Έγινε πλέον σαφές τι πολιτικό ρόλο επιδιώκουν να διαδραματίσουν οι ΗΠΑ στο πλαίσιο της εκκαθάρισης του παλαιστινιακού εθνικού απελευθερωτικού σχεδίου και της ενίσχυσης του ελέγχου τους στην περιοχή ενόψει του αυξανόμενου ρόλου των αναδυόμενων χωρών και διεθνών ομάδων. Η αμερικανική πολιτική σήμερα κινείται προς την αναδιάταξη της παλαιστινιακής και ισραηλινής πολιτικής σκηνής με τρόπο που να εξυπηρετεί τις συμμαχίες και τα συμφέροντά της και να διασφαλίζει σχετική «σταθερότητα» στην οποία το Δημοκρατικό και το Ρεπουμπλικανικό κόμμα δεν διαφέρουν παρά μόνο ως προς τον τρόπο προσέγγισης του κράτους κατοχής και του ρόλο και τη θέση τού σε σχέση με το παγκόσμιο αποικιακό σχέδιο.
Ως εκ τούτου, μπορεί να ειπωθεί ότι υπάρχει μια αμερικανική τάση που ουσιαστικά επιδιώκει να περιορίσει το παλαιστινιακό κράτος σε ένα μόρφωμα δίχως κυριαρχία, για την οποία μιλάει η αμερικανική κυβέρνηση, στα εναπομείναντα «εκκαθαρισμένα» εδάφη στη Λωρίδα της Γάζας μετά την εξάλειψη της Χαμάς ή την σημαντική αποδυνάμωσή της και την ολοκλήρωση της αποστολής καταστροφής της περιοχής, που βρίσκεται σε εξέλιξη. Αυτό το σενάριο υποστηρίζει την ιδέα να κρατηθεί ο «παλαιστινιακός φάκελος» μακριά από κάθε μελλοντική απειλή για την «ασφάλεια του Ισραήλ» αφενός, και προετοιμάζει το έδαφος για την εμφάνιση μιας νέας ισραηλινής κυβέρνησης, από την άλλη, που θα είναι πιο συμβατή με το αμερικανικό όραμα της «περιφερειακής ειρήνης» στο πλαίσιο του νέου σχεδίου για τη Μέση Ανατολή.
Όσον αφορά τη Δυτική Όχθη, φαίνεται να υπάρχει σχέδιο κατακερματισμού των περιοχών της σε απομονωμένα καντόνια, ώστε να διασφαλιστεί ότι δεν θα δημιουργηθεί μία ενοποιημένη παλαιστινιακή οντότητα «ικανή να απειλήσει το Ισραήλ» και να εφαρμόσει βιώσιμη ανάπτυξη, πρόοδο και δίκαιη ειρήνη για τον λαό μας. Επιδιώκουν δηλαδή τη δημιουργία μίας οντότητας μακριά από τους διεθνείς κανόνες και τα νόμιμα δικαιώματα του λαού μας, ώστε μετά την κατοχή, να εξαλειφθεί ότι είναι δυνατόν από τους θύλακες και τους πυρήνες της αντίστασης και να εκμηδενιστεί η κουλτούρα της αντίστασης, αφού ξεριζωθεί από το λαϊκό της φυτώριο, λες και ήταν αυτή υπεύθυνη για την καταστροφή του λαού μας. Αυτό αποτελεί συνέχεια αυτού που συμβαίνει τώρα στους προσφυγικούς καταυλισμούς και τις πόλεις της Βόρειας Δυτικής Όχθης, καθώς εντάσσεται στο πλαίσιο του ευρύτερου σιωνιστικού σχεδίου, όπως φάνηκε και από τους χάρτες που παρουσίασε πρόσφατα σε συνέντευξη Τύπου ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου.
