Αν και ο Σεπτέμβρης έκλεισε με επιχειρησιακές νίκες του Ισραήλ (αποκεφαλισμός Χεζμπολάχ, ταυτόχρονες επιθέσεις σε όλο τον «Άξονα της Αντίστασης»), ο Οκτώβρης είναι μάλλον δικαιωματικά ο μήνας της αντίστασης. Εκτός από τη συμπλήρωση ενός έτους -την 7η Οκτώβρη- από την επίθεση της Χαμάς με την ονομασία «Κατακλυσμός του Αλ Άκσα», ήρθε και η πολυαναμενόμενη ιρανική πυραυλική επίθεση εναντίον στρατιωτικών στόχων του Ισραήλ.
Η αλήθεια είναι ότι η δολοφονία Νασράλα προκάλεσε σοκ παγκοσμίως. Όχι μόνο επειδή ήταν ο ηγέτης της Χεζμπολάχ, αλλά επειδή ήταν μία λαοφιλής φιγούρα, η οποία ενέπνεε γενιές ανταρτών και αντι-ιμπεριαλιστικών οργανώσεων κατά μήκος της Μέσης Ανατολής. Αυτό το πένθος εν μέρει προκάλεσε και αμφισβήτηση της ικανότητας του Ιράν καθώς φαινόταν πως είχε ήδη καθυστερήσει να απαντήσει στο σιωνιστικό χτύπημα που δολοφόνησε τον πρώην ηγέτη της Χαμάς, Ισμαήλ Χανίγια εντός ιρανικού εδάφους.
Αυτή η καθυστέρηση προκλήθηκε μεν από τη θέληση του Ιράν να αναμένει τις ειρηνευτικές συνομιλίες στο Κάιρο, σημαντικός παράγοντας όμως ήταν και η παρουσία των δύο αμερικανικών αεροπλανοφόρων στον Ινδικό Ωκεανό ως παράγοντας αποτροπής. Από την άλλη, η καθυστέρηση ήταν αναγκαία προκειμένου να δημιουργήσει ένα άγχος και αβεβαιότητα στο Ισραήλ για το πότε ακριβώς θα έρθει αυτό το χτύπημα, με σαφείς κοινωνικές, οικονομικές αλλά και πολιτικές συνέπειες.
Παρ’ όλα αυτά η δολοφονία Νασράλα επίσπευσε την απάντηση του Ιράν. Η πολύμηνη καθυστέρηση εν τέλει εκλήφθηκε ως αδυναμία, δίνοντας ώθηση στο σιωνιστικό καθεστώς να προβεί σε περαιτέρω ενέργειες και κλιμάκωση.
Η επίθεση ήρθε το απόγευμα της 1ης του Οκτώβρη με ένα μπαράζ βαλλιστικών πυραύλων που φώτισαν τους ουρανούς της Μέσης Ανατολής, αλλά και τις καρδιές όλων των καταπιεσμένων ανθρώπων των λαβωμένων από τον ιμπεριαλισμό χωρών. Δεν ήταν λίγα τα βίντεο όπου άνθρωποι πανηγύριζαν για τα χτυπήματα του Ιράν, καθώς ήταν μία από τις πολύ λίγες μέρες που μπορούσαν να βγουν ελεύθεροι από τα σπίτια τους στον δρόμο, δίχως να φοβούνται αν θα τους έρθει κανένα αεροπορικό χτύπημα ουρανοκατέβατο, αφού ο καταπιεστής ήταν κρυμμένος στα υπόγεια με το πιεσόμετρο και τα ηρεμιστικά στα χέρι.
Δεν μπορώ να αρνηθώ το πόσο γέλασα όταν είδα τον Μπίμπι Νετανιάχου αγχωμένο, με τα χέρια να τρέμουν θαρρείς και ρίχνει παρμεζάνα στην μακαρονάδα, ενώ συνάμα γάβγιζε σαν σκυλί απειλώντας το Ιράν με αντίποινα. Και γιατί άλλωστε να μην κάνει έτσι; Για πρώτη φορά, κάποιος άλλος τους κέρασε από το δηλητήριο που κερνούσαν αυτοί τόσα χρόνια στον αραβικό κόσμο. Καλοχώνευτο, λοιπόν Μπίμπι!
Από τα βίντεο είδαμε χτυπημένα αεροδρόμια, ραντάρ στρατιωτικές βάσεις, F-15 και F-35. Καθόλου άσχημα για το Ιράν. Όμως δεν θα έλεγα ότι αυτά ήταν οι σοβαρότερες απώλειες. Σίγουρα η καταστροφή αεροσκαφών και στρατιωτικών βάσεων είναι σημαντικές ζημιές, σημαντικότερη όμως είναι η ζημιά που έγινε στο εθνικό αφήγημα των σιωνιστών. Αυτό το αφήγημα δεν είναι άλλο από το «πανίσχυρο Ισραήλ που επιβάλλεται στους εχθρούς του, δίχως αυτοί να το απειλήσουν σοβαρά», το οποίο μετά την πυραυλική επίθεση κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος, όπως και η αεράμυνα της χώρας, συμπεριλαμβανομένου όχι μόνο του περίφημου «Σιδερένιου Θόλου», αλλά και πιο αναβαθμισμένων συστημάτων όπως η «Σφεντόνα του Δαβίδ» και Arrow.
Αυτό θέτει σοβαρά ζητήματα ως προς το κατά πόσο μπορεί η ισραηλινή ηγεσία να τηρήσει το κοινωνικό συμβόλαιο το οποίο έχει προσφέρει στους υπηκόους της από τη δημιουργία του σιωνιστικού καθεστώτος μέχρι και σήμερα: δωρεάν σπίτια (από εκτοπισμούς Παλαιστινίων), δημοκρατία (έχει πάει περίπατο) και καλό βιοτικό επίπεδο (κι αυτό πάει κατά διαόλου), με αντάλλαγμα τη συστράτευση των πολιτών και την άνευ όρων στήριξή τους στην εξωτερική πολιτική της χώρας.
Η κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί το Ισραήλ θέλοντας και μη, το έχει φέρει σε έναν φαύλο κύκλο όπου ο πόλεμος προκαλεί οικονομικά προβλήματα και η μη επίτευξη των στρατηγικών στόχων πυροδοτούν κοινωνική αναστάτωση η οποία αποτυπώνεται πολιτικά μέσω των διαδηλώσεων, προκαλώντας πολιτική αστάθεια, η οποία με την σειρά φέρει κι άλλη οικονομική αστάθεια και πάλι από την αρχή. Σαφώς δεν αρκούν οι εσωτερικές αντιφάσεις για να «διαλύσουν» το Ισραήλ, όμως είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα το οποίο πρέπει να ληφθεί υπόψιν. Όσο ικανό στρατιωτικά κι αν είναι, όσο μεγάλες κι αν είναι οι πλάτες που έχει (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ) δείχνει να είναι ανίκανο να συντηρήσει ένα μακροχρόνιο πόλεμο, πόσο μάλλον να τον επεκτείνει και σε δεύτερο μέτωπο και αυτή τη στιγμή, ο πόλεμος δεν μοιάζει ότι θα τελειώσει σύντομα.
ΥΓ. Πρόσφατα ο οίκος αξιολόγησης Moody’s υποβάθμισε για δεύτερη φορά την πιστοληπτική ικανότητα του Ισραήλ. Όπως είπα και προηγουμένως, αναμένονται νέες κοινωνικές και πολιτικές αναταραχές.
Διαβάστε επίσης:
