Οι συντονισμένες στρατιωτικές επιθέσεις των κατοχικών αρχών στη Βόρεια Δυτική Όχθη που ξεκίνησαν την Τετάρτη, 28 Αυγούστου 2024, δεν αντιπροσωπεύουν μια διευρυμένη στρατιωτική επιχείρηση αλλά μάλλον την αρχή ενός προχωρημένου σταδίου παράλληλα με τη συνεχιζόμενη γενοκτονία, τον εκτοπισμό και την πείνα στη Γάζα ως μέρος του σχεδίου πρώιμης επίλυσης για την εκκαθάριση του παλαιστινιακού εγχειρήματος εθνικής απελευθέρωσης. Απώτερος στόχος; Να ιδρύσουν ένα εβραϊκό κράτος στο πλαίσιο του οράματος του Σιωνιστικού σχεδίου για το Μεγάλο Κράτος του Ισραήλ και της υλοποίησης του αμερικανικού οράματος για τη Μέση Ανατολή.

Το Σιωνιστικό σχέδιο, από το όραμά του και την επακόλουθη πρακτική του ανάπτυξη από το 1948, δεν έχει καμία σχέση με τις ζωές των Εβραίων ή την απελευθέρωσή τους από την ευρωπαϊκή καταπίεση.

Είναι ένα δυτικό αποικιακό σχέδιο που εξυπηρετεί την αγγλοσαξονική ατζέντα με στόχο τη διατήρηση του ελέγχου στη Μέση Ανατολή για τους λόγους που ανέφερα σε προηγούμενα άρθρα.

Στο όνομα της προστασίας των ζωών των Εβραίων και της δημιουργίας μιας ασφαλούς χώρας γι’ αυτούς, αυτό το αποικιακό σιωνιστικό εγχείρημα δημιούργησε στην πραγματικότητα μόνιμη ανασφάλεια όχι μόνο για εμάς τους Παλαιστίνιους, αλλά και για τους Εβραίους που μεταφέρθηκαν ως αποικιακοί έποικοι στην Παλαιστίνη και ενεπλάκησαν στην εγκλήματα γενοκτονίας άλλου λαού και αστάθεια στην περιοχή.

Όσο για τις δυτικές κοινωνίες, αυτές απαλλάχθηκαν από αυτό το «βαρύ φορτίο» που τους είχε πέσει, ειδικά μετά τις εκδηλώσεις του αντισημιτισμού εκεί και το έγκλημα του Ολοκαυτώματος που περιλάμβανε ευρωπαϊκούς λαούς, συμπεριλαμβανομένων των Ευρωπαίων Εβραίων και Χριστιανών. Μερικοί από αυτούς εξαπατήθηκαν και άλλοι ενεπλάκησαν σκόπιμα στην εξίσωση της δημιουργίας του Ισραήλ που επέβαλε το παγκόσμιο σιωνιστικό κίνημα με το πρόσχημα της υπεράσπισης των δικαιωμάτων και της ζωής των Εβραίων και θεωρώντας τους λαό χωρίς γη.

Τώρα, παρά την πλήρη σαφήνεια του σχεδίου του Νετανιάχου, το θέμα των στοιχείων του προέρχεται από το σχέδιο του Αριέλ Σαρόν (σ.μτφρ.χρημάτισε 11ος πρωθυπουργός του Ισραήλ από το 2001-2006)  που παρουσίασε το 2005 στον Πρόεδρο Μαχμούντ Αμπάς, ο οποίος και το απέρριψε κατηγορηματικά.

Ο Σαρόν είχε ζητήσει «την ανεξαρτησία της Λωρίδας της Γάζας» και «την ίδρυση αυτόνομων πληθυσμιακών θυλάκων στη Δυτική Όχθη» υπό τον έλεγχο του Ισραήλ, διαχωρίζοντας παράλληλα τη γεωγραφική ενότητα μεταξύ των «θύλακων αυτοδιοίκησης» και των πιθανών κράτος στη Λωρίδα της Γάζας, η οποία έχει καταστεί μη βιώσιμη λόγω του πολέμου εξόντωσης και εκτοπισμού που συνεχίζεται, ξανά σήμερα. Αυτό είναι που ώθησε την κατοχική κυβέρνηση να διορίσει έναν στρατιωτικό κυβερνήτη ή τον λεγόμενο συντονιστή των δραστηριοτήτων της ισραηλινής κυβέρνησης εκεί χθες στη Γάζα.

Το σχέδιο του Σαρόν εκείνη την εποχή αποσκοπούσε στην επιβολή μερικών λύσεων στον παλαιστινιακό λαό μας, οι οποίες βασίζονταν στην επιβολή ενός νέου τετελεσμένου γεγονότος χωρίς επιστροφή στις διαπραγματεύσεις για θεμελιώδη τελικά ζητήματα όπως το νερό, τα σύνορα, η Ιερουσαλήμ και οι πρόσφυγες, σύμφωνα με τις Συμφωνίες του Όσλο (στις αρχές της δεκαετίας του 1990).

