Υπό το φως πρόσφατης ψηφοφορίας της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, η οποία απαίτησε το τέλος της κατοχής εντός χρονοδιαγράμματος (12 μηνών) βάσει της γνωμοδότησης του Διεθνούς Δικαστηρίου, ο κόσμος στέκεται σήμερα στη σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, περιμένοντας από εμάς ένα σαφές όραμα σύμφωνα με αυτή τη διεθνή προσέγγιση στο παλαιστινιακό ζήτημα.

Αναμένεται έτσι μία ομιλία (σ. μτφρ. από τον Παλαιστίνιο ηγέτη Μαχμούτ Αμπάς) που θα είναι συνεπής με τις θέσεις των λαών που εκφράζουν σε μας την αλληλεγγύη ώστε να μην επαναλαμβανόμαστε. Ο κόσμος, με άλλα λόγια, περιμένει μια ομιλία που αναδείξει ένα ξεχωριστό όραμα υπό το φως των ραγδαίων εξελίξεων.

Ένα παλαιστινιακό κράτος υπό κατοχή

Η κήρυξη της Παλαιστίνης ως κράτους υπό κατοχή αντιπροσωπεύει ένα απαραίτητο στρατηγικό βήμα προς την απαίτηση διεθνούς προστασίας και την ολοκλήρωση της αναγνώρισης του Κράτους της Παλαιστίνης ως πλήρους μέλους των Ηνωμένων Εθνών. Αυτή η κήρυξη θα μας επιτρέψει επίσης να απαιτήσουμε την ενεργοποίηση του έβδομου κεφαλαίου της Χάρτας του ΟΗΕ σύμφωνα με το σύστημα του Συμβουλίου Ασφαλείας ώστε να φέρει σε δύσκολη θέση τις διαδοχικές αμερικανικές κυβερνήσεις που συνεχίζουν ως σήμερα να αρνούνται να καταδικάσουν τα ισραηλινά εγκλήματα στο Συμβούλιο Ασφαλείας και στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και να αναγνωρίσουμε το δικαίωμα αυτοδιάθεσης για τον λαό μας. Γεγονός που επιβεβαιώνει την έλλειψη αξιοπιστίας όλων των αμερικανικών κυβερνήσεων, όταν πρόκειται για την αναφορά τους στο παλαιστινιακό κράτος ή τη λύση των δύο κρατών.

Οι αμερικανικές κυβερνήσεις, από την ίδρυση του σιωνιστικού κινήματος που υποστηρίχθηκε εκεί στην Αμερική, δεν κατέχουν τις αρχές της δικαιοσύνης και της ελευθερίας για τους λαούς, ούτε υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ τους ή διάκριση στις θεμελιώδεις θέσεις τους σχετικά με τη στρατηγική σχέση με το κατοχικό κράτος και τη συνεχή υποστήριξή του ώστε να καταστεί βιώσιμο.

Αυτή η προσέγγιση σχετικά με τη διακήρυξη δεν είναι μόνο μια συνέχεια των διπλωματικών εργασιών που ξεκίνησαν στη Γενική Συνέλευση το 1974, όταν ο ιδρυτής πρόεδρος, Αμπού Αμάρ, φώναξε τότε: «Ήρθα κοντά σας κρατώντας ένα κλαδί ελιάς στο ένα χέρι και τουφέκι στην άλλη, οπότε μην μου πέσει το πράσινο κλαδί ελιάς από το χέρι», και οι διεθνείς αναγνωρίσεις που ακολούθησαν αργότερα.

Η Παλαιστίνη είναι κράτος μη μέλος των Ηνωμένων Εθνών από το 2012, το αίτημα του οποίου είχε υποβληθεί από τον Πρόεδρο Αμπάς στον κόσμο εκείνη την εποχή, στο πλαίσιο κινήσεων της πλήρους αναγνώρισης του Παλαιστινιακού Κράτους ως πλήρες μέλος.

