Πριν μερικές βδομάδες αναρτήθηκε στο blog της Προλεταριακής Πρωτοβουλίας ένα κείμενο-κριτική κατά πολιτικού χώρου, κατηγορώντας τους για φιλοσιωνιστικές θέσεις και ως ουρά του ιμπεριαλισμού.

Το κείμενο κάνει μια καλή δουλειά στο να αιτιολογήσει για ποιο λόγο πρέπει να στηρίζουμε τον αγώνα της Παλαιστινιακής Aντίστασης βγάζοντας τα γυαλιά της ιδεολογίας τα οποία βλέπουν μόνο Ισλάμ και «πιθανούς καταπιεστές». Η κριτική ήταν σωστή και δίκαιη, αν και αναμενόμενη: σε όλο τον δυτικό κόσμο τους τελευταίους μήνες λαμβάνει ένα μπαράζ κριτικής και «πολιτικού doxxing¹» κατά των – και καλά – προοδευτικών φιλοσιωνιστών που κάπως βρήκαν πάτημα και θέση μέσα στα επαναστατικά κινήματα.

Με αφορμή αυτό λοιπόν, αποφάσισα να βάλω και ‘γω το λιθαράκι μου σε μια γενικότερη κριτική, όχι μόνο του δυτικού φιλοσιωνισμού, αλλά της δυτικής αριστεράς ως ουρά του ιμπεριαλισμού εντός αλλά και εκτός Ελλάδας.

Ενάντια στις συντεχνίες

Θα μπορούσα να γράφω αράδες για τα πολιτικά εγκλήματα της αριστεράς από τον Ψυχρό Πόλεμο εώς το σήμερα, αλλά εν προκειμένω θα εστιάσω σ’ ένα εκ των σημαντικότερων, το οποίο δεν είναι άλλο από τον ρεφορμιστικό καταμερισμό καθηκόντων.

Οι φοιτητές για τους φοιτητές, οι μηχανικοί για τους μηχανικούς, οι δάσκαλοι για τους δασκάλους, τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ για τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ και ούτω καθεξής, όπου η κάθε συντεχνία πολεμά για την ικανοποίηση των αιτημάτων της. Όταν γαλουχείσαι με μία τέτοια αντίληψη των αγώνων, το επόμενο λογικό βήμα είναι ότι αυτό θα το ανάγεις και σε αγώνες εκτός των συνόρων του Πρώτου Κόσμου. Ότι δηλαδή, εν προκειμένω, οι Παλαιστίνιοι κάνουν έναν καθαρά εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και εκεί τελειώνει η ιστορία. Δεν κάνουν ούτε αντιαποικιοκρατικό αγώνα, ούτε πολεμούν ενάντια στον ιμπεριαλισμό στην Μέση Ανατολή – ασχέτως αν το γράφουν συνεχώς στα κείμενα τους.

Το αφήγημα που καλλιεργείται λοιπόν από αυτή την νοοτροπία δηλαδή είναι το ακόλουθο: οι αγώνες ΤΟΥΣ και οι αγώνες ΜΑΣ. Εμείς και οι Άλλοι. Αγώνες που κινούνται παράλληλα και δεν υπάρχει κάποιο σημείο τομής μεταξύ τους. Αγώνες που μπορούμε μόνο να είμαστε θεατές και είτε να χειροκροτούμε, είτε να γιουχάρουμε, ποτέ όμως να συμμετέχουμε ή να συμβάλλουμε. Και πως άλλωστε να συμβάλουμε όταν τους έχουμε εξαρχής χωρίσει;

Στις παραπάνω συντεχνίες φυσικά την τιμητική τους θέση έχουν και κινήματα της Δύσης (προφανώς όχι όλοι), ταυτότητες που παλαιότερα ήταν ιδεολογικοπολιτικές, πλέον όμως τείνουν – αν δεν έχουν γίνει ήδη – καθαρά ιδεολογικές δίχως ψήγμα πολιτικής. Όποτε αυτό υπάρχει τείνει προς τον ρεφορμισμό με μια πιο «ριζοσπαστική» σημειολογία, κατάλοιπο περασμένων δεκαετιών και μεγαλείων.