Είναι ένα σχέδιο που αντιπροσωπεύει ένα ισραηλινό όραμα που αντικατοπτρίζει σχεδόν απόλυτα τους προσανατολισμούς της ισραηλινής κοινωνίας, εστιάζοντας στη διατήρηση και επέκταση των αποικιακών οικισμών (εποικισμών) και στον έλεγχο της ασφάλειας, ενώ μειώνει την εξάρτηση από τη λεγόμενη άμεση αυτοδιοίκηση για τις παλαιστινιακές περιοχές σε γη που μοιάζει με κομμάτι ελβετικού τυριού, όπως το περιέγραψε ο Πρόεδρος Αμπάς πριν από χρόνια ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Στο πλαίσιο αυτού του σχεδίου, τα παλαιστινιακά εδάφη έπρεπε να χωριστούν σε χωριστές, γεωγραφικά αποσυνδεδεμένες περιοχές, περιορίζοντας έτσι τη δυνατότητα ίδρυσης ενός κυρίαρχου και συνεχούς παλαιστινιακού κράτους, με τη μείωση του μεγέθους των εδαφών που υπόκεινται στην παλαιστινιακή αυτοδιοίκηση στο μέγιστο δυνατό βαθμό και εξασφάλιση του συνεχούς ισραηλινού ελέγχου σε μεγάλο τμήμα της Δυτικής Όχθης.

Κάποιοι μπορεί να το δουν ως ένα ουτοπικό έργο που είναι αδύνατο να εφαρμοστεί και συνδέεται μόνο με τον Νετανιάχου και τη δεξιά του συμμαχία σήμερα, που τάχα θα τελειώσει με το τέλος της σημερινής ισραηλινής φασιστικής κυβέρνησης. Όμως η πολιτική πραγματικότητα λέει άλλα.

Η απόφαση της Κνέσετ (σ.σ. ισραηλινή βουλή) πριν από μήνες συμφωνήθηκε ομόφωνα από τα εβραιοσιωνιστικά μπλοκ, χωρίς καμία εξαίρεση, τα οποία θεώρησαν ότι η ύπαρξη ενός παλαιστινιακού κράτους στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας, με πρωτεύουσα την κατεχόμενη Ιερουσαλήμ, συνιστά υπαρξιακή απειλή. Η απόφαση αντιπροσώπευε την άλλη πλευρά της προσάρτησης, τον Ιουδαϊσμό, και την ίδρυση των θυλάκων της αυτοδιοίκησης που ανέφερα.

Το ειδικό σχέδιο του Νετανιάχου σήμερα, το οποίο πηγάζει από το όραμα του Γιαμποτίνσκι, (σ.μτφρ.Ze’ev Jabotinsky MBE ήταν Ρεβιζιονιστής Σιωνιστής ηγέτης, συγγραφέας, ποιητής, ρήτορας, στρατιώτης και ιδρυτής της Εβραϊκής Οργάνωσης Αυτοάμυνας στην Οδησσό. Με τον Joseph Trumpeldor, συνίδρυσε την Εβραϊκή Λεγεώνα του Βρετανικού Στρατού στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο)  για την κατάργηση της παλαιστινιακής εθνικής ταυτότητας, ως λαού, οντότητας και ταυτότητας, δεν είναι πλέον ένα ιδιωτικό σχέδιο ή ένα σιωνιστικό «όνειρο», αλλά ένα έργο. Ένα μεγάλο μέρος του οποίου είχε εφαρμοστεί στη Δυτική Όχθη και την Ιερουσαλήμ προηγουμένως και ολοκληρώνεται σήμερα χωρίς αντίρρηση από τη λεγόμενη ισραηλινή αντιπολίτευση, η οποία δεν έχει πρόγραμμα τερματισμού της ισραηλινής κατοχής που ξεκίνησε το 1967 ή ακόμη και του συνεχιζόμενου Απαρτχάιντ.

Αυτό το έργο εξακολουθεί να θεωρείται μέρος μιας ευρύτερης ισραηλινής στρατηγικής για την αποτροπή της ίδρυσης ενός ολοκληρωμένου και ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, και ορισμένοι μπορεί να το βλέπουν ως προσπάθεια αποφυγής διεθνών πιέσεων για την επίτευξη συνολικής λύσης στην ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση.

Αλλά αυτή η τρέχουσα κατάσταση, κατά τη γνώμη μου, δεν θα διαρκέσει πολύ, καθώς τα σημερινά δεδομένα στον κόσμο αλλάζουν, και η Ιστορία ήταν πάντα μάρτυρας της πτώσης αυτοκρατοριών, της ανόδου κρατών και της απελευθέρωσης των λαών, παρά τις προσπάθειες οικειοποίησης και διαστρέβλωσης τής.