Ομοίως, αυτή η ανακήρυξη ενός κράτους υπό κατοχή αποτελεί αναπόσπαστο μέρος των διαφόρων μορφών αντίστασης ενάντια στην κατοχή, την αποικιοκρατία, το σύστημα των φυλετικών διακρίσεων και τον συνεχιζόμενο εθνοτικό ξεριζωμό που το Ισραήλ επιδιώκει να επιβάλει και να διατηρήσει μέσω του εκτοπισμού και της προσάρτησης μεγάλων τμημάτων από τα κατεχόμενα εδάφη, όπως έγινε προηγουμένως σε ό,τι αφορά την Ιερουσαλήμ, και την εκ νέου κατάληψη της Γάζας με καινοτόμους τρόπους.

Αυτή η διακήρυξη αποκαλύπτει τα διπλά μέτρα και μέτρα που εφαρμόζει ένα μέρος της διεθνούς κοινότητας που είναι υποκριτικά και πολιτικά απατηλά απέναντι στις παλιές αποικιακές έννοιες που παρουσιάζονται με νέο πρόσχημα, συμπεριλαμβανομένου του νέου σχεδίου για τη Μέση Ανατολή, και τις θέτει πριν από την ηθική, πολιτική και νομική τους άποψη, σαν ευθύνες ενώπιον των λαών.

Η κήρυξη της Παλαιστίνης ως κράτους υπό κατοχή θα ενσαρκώσει τη διεθνή αλληλεγγύη και θα είναι σύμφωνη με την κλιμάκωσή της σήμερα σε όλο τον κόσμο για να επωφεληθούμε και να οικοδομήσουμε πάνω σε αυτήν. Θα ρίξει επίσης φως στην πραγματικότητα της καταπίεσης που βιώνει ο παλαιστινιακός λαός εδώ και δεκαετίες, και θα επικεντρωθεί εκ νέου στην αναγκαιότητα τερματισμού της κατοχής πρώτα ως αναγκαιότητα ενώπιον της διεθνούς κοινότητας και δίνοντας έμφαση στην ενότητα της γης και του λαού. Ώστε να κλείσει ο δρόμος για αυτό που αποκαλείται σαν η επόμενη μέρα στη Γάζα.

Θα αποτελέσει επίσης ένα μέσο για την τόνωση της επίσημης υποστήριξης από χώρες φιλικές προς την Παλαιστίνη και την άσκηση πίεσης στις μεγάλες δυτικές χώρες που υποστηρίζουν το Ισραήλ, ειδικά υπό το φως της στρατιωτικής κλιμάκωσης και της αυξανόμενης πίεσης στους Παλαιστίνιους και τους Λιβανέζους σήμερα. Πράγμα που αποτελεί πρόσθετο διπλωματικό εργαλείο αντίστασης κατά της κατοχής και της απαίτησης του Ισραήλ να σταματήσει την επιθετικότητά του, η οποία παίρνει τη μορφή γενοκτονίας.

Αυτά ενώ θα πρέπει παράλληλα να ασκηθεί πίεση στη φασιστική κυβέρνηση του Ισραήλ, ώστε να τηρήσει τους διεθνείς νόμους και τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, τα οποία αρνείται από τότε που ανακοίνωσε την ίδρυσή του, σύμφωνα με το ψήφισμα 181 του ΟΗΕ, το οποίο δεν τήρησε, αλλά μάλλον παρέκαμψε σιωπηλά σε όλο τον κόσμο μέχρι την κατάληψη ό,τι απέμεινε από τη γη το 1967.

Η παλαιστινιακή ενότητα και η διεθνής δράσης

Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για κανένα αποτελεσματικό παλαιστινιακό κίνημα χωρίς αυτό να βασίζεται στην ενότητα των τάξεων και στην παλαιστινιακή εθνική απόφαση.

Η συνεχιζόμενη εσωτερική διαίρεση μεταξύ των παλαιστινιακών φατριών που προκλήθηκε από το πραξικόπημα αποδυναμώνει κάθε διεθνή ή διπλωματική προσπάθεια.

Όλες οι παλαιστινιακές δυνάμεις, και δεν εννοώ μόνο οι φατρίες, πρέπει να ενωθούν, δεδομένης της σημασίας τους, στο πλαίσιο της PLO, η οποία υποτίθεται ότι θα βελτιώσει τον ρόλο και την αποτελεσματικότητά της, να διευρύνει τη βάση της συμμετοχής σε αυτήν με όλες τις ομάδες του λαού μας. ,Ιδιαίτερα η νεολαία, ως τμήμα ενός ευρύ Εθνικού Μετώπου, κάτω από ένα κοινό όραμα με στόχο την ενίσχυση της διεθνούς δράσης και της πολιτικής και νομικής αντίστασης, και τη δημοτικότητα.