Σύμφωνα με το «όραμα» (της κυβέρνησης Νετανιάχου), η Ιερουσαλήμ θα βρίσκεται εκτός οποιασδήποτε υποτιθέμενης πραγματικής παλαιστινιακής-ισραηλινής διαπραγμάτευσης, εάν, φυσικά, υπάρξει αργότερα μια τέτοια διαπραγμάτευση, κάτι που δεν πιστεύω ότι θα γίνει με βάση τα υπάρχοντα δεδομένα.
Αυτό είναι σύμφωνο με την τρέχουσα αμερικανική και ισραηλινή πολιτική που αναγνωρίζει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ και το εβραϊκό καθεστώς ορισμένων μεγάλων εποικισμών, πέρα από την πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί στην Κοιλάδα του Ιορδάνη και στην πόλη της Χεβρώνας μετά την «ιουδαιοποίησή τους» σε επίπεδο πολιτικό, οικονομικό και δημογραφικό.
Στο πλαίσιο αυτό, η «ανανεωμένη» Παλαιστινιακή Αρχή, σύμφωνα με το επανειλημμένα δηλωμένο αμερικανικό σχέδιο και απαιτήσεις, μπορεί να έχει υποχρεωτικό ρόλο, μέσω αυτού του σχεδίου, στη Δυτική Όχθη, αφού ολοκληρωθεί η εξάντληση των στοιχείων που την απαρτίζουν και συστάθηκαν σύμφωνα με τις Συμφωνίες του Όσλο, τις οποίες το κατοχικό κράτος καταδίκασε κάνοντας μεταξύ άλλων «πειρατεία» στους οικονομικούς πόρους και τους κρατικούς προϋπολογισμούς τής.
Από την πλευρά της κατοχής και των αμερικανοευρωπαϊκών συνθηκών για την καταβολή βοήθειας, πέρα από την υποτιθέμενη έλλειψη αραβικής οικονομικής και πολιτικής ολοκλήρωσης σύμφωνα με τις αμερικανικές πιέσεις και την απαλλαγή από την ιστορική κληρονομιά του αγώνα της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και του Εθνικού Κινήματος, πρώτα και κύρια της ραχοκοκαλιάς του, που είναι το κίνημα Φατάχ, που έχει χάσει πολλές από τις συνιστώσες του, τον ρόλο του και το κύρος του.
Ειδικά αν το κίνημα της Χαμάς αποδυναμωθεί περαιτέρω και αντικατασταθεί με ένα ισλαμικό κόμμα παρόμοιο με αυτό στην Τουρκία… Η αποδοχή αυτού του status quo είναι κάτι που έχει αρχίσει να εμφανίζεται ανάμεσα σε λίγες πολιτιστικές και πολιτικές ελίτ των Παλαιστινίων.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, με την ιστορική στρατηγική απόρριψη του δικαιώματος αυτοδιάθεσης του παλαιστινιακού λαού μας, ενδέχεται να επιδιώξουν την ανασύσταση της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής ή να υποστηρίξουν μια «νέα ή ανανεωμένη» ηγεσία που θα έχει τον τελευταίο λόγο στη συγκρότησή της, με την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και συγκεκριμένα των χορηγών της, και αναπαραγωγή του σχεδίου αυτού στο πλαίσιο της «περιφερειακής αυτονομίας»: με τη μορφή καντονιών απομονωμένων από αποικιοκρατικούς οικισμούς εποίκων, την επέκτασή τους και τους δρόμους παράκαμψης, δίχως καμία πραγματική κυριαρχία σε γη, ασφάλεια και σύνορα. Προωθούν δηλαδή ένα μόρφωμα που δεν έχει καμία σχέση με κυρίαρχο κράτος και τη φυσική του έννοια σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο αλλά που μοιάζει με αυτό που πρότεινε ο Ντόναλντ Τραμπ στο πλαίσιο του λεγόμενου «οράματός του για την ειρήνη» με τη «Συμφωνία του Αιώνα», που απορρίφθηκε από τους Παλαιστίνιους εκείνη την εποχή.