Στις ψυχροπολεμικές υποχωρήσεις της αστικής τάξης απάντησαν με άτακτες υποχωρήσεις στην εξωτερική της πολιτική, την πιο κρίσιμη πολιτική για την ίδια την αστική τάξη². Με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και της «κόκκινης απειλής προ των πυλών», αυτού δηλαδή που ανάγκαζε την αστική τάξη να κάνει υποχωρήσεις στα κινήματα αλλά και στην εργατική της τάξη εξ’ ολοκλήρου (αν δεν έκανε θα γινόταν όλοι μπολσεβίκοι), τα χέρια της λύθηκαν και μπόρεσε να πάρει πίσω αρκετά εκ των οποίων είχε παραχωρήσει, κυρίως στην σφαίρα του Οικονομικού αλλά και του Πολιτικού.

Πλέον, τα κινήματα κατέληξαν να πολεμούν μόνο για να σωθούν τα ίδια αλλά και τα «μαγαζάκια τους» (τα συνδικάτα, τα παν/μια κλπ), ποτέ όμως για το κάτι παραπάνω και το γιατί θα το δούμε παρακάτω. Οι δε «επαγγελματίες κινηματικοί»; Κάποια στιγμή μεγαλώνουν, ωριμάζουν και βάζουν στο βιογραφικό τους όλη τους την πολιτική πορεία και δράση τους, ενίοτε βγάζουν και κανένα βιβλίο. Άλλωστε, για την δυτική αριστερά, δεν υπάρχει πιο πολύτιμο και κερδοφόρο εμπόρευμα από αυτό που ονομάζεται ιδεολογία.

Και γιατί να το κάνει άλλωστε; Μια χαρά βολεύτηκε τρώγοντας κι αυτή από την ζεστή και φρέσκια πίτα ωσάν καλό και υπάκουο Πρωτοκοσμικό κίνημα.

Πόσοι άραγε τρώνε από την πίτα;

Τι θα γινόταν αν ξεσπούσαν εξεγέρσεις – ανάλογες με αυτές στο Σαχέλ – σε κάποιες χώρες του Παγκοσμίου Νότου που βρίσκονται υπό καθεστώς νεοαποικιοκρατίας;

Προφανώς δεν ισχυρίζομαι ότι μπορώ να δω το μέλλον, ορισμένες προβλέψεις όμως θεωρώ ότι μπορώ να τις κάνω. Σε πρώτη φάση, τα δυτικά κράτη θα ωρύονταν με λύσσα εναντίον «των πραξικοπηματιών» που ανέτρεψαν την «νόμιμη κυβέρνηση». Σε δεύτερη φάση, διάφορες ΜΚΟ θα μιλούσαν για «παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και αν ήθελαν να το κάνουν πιο «spicy» θα έγραφαν και οτιδήποτε περί «βίας κατά γυναικών» και «ομοφοβίας»³. Σε τρίτη φάση, τα δυτικά κράτη και οι ιμπεριαλιστικοί θεσμοί (ΔΝΤ, ΕΚΤ, Παγκόσμια Τράπεζα κλπ) θα καλούσαν σε επιβολή κυρώσεων τις οποίες και θα επέβαλαν αργά ή γρήγορα, δυσχεραίνοντας την ζωή των εκεί λαών και σε τέταρτη φάση, διάφοροι μοσχοαναθρεμμένοι εκ της δυτικής αριστεράς, με πληρωμένα διδακτορικά και εξευγενισμένη διατροφή θα καταδίκαζαν και τις δύο πλευρές, εστιάζοντας στον «αυταρχισμό», «τον εθνικισμό», «τον σεξισμό» κλπ. των δεύτερων (των καταπιεσμένων δηλαδή) που «δεν συνάδει με τα ιδεολογικά τους πιστεύω».

Για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό; Σίγουρα λόγω της πανίσχυρης προπαγάνδας των δυτικών αστικών τάξεων, αυτό το γεγονός είναι αναμφισβήτητο. Μόνο η προπαγάνδα όμως παίζει ρόλο ή μήπως «δένει το γλυκό» μαζί με κάτι άλλο;

Δεν χρησιμοποίησα τυχαία και προβοκατόρικα τους όρους με τους οποίους περιγράφω τον δυτικό αριστερό στην τελευταία πρόταση της παραπάνω παραγράφου. Είναι η αντικειμενική πραγματικότητα. Ας αναλογιστούμε λίγο τα ακόλουθα: γιατί οι δυτικές χώρες έχουν τόσο ισχυρά διαβατήρια και ταξιδεύουμε πανεύκολα ενώ οι Αφρικανοί και οι Ασιάτες τραβάνε τα χίλια ζόρια για μια visa; Για ποιο λόγο όσοι τα βρίσκουμε τώρα σκούρα με τον πληθωρισμό μπορούμε να δουλέψουμε – σχετικά εύκολα – μια σεζόν στην Ελβετία, στην Γερμανία ή στις Σκανδιναβικές χώρες και μετά να γυρίσουμε πίσω άνετοι και δίχως σκοτούρες για λογαριασμούς; Μπορεί να το κάνει αυτό ένας Αφγανός π.χ.; Γιατί μπορούμε εύκολα να σπουδάσουμε ή να κάνουμε μεταπτυχιακά/διδακτορικά στις Βρυξέλλες και στα Παρίσια αναβαθμίζοντας το βιογραφικό μας; Γιατί το ευρώ και το δολάριο μοιάζουν ακλόνητα και είναι τόσο ισχυρά νομίσματα ενώ η αξία άλλων νομισμάτων σε βάθος μήνα μοιάζει με καρδιογράφημα; Γιατί το ΝΑΤΟ είναι υπεύθυνο για πάνω από το 60% των παγκοσμίων στρατιωτικών δαπανών⁴ και συνάμα οι πολίτες των χωρών του απολαμβάνουν ένα τόσο καλό βιοτικό επίπεδο; Τόσο καλή είναι άραγε η δημοσιονομική πολιτική των Δυτικών χωρών;

Κάτι λοιπόν κάνουν οι χώρες της Δύσης (Ε.Ε./ΝΑΤΟ, Παγκόσμιος Βορράς, πείτε το όπως θέλετε, στην τελική το ίδιο είναι) που δεν το κάνουν ή δεν μπορούν να το κάνουν οι χώρες του Παγκοσμίου Νότου. Σωστές μεταρρυθμίσεις για «προσέλκυση επενδυτών»; Η Χιλή το κάνει τόσα χρόνια και είναι ακόμα γεμάτη φαβέλες, χώρια που επενδύσεις – «εξαγωγή κεφαλαίου» πιο σωστά – υπάρχουν σχεδόν σε όλες τις χώρες του Παγκοσμίου Νότου, άρα όχι. Μήπως, καλή δημοσιονομική πολιτική; Δεν θα το ‘λεγα. Τους τελευταίους μήνες η Fed κάνει την μία χαζομάρα μετά την άλλη και ακόμα το δολάριο παραμένει ακλόνητο. Ενδεικτικά πριν μερικές βδομάδες το χρηματιστήριο σχεδόν κατέρρευσε και οι μισοί γραφειοκράτες της ήταν σε διακοπές. Όχι μόνο αυτό, αλλά αρνήθηκαν να κάνουν έκτακτη σύσκεψη, με την επόμενη προγραμματισμένη να είναι στις 17-18 Σεπτέμβρη. Θεωρεί κανείς ότι θα είχαν την πολυτέλεια για κάτι τέτοιο τα κράτη και οι θεσμοί του Παγκόσμιου Νότου;

Φυσικά θα μπορούσαν να τεθούν πολύ περισσότερα ερωτήματα, όπως τι συμμετοχή έχει το κεφάλαιο της εκάστοτε χώρας του Παγκοσμίου Νότου στην παγκόσμια κεφαλαιαγορά, τι ισχύ έχει το εθνικό νόμισμα της κάθε χώρας, αν και που εξάγει κεφάλαιο η κάθε αστική τάξη, τι ρόλο παίζουν τα υψηλότοκα δάνεια των δυτικών χωρών και του ΔΝΤ σ’ αυτές τις χώρες κλπ. Στην δε περίπτωση της Παλαιστίνης δεν μπορούμε να μιλήσουμε καν για αστική τάξη – παρά μόνο για κομπραδόρους⁵– πόσο μάλλον για κυριαρχία, όταν Ισραηλινοί έποικοι εκδιώκουν Παλαιστινίους από τα σπίτια τους κανονικότατα και με τον νόμο (του ισχυρού) και η κυβέρνηση Αμπάς είναι απλά θεατής, ενίοτε και συμμέτοχος.

