Στις 17/9 οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες φέρονται να εξαπέλυσαν μία υβριδική επίθεση στον Λίβανο πυροδοτώντας ολοκαίνουργιους βομβητές οι οποίοι είχαν φτάσει στη χώρα διά θαλάσσης. Αποτέλεσμα αυτής της επίθεσης ήταν ο τραυματισμός πάνω από 2.800 ατόμων (ως τώρα), καθώς και ο θάνατος 9 ακόμη. Αποτελεί μία ευρεία κλιμάκωση στη γενικότερη σύρραξη, με τα αντίποινα της Χεζμπολάχ να είναι αναμενόμενα.

Μια ιστορία από παλιά;

Σαφώς δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που το Ισραήλ κατηγορείται για την καταφυγή σε τέτοιες μεθόδους. Πασίγνωστη είναι μία άλλη, αρκετά παλαιότερη επίθεση, η οποία θα έμενε στην ιστορία ως «επιχείρηση Ολυμπιακοί Αγώνες». Εκτελεσμένη το 2009, οι αμερικανικές και ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες κατάφεραν να παραλύσουν το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και συγκεκριμένα τα συστήματα εποπτικού ελέγχου και συλλογής δεδομένων των πυρηνικών εργαστηρίων της χώρας.

Ο Stuxnet -έτσι λεγόταν ο ιός που χρησιμοποιήθηκε- ήταν κάτι πρωτόγνωρο για την εποχή: ο κώδικας ήταν άκρως περίπλοκος για τα τότε δεδομένα και είχε σχεδιαστεί καθ’ αυτό τον τρόπο ώστε να στοχεύσει μόνο τα συστήματα της Siemens που χρησιμοποιούσε το Ιράν για τον εποπτικό έλεγχο των εργοστασίων. Πριν καλά καλά βγει στη φόρα η εμπλοκή των παραπάνω κρατών, ήταν δεδομένο ότι αυτό δεν ήταν δουλειά κάποιας ομάδας χάκερ, πόσο μάλλον κάποιου μεμονωμένο χάκερ -φύσει αδύνατον. Υπήρχε εμπλοκή μυστικών υπηρεσιών και οι προβλέψεις βγήκαν αληθινές.

Τα πράγματα όμως είναι διαφορετικά στην επίθεση στη Βηρυτό. Από τεχνικής φύσεως είναι αδύνατο να μιλάμε για «χακάρισμα» καθώς οι βομβητές έσκασαν όλοι ταυτόχρονα και δεδομένου ότι μιλάμε για επίθεση λογισμικού προς υλικό, αυτό θα προϋπέθετε τη στάθμη κάθε μπαταρίας να είναι ίδια σε όλες τις συσκευές. Διαφορετική στάθμη προϋποθέτει και διαφορετικό χρόνο υπερθέρμανσής της.

Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι στα πλαίσια καταπολέμησης των υποκλοπών, η ηγεσία της Χεζμπολάχ αποφάσισε να αντικαταστήσει τα κινητά τηλέφωνα των αξιωματούχων και μελών της με βομβητές μοντέλων Motorola LX2, Teletrim και Gold Apollo Rugged Pager AR924, οι οποίοι όπως προαναφέρθηκε θα έφταναν διά θαλάσσης. Κατά πάσα πιθανότητα, υπήρξε κατάσχεση του φορτίου από τις ισραηλινές δυνάμεις και «μόλυνση» των βομβητών με εκρηκτικό υλικό το οποίο έμελλε να πυροδοτηθεί εξ αποστάσεως. Το γεγονός ότι όλο αυτό έγινε στα μουλωχτά, θέτει ερωτήματα για την ευθύνη της εφοπλιστικής εταιρείας που το απέκρυψε από τη δημοσιότητα.

Ποιος ο στόχος;

Κατά τις πρώτες ώρες της επίθεσης υπήρξαν αναφορές για κινητοποίηση του σιωνιστικού στρατού στα σύνορα με τον Λίβανο. Από την πλευρά της Χεζμπολάχ υπήρξε παρόμοια κινητοποίηση στα σύνορα με το Ισραήλ. Θα έμοιαζε λογικό αν αυτή η αιφνιδιαστική επίθεση ήταν το προοίμιο για μια ισραηλινή επίθεση στον νότιο Λίβανο, όπως άλλωστε απειλούσαν οι ίδιοι καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού που μας πέρασε. Το πόσο πιθανό είναι ένα τέτοιο σενάριο δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε ακόμα, πάντως είναι δεδομένο πως το Ισραήλ είναι ανίκανο να εισβάλει στον ορεινό νότιο Λίβανο, πόσο μάλλον να συντηρήσει έναν διμέτωπο πόλεμο δίχως να καταρρεύσει στρατιωτικά, πολιτικά και οικονομικά από τους πρώτους κιόλας μήνες.

Η άλλη θεωρία είναι ότι το Ισραήλ σκόπευε να αποδεκατίσει τη Χεζμπολάχ προκαλώντας όσο το δυνατόν μεγαλύτερες απώλειες στα μέλη της, ελπίζοντας φυσικά ένας από τα θύματα να είναι κάποιο υψηλόβαθμο στέλεχος της οργάνωσης.

Αυτό είναι μία πολύ πιο λογική θεωρία: Ανίκανο να αποτρέψει τις πυραυλικές επιθέσεις της Χεζμπολάχ, προβαίνει σε χρήση μη συμβατικών και υβριδικών μέτρων, προκειμένου να πετύχει τον στόχο του στον Λίβανο. Σίγουρα αυτή η επίθεση ήταν πλήγμα για τη Χεζμπολάχ, σίγουρα θα καλλιεργήσει έναν φόβο στα μέλη της οργάνωσης περί των μέσων επικοινωνίας τους, παρ’ όλα αυτά όμως είναι εντελώς ηλίθιο το να πιστεύει κανείς ότι με ένα κλικ θα εξαφανιστεί μία ολόκληρη οργάνωση από τον χάρτη.

Εν τέλει, το απεγνωσμένο κατοχικό καθεστώς γνωρίζει πολύ καλά πως η άμμος στην κλεψύδρα του -με τα παρόντα δεδομένα- αρχίζει και αδειάζει, οπότε και κάνει οτιδήποτε, κάθε κίνηση και πιο απεγνωσμένη, προκειμένου με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να ανατρέψει την κατάσταση προς όφελός του. Αυτή η επίθεση δεν φαίνεται να οδήγησε σε κάποιο επιθυμητό αποτέλεσμα, θα δούμε αν του έχουν μείνει «άσοι στο μανίκι» ή αν υπάρχει ως τότε.

ΥΓ. Το άρθρο αυτό γραφόταν κατά την διάρκεια της πρώτης επίθεσης με αποτέλεσμα να μην προλάβω να συμπεριλάβω και την δεύτερη που πράγματι στόχευσε κινητά, λάπτοπ, ράδιο και γενικότερα ό,τι συσκευή υπήρχε, μάλλον επειδή οι αξιωματούχοι της Χεζμπολάχ θα ξεκινούσαν εξονυχιστικό έλεγχο. Δεν αγχώνομαι τόσο για την Χεζμπολάχ, το Ιράν και όλο τον Άξονα της Αντίστασης, αυτοί ξέρουν χρόνια τώρα τι πάει να πει ιμπεριαλιστική πολεμική μηχανή. Για την κοινωνική απάθεια αγχώνομαι καθώς ουδείς μάλλον έχει καταλάβει ότι η συσκευή καθημερινής χρήσης που διαθέτουμε όλοι, κάποια στιγμή μπορεί να μετατραπεί σε όπλο εναντίον μας.