Η ενοποίηση του εσωτερικού μετώπου θα συμβάλει στην παρουσίαση μιας ισχυρής και συνεκτικής εικόνας στον κόσμο, διασφαλίζοντας την ενότητα όλων των αιτημάτων του λαού μας, το πρώτο από τα οποία είναι τώρα η προστασία του λαού μας και ό,τι απομένει από την κατεστραμμένη Γάζα στον δρόμο προς το τέλος. την κατοχή και την ανατροπή του καθεστώτος του απαρτχάιντ.

Στοιχήματα σε διεθνή δικαστήρια

Υπό το φως της αυξανόμενης δυτικής προκατάληψης προς το κατοχικό κράτος, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια στρατηγική ανάγκη να διακηρύξουμε αυτή τη θέση για το υπό κατοχή κράτος.

Η αγνόηση των αποφάσεων των διεθνών δικαστηρίων, η εχθρότητα στις αποφάσεις τους και η γελοία κατηγορία για αντισημιτισμό εναντίον τους και οποιουδήποτε επικρίνει τις φρικαλεότητες διαδοχικών εγκλημάτων δεν είναι πλέον αποδεκτή.

Ήρθε η ώρα να αναπτύξουμε ένα ξεκάθαρο σχέδιο, με το ανεξάρτητο όραμά μας και τα εθνικά μας εργαλεία, να προωθήσουμε το υψηλότερο συμφέρον του λαού μας σύμφωνα με την εθνική πυξίδα. Τα διεθνή δικαστήρια είναι ένα από τα σημαντικά νομικά εργαλεία που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να ρίξουν φως στα εγκλήματα της κατοχής και να λογοδοτήσουν το Ισραήλ για τις επανειλημμένες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου.

Το αδίστακτο κράτος και τα διεθνή ΜΜΕ

Ο ρόλος των διεθνών Μέσων Ενημέρωσης στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης δεν μπορεί να αγνοηθεί, ειδικά στις δυτικές κοινωνίες που εδώ και πολύ καιρό έχουν καθοριστική σημασία για την υποστήριξη του Ισραήλ.

Είναι απαραίτητο να κατευθυνθούν οι προσπάθειες προς τα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης για την αποκάλυψη της αλήθειας και την παρουσίαση μιας δίκαιης αφήγησης του παλαιστινιακού ζητήματος με βάση την ιστορία και τα γεγονότα.

Η δυτική κοινή γνώμη παίζει σημαντικό ρόλο στην επιρροή των διεθνών πολιτικών και των θέσεων των χωρών, και ως εκ τούτου πρέπει να υπάρχουν συστηματικές εκστρατείες μέσων ενημέρωσης με στόχο την εκπαίδευση του κόσμου σχετικά με την πραγματικότητα της κατοχής και την έκταση των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν κατά του παλαιστινιακού λαού μας και κατά των διεθνών νόμος και σχετικές συμβάσεις, που επιβεβαιώνουν και εκθέτουν το καθεστώς του Ισραήλ ως αδίστακτου κράτους. Πράγμα που απαιτεί μια κομβική, δημιουργική και ανθεκτική προσπάθεια από τις διπλωματικές μας ομάδες σε συνεργασία με τους φίλους μας σε όλο τον κόσμο.

Ο ρόλος των χωρών της περιοχής υπέρ του παλαιστινιακού κινήματος

Η σημασία των χωρών της περιοχής δεν μπορεί να αγνοηθεί σε ό,τι αφορά την υποστήριξη του παλαιστινιακού κινήματος προκειμένου ένα κράτος υπό κατοχή να εκδιώξει τον δυνάστη από τα Ηνωμένα Έθνη, ή τουλάχιστον να αναστείλει την ιδιότητα του μέλους.

