφέρουν από έρευνα σε έρευνα, αλλά είναι μεταξύ 20 και 30%) θα μπορούσαν ενδεχομένως όσο περισσότερο περνάνε οι μέρες και πλησιάζουμε στις εκλογές να παίξουν έναν αρκετά σημαντικό ρόλο. Έναν ρόλο που μπορεί να μην επηρεάσει απαραίτητα το αποτέλεσμα των εκλογών αλλά κυρίως, το επίπεδο ριζοσπαστικοποίησης ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας.
Αυτό που έχει επίσης αρκετά μεγάλη σημασία και είναι αρκετά εμφανές, καθώς για πρώτη φορά συζητιέται τόσο έντονα, είναι η έντονη εμπλοκή του Ισραήλ στις εσωτερικές υποθέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι οργανώσεις όπως το AIPAC όπου όπως αναφέρθηκε νωρίτερα έχουν ξοδέψει τα περισσότερα λεφτά, από κάθε άλλη εκλογική αναμέτρηση, δεν το κάνουν πλέον πίσω από κλειστές κουρτίνες ή κάτω από το τραπέζι αλλά ανοιχτά. Και αυτή η «ανοικτότητα» τους καθιστά ορατούς, απέναντι σε μια νέα, αναδυόμενη γενιά «αναποφάσιστων» που θα κληθούν σύντομα να αποφασίσουν, αν αυτός είναι ο τρόπος που θέλουν να λειτουργεί η κοινωνία τους και αν αυτή είναι η πολιτική εκπροσώπηση που θέλουν να έχουν.
Το ζήτημα της Παλαιστίνης, παρά το γεγονός πως σε Συνέδριο Δημοκρατικών έχει ακουστεί μονάχα δύο φορές, μια το 1984 και μια το 1988, φαίνεται πως τώρα απασχολεί πολύ περισσότερο, διά της απουσίας από το Συνέδριο.
Και όπως το 1968, όλοι παρακολουθούν ποιο θα είναι το επόμενο βήμα.
