Ο κος Δένδιας βρέθηκε τις προηγούμενες ημέρες για πολλοστή φορά, στον αγαπημένο του προορισμό για άλλη μία τριμερή συνάντηση: στο Ισραήλ. Εκεί προέβη σε ορισμένες δηλώσεις, οι οποίες καταδεικνύουν πόσο γρήγορα περνάει κανείς από τον πανικό, στην γελοιότητα.
Είναι προφανές ότι όσοι- και δεν είναι λίγοι- πρεσβεύουν την αμερικανοκρατία στην Ελλάδα και έχουν συνταχθεί με την πολιτική της Ελλάδας- παρακολουθήματος του «Αραβικού ΝΑΤΟ», έχουν αρχίσει να αγχώνονται σφόδρα ή και να πανικοβάλλονται μετά την απόσυρση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν. Όταν είχαν εγκαταλείψει τους Κούρδους, η δικαιολογία ήταν εύκολο να βρεθεί: έφταιγε ο Τραμπ. Σήμερα όμως; Σήμερα μεν οι δικαιολογίες δεν υφίστανται, ωστόσο η πολιτική δεν αλλάζει.
Το αποτέλεσμα είναι ο τυχοδιωκτισμός να πηγαίνουν χέρι- χέρι με την γελοιότητα. Προσέξτε δηλώσεις Δένδια στο Ισραήλ: «υπάρχουν χώρες [που] χρησιμοποιούν πολλά εργαλεία. Στρατιωτικές εισβολές σε άλλες χώρες, ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών, ασύμμετρος πόλεμος, πόλεμος δι’ αντιπροσώπων.» Αυτά τα λέει ο σύμμαχος μιας χώρας, η οποία βρίσκεται σε πόλεμο εδώ και 70 χρόνια και διαθέτει μάλλον το πιο μεγάλο ποινικό μητρώο από πλευράς κάθε πιθανής παραβίασης του διεθνούς δικαίου και εισβολής παγκοσμίως μετά από τις ΗΠΑ.
Ο υπουργός «μας» όμως κορύφωσε δηλώνοντας τα εξής: «Θρησκευτικός φανατισμός, τρομοκρατία, ένα “τόξο φονταμενταλισμού” που εκτείνεται από τη Βόρεια Αφρική στην Ανατολική Μεσόγειο και φτάνει μέχρι την Κεντρική Ασία και το Αφγανιστάν. Οι Ταλιμπάν θεωρούν την Τουρκία σύμμαχο, έκαναν σαφή δήλωση ότι η Τουρκία είναι μια φιλική χώρα. Και η Χαμάς συνεχάρη τους Ταλιμπάν».
Μίλησε για θρησκευτικό φανατισμό ο σύμμαχος για να μην πούμε εκλεκτός του μόνου κράτους, το οποίο θεμελιώνεται ως προς την εσωτερική και εξωτερική του αυτοδιάθεση σε θρησκευτική βάση, επιφυλάσσοντας λιγότερα δικαιώματα ακόμα και στους δικούς του πολίτες άλλης θρησκείας, μέχρι του σημείου αποκλεισμού τους από το πλαίσιο της αυτοδιάθεσης- θρησκευτικό απαρτχάιντ.
Μίλησε για τρομοκρατία στο κράτος, το οποίο πέραν των δικών του πολιτικών έχει παραδεχτεί κατά καιρούς δια δηλώσεων αξιωματούχων του ότι βρίσκεται σε επικοινωνία με το Ισλαμικό Κράτος -ΙΚ-για παράδειγμα στα υψίπεδα του Γκολάν και το οποίο πολεμά εναντίον εκείνων που ακριβώς πολεμούν κατά του ΙΚ.
Κυρίως όμως- και εδώ αρχίζει η γελοιότητα των εν λόγω δηλώσεων– ποιο ακριβώς είναι αυτό το τόξο φονταμενταλισμού; Περιλαμβάνει την Χεζμπολάχ και το Ιράν όπως επικαλείται το Ισραήλ; Αν ναι- γιατί υποθέτουμε ότι κάτι τέτοιο εννοεί ο κος Δένδιας– τότε προφανώς ξαφνικά μετατρεπόμαστε σε εχθρικό κράτος με το Ιράν, με τον μισό Λίβανο και με την Συρία- περισσότερο από όσο ήδη είμαστε προς τέρψη της Τουρκίας- και παρεμπιπτόντως και με την Χαμάς όπως και γενικά με την παλαιστινιακή αντίσταση. Για ποιον ακριβώς λόγο; Πώς βοηθά τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα και δίκαια αυτό; Πώς προωθεί την σταθερότητα στην περιοχή; Και παρεμπιπτόντως, πέρα από μικρομέγαλες δηλώσεις, σε αυτήν την τυχοδιωκτική συμμαχία εμείς τι συνεισφέρουμε; Τι μας ζητούν και τι δίνουμε;
Μάλιστα, σαν τον σπασίκλα αντιπαθητικό μαθητή στην τάξη, ο υπουργός κος Δένδιας πήγε στο Ισραήλ να καταγγείλει την Τουρκία για το ότι συνομιλεί με τους Ταλιμπάν. Μα καλά, ακόμα και αν οι ίδιοι δεν καταλαβαίνουν τι λένε, ένας- έστω ένας– σοβαρός σύμβουλος σε ολόκληρο του υπουργείο δεν έχει μείνει; Δεν είναι μόνο ότι με τους Ταλιμπάν κατεξοχήν μιλούν οι ΗΠΑ εδώ και χρόνια και ιδίως τώρα, αλλά επιπλέον είναι ότι το γεγονός πως η Τουρκία συνομιλεί με τους Ταλιμπάν ακριβώς ενισχύει το δικό της διεθνοπολιτικό αποτύπωμα. Πρώτη φορά είδαμε με άλλα λόγια, Έλληνα υπουργό εξωτερικών να προμοτάρει την Τουρκία διεθνώς με τέτοιο τρόπο.
Και τελικά, ως πότε θα βλέπουμε το σχιζοφρενικό και επικίνδυνο, ευρισκόμενο σε εξέλιξη σχίσμα στην καρδιά της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, για να μην πούμε και εντός του ίδιου του κουΔένδια: την μία μέρα ο Έλληνας πρωθυπουργός να αναγγέλλει πόσο καλά τα είπε με τον Τούρκο πρόεδρο και την επόμενη μέρα να τον καταγγέλλουμε και αυτόν και την πατρίδα του. Ποιος θα πάρει στα σοβαρά τύπους που συμπεριφέρονται σαν βρυχώμενα ποντίκια; Προφανώς κανείς και προφανώς δεν τους νοιάζει.