Οι χώρες της περιοχής καθώς και άλλες, φιλικές χώρες, ακόμα κι αν διαφωνούμε με ορισμένες από αυτές που έχουν τους δικούς τους λόγους και συμφέροντα, πρέπει να είναι εταίροι σε αυτήν την προσπάθεια, ειδικά υπό το φως των συνεχιζόμενων σημαντικών περιφερειακών και διεθνών μετασχηματισμών λόγω των οποίων οι ΗΠΑ έχασαν για διάφορους λόγους, ένα μεγάλο μέρος της βάναυσης ηγεμονίας και επιρροής του. Αυτές οι χώρες μπορούν να διαδραματίσουν κεντρικό ρόλο στην κινητοποίηση διεθνούς υποστήριξης, είτε μέσω των Ηνωμένων Εθνών είτε μέσω άλλων διπλωματικών πλατφορμών.

Κάλεσμα για μποϊκοτάζ του Ισραήλ σε παγκόσμιο επίπεδο

Ο πολιτικός μας λόγος πρέπει ξεκάθαρα και με τόλμη να ζητά μια ευρεία επίσημη και λαϊκή διεθνή εκστρατεία για το μποϊκοτάρισμα του Ισραήλ, παρόμοια με τις εκστρατείες μποϊκοτάζ που συνέβαλαν στο τέλος του καθεστώτος του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική, και να παροτρύνει τη διεθνή κοινότητα να επιβάλει κυρώσεις στο Ισραήλ χωρίς δικαιολογία καλώντας σε μποϊκοτάζ των αγαθών διακανονισμού ή των διεθνών εταιρειών που εργάζεται με αυτό και με αυτό.

Η αναγκαιότητα ύπαρξης στρατηγικού οράματος

Σήμερα είμαστε μέρος αυτού του κόσμου και των συγκρούσεων του, αλλά αυτό δεν πρέπει να μας εμποδίσει να έχουμε ένα ξεκάθαρο όραμα χωρίς να πέσουμε για άλλη μια φορά στην παγίδα πρωτοβουλιών που στοχεύουν να μας αποδυναμώσουν υπό την αμερικανική χορηγία.

Πρέπει να κατανοήσουμε ξεκάθαρα τις στρατηγικές σύγκρουσης στην περιοχή και να οικοδομήσουμε συμμαχίες με βάση τα κοινά μας συμφέροντα με χώρες που συμμερίζονται μαζί μας την απόρριψη του σιωνιστικού σχεδίου και να αναζητήσουμε διασταυρώσεις μαζί τους, όχι εχθρότητα.

Συμπερασματικά, βρισκόμαστε μπροστά σε μια καθοριστική στιγμή στην ιστορία του παλαιστινιακού αγώνα. Εάν δεν ενωθούμε γύρω από ένα αντιστασιακό και αποφασιστικό πολιτικό σχέδιο και δεν υιοθετήσουμε ένα όραμα που βασίζεται στα αναφαίρετα δικαιώματα του λαού μας με στόχο την αντιμετώπιση των συνεχιζόμενων ισραηλινών σχεδίων και των σχεδίων του παγκόσμιου σιωνιστικού κινήματος, τότε η ήττα μπορεί να είναι η μοίρα μας για χρόνια να έρθει.

Η κήρυξη της Παλαιστίνης ως κράτους υπό κατοχή δεν είναι απλώς ένα διπλωματικό βήμα, αλλά μάλλον ένα σαφές μήνυμα προς τον κόσμο που καθορίζει τη μορφή και τη φύση του κράτους και των συνόρων του σύμφωνα με την ουσία των ψηφισμάτων του ΟΗΕ και του εγγράφου που κηρύσσει την ανεξαρτησία της Παλαιστίνης σε εποχή που το κράτος κατοχής δεν έχει τα δικά του σύνορα, αλλά μάλλον έναν χάρτη επέκτασης σε βάρος των αυτοχθόνων πληθυσμών της περιοχής μας και ένα μήνυμα ότι δεν θα συμβιβαζόμαστε.

Σε ό,τι αφορά τα δικαιώματά μας, δεν θα δεχτούμε λύσεις που διαιωνίζουν την κατοχή και τις έννοιες της αποικιοκρατίας και επιδιώκουν μόνο να συντρίψουν την κουλτούρα της αντίστασης υπέρ περιφερειακών έργων οικονομίας και ασφάλειας, τα οποία και δεν έχουν νόημα όσο δεν φτάνουμε στο στάδιο της εθνικής απελευθέρωσης.