Εν προκειμένω όμως το ζήτημα είναι σαφές: ο Παγκόσμιος Νότος είναι βρίσκεται υπό καθεστώς νεοαποικιοκρατίας. Όταν και όποτε αμφισβητεί αυτό το καθεστώς πολιτικά, τρώει σοβαρές κυρώσεις από την δύση σαν να μην υπάρχει αύριο (βλ. Βόρεια Κορέα, Βενεζουέλα, Ιράν κλπ) και ενίοτε γίνεται στόχος πραξικοπήματος ή/και στρατιωτικής επέμβασης. Κοινώς πρέπει να είναι διαλυμένος και ο πλούτος του πρέπει να καταλήγει στην Δύση ώστε η τελευταία να διαιωνίζει την ηγεμονία της.

Όλος αυτός ο πλούτος που μεταφέρεται από τον Παγκόσμιο Νότο στον Παγκόσμιο Βορρά με εξευτελιστικούς όρους για τον πρώτο (βλ. «συμφωνία» Γαλλίας-Νίγηρα για το ουράνιο) μοιράζεται ανισομερώς μεν, επαρκώς δε, μεταξύ των τάξεων του τελευταίου και συνεπώς τρώμε και εμείς οι ίδιοι από την πίτα του ιμπεριαλισμού, για λόγους που περιέγραψα στις παραπάνω παραγράφους.

Προφανώς και δεν φταίμε εμείς που γεννηθήκαμε εδώ, ούτε που μεγαλώσαμε σε ένα άνετο περιβάλλον, όμως από την στιγμή που το αναγνωρίζουμε αυτό το προνόμιο, έχουμε το καθήκον να στηρίξουμε τους καταπιεσμένους του Παγκοσμίου Νότου μέχρι τέλους. Στην τελική, ο πρώτος ο οποίος δέχεται ζημιά από μία επιτυχημένη επανάσταση στον τρίτο κόσμο είναι οι αστικές τάξεις του Πρώτου Κόσμου και συνεπώς ανοίγονται ευκαιρίες για τα κινήματα των μητροπόλεων οι οποίες πιο πριν ίσως και να μην υπήρχαν.

Άρα; Μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση. Να λοιπόν ποιος είναι ο συνδετικός κρίκος του αγώνα «ΤΟΥΣ» και του αγώνα «ΜΑΣ».

_{¹ Με τον όρο «πολιτικό doxxing» εννοείται το ξεμπρόστιασμα και η παρουσίαση των αντικειμενικών θέσεων οι οποίες μασκαρεύονται πίσω από ένα καρναβαλίστικο ιδεολογικό κοστούμι.}

_{² Για τον Καρλ Σμιτ, τον ψυχροπολεμικό θεωρητικό των Ευρωπαϊκών αστικών τάξεων, ένα Κυρίαρχο Κράτος όταν μιλά για πολιτική εννοεί την εξωτερική πολιτική. Για το εσωτερικό υπάρχει το μαστίγιο και το καρότο.}

_{³ Δεν ισχυρίζομαι προφανώς ότι όλες αυτές οι κατηγορίες είναι ψευδείς. Μερικές είναι ψευδείς, άλλες παρατραβηγμένες και άλλες αληθείς. Όσοι όμως κουνούν το δάχτυλο ας δούνε πρώτα τι έκανε ο Αμερικανικός στρατός απ’ όπου πέρασε, τι κάνει ο σιωνιστικός στρατός στο τώρα και τι κάνουν οι Έλληνες συνοριοφύλακες και λιμενικοί εναντίον μεταναστών και μεταναστριών και μετά ας μιλήσουν για τον Τρίτο Κόσμο.}

_{⁴ Για το 2024 τα στοιχεία. 1,47 τρις δολάρια για τις 23 από τις 32 χώρες του ΝΑΤΟ. Αν συμφωνήσουν και οι υπόλοιπες σε αυτή την αύξηση προϋπολογισμού και δεδομένου ότι οι στρατιωτικές δαπάνες παγκοσμίως αγγίζουν τα 2,44 δις, τότε το ποσοστό ίσως αγγίζει και το 75%.}

_{⁵ Μορφή αστικής τάξης υπό διαμόρφωση στα αναπτυσσόμενα κράτη, όπου η οικονομική και πολιτική εξουσία τους διατηρείται – και αυξάνεται – λόγω της μπίζνας με ξένες και μεγαλύτερες δυνάμεις.}