Αυτό το όραμα είναι πλέον συνεπές με το παιχνίδι των διαπραγματεύσεων για τη συμφωνία για τον τερματισμό της επιθετικότητας και την ανταλλαγή αιχμαλώτων, τα κεφάλαια του οποίου συντάσσονται από την αμερικανική κυβέρνηση σε συνεργασία με τον Νετανιάχου σύμφωνα με τους διαπραγματευτικούς κανόνες του Κίσινγκερ στους οποίους αναφέρθηκα σε προηγούμενο άρθρο, ώστε να ροκανιστεί ο χρόνος με χρονοτριβές για το «ναι» και το «όχι» σε όσα αναφέρονται σε ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Αυτή την επιδίωξη μάχεται η Χαμάς καθώς σήμερα, η Αμερική και το Ισραήλ, προτείνουν νέες διαπραγματευτικές φόρμουλες που είναι απαράδεκτες για την παλαιστινιακή διαπραγματευτική πλευρά, ώστε να επιρριφθεί σε αυτήν η ευθύνη της αποτυχίας, ενώ στο μεταξύ δίνεται περισσότερος χρόνος στο κατοχικό κράτος για ν α υλοποιήσει τους υπόλοιπους στόχους.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα απαιτεί προσεκτική παρακολούθηση των εξελίξεων της κατά τόπους κατάστασης, ειδικά όσον αφορά τις συγκρούσεις με τις ΗΠΑ να απορρίπτουν εκ θεμελίων την ίδρυση πλήρως κυρίαρχου παλαιστινιακού κράτους, παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις και «προσπάθειες». Αυτά ενώ στην παρούσα φάση ξεδιπλώνεται στις ΗΠΑ η κούρσα για τις προεδρικές εκλογές στο φόντο και άλλων εστιών έντασης σε όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τις κρίσεις σε Ευρώπη και Θάλασσα της Κίνας.
Ως εκ τούτου, το πολιτικό σχέδιο που σχετίζεται με την εκεχειρία και το μέλλον της Γάζας καθίσταται δυνατό να συζητηθεί μόνο μετά τις αμερικανικές εκλογές, παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης Μπάιντεν-Χάρις να δείξουν ότι τάχα υπάρχει πρόοδος, ώστε να βοηθήσουν την προεκλογική τους εκστρατεία και να αποσπάσουν τις ψήφους των αραβικών κοινοτήτων και άλλων, προοδευτικών ψηφοφόρων, σε αντιδιαστολή με τις ιδέες του Τραμπ. Από την άλλη, Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον για το ποιος από αυτούς παρέχει τις μεγαλύτερες υπηρεσίες στο κράτος κατοχής και του Απαρτχάιντ.
Υπό το πρίσμα αυτών των πολιτικών προσδοκιών, το επαναλαμβανόμενο ερώτημα σήμερα σχετίζεται με τον τρόπο αντιμετώπισης αυτού του συνεχιζόμενου και επιταχυνόμενου σχεδίου αφού έχει προχωρήσει εκτενώς επί του πεδίου, εν όψει της έλλειψης αποτελεσματικής δράσης για να σταματήσει ο πόλεμος και η εξόντωση.
Αυτό το πολιτικό σχέδιο απαιτεί έναν αμερικανικό ηγετικό ρόλο που εξαρτάται από το όραμα του κόμματος που θα νικήσει στις εκλογές παρά την απουσία ουσιαστικών διαφορών μεταξύ τους, αραβική συνεργασία και μια «διαφορετική ή ανανεωμένη» Παλαιστινιακή Αρχή σύμφωνα με την αμερικανική αντίληψη που ανέφερα, και ένα διαφορετικό είδος της κυβέρνησης στο Ισραήλ που σκέφτεται το μέλλον της περιοχής και όχι το πολιτικό μέλλον ενός ατόμου. Και αυτό γιατί δεν υπάρχει μέλλον για τον αποκαλούμενο «Bibi» Νετανιάχου.
Η γενοκτονία στη Γάζα
Οι προεκτάσεις της γενοκτονίας σχετίζονται με τις προσπάθειες για προσάρτηση τμημάτων της βόρειας και νότιας Γάζας και της επιστροφής των εποικισμών ώστε να διατηρηθεί η πολιορκία της περιοχής.
Ωστόσο, η αποτυχία της επίτευξης της εθνικής ενότητας που απαιτείται στο πλαίσιο της PLO και η απουσία ενός σαφούς και ολοκληρωμένου οράματος και προγράμματος που αποφεύγει αντιδράσεις ή παρασύρεται από την αμερικανική οφθαλμαπάτη εξαρτάται από την αγνόηση των εθνικών πολιτικών δικαιωμάτων του λαού μας μέσω της διαχείρισης συγκρούσεων , τη διατήρηση της κατοχής με διάφορες μορφές, και της συζήτησης οικονομικών θεμάτων ή ζητημάτων ασφάλειας, χωρίς καμία δράση.
Οι εθνικές μεταρρυθμίσεις, που έχουν γίνει δημοφιλές αίτημα των Παλαιστινίων, αποτελούν προστατευτική ασπίδα έναντι όλων των πιέσεων που στοχεύουν στην επιβολή μιας ανανεωμένης ηγεσίας διεθνώς, αλλά μπορεί να μην είναι εθνικές. Όλα αυτά αποδυναμώνουν την παλαιστινιακή θέση που βασίζεται στην ικανότητα του λαού μας να αντέχει τις προκλήσεις μπροστά σε ανοιχτές δυνατότητες.
Δεν ισχυρίζομαι ότι έχω τη μαγική συνταγή για να ματαιώσω αυτά τα έργα και να προχωρήσω προς την επίτευξη των στόχων της φάσης της εθνικής απελευθέρωσης. Αλλά υπάρχουν σταθερές και θεμέλια που απαιτούνται από τη μάχη για ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία, παρόμοια με την κουλτούρα των παγκόσμιων απελευθερωτικών κινημάτων, και στην περίπτωσή μας, στη βάση της ενότητας της γης, του λαού, της υπόθεσης και της κουλτούρας της αντίστασης διαφόρων μορφών που αυξάνουν το κόστος της κατοχής με αποτελεσματικό και υπεύθυνο τρόπο, σύμφωνα με τις διαθέσιμες συνθήκες, και των οποίων η εξίσωση έπρεπε να προστατευτεί από την αρχή μετά το μαύρο πραξικόπημα, που έβλαψε πολύ τον λαό μας, τα εθνικά του συμφέροντα και τη θέση του στον κόσμο, ώστε να συνεχίσουμε αργότερα να επεκτείνουμε τα θεμέλια της εθνικής ενότητας μεταξύ όλων των συνιστωσών του λαού μας, ιδιαίτερα της νεολαίας, χωρίς να το περιορίζουμε στις παρατάξεις της Εθνικής Δράσης, έτσι ώστε ο ρόλος και η θέση της PLO να αυξηθεί σε τοπικό, περιφερειακό και περιφερειακό επίπεδο και διεθνώς, ιδίως στο πλαίσιο των σχέσεων με τους λαούς του κόσμου που επέστρεψαν στις διαδηλώσεις.
Στο φόντο κατάρρευσης της νοοτροπίας της ισραηλινής τρομοκρατίας απέναντι στις εξελίξεις και την οργή των αραβικών λαών, ήρθε η περίπτωση του 39χρονου μάρτυρα Maher Al-Jazi (σ. μτφρ: Ιορδανός φορτηγατζής που σκότωσε τρεις Ισραηλινούς το πρωί της 8ης Σεπτεμβρίου 2024 στα σύνορα Ιορδανίας-Ισραήλ) για τα θαρραλέα και γενναία αντίποινα που πήρε αφενός για όσα συμβαίνουν στους Παλαιστίνιους αδελφούς του και αφετέρου για τις σιωνιστικές ιδεολογικές προσπάθειες που θέτουν σε κίνδυνο και τη σταθερότητα της Ιορδανίας, παραβιάζοντας την κυριαρχία και άλλων περιφερειακών χωρών με σκοπό την κλιμάκωση ενός περιφερειακού πολέμου.
